[Ysengrinn]

Każdy kiedyś spotkał się z tym archetypem - dumny, mężny, nieugięty w boju przeciw nieprawości, a zaraz pełen mądrości życiowej, kochający wszystkie pszczółki, i jaszczurki, i robaczki, i ździebełka i roniący szczere łzy gdy wyższa konieczność każe owe niewinne istotki unicestwić (np. dlatego, żeby nie umrzeć z głodu). Nigdy nie występuje sam, zawsze jest członkiem jakiejś społeczności - dziewiczo niewinnej, nieskalanej jadem cywilizacji, najczęściej niewielkiej, zamieszkałej w sercu nieprzebytej głuszy, z którą łączy go mniejsza lub większa symbioza (skrajny przypadek w filmie Avatar). Dość często nie znają własności prywatnej, znają za to wolną miłość.

Generalnie chce się rzygać.

Wbrew temu co mogłoby się wydawać nie wymyślił go Tolkien do społu z hipisami, gdyż jest to pomysł stary jak ludzka cywilizacja - już rzymski historyk Tacyt dowodził, że Germanie są bardziej od Rzymian, gdyż żyją w prymitywizmie i nie znają miast (było to po części uzasadnione, faktycznie nie znali bowiem np. ołowianych wodociągów). W czasach nowożytnych Szlachetny Dziki odkrywany był co jakiś czas, zwykle na fali zainteresowania antykiem - najpierw w epoce Renesansu, potem Oświecenia. Gdy Europejczycy weszli w kontakt z Indianami natychmiast zaczęli szufladkować ich wedle dwóch stereotypów - średniowiecznego, wedle którego byli to barbarzyńscy poganie, których należało nawrócić na łono Kościoła (a przy okazji cywilizacji)* oraz właśnie renesansowego, wedle którego Indianie moralnie przewyższali Europejczyków** i w związku z tym należało pozostawić ich w spokoju, co najwyżej wpierw ochrzciwszy (potem pojawiło się trzecie - powiedzmy starotestamentowe - podejście, wedle którego Indianie to po prostu "inni", siedzący na "naszej" ziemi; szczególnie popularna wśród Anglosasów).

Ponownie Szlachetnego Dzikiego odkryły komuny hipisowskie, które m.in. ubzdurały sobie, że do kategorii tej należą tolkienowskie elfy, osobliwie leśne. Niestety elfy miały w związku z tym dłuuugo przerąbane, gdyż większość widziała w nich przede wszystkich właśnie napastujących drzewa ekoszajbusów i nienawidziła/kochała je za to.

Co sądzicie o tym archetypie? Drażni Was? Nudzi? Czy też może faktycznie wywołuje eskapistyczną tęsknotę za życiem na łonie natury?


* tej pierwszej teorii bardzo pomogli Aztekowie, których własna religia była jaka była.
** wielkimi zwolennikami tej tezy byli jezuici, którym nawet udało się z Indian Guarani stworzyć jedyne w historii sprawnie funkcjonujące społeczeństwo komunistyczne.

[Slova]

Czy ja wiem... Jakoś wybitnie nie przeszkadzają mi tego typu bohaterowie, co najwyżej śmieszą. No, ale w życiu bym tego o tak głębokie podłoże nie podejrzewał.

[Costly]

Uproszczone, baśniowe postaci. Totalnie nierealne, pozytywne w swojej roli w opowieści. Ot, fajne narzędzie dla autora. Jakoś żadnego specjalnego znaczenia temu schematowi nie przywiązuję.

[wa-totem]

[Bezimienny]

[Zegarmistrz]

Poruszyłem ten temat w swojej niezwykle poczytnej i szeroko komentowanej notce blogowej Jak napisać sztampowe fantasy na miarę roku 2010. Pozwolę sobie zacytować odpowiedni fragment. Ton wypowiedzi sam w sobie oddaje moją opinie o temacie.