[Achmed]

[korsarz]

A teraz dla odmiany "Painkiller" Judas Priest

[Ravel]

Ja teraz na okrągło słucham Afromania - Minna no Peace z Gurren Lagann. Od paru dni słucham i nie zapowiada się na to, że mi się szybko znudzi. Wesoły kawałek na smutne jesienne dni.

[korsarz]

Teraz moje uszy cieszy album "QE2" Mike'a Oldfielda :)
[dodano: 02.12.2008 godzina 07:45]
A teraz leci album "Last Train To Lhasa" by Banco de Gaia - ciekawe połączenie muzyki etnicznej i ambient :)

[Avalia]

Koda Kumi i Tohoshinki z piękną piosenką Last Angel i SuG Love Scream Party i Vi Vi Vi

[Norrc]

[Dred]

[Costly]

A u mnie gra Tool, dokładniej to Undertow. Wszystkie płyty Toola zresztą wracają na moją bieżącą listę odtwarzania jak bumerang co jakiś czas. Może rzadziej trochę Opiate i 10,000 Days. Lista tak czy inaczej dawno nie była modyfikowana i wymaga pewnych poprawek, właśnie zastanawiam się co powinno tam trafić. Będzie to albo pewny i solidny mix Queena i Scorpionsów, albo trochę ryzykowny, ale też ciekawy zestaw Thirteenth Steps (A Perfect Circle) i Puscifera. Choć chyba za dużo robi się Maynarda w tej drugiej mieszance...

Ot nic, myślenie połączone z pisaniem jest mało efektywne, skupię się na pierwszej czynności więc :]

[korsarz]

Z kolei u mnie teraz gra album "the Orchestral Tubular Bells" Mike'a Oldfielda - czyli dzwony rurowe w wersji dla miłośników "Bolero" Ravela :)

[Yakow]

[Amnezjusz]

[Costly]

[Grisznak]

Jethro Tull - "Thick as a Brick". Prawdziwy koszmar punkowca - jeden, czterdziestominutowy utwór, podzielony (bo płyta wyszła w latach 70) na dwie połówki. Muzycznie - maestria. Ciepły flet, marszowe, ale raczej spokojne organy (nie tak siłowe, jak choćby w Deep Purple), do tego mocna gitara i cokolwiek zwariowana sekcja rytmiczna. Kompozycja wyraźnie dzieli się na pewne elementy, ale w niczym to nie ujmuje jej spójności, poszczególne części przechodzą naturalnie jedna w drugą. Rytm i tempo zmieniają się jak w kalejdoskopie, podobnie jak i muzyka, od niemal hard rockowych brzmień poprzez prawie symfoniczne, bachowskie aranżacje na folkowych motywach kończą. Mimo takiej mozaiki, płyta nie sprawia wrażenia przegadanej muzycznie, wręcz przeciwnie, te 43 minuty kończą się szybciej, niżby można było przewidzieć. Spora w tym zasługa świetnego wokalu Iana Andersona, jednego z tych wokalistów, których talent polega nie na wyciąganiu najwyższego C, ale na czarowaniu spokojem głosu, tak angielskiego jak to tylko możliwe (choć Anderson jest Szkotem). Rezultatem jest płyta szalona, ale z metodą ukrytą w tymże szaleństwie, jeden z najlepszych (obok "Dark Side of The Moon" Pink Floyd, "Selling England by the Pund" Genesis, "Red" King Crimson" lub "Machine Head" Deep Purple) krążków lat 70. Słucham tej płyty, gdy mam z jakiegoś powodu zły nastrój - nieodmiennie pomaga.

Jethro Tull - "Thick as a Brick". Prawdziwy koszmar punkowca - jeden, czterdziestominutowy utwór, podzielony (bo płyta wyszła w latach 70) na dwie połówki. Muzycznie - maestria. Ciepły flet, marszowe, ale raczej spokojne organy (nie tak siłowe, jak choćby w Deep Purple), do tego mocna gitara i cokolwiek zwariowana sekcja rytmiczna. Kompozycja wyraźnie dzieli się na pewne elementy, ale w niczym to nie ujmuje jej spójności, poszczególne części przechodzą naturalnie jedna w drugą. Rytm i tempo zmieniają się jak w kalejdoskopie, podobnie jak i muzyka, od niemal hard rockowych brzmień poprzez prawie symfoniczne, bachowskie aranżacje na folkowych motywach kończą. Mimo takiej mozaiki, płyta nie sprawia wrażenia przegadanej muzycznie, wręcz przeciwnie, te 43 minuty kończą się szybciej, niżby można było przewidzieć. Spora w tym zasługa świetnego wokalu Iana Andersona, jednego z tych wokalistów, których talent polega nie na wyciąganiu najwyższego C, ale na czarowaniu spokojem głosu, tak angielskiego jak to tylko możliwe (choć Anderson jest Szkotem). Rezultatem jest płyta szalona, ale z metodą ukrytą w tymże szaleństwie, jeden z najlepszych (obok "Dark Side of The Moon" Pink Floyd, "Selling England by the Pund" Genesis, "Red" King Crimson" lub "Machine Head" Deep Purple) krążków lat 70. Słucham tej płyty, gdy mam z jakiegoś powodu zły nastrój - nieodmiennie pomaga.

[korsarz]

[Amnezjusz]

Na początkach grindcore'u utwory półminutowe też były wykrzykiwane od progresywności ;D
A takie płyty-utwory same w sobie są naprawdę dobre i mimo tego, że "Thick as a Brick" jest zacną płytą to dla mnie "Light of Day, Day of Darkness" stanowi kwintesencję kompozytorskiego i koncepcyjnego geniuszu. Wiem, że to odważne słowa ale tak odbieram tę płytę. Huśtawka nastrojów od łagodnego, ale niespokojnego intra przez mocniejsze momenty z podwójną stópką, mocnymi riffami i niemalże growlingiem (schowanego jednak za dźwiękami instrumentów) do rozbudowanych klimatycznych partii rodem z prog i art rocka podpartych chórkami, dźwiękami saksofonu... Sam Tchort swoim głosem operuje niezwykle umiejętnie, momentami zwyczajnie się nim bawiąc. Album idealnie pasujący do obecnej pogody :)