[Avellana]

1. PRIMA APRILIS!

2. Nie zmieniamy profilu i nie rozszerzamy działalności.

3. Recenzja W.I.T.C.H. jak wszystkie inne recenzje została napisana na podstawie całej obejrzanej serii. Jedynym elementem fikcyjnym są "odniesienia wiccańskie".

4. Recenzję i towarzyszące jej komentarze możecie znaleźć poniżej.

5. Komentarze są 100% autentyczne. Wszystkie wypowiedzi redakcji są podpisane. Owszem, planowaliśmy w razie czego "rozkręcić" zabawę, ale okazało się, że nie ma takiej potrzeby.

6. Odnośnie dyskusji na forum: nie ma żadnego rozłamu w redakcji. Jej członkowie też chcieli się trochę pobawić ;)

7. Całkiem serio uważamy, że Japonia nie ma monopolu na dobrą animację.

8. Efekt przekroczył nasze najlepsze oczekiwania.

9. Tak, jesteśmy małymi, wrednymi padlinożercami.

10. Też Was kochamy.

[Avellana]

W.I.T.C.H. - Recenzja autorstwa Ysengrinna

Czy można pogodzić fantasy spod znaku Tolkiena i Howarda z Czarodziejką z Księżyca? Oczywiście! Eklektyczna seria, łącząca najlepsze tradycje wschodniej i zachodniej popkultury.

Czasami jedno błahe wydarzenie może odwrócić czyjeś życie do góry nogami. W przypadku czternastoletniej Will Vandom było to małe przyjęcie, na które pod wpływem impulsu zaprosiła ją Hay Lin, koleżanka z nowej szkoły. W jego trakcie Yan Lin, babcia młodej Chinki, ni stąd, ni zowąd rozpoczęła dziwną opowieść... pomagając sobie efektowną iluzją magiczną. Will, Hay Lin oraz pozostałe dziewczyny – Irma, Taranee i Cornelia, dowiadują się o Phobosie, złym uzurpatorze z alternatywnego świata Meridian. Poszukuje on ukrywającej się na Ziemi prawowitej dziedziczki tronu. Oba światy rozdziela magiczna Sieć, tu i ówdzie już nieco pościerana i podziurawiona portalami, które trzeba odnajdywać i zamykać, by nie daj Boże coś wielkiego i paskudnego nie przelazło na drugą stronę. Yan Lin była kiedyś jedną ze Strażniczek Sieci, które zajmowały się tym z pomocą potężnego artefaktu, zwanego Sercem Kondrakaru. Było to jednak bardzo dawno temu, a obecnie zagrożenie ze strony Meridian wzrasta. Konieczna więc staje się reaktywacja zespołu w nowym składzie - a czyż ktoś nadaje się do ratowania świata lepiej niż czternastolatki?

Zaskoczone dziewczęta na propozycję pójścia w magiczne kamasze reagują tak, jak zareagowałby chyba każdy w ich wieku – błyskawicznie się zgadzają. Ku ich radości Serce Kondrakaru nie tylko obdarza je mocą żywiołów, ale też wyglądem dwudziestoletnich piękności, skrzydełkami (sic) i fikuśnymi strojami bojowymi. Niestety szybko odkrywają, że władanie magią nie jest proste i bez treningu nie obronią świata nawet przed ulicznymi chuliganami, a co dopiero przed czarnoksiężnikiem-tyranem. Który to zresztą czarnoksiężnik-tyran wkrótce dowiaduje się o ich istnieniu i postanawia coś z tym fantem zrobić.

Dziewczyny, które tamtego dnia zostały Strażniczkami, różnią się chyba bardziej niż żywioły, którymi przyszło im władać. Irma to pyskata złośnica, a Taranee – zahukana introwertyczka, zdominowana przez zbyt ambitną matkę. Hay Lin jest żywiołowa, zwariowana i ma głowę pełną pomysłów (to ona wymyśliła, by nazwać zespół od inicjałów dziewcząt), Cornelia dla odmiany zaś rozważna i lekko narcystyczna. Wreszcie Will, główna bohaterka, wygląda jak typowa chłopczyca, w rzeczywistości jednak jest nieśmiała i bardzo wrażliwa, a od czasu rozwodu rodziców ma problemy z nawiązywaniem kontaktów i okazywaniem zaufania. Cała piątka jest sympatyczna i łatwo polubić te dziewczyny, choć niewątpliwie nie są to najbardziej oryginalne postaci w historii telewizji. Dość ciekawie natomiast przydzielono im moce – ogień kontroluje cicha (do czasu) Taranee, wybuchowa Irma związana jest z wodą; siłami ziemi i natury włada Cornelia, która na widok żab i robaków dostaje mdłości, zaś miłośniczka wszelakich wybryków natury, Hay Lin, powoduje powietrzem. Will jest przywódczynią, powierniczką Serca Kondrakaru, a jej moc opiera się na różnych rodzajach energii i sile ducha. Na pierwszy rzut oka takie połączenie wydaje się przypadkowe i kiepsko przemyślane, z czasem zauważa się jednak, że żywioły pasują bardziej niż w większości serii, gdzie ich podobieństwo do charakterów postaci jest tylko powierzchowne.

Francuska seria telewizyjna W.I.T.C.H. Czarodziejki powstała na bazie popularnego włoskiego komiksu o tym samym tytule, wydawanego przez Disneya. Spośród innych pozycji na rynku wyróżnia go przede wszystkim piękna eklektyczna kreska, łącząca najlepsze cechy komiksu europejskiego z charakterystyczną japońską stylizacją. Był to bodaj pierwszy przypadek przeniesienia na grunt europejskiego komiksu typowo japońskiego gatunku magical girls – opowieści o zwyczajnych dziewczynach obdarzonych nadzwyczajnymi mocami i robiących nadzwyczajne rzeczy. Nieodłącznymi cechami tej kategorii mang i anime są widowiskowe transformacje, kostiumy bojowe w mniejszym lub większym stopniu zbliżone do szkolnego mundurka, formuła fabuły typu ”potwór tygodnia” oraz nieprawdopodobne ilości kiczu. Najsłynniejszym i najbardziej klasycznym przykładem jest oczywiście Czarodziejka z Księżyca, do której W.I.T.C.H. wyraźnie nawiązuje, nie popadając jednak w niewolnicze odtwarzanie. Widać zresztą także inspirację dużo starszymi magical girls (Bia – czarodziejskie wyzwanie czy Magiczne igraszki) w których bohaterki nie transformowały się, nie walczyły z siłami ciemności, magii zaś używały do celów zupełnie prozaicznych, jak ratowanie kotków czy wycięcie komuś numeru (często pojawiał się też motyw księżniczki z magicznego świata).

Ekranizacja w znacznym stopniu modyfikuje skostniałe i ograne standardy gatunku, zbliżając się do klasycznego podgatunku fantasy zwanego "przybysze z innego świata". Spora część przygód bohaterek rozgrywa się w Meridian – krainie pięknej, zróżnicowanej i żyjącej własnym życiem, w dużym stopniu przypominającej tolkienowskie Śródziemie. Jej mieszkańcy nie są tylko ruchomymi dekoracjami, ale mają niemały wpływ na przebieg akcji, aktywnie przeciwstawiając się tyranii i nierzadko ratując Strażniczkom skórę. Dla odmiany podróż w drugą stronę odbył Caleb, sojusznik dziewcząt i wódz rebeliantów, w poszukiwaniu prawowitej władczyni Meridian. Trochę sobie pomieszkał w piwnicy Hay Lin, dzielnie znosząc szok kulturowy.

Wadą japońskich magical girls bardzo często jest oparcie się na jakimś pretensjonalnym motywie, o którym w dodatku twórcy mają śladowe pojęcie. Imię serii, w których walczyły syrenki, panny młode, święte mikołajki, owoce, warzywa, zdziecinniałe greckie czy nordyckie bóstwa i etiudy Beethovena, jest legion. Na ich tle W.I.T.C.H. wypada naprawdę imponująco – elegancko i subtelnie obraca się wokół tematyki czarownic i religii wiccańskiej. Trzeba zresztą pamiętać, że autorka komiksu, Elisabetta Gnone, nigdy nie kryła się ze swoimi sympatiami wobec wicca. W.I.T.C.H. jest zatem próbą przełożenia na język popkultury i przybliżenia młodszemu odbiorcy podstawowych założeń tego coraz popularniejszego w Europie i Stanach Zjednoczonych systemu wierzeń. Ukryte symbole widać już w najprostszej warstwie wizualnej. Zieleń i fiolet strojów Strażniczek to kolory wrzosowisk, gdzie wedle tradycji można było napotkać czarownice, ich skrzydełka zaś przypominają kształtem liście wierzby – magicznego drzewa o istotnym znaczeniu kultowym. Sama fabuła zaś stanowi swobodną interpretację paneuropejskiego mitu o wielkiej bogini (opisanego w stanowiącej inspirację dla autorki książce Roberta Gravesa Biała Bogini. Odnajdujemy tu opowieść o utracie władzy przez księżycową boginię, utożsamianej z opiekunką Ziemi (w tym przypadku Meridian), na rzecz „uzurpatora" - męskiego bóstwa solarnego. Phobos (przejrzysta aluzja „słoneczna”) przejmuje tron, który z mocy prawa zajmować może tylko kobieta z królewskiej linii. Warto też zwrócić uwagę na imię obrońcy „starego porządku” i prawowitej władczyni: „Caleb” wywodzi się z hebrajskiego słowa „pies”, czyli odnosi się do świętego zwierzęcia – strażnika bogini. Podobnych odniesień i nawiązań znajdziemy zresztą znacznie więcej – nie chcę jednak analizować ich wszystkich, aby nie popsuć widzom przyjemności z samodzielnego ich odkrywania.

O grafice można powiedzieć niewiele – jak na serię francuską jest bardzo dobra, z płynną i dynamiczną animacją, na tle wysokobudżetowych anime może jednak wypadać przeciętnie. Jak zwykle w produkcjach zachodnich można przyczepić się zupełnego braku krwi na ekranie, choć chyba nikogo to nie powinno zdziwić. Muzyka nie powala na kolana, ale jest sympatyczna i pasuje do serii. Ze znanych tylko sobie i Bogu powodów Amerykanom nie spodobał się bardzo udany opening i nagrali własny – dużo gorszy, zamiast oryginalnej animacji okraszony kadrami z serii.

Sądzę, że W.I.T.C.H. w równym stopniu powinien spodobać się fanom anime o małoletnich czarodziejkach, jak i wiecznie wyposzczonym wielbicielom klasycznego zachodniego fantasy. Poleciłbym je zwłaszcza tym drugim - filmowcy ich nie rozpieszczają, a ewentualne ochłapy rzadko kiedy oddają poetykę pisarzy takich jak Tolkien, Le Guin czy Howard. Na pewno warto obejrzeć serię, jeśli jest się fanem komiksu - wpierw jednak trzeba się psychicznie przygotować na duże zmiany w stosunku do pierwowzoru.

OCENA
Całość: 8
Grafika: 7
Muzyka: 7
Fabuła: 8
Postaci: 8

[Avellana]

Komentarze Czytelników:

MrcN2k : 1.04.2008 10:12:09 (77.252.41.98)
1 kwietnia

[mikolajp]

A czy fm naprawdę rezygnuje z Clannada, czy to też mistyfikacja? ;p

[andrzejos]

a czym jest fm?

[tuo]

Uff, całe szczęście, że to jednak kawał. Prawdę mówiąc do końca nie byłem pewien, czy to tylko Prima Aprilisowy żart. Jak zwykle dałem się nabrać, bo nigdy nie zwracam uwagi na datę. No cóż muszę przyznać, że tym razem się postaraliście.
Teraz się z tego śmieję, ale zeszłej nocy miałem koszmary, bo myślałem, że mój ulubiony serwis z recenzjami anime „zszedł na psy”. No, ale przynajmniej Wy mieliście dobrą zabawę.
Więc, tak ogólnie, to moglibyście trochę spoważnieć (ile Wy macie lat?) a nie porządnych ludzi straszyć :)
He he.

Pozdro :)

[krew_na_scianie]

A wydawało mi się, że nikomu nie udało się mnie nabrać...Niech no tylko złapie kiedyś pomysłodawcę! Podlizny...:)

[Shinpū]

Hehe a ja się nie dałem nabrać :) Choć po postach Zega miałem chwile zwątpienia :)

[Irian]

A ja muszę powiedzieć, że to był najlepszy numer na ten prima aprilis... Specjalnie weszłam nie przez forum, jak zwykle, tylko przez tanuki.pl, żeby zobaczyć, co wywiniecie w tym roku. Patrzę - recenzja Witch, bahh, można się było lepiej postarać. Potem zauważyłam "zmianę profilu" - o, to już lepsze, ktoś się może nabrać. A potem przeczytałam "wojnę redakcyjną" i dostałam takiej kwikawki, że jeszcze mi się paszcza szczerzy. To było WIELKIE, czapki z głów. Tak samo, jak argumentacja Totema, czemu zmieniacie profil.

A swoją drogą dodanie podstrony z kreskówkami naprawdę nie jest głupim pomysłem. Znam całkiem sporo osób głęboko zainteresowanych tematem, spodobałoby im się pewnie.

[Crack]

[Ysengrinn]

[Mara]

[Pottero]

Prawdę mówiąc, miałem nadzieję, że wszystkie te komentarze pójdą na śmietnik. Jeśli ktoś kiedyś odgrzebie stwierdzenie, w którym stwierdzam, jakoby „WITCH”, „Atomówki” czy „Odlotowe agentki” są dobrymi serialami, to po mnie, mogę się już tylko wieszać; na nic się zda tłumaczenie, że natrząsałem się w prima aprilis z dzieci Neostrady :).

Swoją drogą, gratuluję świetnego pomysłu, bezbłędnego wykonania i zapału, jaki trzeba było włożyć w przygotowania owego żartu :).

[mozarus]

Wczoraj było Tanuki-Animacja, zabrali nam euro, zapowiedziano diablo 3 oraz fenomenalną gre zostań posłem. W Starcraft 2 pojawili się Taureni, X360 emulował gry na PC np. Crysis i wiele wiele wiecej. Noralnie było się z czego pośmiać.

[Góral]