[Irian]

Jeżeli jesteś naprawdę zdesperowany, to McCaffrey popełniła kilka 'militarnych' serii SF w świecie FSP... Seria o statkach i trylogia Sassinak konkretnie. Generalnie poziom literacki - powiedzmy - Salvatora (wyłączając pamiętniczek, ofkoz), czyli czytadło na wakacje.

[Teukros]

Przyjrzyj się twórczości C. J. Cherryh, bo widzę że nie ma jej na Twojej liście. Pisze klasyczne space opery, na tyle zaprawione oryginalnością, że wybijają się ponad przeciętność. Pod "militarne sf" z jej powieści podchodzą Ludzie z Gwiazdy Pella i Hellburner. Niestety, w jej najlepszych powieściach (Cyteen i Rimrunners) wojny za wiele nie ma, chociaż przewija się w tle.

[Sm00k]

[Teukros]

To jest cykl Burroughsa, z którego w Polsce wyszła tylko jedna powieść, pierwsza część - Księżniczka Marsa. Ale niespecjalnie polecam; takie sobie czytadło z początku XX wieku, jeżeli już lubisz takie starocie, to chyba Conan będzie lepszym wyborem.
Ale jakbyś chciał zobaczyć co to jest, to widzę że na anglojęzycznych Wikiźródłach mają pierwsze pięć części.

[Zegarmistrz]

Dziś w księgarni widziałem nową pozycję. Nosi ona tytuł Kroniki Amberu tom 1 i jest niczym innym, jak wznowieniem pierwszych 5 tomów Amberu, klasycznego cyklu fantasy autorstwa Zelaznego. Drugi tom ma być wydany wkrótce. Zawiera książki Dziewięciu Książąt Amberu, Karabiny Awalonu, Znak Jednorożca, Ręka Oberona i Dworce Chaosu. Kosztuje to 50 złotych bez 10 groszy (i kupie sobie jeśli kasy mi starczy). Bardzo się cieszę, że to wydano, bo planowałem kupować to na Allegro.

[Asthariel]

No to jestem pozytywnie zaskoczony! Niedawno wznowiono Kroniki Czarnej Kompanii, teraz Amber... Szkoda tylko, że okładka niezbyt zachęcająca.

[Grisznak]

Mark Sołonin "Na uśpionych lotniskach"
Genialna książka! Dawno nie czytałem równie udanej pracy historycznej, popularnonaukowej a jednocześnie tak fachowej i ciekawej. Autor zajmuje się lotniczym aspektem ataku Niemiec na ZSRS w 1941. Opisuje dokładnie dzieje sowieckiego lotnictwa, jego strukturę, mentalność i szkolenie kadry. Rozprawia się z mitem powszechnie uznanej przyczyny klęski w 1941 - jakoby większa część ruskich maszyn została zniszczona na lotniskach i dlatego nie walczyła. Prawda jest inna - lotniska były na tyle rozśrodkowane i zamaskowane, że straty w sprzęcie były relatywnie mniejsze niż się ogólnie przyjmuje. Przyczyną klęski, wedle Sołonina, było to, że zaraz po tym, jak zaczął się atak, ruscy piloci i obsługa naziemna rzucili się jak jeden mąż do panicznej ucieczki, nie myśląc nawet o tym, by walczyć, a jeśli już wystartowali, by walczyć, to wracając zastawali swoje lotniska całkowicie opustoszałe. Bardzo ciekawe są porównania stanu i uzbrojenia rosyjskiego lotnictwa z niemieckim - i konstatacja, że na papierze Rosjanie wcale nie stali aż tak niżej od Niemców, zarówno jakościowo jak i ilościowo.

Mark Sołonin "Na uśpionych lotniskach"
Genialna książka! Dawno nie czytałem równie udanej pracy historycznej, popularnonaukowej a jednocześnie tak fachowej i ciekawej. Autor zajmuje się lotniczym aspektem ataku Niemiec na ZSRS w 1941. Opisuje dokładnie dzieje sowieckiego lotnictwa, jego strukturę, mentalność i szkolenie kadry. Rozprawia się z mitem powszechnie uznanej przyczyny klęski w 1941 - jakoby większa część ruskich maszyn została zniszczona na lotniskach i dlatego nie walczyła. Prawda jest inna - lotniska były na tyle rozśrodkowane i zamaskowane, że straty w sprzęcie były relatywnie mniejsze niż się ogólnie przyjmuje. Przyczyną klęski, wedle Sołonina, było to, że zaraz po tym, jak zaczął się atak, ruscy piloci i obsługa naziemna rzucili się jak jeden mąż do panicznej ucieczki, nie myśląc nawet o tym, by walczyć, a jeśli już wystartowali, by walczyć, to wracając zastawali swoje lotniska całkowicie opustoszałe. Bardzo ciekawe są porównania stanu i uzbrojenia rosyjskiego lotnictwa z niemieckim - i konstatacja, że na papierze Rosjanie wcale nie stali aż tak niżej od Niemców, zarówno jakościowo jak i ilościowo.

[Koranona]

"Wyższe Racje" Janusza Zajdla, czyli przekonujemy się do Science Fiction...
Muszę przyznać, że o ile wcześniej nawet kijem nie tykałam SF, tak teraz chyba się przekonałam. Złotym środkiem oczywiście okazał się być Zajdel i takie opowiadania jak "Feniks", "Ferma" czy "Awaria". Podoba mi się w końcu jego styl pisania. Co prawda mam czasem wrażenie, że te opowiadania zostały żywcem wyrwane spomiędzy takich dzieł jak "Psie Serce" i "Fatalne Jaja". Możliwe, że błędnie kojarzę te utwory (zważywszy na czas pisania i okoliczności powstania), niemniej jednak kwalifikuję je do jednego działu. Ciekawe.

[Caladan]

Przed mną są opowieści Mahabharata, czyli hinduskie mitologiczne opowieści z rodem Sci-fiction. Poprostu cud miód. Podobno najdłuższy poemat epicki w historii świata.

[Asthariel]

A ja jestem po 200 stronach Innych Pieśni Jacka Dukaja, czyli opowieści o świecie, gdzie ludzie o silnym duchu bezpośrednio wpływają na tych o słabszym (w dużym uproszczeniu). To nie jest typowe fantasy. Czyta się bardzo dobrze.

[Eire]

Czekaj, czekaj, cosik mi to mówi... zielona kniga, fazowe rysunki... czyżby to? Po nitce do kłębka... nie, to była Ramajana- ostatnio szukałam tego na oślep, nie wiedząc co takiego właściwie przeczytałam chorując na ospę lat temu naście. Niestety, większość książek z tamtych lat poszła do biblioteki. Szkoda, bo wydanie było śliczne i dostarczyło świetnych scenariuszy do podwórkowych zabaw.

[Caladan]

Na Ramajamę też się szukuje, ale w tej obecnie czytanej przez ze mnie księdze są takie smaczki jak:
Zjedzenie byczego kału dla zdobycia nieśmiertelności, czy dmuchnięcie konia z tyłu w celu przestraszenia węży, aby ci dali ukradzione kolczyki. Nie dziwię się czemu teraz te przypowieści stały się podstawą dla Gwiezdnych wojen i innych.

[Grisznak]

Lian Hearn "Po słowiczej podłodze" - kupiłem tę książkę, co by mieć co czytać podczas podróży, ale niebacznie sięgnąłem po nią wieczorem i przeczytałem jednym tchem. Bardzo miłe czytadło. Wydawca reklamuje to jako coś a'la Wiedźmin. Nie, powiedziałbym raczej, że to takie Naruto na serio. Bohaterem też jest młodziutki, zemowany ninja, którym pomiatają inni. Dobrze napisany dramacik wojenno - miłosny w realiach fikcyjnej krainy wzorowanej na feudalnej Japonii. Zaczyna się od typowego ZSMW (znowu spalili mi wioskę), ale dalej jest już lepiej, zaś zakończenie jest baaardzo mangowe.

Lian Hearn "Po słowiczej podłodze" - kupiłem tę książkę, co by mieć co czytać podczas podróży, ale niebacznie sięgnąłem po nią wieczorem i przeczytałem jednym tchem. Bardzo miłe czytadło. Wydawca reklamuje to jako coś a'la Wiedźmin. Nie, powiedziałbym raczej, że to takie Naruto na serio. Bohaterem też jest młodziutki, zemowany ninja, którym pomiatają inni. Dobrze napisany dramacik wojenno - miłosny w realiach fikcyjnej krainy wzorowanej na feudalnej Japonii. Zaczyna się od typowego ZSMW (znowu spalili mi wioskę), ale dalej jest już lepiej, zaś zakończenie jest baaardzo mangowe.

[Meliana]

Mam za sobą lekturę trylogii Stiega Larssona "Millenium" w skład której wchodzą: "Mężczyźni, ktorzy nienawidzą kobiet", "Dziewczyna, która igrała z ogniem" oraz "Zamek z piasku, który runął".

Powiem tak: Wow! Co za historia! Ostatnio patrzę z wielką nieufnością na książki odnoszące komercyjne sukcesy. Ogromna popularność autorów typu: Stephenie Meyer, czy Trudi Canvan podburzyła moją wiarę w dobry gust literacki ogólnoświatowej populacji. Stieg Larsson to wprawdzie nie fantastyka, tylko thriller polityczny, ale ilość sprzedanych egzemplarzy mogłaby spokojnie konkurować ze spiskami Dana Browna. Bałam się zresztą, że to może być drugi Dan Brown, czyli super_hiper_tajemnicza historia z miałką i płytką konstrukcją fabularną. Na szczęście moje obawy okazały się bezzasadne!

Może zacznę od tego, że autor ma świetny warsztat! Bardzo starannie dobiera słowa, co daje wrażenie dokładnego przemyślenia struktury fabularnej i roli jaką mają w niej do odegrania główni bohaterowie. Z dziennikarską pieczołowitością wprowadza nas w świat politycznych spisków, medialnych intryg i degeneracji państwa szwedzkiego począwszy od sfery społecznej, a skończywszy na elitach władzy. Taka postawa może dziwić, bo Szwecja słynie przecież z doskonałej organizacji każdej struktury państwowej i przez wielu uważana jest za przysłowiowy "raj na ziemi". Tymczasem welfare state, które w krajach Skandynawskich osiągnęło modelowy wręcz poziom, okazuje się tylko pozorem, a może nawet klatką, w której zamyka się osoby uznane za nieprzystosowane do życia w modelowej demokracji szwedzkiej.
Kolejną ważną kwestia, jaka pojawia się na kartach "Millenium" jest problem szwedzkiego neofaszyzmu, który to zdaje się frapować nie tylko Larssona, ale równiez jego kolegę "po fachu" Henninga Mankella. Obaj dowodzą, że Zło w postaci faszyzmu zatacza coraz szersze kręgi i znowu staje się popularne i społecznie pożądane w krajach Skandynawskich. Rodzi się przez to wiele patologii, ale największą według nich jest hipokryzja społeczeństwa, które przymyka oko, albo wręcz tuszuje skandale ze swastyką w tle.

Larssonowi udało się stworzyć świetne, nietuzinkowe postacie. Duet: Mikael Blomkvist - Lisbeth Salander to połączenie bez precedensu w historii literatury. On - znany i szanowany dziennikarz opiniotwórczego miesięcznika "Millenium". Inteligent, bezwględnie tropiący wszystkie odchylenia systemu, lekkoduch żyjący w wolnych związkach. Ona - kobieta z przeszłością, ubezwłasnowolniona, po licznych latach spędzonych w szpitalu psychiatrycznym. Jej wygląd to absolutny hard-metal z czarnym makijażem, tatuażami, kolczykami, ćwiekami, skórami i ciężkimi buciorami. Aspołeczna. W rzeczywstości genialna reasercherka i hakerka skrywająca mroczną przeszłość.

Już bardziej niedopasowanych charakterowo ludzi nie można było znaleźć. A jednak połączą ich wspólne losy, intrygi i zagadki. Żal tylko, że Larsson zmarł nie doczekawszy sukcesu swoich książek. Szkoda, bo szykował dalsze części, a ostatnia ma otwarte zakończenie. Będzie mi brakowało przygód Mikaela i Lisbeth. Po zakończeniu trylogii mam poczucie, jakby mi odebrano fajną, intrygującą zabawkę. Poczucie straty jest tym większe, że autora nie ma już wśród żywych i nie będzie mógł kontynuować tej historii. Pierwszą część oceniam (w skali 10-punktowej) na 9, drugą na 8 i trzecią też na 8. Zdecydowanie warto.
Pozdrawiam!

[Asthariel]

Ja Millenium tez czytałem, ale zachwytu nie było, takie 7+,8 / 10, miejscami przegadane straszliwie.

Teraz skończyłem Lalkę Prusa, i zaskakująco miło się czytało. Może zapoluję nawet na Faraona... Ale w kolejce już czeka Potop, i wypada wreszcie przeczytać kroniki Czarnej Kompanii, które stoją nieruszone na półce od 2 miesięcy...