[cesarz vedry]

Ja bym to nazwał temat woda. Czy nie uważacie, że w anime rodzice to strata czasu ?
Mamy ich na codzień, po co ich wklepywać do anime, którzy nie dość, że zabierają cenny czas antenowy, to jeszcze, nie których w tym mnie, denerwuje fanatyzm z jakim dzieci robią wszystko co im się każe. Tak jak w True Tears, ojciec to jakiś guru i wszystko co powie jest święte. Precz z rodzicami, postacie w anime nie są prawdziwe i nie potrzebują nadzoru. Takie coś to może puszczali za komuny jako filmiki edukacyjne i prorodzinne ... Zresztą, do tych co się dziwią zachowań jakie są pokazane w filmie, to jest japonia, tam są pewne schematy (czasem złe, czasem dobre), które ciężko wyrzućić od tak z życia codziennego. Prawdopodobnie należy do tego również zajmowanie się pracami domowymi przez matke, a nie przez Ojca. Oczywiście teoria swoje, praktyka swoje. Ja akurat omijam szerokim łukiem anime gdzie rodzice mają wielki wpływ na bohatera w czasie rzeczywistym, czyli nie chodzi mi o przypadki, że starszy zostawił rodzine i odszedł, a dzieciaki go szukają, bo to jest do przeżycia.

[Grisznak]

O, a ja sobie przypomniałem o "Love My Life". W mandze jak i w filmie mamy ojca bohaterki, dość ważną postać, który, kiedy jego córka przyznaje się do swojej orientacji nie tylko nie wyrzuca jej z domu, ale spotyka się z jej dziewczyną, rozmawia z nimi a w praniu wychodzi,

Spoiler: pokaż / ukryj

że sam był gejem, zaś z matką bohaterki ożenił się "dla zasady".

O, a ja sobie przypomniałem o "Love My Life". W mandze jak i w filmie mamy ojca bohaterki, dość ważną postać, który, kiedy jego córka przyznaje się do swojej orientacji nie tylko nie wyrzuca jej z domu, ale spotyka się z jej dziewczyną, rozmawia z nimi a w praniu wychodzi,

Spoiler: pokaż / ukryj

że sam był gejem, zaś z matką bohaterki ożenił się "dla zasady".

[Mai_chan]

[Rodriquez]

[Lena100]

[Grisznak]

Problem w tym, że po dłuższym oglądaniu tej rewii patologii człowieka zaczyna mieć dość i mówi sobie: "do diabła, czy tam nie ma normalnych rodzin?". Stąd też naprawdę fajnie ogląda mi się "Nogizakę Harukę...", gdzie, choć przedstawieni komediowo, jednak są rodzice.

Weźmy "Lady Oscar" - nie dość, że decyzja ojca podjęta w chwili narodzin córki wyznacza jej drogę życiową, to ojciec towarzyszy jej przez całe życie, niekiedy nawet dalej usiłując je za nią układać, a i pod sam koniec żegna się z nią. Czyli jednak można?

Są tytuły, w których patologie się dziedziczy - ot, "Claudine" czy "Love My Life", gdzie nie do końca normalne córki dowiadują się, że ich tatusiowie również mieli nieco odmienne zainteresowania. Ot, próba wyjaśnienia wszystkiego genetyką?

O, a propos serii, w których nasza postać walczy z rodzicem - "Gunsmith Cats" jest jeszcze.

Problem w tym, że po dłuższym oglądaniu tej rewii patologii człowieka zaczyna mieć dość i mówi sobie: "do diabła, czy tam nie ma normalnych rodzin?". Stąd też naprawdę fajnie ogląda mi się "Nogizakę Harukę...", gdzie, choć przedstawieni komediowo, jednak są rodzice.

Weźmy "Lady Oscar" - nie dość, że decyzja ojca podjęta w chwili narodzin córki wyznacza jej drogę życiową, to ojciec towarzyszy jej przez całe życie, niekiedy nawet dalej usiłując je za nią układać, a i pod sam koniec żegna się z nią. Czyli jednak można?

Są tytuły, w których patologie się dziedziczy - ot, "Claudine" czy "Love My Life", gdzie nie do końca normalne córki dowiadują się, że ich tatusiowie również mieli nieco odmienne zainteresowania. Ot, próba wyjaśnienia wszystkiego genetyką?

O, a propos serii, w których nasza postać walczy z rodzicem - "Gunsmith Cats" jest jeszcze.

[JJ]

Sposób przedstawiania rodziców w anime jakoś nigdy mi nie przeszkadzał, bo można go wytłumaczyć różnicami kulturowymi. Natomiast zastanawia mnie co innego: podczas gdy relacje pomiędzy rodzicem a dzieckiem są z reguły ograniczane, rodzeństwa często są ze sobą związane wręcz za mocno. Choćby taki Luluś, dla Nunnaly gotowy walczyć z całym światem, czy bracia Elric z FMA (że o Hikaru i Kaoru z OHSHC nie wspomnę :D) - coś takiego zdarza się może w rzeczywistości, ale przecież nie aż tak często. To też jest jakoś uwarunkowane kulturowo lub społecznie? Czy faktycznie chodzi o pójście na łatwiznę i tak jak rodziców wyrzuciliśmy - bo tylko przeszkadzaliby bohaterom, tak wrzucamy rodzeństwo - bo nie trzeba martwić się przedstawianiem całego rozwoju związku, od razu mamy parę bohaterów gotowych do największych poświęceń za siebie nawzajem?

[Avellana]

Wydaje mi się, że to ostatnie. To znaczy, to jest druga strona medalu: rodzice "znikają" z fabuły przede wszystkim dlatego, że nie są w niej potrzebni. Jeśli to seria dla pokolenia rówieśników bohaterów, to oni wolą oglądać przygody osób w swoim wieku, a "ci starsi" tylko zajmują czas antenowy (patrz wypowiedź Cesarza Vedry). Nie mówiąc o tym, że odsyłając rodziców gdzieś daleko (względnie na tamten świat) daje się bohaterom swobodę działania nieosiągalną dla prawdziwych nastolatków.

Z drugiej strony rodzeństwo należy do tej samej nieletniej "grupy", czyli jest materiałem na dodatkowe postacie, które mogą zainteresować widza. Dodatkowo pozwala na "bezpieczne" pokazanie głębokiej relacji emocjonalnej bez podtekstu seksualnego (dobra, WIEM, że są przykłady i na to drugie, ale to jednak mniejszość i nie o to biega), no i załatwia osobę, o którą bohater/ka się będzie troszczyć i której uszkodzeniem/ubiciem można daną postać możliwie sfrustrować.

W większości serii jeśli rodzice są, to faktycznie gdzieś daleko w tle, nawet jeśli mieszkają z bohaterami. Zwykle faktycznie miło się uśmiechają i nawet nie wiemy, czym się zajmują. Dla osób zainteresowanych: przypomniałam sobie jedną serię, w której rodzice istnieją i mają ogromny wpływ na życie bohaterów: Ghost Hound. I nie mam tu na myśli wpływu typu "szlabany", tylko właśnie kształtowanie przez swoje zachowania, obecność (lub nieobecność). Pod tym względem jest to naprawdę udana seria (inna rzecz, że żadna z pokazanych tam rodzin nie jest szczególnie stabilna).

[cesarz vedry]

Akurat geass to chyba zły przykład, Euphemia Cornelia, Clovis, to też jego rodzeństwo. Może nie mieli wspolnej matki, ale ojca już tak. A ci co cg oglądają wiedzą
jaki lulusz ma do nich stosunek. Za to w Myself Yourself, są bliźniaczki. I uwaga, macie też poruszony temat rodziców. Może to nie główny wątek ale mają wpływ na fabułe. I tam to akurat ładnie wmieszali.

[Eire]

Akurat Lulusz ma jedną siostrę i masę nie wiadomo kogo.

[JJ]

Jedno nie wyklucza drugiego, bo CG to w dużej mierze gra schematami. Tak samo jak rywalizacja z jednym z rodziców nie przeszkadza w tej serii wprowadzeniu dobrze znanej konwencji sieroty, motywowanej traumą z dzieciństwa. A Nunnaly wpisuje się akurat w ten schemat rodzeństwa, o którym wspomniałem w poprzednim poście.

W zupełności zgadzam się z tym, że rodzeństwo może być po prostu najłatwiejszym (obok dużej różnicy wiekowej) sposobem na wprowadzenie emocjonalnej relacji bez seksualnych podtekstów. Z drugiej strony mamy takie związki jak w Angel Sanctuary czy wspomnianych bliźniaków z Ouran - zastanawia mnie, czy istnieje jakieś wspólne, ogólniejsze wyjaśnienie, związane z różnicami kulturowymi.

A, właśnie skończyłem "ef - a tale of memories" i musze się trochę pozachwycać. W serii pokazano w całkiem sensowny sposób wpływ takiej relacji z rodzicami, z jaką zwykle mamy do czynienia w anime (a więc niezbyt ciepłej) na psychikę jednej z bohaterek.

Spoiler: pokaż / ukryj

Mowa oczywiście o Miyako - rzadki przykład tego, jak schemat "mroczna tajemnica z przeszłości/trauma z dzieciństwa" można wykorzystać z sensem, by logicznie uzasadnić nim taki a nie inny charakter bohatera.

[Shizuku]

Jeśli chodzi o więzi między rodzeństwem, to w anime mamy z czego wybierać. Są relacje różnego typu - rywalizacja, nadopiekuńczość, zazdrość i wiele wiele innych. W niektórych anime natknąć się można na relacje typu dziadek/babcia - wnunk/wnuczka. Fruit Basket, Ouran itp. Nie zawsze one może są one nad wyraz rozwinięte, ale na pewno bardziej niż u rodziców.

[Slova]

HM? Rozprawiacie tutaj o seriach typowo fantastycznych i w sumie tylko takich. A może zejdźmy nieoc niżej?

Clannad? Znamy rodziców Nagisy. BA! Występują bardzo często i mają swój udział w fabule. No i są ciekawi, a jak się tak głębiej zastanowić, to w sumie nie aż tacy nierealni. Albo staruszek Tomoyi, co syna na całe życie ukarał i chciałby się o niego troszczyć, ale albo nie wie jak, albo ma za mało chęci albo główny zainteresowany go odpycha.

Może jestem inny, ale ja zawsze uważałem, że od starszych, nawet swoich starych można się czegoś nauczyć i miałem szczęscie, że bunt wieku dojrzewania mnie ominął (pewnie tylko dzięki dyscyplinie, ale mniejsza o to) i moim zdaniem bohaterzy, którzy posiadają rodziców
a) są bardziej wiarygodni, nawet jezeli pilotują mechy.
b) łatwiej się z nimi utożsamić
c) w anime takowym poszerza się krąg postaci, z którymi główny gieroj może współgrać.

and many many other...

Nawet w Naruto bohaterzy mieli rodziców, a jak ktoś ich nie posiadał, to powód takiej sytuacji był wyjaśniony.

[JJ]

[Shizuku]

Poznajemy rodziców Kotomi, ale masz racje o innych nie dowiadujemy sie nic. Też mnie strasznie wkurzyło, że zaniedbali wątek ojca alkoholika i mam nadzieję, że w jakiś kontynuacjach, coś z tym zrobią...