[Ysengrinn]

PWP - Porn Without Plot. Fabuły i sensu nie posiada z definicji;>.

[Beryl]

Ale wiesz, żeby były jeszcze z jakimś biglem - to dałoby się czytać na tej samej zasadzie, jak się ogląda hentajce. Ale jeśli szczytem pomysłowości ma być to samo, tylko w przebranich króliczków. Wzdech...
Że przyzwoita twórczość fanfikowo-erotyczna istnieje, wiem, czytałam. Choć nie były ani z Seiyi ani z DB. Sama wizja umieszczania jakiejś panienki z tymi mięśniakami w sytuacji romantycznej napawa mnie niesmakiem...
I nie chodizło mi o śpiącą królewnę, tylko o "Śpiącą królewnę" Anny Rice.^^

[Grisznak]

No zaraz, DB były panienki, nie ? Choć fiki z DB omijam jak ogień, więc nie wiem, co tam o nich piszą...Samo określenie PWP jest niezłe, choć moim zdaniem dobry fik hentajowy winien mieć fabułę, momenty powinny być co najwyżej rodzynkami w cieście, nie zaś samym ciastem.

No zaraz, DB były panienki, nie ? Choć fiki z DB omijam jak ogień, więc nie wiem, co tam o nich piszą...Samo określenie PWP jest niezłe, choć moim zdaniem dobry fik hentajowy winien mieć fabułę, momenty powinny być co najwyżej rodzynkami w cieście, nie zaś samym ciastem.

[Beryl]

Były panienki, ale nawet one nie powinny być skazane na taką górę mięśni...
Ja całym sercem popieram, że scenki nie powinny zajmować całego fanfika, nadto być dobrze umotywowane, niemniej PWP to PWP ( osobiście wolę tłumaczenie "Plot? What plot?"^^)

[IT.]

Więcej nie będę pisać bez zrozumienia poprzedniego posta. Mnie chodziło ogulnie o dobre fiki a nie tylko o erofiki.
Co do ciasta to oczywiście święta racja. Byle nie przesadzać z fabułą bo niekiedy zdażają się takie fiki w których fabuła jest pchana na chama a to boli.
A tak naprawdę to w ero fikach najbardziej lubię aluzje. Same opisy często przewijam bo mnie nudzą ale różne smaczki, różne dwuznaczne sytuacje... Mniam!

[Mai_chan]

Co do erotyków i pornografii. Przede wszystkim istnieje duża różnica pomiędzy wyżej wymienionymi. Pornografia to, jak ktoś już określił, czyste "mięsko", które ma za zadanie tylko wywołać taką a nie inną reakcję biologiczną. Natomiast dobry erotyk, to cholernie trudna do zrobienia rzecz. Ale są ludzie, którzy to potrafią, vide Satsuki i jej osławiony "20. grudnia" (i to bez tytułu z dużą ilością płatków róży :)). Ci którzy znają to wiedzą o co mi chodzi, pozostali będą musieli niestety chwilkę poczekać, dopóki nie wydębię od Sat zgody na publikację ;)

Co do pisania w ogóle... Wychodzę z założenia, że pisać można o wszystkim, o ile tylko ma się na to naprawdę Pomysł. W ten sposób nawet z najbardziej oklepanego motywu można wyciągnąć perełkę. Jednak jeśli wklepujemy się w jakiś schemat winniśmy uzbroić się w jeden bardzo ważny element - mianowicie wiedzę. Bo tak zwany "hak na niewiarę" ma dośc ograniczoną pojemność i kiedy widzę (w tym przypadku w anime) dziewczynę, która rozerwana na pół (przerwanie kręgosłupa, rdzenia kręgowego i jak przypuszczam przedziurawienie płuc) i ciśnięta z ogromną siłą przez szybę pancerną (przebiła ją swoją drogą) jeszcze ma siłę, żeby nacisnąć ten cholerny guzik i pogapić się na sytuację zanim zejdzie z tego nieszczęsnego padołu. To już nie jest "hak na niewiarę" to już jest kpina z intelignecji widza/czytelnika (bo to się odnosi do każdej twórczości wymagającej opracowania jakiejś historii...). I takie coś może zabić naprawdę świetny pomysł...

Naturalnie, pisanie powinno sprawiać twórcy przyjemność, bo tylko wtedy dana pisanina może być dobra. Ale to oczywiste to i nie będę o tym się rozpisywać, finito.

Co do facetów i romantyzmu. Równie dobrze można spytać, dlaczego kobieta pisze bardzo krwawe opisy (termin "typowo Maikowe" określający lwią część mojej szalonej twórczości to właśnie takie krwawe i dramatyczne coś), w końcu to takie nie pasujące do słabeł płci... A że tak to ujmę niecenzuralnie, gówno prawda. Jeżeli taki styl mi odpowiada i czuję się w nim dobrze, to będę pisać właśnie w takim stylu. Jeżeli uznam, że wolę Harlequiny (tfu, tfu i odpukać!! To że lubię ckliwe romanse, nie znaczy że kretyńskie) to będę pisać Harlequiny... Generalnie, każdemu według potrzeb, najwyżej się nie sprzeda :P A tak przynajmniej autor jest rozpoznawalny. I na przykład, na Zlocie Jenotów, gdy patrzyłam na arta nowo-wykoncypowanej postaci i uśmiechałam się tak jakoś dziwnie...
...to zwykle otoczenie już zaczynało tej postaci współczuć >:>

Za ewentualny bezsens tej wypowiedzi przepraszam, nie spałam dzisiaj w nocy, przegrywam płyty... Serisia i Ika już wymiękły, a ja się twardo trzymam ^^

[tilk]

Przepraszam z góry za offtop, jednak poniższego nie mogę zostawić bez odpowiedzi. Najwyżej wydzieli się to, jeśli wyrośnie z tego coś sensownego.

[Beryl]

Nie wiem, czego się czepiasz. Przecież wyraźnie zostało napisane,że

[tilk]

Rozumiem, co masz na myśli. "Czepiam" się tego, że anime, które ma poważne wady tego samego kalibru, co te, które według Mai są dyskwalifikujące, otrzymuje ocenę 10 - cyt. "Wad brak. Albo mikroskopijne.". Jeśli tak, jak piszesz, "w każdym przypadku jest to coś na minus", ocena nie powinna wynosić 10, lecz co najwyżej 9. Bo błędem jest tę samą wadę, którą w jednym przypadku uważa się za istotną, redukować do "mikroskopijności" w innym przypadku.

Z dalszą polemiką warto byłoby poczekać na opinię samej Mai.

[Zegarmistrz]

Wiesz Tilk... Istnieje coś takiego, jak umowność konwencji. Weźmy na przykład takie Fantasy - występują w nim smoki, krasnoludki, magia... Można więc śmiało dać dowolnemu fantasy 1 za brak realizmu: smok by się połamał pod własnym ciężarem, mózg krasnoludka byłby za mały, by stworzenie takie mogło posiadać wyższą inteligencję, a magii - jak wiadomo - nie ma.

Nie mniej jednak nikt szczególnie się fantasy nie czepia za brak realizmu. W większości pozycji wystarczy, by całość była wewnętrznie spójna, żeby dobrze się bawić. Można po prostu założyć, że - jeśli jest to konieczne dla fabuły - może istnieć tak krasnoludek jak i retrowirus zdolny zmienić człowieka w małpę / sprawić, by wyrosły mu różki. To po prostu zastosowanie haka do zawieszania niewiary: w rzeczywistości widza / czytelnika takiego nie ma. W rzeczywistości Cowboy Bebop może istnieć, bo to inna (nierealna) rzeczywistości, rządząca się prawami wyobraźni, nie fizyki.

Naturalnie, gdyby Cowboy Bebop był (bo nie jest) pozycją Hard Science Fiction (czyli taką odmianą fantastyki naukowej, która jest właśnie NAUKOWA) krytyka taka byłaby na miejscu. Nie mniej jednak nie o to chodzi w tym filmie, by pokazać realną wizję przyszłości.

Naturalnie równowaga między tym jest bardzo chwiejna i w wielu przypadkach zależy - jak widać - od gustów odbiorcy.

[tilk]

Rozumiem, co masz na myśli. Jednak wciąż to niczego nie zmienia; akcja wspomnianego przez Mai Elfen Lied również nie dzieje się w rzeczywistości, hard S-F też toto nie jest. Nie przeszkadza jej to wcale w uznaniu braku realizmu niektórych scen jako problem.

Powtarzam: nie argumentuję, że wspomniane sceny z Cowboy Bebopa powinny dyskwalifikować go w oczach każdej osoby. Argumentuję, że jeśli w jednej produkcji w pewnej konwencji uznaje się brak realizmu za problem, to spójność wymaga, aby zrobić to samo w stosunku do wszystkich produkcji w tej konwencji, w przeciwnym wypadku jest to selektywne myślenie.

[Ysengrinn]

Tilk powiem tak: primo, nie Bebopa oglądaliśmy całym stadem, a Elfen Lied;). A skoro już się rozpędziliśmy, to wzięliśmy na tapetę również błędy pomniejsze, bo szukanie byków przybrało formę głównej rozrywki w czasie oglądania. Której to rozrywki nie potrafiła dostarczyć ani fabuła, ani ciekawe postacie, ani nawet cholerne urwane główki.

Duo - w EL było dużo innych wad, które je i tak dyskwalifikowały, przynajmniej z mojego punktu widzenia.

[Mai_chan]

Argument "spytaj biologów" sam z siebie wyklucza kpinę z inteligencji widza. Z prostego dość powodu - żeby wiedzieć, że to bzdura, musiałabym być biologiem. Że nie jestem, już wiesz. Podobnie mój kompletny laicyzm w kwestii informatyki sprawia, że nie zauważam takich detali jak brak interfejsu, źle pokazany sposób debugowania systemu czy choćby źle pokazane diodki na modemie. Z tego samego powodu Arjuna mi się podobała - bo nie wiedziałam, jak wielka jest to bzdura (co uświadomiły mi koleżanki biolożki). Natomiast mam na myśli kpinę z zupełnie normalnego widza, który ma wiadomości na podstawie gimnazjum - to znaczy wie np. że człowiek z wnętrznościami poharatanymi na sposób Elfen Liedowski powinien zejść natychmiastowo.

A tak poza tym, czepiasz się Tilk. Czepiasz się i to dość mocno. Podałam to jako przykład, dość obrazowy. Mogłabym podać co innego, ale szczerze mówiąc, nie chce mi się myśleć, poza tym zaraz i tak pewnie mnie wywali ==' (durny komputer kuzyna). Also enjoy and have a nice day.

(A Bebopowi dałam dychę za klimat, bohaterów, historię i wiele innych detali. A EL mi się nie podobał ogólnie, głównie z powodu wymieszania skrajnych klimatów i rozmemłanych bohaterów...)

[tilk]

Ale chyba każdy normalnie myślący człowiek bez specjalnej wiedzy uzna Spike'a skaczącego sobie radośnie w próżni za coś absurdalnego. Tego nie obalisz :)

Nie pisałem jednak tego posta, żeby pokazać, że Bebop jest słaby, ani że Elfen Lied jest świetny - ocena zależy przecież od upodobań danej osoby. Chciałem pokazać coś innego, znacznie ogólniejszego - wskazać, że mało przemyślana racjonalizacja oceny może prowadzić do logicznego absurdu. To, czy dana produkcja podoba się, czy nie, ludzie nie określają za pomocą analizy czy logicznej argumentacji, lecz za pomocą subiektywnego odczucia, które ze swojej natury jest irracjonalne. To, że to subiektywne odczucie w przypadku zjazdowego oglądania Elfen Lied zostało naruszone przez mechanizm wzmocnienia społecznego jest nieważne. Istotnym jest to, że dopiero po uzyskaniu subiektywnej oceny dobiera się racjonalne (a czasem tylko pozornie racjonalne) argumenty, dlaczego ocena jest taka, a nie inna. I wtedy może nastąpić wspomniana przeze mnie w początkowym poście selektywność w użyciu argumentów: coś, co w produkcji, która nie podobała się, zostało uznane za poważną wadę, może zostać zupełnie zignorowane w produkcji, która się podobała.

Nie było moją intencją "czepianie się" i dziwię się, że tak to zostało odebrane. Postuluję tylko konsekwencję, nic więcej.

[Bezimienny]