[moshi_moshi]

Seria jest bardzo "świeża", ale sądzę że zasłużyła na własny temat...
Link do ANN: http://www.animenewsnetwork.com/encyclopedia/anime.php?id=7817

Pierwsze wrażenia:

[Crofesima]

Pierwszy odcinek zrobił na mnie duże wrażenie. Klimat tej serii jest niesamowity, a ostatnimi czasy jest to rzadko spotykane. Production IG. po raz kolejny świetnie sprawdza się pod względem rysowania teł - dopracowane, realistyczne i po prostu ŁADNE. Również zainteresowały mnie same postaci (w końcu nieczęsto spotyka się w anime narkoleptyków, a nad wyraz upierdliwy chłopak o brązowych włosach zdaje się wiedzieć podejrzanie zbyt wiele. Jego uśmiech jest powalający). A co do projektów postaci - naprawdę spodobały mi się.
Czekam na kolejne odcinki.

[Enevi]

[Oshii Rion]

Jestem po czwartym odcinku RAW i jestem naprawdę pod wrażaniem. Ta psychoza jest genialna, w środku odcinka aż ciarki przeszły po plecach. Historie głównych bohaterów naprawdę poruszają. Chcę już piąty epizod! ;___;

Spoiler: pokaż / ukryj

Jak już w poprzednich odcinkach te chwile z tymi dźwiękami"radiowymi" są niesamowite.

Zauważymy jedną sprawę:
Original creator: Masamune Shirow ;)

[Enevi]

Szczerze mówiąc mnie najbardziej przekonało, to że Chiaki J. Konaka jest odpowiedzialny za scenariusz, bo jak napisał sam Shirow historia została częściowo "zmodyfikowana".

A co do ciarek to one nie idą, ani nie maszerują tylko galopują. ;)

[Avellana]

Niestety dyskusja o Ghost Hound przeniosła się do "aktualnie oglądanych", gubiąc się pomiędzy innymi postami...

W każdym razie ja tymczasem obejrzałam te 5 odcinków. Dokładnie tak, jak się obawiałam: piąty był już trochę śmieszny i nie jest to niestety komplement. Generalnie wędrówki poza ciałem, świat duchów itd. to coś, co trudno pokazać tak, żeby nie wyglądało idiotycznie. Tutaj wyraźnie postawiono na elementy groteski. I o ile w odcinku czwartym wyglądało to jeszcze znośnie (może dlatego, że było przez krótką chwilę), o tyle w piątym właśnie zaczęło być komiczne, a co gorsza, z zapowiedzi szóstego wynika, że będzie się dalej pojawiać. W ogóle cały ten "niewidoczny świat" robi się nieprzyjemnie dosłowny, a tego żadna tego typu seria dobrze nie znosi. Klimat pierwszych czterech odcinków był rewelacyjny, ale w piątym mi się trochę rozsypał - zamiast "dotknięcia tajemnicy" mamy "co bohaterowie spotkają za rogiem".

Spoiler: pokaż / ukryj

Żeby dopowiedzieć: oczywiście chodzi mi o te "pozacielesne" postaci bohaterów. Ja rozumiem, że one mają przypominać embriony, ale ten dyniogłowy kształt w połączeniu z puszczonym przez jakiś "balon helowy" głosem mnie bardzo silnie nie przekonuje. Albo inaczej - nie przekonuje jako forma, w której bohaterowie sobie eksplorują okolicę.

Na plus natomiast należy zapisać postacie, ze szczególnym uwzględnieniem głównego bohatera. Wprawdzie nadal twierdzę, że wolałabym, żeby byli trochę mniej smarkaci - jeśli dobrze liczę mają chyba po 14 lat - ale pomału się zaczynam przyzwyczajać. Ww. bohater zrobił na mnie bardzo dobre wrażenie ogólnym pozbieraniem, bo szalenie łatwo byłoby z niego zrobić klona Shinjiego, który siedzi w kącie i nienawidzi świata. On tym światem jest raczej zafascynowany, ale też nie jakoś chorobliwie. Mam nadzieję, że potem nie postanowią mu zafundować jakiejś zmiany charakteru - na razie taki, jaki jest, jest absolutnie niezbędny, żeby zrównoważyć dwóch pozostałych panów.

[fm]

W tej chwili boję się, że Ghost Hound może u mnie przeskoczyć z kategorii Najbardziej obiecującej serii do Największego zawodu. Bohaterowie wyglądający jak

Spoiler: pokaż / ukryj

Kacper przyjazny duszek

raczej nie pomagają w budowaniu klimatu.

[mikolajp]

Niestety, odpadłem, raczej bezpowrotnie. Z odcinka na odcinek coraz gorzej. Jak pierwszy i drugi podobały mi się, tak trzeci męczyłem, a na czwartym zamykały mi się oczy, więc wyłączyłem w połowie. Nudy, nudy. Niestety, spodziewałem się po tej serii zdecydowanie więcej. Może zabiorę się za to jak wyjdzie całość, po usłyszeniu kilku opinii.

[Oshii Rion]

A ja się jeszcze bardziej przychyliłam do tego anime.
Najnowszy (07) odcinek znowu serwuje nam niezłą psychozę.
Podobają mi się bohaterzy. Masayuki udaje cwaniaka i niezłego kumpla, jednak wspomnienia męcza go na każdym kroku i gdy jakiś szczegół mu się przypomni zmienia się w biednego, tchórzliwego królika kryjącego się za plecami kompana.
Tarou nie jest pogrążony tym, że jest "inny" niż reszta, wręcz interesuje się swoją przypadłością. Nie załamuje się swoimi wizjami,pragnie więcej. Jednak musi uważać żeby się w nich nie zatracić.
Makoto zaś jest osobą twardą. Kroczy naprzód, pokonuje swoje lęki. Nie przejmuje się niczym, dąży do odkrycia prawdy o sytuacjach, które zdarzyły się w miasteczku.

Będę nadal śledzić serię, nie potrafię już wytrzymać - chcę następny odcinek!

[Avellana]

Odcinek 7. A ja sobie ponarzekam... Smętne jest to, że to zaiste jedna z lepszych serii tego sezonu. Ale "tego sezonu" jest tu kluczowe, bo sezon cieniutki.

No dobra, mamy pół odcinka rozważań o rodzajach zaburzeń psychicznych. W połączeniu z tym, co przy różnych okazjach zaserwowano nam w poprzednich sześciu, daje to całkiem dużą dawkę wiedzy fachowej. W dodatku, na ile jestem w stanie stwierdzić, nie ściągniętej z sufitu i trzymającej się kupy.

Tylko... What's the point? Odnoszę wrażenie, że twórcy próbują nam zaserwować coś w rodzaju niepewności, czy "to się dzieje naprawdę" czy też czyjś mózg nie wytrzymał przeciążenia i lekko zgrawitował od rzeczywistości. To byłoby dobre. Po bardzo mocnym początku serii, ciąg dalszy oscylujący między poznanym i niepoznanym, próbujący odsłonić prawdę o tamtych tragicznych wydarzeniach, a jednocześnie trzymający w niepewności, czy to prawda, czy sen... To by było bardzo dobre.

Tyle, że nie trzyma. Jak by tego nie podprowadzać, "wędrówki" bohaterów zostają poświadczone empirycznie zarówno przez nich nawzajem, jak i przez osoby trzecie. Cały ten "niewidoczny świat" istnieje obiektywnie i nie można teraz zwalić go na chorobę psychiczną, nie rozbijając na kawałki całej logiki świata. No, chyba, że pozostali bohaterowie nie istnieją, a ten jeden ma zaawansowaną postać halucynacji. Ale to też nie jest odpowiedź, która miałaby chociaż cień sensu w świetle tego, co zostało pokazane.

Innymi słowy, zamiast fascynującego thrillera "na granicy jawy i snu" (co sugerował początek) zaczynamy dostawać "dzieciaki z mocami nadprzyrodzonymi", chociaż oczywiście natura tych mocy jest bardziej ograniczona i mroczna niż zazwyczaj bywa. A wszystkie przemówienia o tym, co się dzieje i może dziać w mózgu, sprawiają wrażenie ozdoby, względnie zapychacza czasu. No chyba, że wniosek ma być taki, że chorób psychicznych nie ma, są tylko ludzie, którzy widzą więcej niż powinni?