| Merlin.pl napisał/a: |
"Elegia o zaginionej gwieździe" stanowi punkt zwrotny w cyklu Symfonii Wieków.
Smoczyca Anwyn, która przez trzy lata leżała w grobie ze skał i czarnego węgla w stanie podobnym do śmierci, zostaje uwolniona przez kataklizm, którym zakończyło się "Requiem za słońce". Zdezorientowana i oszołomiona pamięta tylko dwie rzeczy: osobę, która uwięziła ją w smoczej postaci i zamknęła w grobowcu, oraz wszechogarniające pragnienie zemsty.
Tymczasem Achmed, król Firbolgów, odbudowuje zniszczone królestwo, podczas gdy gildia bezlitosnych asasynów planuje pomścić śmierć swojej przywódczyni.
Straszliwie zdeformowana, ale magiczna istota trafia z cyrku osobliwości do pałacu złego despoty, a ten dostrzega w niej narzędzie, dzięki któremu będzie mógł zrealizować swoje plany podboju kontynentu i przejęcia nad nim władzy.
Pojawienie się nowych przywódców, dobrych i złych, długo oczekiwane narodziny dziecka Czasu, mroczne plany asasynów i władców, nieporozumienia wśród Trójki oraz bitwa na śmierć i życie między dwoma smokami o niewyobrażalnej mocy są początkiem chaosu prowadzącego do wojny, która w rezultacie spustoszy połowę świata. |
| Zeg napisał/a: |
John Birmingham Wybór Celów, czyli jak widać literatura ambitna. Drugi tom Wyboru Broni. Streszczając fabułe pierwszego tomu: międzynarodowa flota przyszłości, po brzegi obładowana w trakcie operacji w Indochinach wpada do dziury czasoprzestrzennej i ląduje pod Midway wraz z całym ładunkiem mużynów, feministek, gejów, lezbijek, bomb atomowych i japońskim lotniskowcem na dokładke. Na skutek dalszych, nieprzewidzianych wypadków wszystkie potęgi II wojny światowej dostają w swoje łapki środki bojowe i informacje rodem z XXI wieku (w stosunku 9:1 dla Dobrych), co sprawia, że nie będzie to już ta sama wojna, co kiedyś. W tym tomie poznamy losy Japońskiej inwazji na Australie, londowania Niemców w Anglii oraz będziemy starali się domyślić, co knuje Stalin. A wszystko to dzięki Armii Zboczeńców generała Kolhammera.
Generalnie: książka jest o TAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAKA głupia. Zato naprawde dobrze się ją czyta.
Co ciekawe nie znalazłem w niej jakichś większych przekłamań i nadużyć (autor troche za szybko zaczął eksterminacje żydów, ale to daje się wyjaśnić fabułą). Generalnie większość rzeczy, które powinny się stać dzieje się... Z ciekawostek: około 350 strony brytyjski okręt wojenny z przyszłości rozwala Krigsmarine, jednocześnie osłaniany przed atakiem powietrznym Niemców przez (cytat za książką) "elitarny, polski dywizjon 303" (i dłuższy opis, co to za jedni byli). Kurcze, nie spodziewałem się po anglosasie, że zadba o takie szczegóły. |
| Yuna napisał/a: |
"Tron we krwi", faktycznie tak to się nazywało. xD Nie miałam jeszcze okazji sprawdzić jak ta adaptacja wyszła.
Wydaje mi się, że to, iż Dostojewski z perspektywy salonów nie pisał, wiążę się też z czasami, w jakich żył - dobą pozytywizmu, w której największą popularnością cieszył się realizm czy naturalizm, prądy, które skupiały się na eksponowaniu tego, co ułomne, wypaczone, brzydkie - przedstawianie świata z perspektywy wyższych sfer kłóciło się z tą ideą, choć oczywiście tam też jak najbardziej istniały najróżniejsze wynaturzenia.
"Gracza" wprawdzie jeszcze nie czytałam, ale trzeba przyznać, że cała twórczość Dostojewskiego jest brutalna w swojej prawdzie (co z kolei kojarzy mi się nieco z "The Wall" Pink Floydów i prostymi, prawdziwymi, acz gorzkimi tekstami Rogera Watersa - to tak w ramach dygresji x). A niechęć do Polaków u Dostojewskiego wynikała też po części z kwestii historycznych - inwazji i krótkotrwałego zajęcie Moskwy w wieku XVII, a potem czasów zaborów.
"Idiota", z tego co piszesz, wygląda bardzo interesująco, lubię tego typu tematykę. Trzeba będzie udać się do biblioteki... Wybitności Dostojewskiemu nie sposób odmówić, nie tylko na tle literatury rosyjskiej, ale i światowej. |
| Grisznak napisał/a: |
Waters jest, podobnie jak Dostojewski był, mizoginem, jeden i drugi przez swoją twórczość odprawiali swoiste egzorcyzmy nad demonami, które przypałętały im się przez całe życie, a czasem nawet jeszcze zanim się ono na serio złożyło - vide wojenna trauma Watersa, związana ze śmiercią jego ojca pod Anzio, czy problemami narkotykowymi Syda Barreta (których pokłosiem jest moja ulubiona skądinąd płyta Pink Floyd - "Wish you were here"). Jeden i drugi to osoby apodyktyczne i łatwo zrażające do siebie innych, a przy tym przekonane o własnym geniuszu (i najgorsze w tym to, że racja tu jest po ich stronie). Na takiej "Amused to Death" Water już bez żadnego pardonu wali we wszystko, co go drażni, od Jordanu po Andrew Lloyda Webbera. Problem w tym, że brak u Watersa wizji pozytywnej. U Dostojewskiego była to wiara w tę "prawdziwą" Rosję, niezepsutą wpływami zachodu. Waters w swojej twórczości nie daje alternatywy, poza budowaniem kolejnych murów i czekaniem na robaki. Poza tym, jego trauma przysłania mu odbiór świata - znamienne, że jednak bardziej uniwersalne w treści i przesłaniu są "Animals" czy "Dark Side of the Moon" niż "The Wall" lub "Final Cut".
Co do japońskich wersji dramatów Szekspira - polecam w ciemno. Akira Kurosawa, który je reżyserował, stworzył coś własnego a jednocześnie do głębi przesyconego klimatem oryginałów. Nie bez kozery uważany jest on wszak za jednego z najwybitniejszych japońskich reżyserów, a właśnie te produkcje walnie przyczyniły się do zdobycia przezeń tego miana. |
| Yuna napisał/a: |
| Grisznak napisał/a: | | Cytat: | | Pozytywny aspekt w "The Wall", wydaje mi się, istnieje właśnie w tym, że mur ostatecznie runął, z tym wiążą się pewne nadzieje. |
Złudne. Po pierwsze słowa "Outside the Wall" są raczej dość gorzkie, po drugie, widziałaś może wersję filmową? Jest tam taka scena, kiedy w chwili, w której mur się już rozpadł, pojawia się taki mały chłopak i zbiera cegły z muru do taczki. Interpretacja pozostaje rzeczą indywidualną, ale jak dla mnie wymowa tej sceny jest raczej ponura - bo dzieciak sobie ten mur odbuduje. Ale to tylko interpretacja wiecznego pesymisty, więc absolutnie jej nie narzucam nikomu. |
Widziałam. Właśnie, kwestia interpretacji. Początkowo też tak właśnie to odbierałam, ale w zasadzie scena ta nie jest do końca jasna, w pewnym sensie niedokończona - zatem nic nie jest przesądzone. Nie wiem, czy wiesz, ale pierwotnie zakończeniem "The Wall" miał być utwór zamieszczony później na solowej płycie Watersa - "The Tide Is Turning" - który z kolei ma wymowę jak najbardziej pozytywną. O ile dobrze pamiętam na "The Wall: Live in Berlin" nawet zrezygnowano z "Outside the Wall" na rzecz tego utworu. |
... W zasadzie jeżeli czegokolwiek się spodziewałem, to właśnie czegoś takiego, bo widać, że autor lubi zadawać pytania o sens życia i odpowiadać na nie przecząco. Co nie zmienia faktu, że spodziewać jak spodziewać, ale miałem nadzieję na coś bardziej... Poważnego? Przemyślanego? Na pewno lepiej skonstruowanego, bo odniosłem wrażenie, jakby pisał to zakończenie na zupełnego chybcika, byle skończyć.
Dembol - 12-09-2010, 16:00
Temat postu:
"My" Eugeniusz Zamiatin.
Bardzo ciekawa antyutopia. Powstała przed "1984" i "Nowym, wspaniałym światem". Społeczeństwo w niej jest maksymalnie zorganizowane i uporządkowane. Wszyscy żyją wg rozkładu godzinowego, który określa co i kiedy mają robić. Wolność jest uznawana za niepotrzebną, a to właśnie uporządkowanie i stabilność jest uznawana za absolut. Wszyscy mieszkają w półprzezroczystych szklanych domach i nie istnieje prywatność. Cały czas są wystawieni na spojrzenia innych obywateli, nie licząc czasu kiedy można "opuścić zasłony" - czyli chwil przeznaczonych na stosunki seksualne dawkowane wg potrzeb i poziomu hormonów zbadanych przez medyków. Narratorem jest konstruktor statku kosmicznego, a tekst ma być przesłaniem dla ciemnych ludów na innych planetach, które jeszcze nie odrzuciły wolności. Jak to w takich powieściach bywa nagle w życiu Delty-503 (gł. bohater/narrator) pojawiają się uczucia, których nawet tak usystematyzowane społeczeństwo nie potrafiło zamknąć w równania matematyczne i które burzą jego światopogląd i porządek. Bardzo mi się podobała. Jak zawsze najbardziej w tego typu książkach interesuje mnie porównanie do otaczającego nas świata i z każdą kolejną jest mi trochę smutniej bo zauważam coraz więcej podobieństw. Tutaj akurat najbardziej na czasie jest pozbawienie się prywatności, na co natykamy się codziennie w internecie. Kto wie, może przyszłym pokoleniom będzie po prostu zwisać to, że wszyscy o nich wiedzą wszystko?
Mayissa - 20-09-2010, 23:16
Temat postu:
właśnie machnęłam sobie 2 tom " Zbieracza Burz" Kossakowskiej, ale zatańczyłam taniec radości na wieść, że jeszcze w tym roku przeczytam "Gadzie Gody" Baniewicza. Gdyby tak jeszcze mieć " Czas Złych Baśni" Białołęckiej, to byłaby to czysta ekstaza....
Przeniesiono do właściwego tematu.
moshi_moshi
Athi - 29-09-2010, 23:10
Temat postu:
Czy ktoś czytał Nocną Straż Seana Stewarta? Co sądzicie o tej książce? Zaczęłam ją czytać, ale jakoś akcja książki mnie nie wciągnęła, wręcz pierwsze parę rozdziałów było tak nudnych, że nawet nie starałam się ich zapamiętać. Czy cała książka taka jest, czy może wy macie inne odczucia co do niej.
Po rozczarowaniu się Nocną strażą, zaczęłam czytać Łowcę Dusz Jacka Piekary. Muszę powiedzieć, że po raz pierwszy zdarzyło mi się czytać książkę fantasy napisaną przez polaka (raz czytałam książkę, której autorami było czeskie małżeństwo). Łowca dusz jest o tyle ciekawsze od poprzedniej książki, że tu wiem co się dzieje, człowiek nie jest bombardowany tysiącami nowych wątków jak w Nocnej Straży - tam na dwudziestu pierwszych stronach były poruszone chyba 3-4 zupełne inne historie, nie lubię tego w książkach, ani w filmach. Wolę jeden pełny wątek i jasny.
Po tych/tej książce biorę się chyba za Ulicę Tysiąca Kwiatów Gail Tsukiyamy. To raczej nie powinno mnie zanudzić. :)
Amarth - 01-10-2010, 22:12
Temat postu:
Skończyłam dzisiaj czytać pierwszą część Wiedźmy Opiekunki i nie mogę ukryć rozczarowania.
Miałam szczerą nadzieję, że autorka uniknie tego, co się właśnie dzieje w jej książce. Już pal licho, że zaklinałam ją, by darowała sobie jednak to romansidło (i tak wiedziałam, że moje modlitwy nie zostaną wysłuchane), ale w tej chwili Wolha jest, jeśli nie czystej krwi Merysułą, to co najmniej jej kuzynką w którymś tam pokoleniu. Na dodatek, w moim odczuciu, nie jest ani tak inteligenta, ani tak wredna (to szczególnie), na jaką ją usiłują kreować. Nie to, żebym jej nie lubiła, jest całkiem sympatyczną osobą, ale... nie, nie dostrzegam w niej tego, co najwyraźniej widzą absolutnie wszyscy, poza Tymi Zuymi z piątego planu, którzy i tak się nie liczą. I wcale mi nie przeszkadza to, że udało jej się właściwie bez wysiłku zdobyć sympatię smoków, władcy wampirów i diabli wiedzą, czego jeszcze. To akurat mi się podoba – lubię, kiedy bohater potrafi zjednać sobie osoby mające władzę i siłę, bo mieć takiego sprzymierzeńca, który w razie kłopotów pomoże to świetna sprawa. I jeśli ktoś potrafi sobie takich właśnie sprzymierzeńców załatwić to znaczy, że olej w głowie ma i to w przyzwoitych ilościach, a to coraz rzadziej spotykana cecha u bohaterów. Ale Wolha zamiast być dość przeciętną dziewczyną, która akurat potrafi się zakręcić w odpowiednim towarzystwie i używać mózgu to skończyła (choć mózgu nadal używa, a i zakręcić się umie) jako typowa Super-Piękność-O-Oszałamiająco-Wielkiej-Mocy-Którą-Ma-Cholera-Jedna-Wie-Skąd. I, broń Boże, żadnej wady w niej nie uświadczysz (znaczy, ja tam wady widzę, ale reszta świata jakaś ślepa; za to zalety widzą wszędzie i to wielkie jak góry).
Nie mniej książka ma swoje dobre momenty, czyta się ją szybko i przyjemnie, a Wolha, nawet jeśli zostanie kompletną Merysułą to przynajmniej sympatyczną i dającą się lubić. Szkoda tylko, że tomik urywa się w tak totalnie durnym momencie. Cóż tam, następny tom przeczytam z ciekawości, ale tylko wtedy, jeśli brat za niego płacić będzie.
Meliana - 04-10-2010, 13:21
Temat postu:
Są książki, które po przeczytaniu natychmiast się zapomina, ale są też takie, które dręczą czytelnika pytaniami, nie dają spokoju, szokują i fascynują zarazem. Jestem świeżo po lekturze „Łaskawych” Jonathana Littella i muszę przyznać, że dawno nie miałam okazji czytać tak dobrej literatury. Chcę jednak zaznaczyć (żeby było śmieszniej), że jest to lektura bardzo nieprzyjemna, obrazoburcza i w sumie na tyle kontrowersyjna, że nie każdy jest w stanie znieść obrazki, które autor kreśli na kartach powieści.
Krótko streszczając: „Łaskawe” to fikcyjna historia oficera SS wpisana w dzieje II Wojny Światowej. Losy Maximiliana Aue prowadzą nas przez dzikie stepy Ukrainy, różnorodność Kaukazu, piekło Stalingradu, dręczoną przez wojnę Polskę (w tym Lublin, Kraków pod rządami Hansa Franka i obozy koncentracyjne), chłodny spokój Berlina, aż do finału, gdzie upadek nazistowskich Niemiec staje się faktem.
Główny bohater nie jest przykładem typowego nazisty. To człowiek gruntownie wykształcony w prawie konstytucyjnym, biegle władający greką, zafascynowany muzyką klasyczną, potrafiący prowadzić wysublimowane dysputy o filozofii i polityce. Mordowanie Żydów, Cyganów, Polaków uważa za rzecz nieprzyjemną, ale konieczną z wojennego punktu widzenia. Kiedy jednak głowa mówi mu jedno, ciało wysyła zupełnie inne sygnały. I tak nasz bohater po każdej egzekucji zaczyna mieć problemy z odruchami fizjologicznymi. Dokuczają mu naprzemiennie: torsje i biegunki. Na dodatek pod płaszczykiem wykształcenia i dobrych manier, starannie ukrywa drugą twarz. Ta zaś byłaby szokiem dla jego „rasowych braci”. Maximilian ma za sobą nieszczęśliwe dzieciństwo, konflikt z matką (i odejście ojca), kazirodczy związek z siostrą bliźniaczką i pobyt w katolickim internacie we Francji, gdzie był wykorzystywany zarówno przez księży, jak i kolegów.
Wyrasta na człowieka o niepewnej orientacji seksualnej (preferuje mężczyzn, ale nadal obsesyjnie kocha siostrę), a wojna (i rany w niej odniesione) doprowadza go do choroby psychicznej.
Littell sprytnie pogrywa sobie z czytelnikiem. Najpierw testuje jego granice wytrzymałości (opisy mordów, a później obsesji i dewiacji głównego bohatera są bardzo mocne), a później – wraz z postępem choroby Maximiliana – przywodzi czytelnika na skraj obłędu. Nie dziwię się, że książka w wielu krajach europejskich została uznana za prowokację, skandal, a wielu krytyków okrzyknęło ja mianem „pornografia zbrodni”. Nie sposób się z tym nie zgodzić, bo ekshibicjonizm wyziera z każdej niemal strony tej lektury. Nie mogę się też oprzeć wrażeniu, że zabiegi Littella były celowe. Człowiek jest chyba najbardziej ciekawskim ze stworzeń i nawet jeśli czyta o rzeczach, które są na skraju jego psychicznych możliwości, to i tak ciekawość zawsze przełamie obrzydzenie i wstręt. Jeśli miałabym porównać „Łaskawe” z inną twórczością, to nasuwa mi się tylko jedno skojarzenie: dorobek Michaela Hanekego, a w szczególności film
„Pianistka” (dewiacje seksualne) i „Biała wstążka” (okrucieństwo). Uważam, że jeśli kiedykolwiek podjęto próbę ekranizacji, to Haneke byłby idealnym reżyserem.
Pomimo wszystkich, powyższych uwag i „granic” uważam „Łaskawych” za arcydzieło. Jestem przekonana, że w XXI wieku jeszcze nikt nie stworzył czegoś równie wielopłaszczyznowego i budzącego szacunek. Sprzęgnięcie losów fikcyjnej postaci z życiem prawdziwych ludzi II Wojny Światowej jest zdumiewająco wiarygodne. Opisy miejsc, ich klimatu i nastrojów – mistrzowskie. Nawet skala ocen wydaje mi się tutaj nie na miejscu. Opus magnum literatury. Wielki szacunek.
_________________
Virgil - 04-10-2010, 18:57
Temat postu:
Z tym, że "Łaskawe" są nie dla każdego muszę się zgodzić. Jakoś nie potrafiłem w tej książce znaleźć nic dla siebie. Opisy były po prostu nieprzyjemne, nie widziałem sensu większego się dalej nimi katować. Przeczytałem jakieś 250 stron, licząc że w miarę postępu historii znajdę coś co mnie zainteresuje, niestety się zawiodłem. Może kiedyś jeszcze do tego wrócę, narazie jednak w pamięci cały czas mam zanudzające i odrzucające opisy makabry.
Zainteresowałem się natomiast twórczością Neala Stephensona. Po przeczytaniu jego 3 książek stwierdziłem, że dalej nie mam dość. Już dawno chyba nie widziałem autora, który potrafiłby stworzyć tak "rzeczywisty" świat. "Rzeczywisty", bo mimo że praktycznie wszystkie jego powieści są z gatunku s-f, czy fantasy, to jednak czuje się tu spójność i kompletność każdego przedstawianego świata. Do tej pory przeczytałem "Zamieć", "Diamentowy wiek" i "Żywe srebro", teraz zabrałem się za najnowsze dzieło "Peanatema". Jeśli komuś nie zależy tak bardzo na szybkiej fabule i wartkiej akcji, a potrafi docenić pomysł na oryginalną rzeczywistość, to bardzo polecam książki tego autora - potrafią wciągnąć lepiej jak bagno.
Meliana - 05-10-2010, 09:12
Temat postu:
What lady said.
Ysengrinn - 29-09-2012, 22:09
Temat postu:
Albo ten post zamieje chociaż na tyle treści, bym domyślił się czego dotyczy, albo poleci.
Irian - 29-09-2012, 22:31
Temat postu:
Uwaga, tłumaczę: nowy Dresden za dwa miesiące. Niecałe. <3
Smk - 29-09-2012, 23:36
Temat postu:
Maraton powtórkowy czas zacząć!
Ysengrinn - 07-10-2012, 13:10
Temat postu:
Jared Diamonds, Strzelby, zarazki maszyny - książka biologa (co istotne) o historii ludzkości próbująca odpowiedzieć na pytanie, dlaczego jedne ludy w historii miały szczęście rozkwitać i podbijać świat, a państwa innych rozpadły się niczym domki z kart w wyniku kontaktu z garstką śmierdzących, prymitywnych analfabetów z Hiszpanii.
Przy okazji zaś obala kilka mitów, jak ten, że rolnictwo powstało w dolinach wielkich rzek (w rzeczywistości ukształtowało się na obszarach górzystych, dopiero potem rozszerzyło na obszar dorzeczy), albo ten, że konieczność organizowania wielkich prac irygacyjnych dała podstawy do powstania pierwszych despotii wschodnich (w rzeczywistości było odwrotnie - najpierw powstały państwa, które dopiero dużo później rozpoczęły wielkie projekty wodno-środowiskowe).
Gratka dla historyków, ale także chyba dla fantastów, uwielbiających kombinowanie nad tworzeniem nowych cywilizacji i ras istot inteligentnych. Od cholery materiału porównawczego :P.
shugohakke - 22-10-2012, 10:39
Temat postu:
Trylogia Czernego Maga T. Canavan
Przebiłem się. I muszę przyznać, że jestem mile/niemile zaskoczony, bo było to dzieło dość naiwne, chwilami nudnawe (choć marysułem bym go nie nazwał) i zawierające parę wątków śmieciowych (yaoi?! sic!), ale przy wszystkich swoich wadach szalenie sympatyczne.
Zwyczajnie przyjemnie się czytało historię, która na każdym kroku biła swą nieepickością (australijskością?), niską dbałością o opis niektórych sytuacji (finałowe starcie i jego epilogi zajęło 50 stron? na ok 2000 całości) chwilami czułem się jak u Lewis'a, kiedy opis mega ważnej, kluczowej, epickiej, dramatycznej bitwy sprowadzał się mniej więcej do "walczyki przez trzy dni i [nasi] wygrali" (a potem w filmie jest godzinna sekwencja mordobicia ^^).
W każdym razie chwilami miałem wrażenie, że autorka ma jakieś 11 lat i zwyczajnie, nie przejmując się tempem fabuły czy oczekiwaniami czytelnika opisuje swoją własną fantastyczną historię, którą wymyśliła i którą lubi. Całość robiła wrażenie takiej... pozytywnej. Trudno wyjaśnić to uczucie, ale zdecydowanie jest pozytywne.
Tak czy inaczej jak znajdę kumpla, który mi to pożyczył, jako "zwykłą fantastykę" to mu solidnie wklepię za to gay story (po jaką cholerę psuć niezłą historię takim, do niczego nie pasującym, zagraniem pod publiczkę? i don't get it).
Ysengrinn - 22-10-2012, 11:24
Temat postu:
Mało kobiecej fantastyki czytałeś.
shugohakke - 22-10-2012, 17:32
Temat postu:
Ja wiem, trzeba brać poprawkę na kategorię literatury, ale i tak...
Amarth - 22-10-2012, 17:51
Temat postu:
