[moshi_moshi]

Shingu, czyli najbardziej zakręcona seria jaką kiedykolwiek oglądałam, konia z rzędem temu, kto połapie się od razu w całym tym galaktycznym zamieszaniu. Trudno napisać coś konkretnego o fabule bez spoilerów i to takich poważnych, dlatego powstrzymam się. Do końca zostało mi tylko osiem odcinków i już żałuję, że nie ma więcej - zdecydowanie będę miała depresję poseriową. Shingu jest zakręcone jak chiński termos, ale to jednocześnie jedna z najcieplejszych i najsympatyczniejszych produkcji jakie miałam przyjemność oglądać. To zupełnie nowe i inne spojrzenie na obcych, wielkie roboty itp. Na dodatek łączy w sobie „motywy kosmiczne” z komedią szkolną, i to w tak genialny i zgrabny sposób, że nie sposób wyjść z podziwu. Kolejny ogromny plus to postacie, całe mnóstwo postaci, powiązanych ze sobą w najrozmaitszy ale bardzo przemyślany sposób. Świetnie skonstruowani bohaterowie, którzy zaskakują na każdym kroku i są tacy… normalni. Mimo że posiadają supermoce i są odpowiedzialni za obronę Ziemi przed Obcymi, toczą spokojne życie, mają takie same problemy jak przeciętni nastolatkowie i na próżno szukać wśród nich zangstowanych mścicieli, okaleczonych psychicznie sierotek itp. Szczęka mi opadła kiedy w ostatnich odcinkach przedstawiono ojca Hajime (główny bohater) – tak ładnego, zgodnego, normalnego i jednocześnie nienormalnego małżeństwa jeszcze nigdy nie widziałam – zachwyciły mnie relacje rodziców chłopaka. Jestem pod ogromnym wrażeniem tej serii, ale podejrzewam, że aby w pełni zrozumieć o co w niej chodzi, będę musiała ją obejrzeć drugi raz…