[Mai_chan]

"Klara i półmrok" niejakiego Jose Somozy. Rok 2006, świat opanował nowy kierunek w sztuce zwany hiperdramatyzmem. Polega on na tym, że płótnami są... ludzie. Czym się to różni od body-paintingu? Cóż, praktycznie wszystkim...
Cenny obraz najsławniejszego twórcy hiperdramatycznego zostaje zniszczony. Martwe ciało czternastoletniej dziewczynki oznacza kilkumilionową stratę dla Fundacji Brunona von Tyscha... A w tym czasie Klara, zawodowe płótno, otrzymuje nową propozycję, która może ziścić jej największe marzenie - zostać arcydziełem.

Wątek kryminalny (kto niszczy dzieła sztuki) wcale nie jest tym, co w całej książce najciekawsze. Choć nie będę ukrywać, że (pomimo sporej dozy przewidywalności) wciąga. Natomiast niezwykle ciekawie przedstawiony jest cały światek artystyczny i wszystko, co mu podporządkowane. Odrażająca sztuka splamiona, interaktywne art-szoki, dzieła sztuki skarżące się na problemy z kręgosłupem, sam sposób malowania - nie tylko ciała, ale i duszy płótna... I fakt, że płótno nie uważane jest za człowieka. Żeby być dobrym płótnem, trzeba przestać być człowiekiem...

Książka niesamowicie nasiąknięta erotyzmem, przemocą, szaleństwem. Wielkie pieniądze, wielka sztuka, wielkie szaleństwo... Świat, w którym wszystko podporządkowane jest przedziwnemu zjawisku nazywanemu Sztuką, w którym godność ludzka spada na drugi, czy nawet trzeci plan...

Książkę polecam, naprawdę ciekawa. Pomimo całej swojej (było nie było) kontrowersyjności... Choć osoby zbyt wrażliwe i o zbyt rozwiniętej wyobraźni raczej odrzuci (parę opisów niezwykle brutalnych morderstw).

[Zegarmistrz]

Książka Kłamca, teoretycznie powieść, w praktyce coś jakby zbiór połączonych ze sobą opowiadań... Jest raczej słaba - brak wciągającej akcji, językowo taka sobie, humoru specjalnie nie ma... Średnizna.

[Bianca]

z kolei szatanski interes jednak niezly, a przynajmniej duzo lepszy od tego ostatniego opowiadania w poprzednim zbiorze, ktore bylo kompletnie bez sensu.

z kolei szatanski interes jednak niezly, a przynajmniej duzo lepszy od tego ostatniego opowiadania w poprzednim zbiorze, ktore bylo kompletnie bez sensu.

[Zegarmistrz]

Zakon Krańca Świata naprawdę dawno nie przeczytałem 500 stron w dobę, co znaczy, że trafiłem na rzecz dobrą. Fabuła: odbyła się apokalipsa, zbawieni żyją sobie w innym wymiarze, w idealnym społeczeństwie, potępieni zostali na Ziemi, bo stwórca nimi wzgardził. Wśród potępionych rodzą się tzw. pozyskiwacze, zdolni przedostać się do owego "nieba" i coś ukraść. Po mału odkrywają oni, że coś jest nie tak...

[Grisznak]

"Diable Eliksiry" E.T.A Hoffmanna - jakiś czas temu było dostepne razem z Judishe Zeitung, ale wolałem poczekać i w Taniej Książce kupiłem za 8, nie zaś za 18 zł. Klasyka czegoś, co dziś umownie nazywam literatura grozy/gotycką itp - starczy dodać, że bez Hoffmanna nei byłoby Poego. Może nie jest to najlepsza rzecz tego pana - tu akurat jego opus magnum stanowi "Sandmann" ( Piaskun po naszemu ), ale to i tak pierwszorzędna, XIX wieczna powieść grozy tej klasy co np Mnich czy Zamczysko w Otranto.

"Diable Eliksiry" E.T.A Hoffmanna - jakiś czas temu było dostepne razem z Judishe Zeitung, ale wolałem poczekać i w Taniej Książce kupiłem za 8, nie zaś za 18 zł. Klasyka czegoś, co dziś umownie nazywam literatura grozy/gotycką itp - starczy dodać, że bez Hoffmanna nei byłoby Poego. Może nie jest to najlepsza rzecz tego pana - tu akurat jego opus magnum stanowi "Sandmann" ( Piaskun po naszemu ), ale to i tak pierwszorzędna, XIX wieczna powieść grozy tej klasy co np Mnich czy Zamczysko w Otranto.

[IT.]

"Martwa natura z krukami" Naprawdę fajna książka. Nie powiem że dobra, bo sama widze w niej wady ale czyta ię przyjemnie, lekko i główny bochater jest urokliwy.
Polecam też Relikwiaż tych samych autorów, ale nie Relikt bo jest... Inny.
Poza tym czytam "Szpital Kosmiczny" i wiecie co? Kiedy ignoruje się pewne archaizmy wynikające z tego kiedy ksiązka została napisna to to jest cudowne!

[Linek]

Ostatnio miałam okazję przeczytać Ruchomy zamek Hauru. Książka na podstwaie, której powstało znane już w Polsce, aniem o tym samym tytule. Książka jest o Sophi zamienianej w staruszkę, która wyrusza w podróż w poszukiwaniu szczęścia - tak samo jak w anime. Jednakże znaczna część książki różni się od tego co przedstawił Hayao Miyazaki. Jakby to powiedzieć książka jest bardziej bogatsza w fabułę. W książce bardzo fajnie jest przedstawiona cała rodzina Sophi, a jej losy stanowią jeden z wątków. Ruchomu zamek... to dobre połączenie magii i dobrego humoru. Mażna odnaleźć tam demony, złe i dobre wiedźmy, a także zwykłych ludzi. Motyw zamku, który jest zdolny do przemieszczania sie po dolinach to fajna sprawa, poza tym jedne dwrzwi prowadzące do czterech różnych miejsc - chiałabym mieć takie w domu. :) Książka stanowi zbiór odpowiedzi, jakie pozostawia anime. Książkę polecam każdemu, kto widział anime, ale innych też zachęcam do lektury, bo jest bardzo lekka w czytaniu i pozwala dobrze sie uśmiać. :)

[wa-totem]

Ja ostatnio sięgam po dziwne lektury... w co-librze trafiłem na wyprzedaż, i za jedynego piątala nabyłem angielskie wydanie "imienia róży" Eco. Nawet fajnie się to czyta...

[Moonlight]

Czy to wielki wstyd przyznać, że do "Imienia róży" podchodziłam dwa razy i nijak nie udało mi się nawet do połowy dojść? ^^"

A z przeczytanych - Arturo Perez-Reverte: "Cmentarzysko bezimiennych statków". W dwóch słowach - powieść o poszukiwaniu zatopionego skarbu. Jest tajemnica sprzed wieków, jest doświadczony przez życie bohater, jest femme fatale. Niby wszystko to podchodzi pod jakiś schemat, ale...
Znając "Klub Dumas" tego samego autora, spodziewałam się nietuzinkowego zakończenia. No i absolutnie się nie zawiodłam. Powieść, bogata w pozwalające wczuć się w klimat opisy (plus pewien, hm, ciekawy zabieg narracyjny), zwieńczona jest finałem, który nie pozwala o niej zapomnieć, nadaje całości jakiegoś głębszego sensu. W każdym razie fragmenty, w których się zakochałam, są dwa - początek i koniec.
Przez całą książkę przewija się morze i jego zdradliwa natura, oraz... kartografia, bo przecież nie ma poszukiwania skarbu bez mapy. Spotkałam się z opiniami, że te wszystkie bardziej techniczne opisy, zagłębianie się w teorię, są niepotrzebne i spowalniają akcję, ale bez nich chyba nie byłoby tego klimatu. Jak dla mnie, to tempo akcji w sam raz, żeby z zaciekawieniem przewracać kolejne kartki.
Plus ciekawe postacie. Chociaż głównego bohatera najchętniej bym temi ręcami zadusiła.
Plus hiszpańskie wybrzeża.
Plus niebo i gwiazdy.
:>

[Irian]

Uojej... Imię Róży świetne jest. Ale z książek Eco to polecam zbiory felietonów (zapiski na pudełku od zapałek dwa tomy) - błyskotliwe, inteligentne i zabawne, świetnie się to czyta. Na przykład ten o robieniu mapy królestwa w skali 1:1.

[Ysengrinn]

[wa-totem]

[Moonlight]

To ja poczekam, aż się douczę ^^" Jednakowoż "Zapiski na pudełku od zapałek" znam i cenię sobie wielce.

[Zegarmistrz]

Ostatnio kupiłem w taniej książce trzy pierwsze tomy Imperium Grozy (tak, nie ma to jak bezpretensjonalne tytuły prawda?). Jestem już po pierwszym, zabrałem się za Październikowe Dziecko.

Prawde mówiąc Nastaje Cień Wszystkich Nocy troche mnie rozczarował, wypadł dość średnio i mało Cookowo. W prawdzie pod koniec się rozkręcił, ale nie ma tych cech, które lubiłem w Czarnej Kompanii. Mam wrażenie, że autor próbował też zerwać ze swoim lakonicznym stylem, czarnym humorem i antybohaterami, ale nie za bradzo mu wyszło. Narazie średnio, zobaczymy, co będzie dalej.

[Mai_chan]

Pożyczyłam sobie od koleżanki poradnik... Jakkolwiek by to nie brzmiało. Zowie się toto "Dlaczego mężczyźni nie słuchają, a kobiety nie umieją czytać map?" Póki co jestem w połowie i dowiedziałam się, że:

Płeć mojego mózgu to "strefa pośrednia" pomiędzy kobietą a mężczyzną... dzięki czemu mam mało uprzedzeń międzypłciowych i wykazuje i takie i takie wzorce myślenia...
Mam ciągoty biseksualne
Fakt, że mam głos "średni z tendencjami na niski" sprawia, że ludzie postrzegają mnie jako osobę inteligentną
Mam problemy z odróżnieniem prawej strony od lewej
Sposób w jaki czytam mapy jest nieprawidłowy (O____o' Co ciekawe, z terenoznastwa byłam jedną z lepszych w drużynie harcerskiej... Co nie zmienia faktu, że kiedyś dość potężnie się zgubiłam XD)
Utwierdzam się w przekonaniu, że mój mąż musi umieć jeździć samochodem, bo ja tego tałatajstwa prowadzić nie będę.
To, że gubię się we własnym mieście jest normalne...

Uroczo...