[Zegarmistrz]

Pomysł tematu zrodził się w innym miejscu, podczas obserwacji pewnego, badziewnego ficku i ruchu jaki on wywołał, zdobywając sławę znacznie większą, niż dzieła warsztatowo poprawne, dobre i bardzo dobre. Śledząc tamtą dyskusje doszedłem do tego, co chce od życia: Komciuf!

Jak powszechnie wiadomo sława sieciowego autora mierzona jest komciami. Owe komcie są walutą i miernikiem wartości wszystkiego. Ci, którzy nie doceniają ich mocy to odmieńcy, renegaci i ignoranci. W końcu, gdyby były bezwartościowe to ludzie tak nie zabijaliby się o nie na blogaskach i innych farmach odsłon. Pytanie brzmi: co autor może zrobić by uzyskać jak najwięcej komcióf oraz spełnić odwieczne marzenie każdego grafomana: zdobyć stały link do swych utworów na JoeMonsterze? Po jakie nieczyste środki może sięgnąć?

Środek pierwszy: Betowanie

Żeby napisać sławny utwór potrzebujesz bety. O roli bet napisano już dużo, ale zawsze błędnie. Beta służy do kontroli jakości tekstu. Tekst nie jest dobry wtedy, kiedy beta nie znajdzie w nim żadnego błędu. Nie jest dobry, kiedy zdoła je wszystkie wyłapać. To znaczy, że trzeba go napisać od nowa. Tekst jest dobry w momencie, gdy beta powie coś w rodzaju "nie, to jest tragedia, ja nie będę tego poprawiać". Wówczas wklejamy tekst na bloga lub nasze źródło publikacji.
Mamy wówczas pewność, że zyskamy dużo komciuf. Ludzie przyjdą i zaczną się z nas śmiać.

Środek drugi: FlameWar

Kiedy ludzie przyjdą i zaczną się z nas śmiać należy wywołać poważny flame. Flame dzielą się na dwa typy: złe (tzn. dostaniemy w ich trakcie bana) i dobre (dostajemy w ich trakcie komcie). Dobrego flame robimy tak: piszemy normalny post. Jego treść powinna streszczać się jako "Jesteście głupi, nie rozumiecie prawdziwej sztuki". Zanim go wkleimy jednak bierzemy słownik wyrazów obcych i wszystkie obraźliwe słowa w naszym poście zmieniamy na losowe, trudne pojęcia najlepiej łacińskie. Wychodzi bełkot, którego treść sprawia, że ludzi szlak trafia. Nie mogą nam dać bana, bo nikogo nie obraziliśmy. Zaczną nam więc tłumaczyć, że jesteśmy głupi. Znaczy się: dostajemy komcie. Naturalnie reagujemy na nie idąc w zaparte.
Jako, że ludzka głupota jest rzeczą naprawdę dobrze zaprojektowaną w okolicy 20 komcia pojawi się ktoś, komu przypadnie do gustu nasz bogaty język. Stanie on po naszej stronie i dalej wszystko będzie dobrze się kręcić.

Środek trzeci: Dobre wzorce to podstawa

Kupujemy książkę. Nie może być to zwykła książka. Musi mieć na okładce możliwie duże logo. Najalepsze to: Warcraft, Forgotten Realms, Diablo, Warhammer. Inne natchnione dzieła akcji marketingowych też są dobrym wyborem. Kopiujemy styl, sposób tworzenia dialogów i fabuły. Piszemy, że książka zmieniła nasze życie i wzorujemy się na jej autorze.
Na sto procent przyjdzie ktoś, kto postanowi nas nawrócić na ambitniejsze dzieła. Na 200 procent wśród naszych czytelników znajdzie się ktoś, kto też lubi Drizzta. To oznacza flame.
To oznacza komcie!

Pomóżcie mi znaleźć kolejne metody, na których można oprzeć strategie marketingową zdobywania kolejnych Komciuf.

[Grisznak]

Wszystko cacy, zasadniczo zgadzam się, tylko...jak do tej pory, w omawianym przypadku nie pojawił się chyba nikt, kto by bronił wzmiankowanego fika (nie wiem, czy ktoś by się poważył).

Zaś o tym, że wszelkiego rodzaju dyskusja, skandal, awantura itd jest niezła reklamą, wiadomo już nie od dziś. Sam zastosowałem (wraz z całą resztą naszej paczki) ten patent z powodzeniem w przypadku Eksterminacji, która była wszak pisana jako prowokacja, bez jakichkolwiek ambicji literackich.

Tu zaś różnica jest taka, ze autor lubi pewien typ literatury, który my dość zgodnie odsądzamy od czci i wiary. Lubi, przyznaje się do tego i pisze w stylu podobnym do swoich idoli (albo raczej - usiłuje, bo dobrze naśladować czyiś styl też trzeba umieć). Naturalnie część osób zmagających się z tymże dziełem (dla niektórych, jak piszącego te słowa, to swoista, masochistyczna rozrywka, dla innych - misjonarski obowiązek) skrytykowała miałkość stylu, błędy logiczne itd. Gorzej, że niektóre z komentarzy przypominają mi swego czasu popularne w polskim fandomie ruganie niektórych gatunków za to, że nimi są.

Wszystko cacy, zasadniczo zgadzam się, tylko...jak do tej pory, w omawianym przypadku nie pojawił się chyba nikt, kto by bronił wzmiankowanego fika (nie wiem, czy ktoś by się poważył).

Zaś o tym, że wszelkiego rodzaju dyskusja, skandal, awantura itd jest niezła reklamą, wiadomo już nie od dziś. Sam zastosowałem (wraz z całą resztą naszej paczki) ten patent z powodzeniem w przypadku Eksterminacji, która była wszak pisana jako prowokacja, bez jakichkolwiek ambicji literackich.

Tu zaś różnica jest taka, ze autor lubi pewien typ literatury, który my dość zgodnie odsądzamy od czci i wiary. Lubi, przyznaje się do tego i pisze w stylu podobnym do swoich idoli (albo raczej - usiłuje, bo dobrze naśladować czyiś styl też trzeba umieć). Naturalnie część osób zmagających się z tymże dziełem (dla niektórych, jak piszącego te słowa, to swoista, masochistyczna rozrywka, dla innych - misjonarski obowiązek) skrytykowała miałkość stylu, błędy logiczne itd. Gorzej, że niektóre z komentarzy przypominają mi swego czasu popularne w polskim fandomie ruganie niektórych gatunków za to, że nimi są.

[Zegarmistrz]

Przeedytowałem trochę post, żeby uniknąć dalszych nieporozumień w rodzaju tego komentarza. Dodałem ostatnie zdanie o treści:

Pomóżcie mi znaleźć kolejne metody, na których można oprzeć strategie marketingową zdobywania kolejnych Komciuf.

[Momoko]

[Abigail]

[Grisznak]

Zegowi chodzi o komentarze na Czytelni, nie blogu. To trochę inna sprawa.

Moja rada - napisz maksymalnie, najbardziej badziewne opowiadanie na jakie cię stać. Wrzuć w kilkunastu krótkich częściach. Módl się, aby znalazł się ktoś, kto zechce je skopać (a na pewno się ktoś znajdzie). Potem poleminuj z krytykiem wg opisanego wyżej schematu, a zlecą się inni, aby zobaczyć, co tam się dzieje.

Zegowi chodzi o komentarze na Czytelni, nie blogu. To trochę inna sprawa.

Moja rada - napisz maksymalnie, najbardziej badziewne opowiadanie na jakie cię stać. Wrzuć w kilkunastu krótkich częściach. Módl się, aby znalazł się ktoś, kto zechce je skopać (a na pewno się ktoś znajdzie). Potem poleminuj z krytykiem wg opisanego wyżej schematu, a zlecą się inni, aby zobaczyć, co tam się dzieje.

[Abigail]

[Zegarmistrz]

[Ysengrinn]

Wszystko to prawda, ale zapominacie o samej fabule. Musi ona zawiera Kontrowersyjne Tematy. Kontrowersyjne Tematy to takie, które wywołują piiiiisk zachwytu zdeprawowanych zboli, rozwydrzonych nastolatków i znudzonych studentów, czyli kolejno:

- anghhhhhhhst;
- sceny brutalnych, wymyślnych i możliwie krwawych tortur;
- sceny gwałtu - te zwłaszcza, przyciągną tak zwolenników jak i przeciwników, którzy w wezmą się za łby i narobią rabanu na pół serwera;
- androgyniczne (czytaj - bizoniczne) wężoludy w ciąży - nie dam głowy, że w formie tekstowej będą równie popularne jak w rysunkowej, ale spróbować można;
- subtelne nawiązania do klasyki - najlepiej poprzez nadawanie bohaterom imion postaci ze znanych i lubianych serii, albo przenoszenie ich żywcem via magiczne portale;
- anthro, dużo anthro;
- gwałcone anthro;
- gwałcące anthro;
- anthro w ciąży;
- zanghhhhstowane anthro w ciąży;
- kwestia tolerancji i braku zrozumienia w społeczeństwie (koniecznie połączona z mrrrrrrokiem i ghothykhiem);
- wspominałem, że anghst?

[Abigail]

Jeśli jesteśmy przy opowiadaniach, to najlepiej byłoby, gdyby był to fanfic. Najlepiej taki, gdzie wszystkie postacie są kompletnie OOC (out of character), czyli zazwyczaj właśnie zangstowane. Jeśli zangstowane są już w oryginale, muszą zangstować się BARDZIEJ!

[Eire]

I opisy, opisy, nie zapominajcie o opisach!
Możliwie długie, szczegółowe z olbrzymią ilością porównań.
W razie braku weny można wspomóc się Nad Niemnem lub Trędowatą.
Na pewno ktoś to opluje.
W ramach zaś doskonalenia słownictwa polecam przełamanie wstrętu przed Sienkiewiczem a najlepiej poszukanie Pamiętników niejakiego paska. Na pewno znajdziemy setki słów i wtrętów które należy umieszczać gdzie sie tylko da. Im ich więcej tym większa szansa, że właśnie w komciach ktoś zada pytanie czy aby na pewno wiesz o czym piszesz.

[Alira14]

Nie zapominajmy o bohaterach! Należy pamiętać, by można było ich określić tylko jednym słowem - on jest "nieśmiały", ona "urocza" itd. Więcej niż jedna cecha charakteru może wszystko zniszczyć. A jeżeli już naprawdę musimy wbogacać jakąś postać to samiczkę. Niech zdigimorguje z "uroczej" do "urocza, nosi rozmiar G". I nie zapominajmy o dialogach i monologach. Najlepiej żeby główny bohater nawet komentował fakt, że zakłada skarpetki. I nigdy, ale to nigdy nie wymagajmy od czytelnika inteligencji.
Jeśli chcesz napisać przygodówkę - obejrzyj kilka odcinków "Power Rangers", natchnie cię.
Obyczajówkę - ukradnij siostrzenicy/kuzynce/młodszej siostrze kasetę z filmem dodawaną kiedyś do lalki Barbie My scene.
A w komciach pamiętaj o wykorzystywaniu dużej ilości cytatów sławnych ludzi. To nic, że pasują do tego co piszesz jak pięść do nosa! Jeżeli je piszesz, znaczy, że jesteś EKSPERTEM.

[Zegarmistrz]

Ok! Po namyśle postanowiłem, że samym marketingiem żyć się nie da i należy napisać dzieło Wielkie i Głębokie jak rów mariański. Postulat pierwszy zrealizować jest prosto, wystarczy kierować się złotą zasadą Jedna Strona - Jeden Rozdział. Drugi wymaga zdefiniowania co to jest sztuka.

Otóż sztuka ma wzruszać i zachwycać. Czyni to poprzez poruszanie tak zwanych "dorosłych tematów". Dorosłe tematy to takie coś, co dorośli robią w życiu. Oczywiście nie chodzi tu o takie rzeczy, jak chodzenie do pracy, zawieranie małżeństwa, wychowywanie dzieci, zbieranie na emeryturę, dokonywanie trudnych wyborów i podejmowanie skomplikowanych decyzji typu "jak przeżyć do pierwszego". Nie! Dorośli tego nie robią.
Zapamiętajcie: dorośli głównie trudnią się gwałceniem. Oprócz tego jeszcze piją, narkotyzują się, przeżywają wizje, są torturowani, mordowani i kończą pod mostem. Oto dojrzałe problemy, z którymi musi zmagać się każdy dojrzały człowiek! Tak wygląda prawdziwy świat! Otwórzcie oczy!

Generalnie o dojrzałych, głębokich kwestiach pisać można na trzy sposoby:
- naturalistyczny, który streścić można jako Seks + Przemoc + Bluzgi
- filozoficzny, który streścić można jako Seks + Przemoc + Symbolika
- hybrydowy (czyli Seks + Przemoc + Symbolika + Bluzgi)

Naturalnie wybieramy ten ostatni, bowiem dostarczy nam najwięcej Komciuf.

Generalnie ludzie bowiem nie lubią jak się przeklina. Na pewno więc ktoś się przyplącze i napisze, żebyśmy przestali (czyli napisze nam komcia). Może nawet będzie to Moderator i da nam Ostrzeżenie, a może nawet (daj panie Boże) Bana! Jesteśmy w niebie! Awansowaliśmy o dwa stopnie! Teraz nie dość, że jesteśmy artystą nierozumianym, to jeszcze represjonowanym za twórczość, która okazała się za trudna dla motłochu!

Niemniej jednak, gdy już spadną na nas represje dokonujemy autocenzury naszego tekstu, tak by z utworu hybrydowego przekształciła się w filozoficzny. Oczywiście ma to same zalety: teraz stajemy się artystą ocenzurowanym! Normalnie laski możemy od teraz na nasze dzieła rwać!

Aby napisać tekst filozoficzny należy postępować wedle następujących wytycznych:

Wytyczna 1: Bo w ficku jest SEKS!!!
Seks jest skomplikowanym i trudnym elementem życia ludzkiego. Generalnie jednak można powiedzieć o nim jedno: ludzie nigdy nie mają go tak dużo, jakby chcieli. Kiedy się zorientują, że w tekście jest seks, to przylecą go szukać.
Niestety umieszczenie scen erotycznych jest trudne. Nie możemy walnąć seksem zaraz na pierwszej stronie, bo czytelnik przeczyta i sobie pójdzie. Z drugiej strony jeśli damy seksa gdzieś na końcu, to się zniechęci.
Dlatego też seks powinniśmy umieścić gdzieś najdalej na dziesiątej stronie. Od pierwszej jednak informujemy naszego czytelnika, że tam będzie poprzez odpowiednie sugestie. Naturalnie gdy już napiszemy naszą wielką scenę erotyczną nie przestajemy atakować naszego czytelnika podtekstami. Dajemy mu w ten sposób jasny znak, że dalsza lektura jest warta jego czasu ("Czytaj dalej! Będzie jeszcze!")

W środowisku artystycznym krążą plotki, że pisanie scen erotycznych jest niezwykle trudne. Niektóre autorytety twierdzą nawet, że to jedna z najtrudniejszych części książki. Pragnę podsumować te wywody jednym zdaniem:

Nie znają się!

Opis seksu jest bardzo łatwy! Nie musisz się na tym znać! Nie musisz obawiać się, że coś pomyliłeś! Przecież większość tych, co to będzie czytać TEŻ nigdy tego nie robiło. Więc skąd mają wiedzieć, że coś jest nie tak?

Pisząc scenę erotyczną należy pamiętać o tym, że przedstawiciele obydwu płci różnie patrzą na sprawy seksu, co możemy (a nawet powinniśmy) wykorzystać na własną korzyść. O ile faceci patrzą bardziej na kontkest sytuacji (O! Laska! Laska! Rozbiera się! Rozbiera się!), to kobiety bardziej interesuje opis: rozmiar, kształt, zachowanie. Różnice wynikają stąd, że kobiety mają cycki na co dzień, a faceci nie. Dlatego też mogą porównać fikcje literacką z rzeczywistością. Jak łatwo zgadnąć zauważą pewne rozbieżności i przylecą z pyskiem. Od tego na pewno zacznie się flame, bo naszym wszystkim męskim czytelnikom tekst przecież się spodobał! A flame = komcie!

Reszta jutro.