[Avellana]

A ja przebrnęłam przez Mezzo DSA, które mi się - uwaga - spodobało. Po czym, ponieważ materiałów mam na pęczki, postanowiłam obejrzeć zalegającego u mnie Avengera. Dobrze, że nie ja to miałam recenzować.

Twórcy wyraźnie uznali, że sens i logika wydarzeń to coś, co przytrafia się innym. Tworzenie "sztucznego" świata (w znaczeniu: mającego stanowić tło opowieści, nierealnego do zaistnienia) jest ryzykowne. W Kino no Tabi, czy Haibane Renmei stworzono świat-arcydzieło. Tutaj jakieś to takie postapokaliptyczne i nieumotywowane... Pustynie, miasta, a w miastach miejscami twory rąbnięte z Galaxy Express 999 - takie zawijające się pod niebo szyny, ciekawe, po co?

Główna bohaterka ma tyle ekspresji, co mijany codzień przeze mnie słup ogłoszeniowy. Rozumiem, że takie było jej założenie, ale w efekcie mniej więcej tak samo jak ów słup mnie interesuje... Poza tym postaci często rozmawiają w stylu, który doprowadza mnie do rozpaczy... Że będę złośliwa i przytoczę scenę typową (niedokładnie):

{on - wygląda jak Frezer po n-tej mutacji, wchodzi do komnaty. Ona - wygląda jak chłodna blondynka - stoi i gapi się w okno. Staje za jej plecami i długo milczy. Ona na niego nie patrzy. Wreszcie on mówi:}Znowu patrzysz na czerwony księżyc.
{ona - długo milczy. Wreszcie:}Tak.
{on - długo milczy. Potem:}Przypomina o popełnionym przez nas grzechu.
{ona - znowu milczy. Zanim się zirytuję:}Czy wybrałeś wtedy właściwą drogę?
{on - milczy jeszcze dłużej niż poprzednio. Właśnie sięgam po pilota:}Nie chodzi o to, czy droga jest właściwa, czy nie. Jeśli droga istnieje, trzeba nią iść.
{on wychodzi}
{ona - nadal gapi się na księżyc, w końcu mówi}Jakże smutny jest los dziecka przeznaczenia!

I tak, moi kochani, jeśli to nie jest takie popularne, jak Evangelion, to tylko z powodu braku fanserwisu z Asuką.