[shugohakke]

[Laurent]

A co w nim jest takiego głupiego? Gość z chaty wychodzi, znajomych ma, panienka też się kręci u jego boku, z zachowaniem się na zewnątrz nie ma problemów, więc o co chodzi?
Baj de łej, dzięki za kartofla, będą z niego wyśmienite frytki.

[Keii]

[JJ]

[Laurent]

Właściwie to na podstawie swojego wcześniejszego postu dochodzę do wniosku, że rzeczywiście nie da się stworzyć ideału. Każdemu można wytknąć niedoskonałości, jednak w ich wymyślaniu tkwi granica i jest raczej nisko położona.

[Bezimienny]

Można, można. Jest nawet na to termin - Mary Sue. Nie przypadkiem jest to termin o znaczeniu dość pejoratywnym.

Tworzenie postaci idealnych jest klasycznym błędem początkujących autorów, nie zdających sobie sprawy, jak mało takie postaci są interesujące.

[shugohakke]

Merysuł to paradoks - bohater, którego największą wadą jest brak wad ^^

[Laurent]

Ale wydaje mi się, że zbliżanie postaci do ideału, o ile nie zaczyna od niej wiać plastikiem, nie jest złą rzeczą. Zresztą najważniejsze, żeby charakter postaci był oryginalny, bo to przykuwa największą uwagę.

[Bezimienny]

[Tren]

Taki krótki fragment, który napisałam wczoraj z okazji na bolące plecy. Miałam nadzieję poprawić sobie tym humor i przy okazji poćwiczyć trochę opisy.

* * *
Gdyby ktokolwiek z obecnych był zaznajomiony z tym konceptem zapewne nazwałby to miejsce piekłem.

Po okolicznej roślinności pozostały głównie zgliszcza, a to co przetrwało płonęło właśnie oświetlając lub tworząc cień na leżących w pobliżu trupach. Te pokrywały nieregularnie całą okolicę. Nieruchome ciała ludzi, demonów i magicznych stworzeń. Praktycznie wszyscy mieli na sobie mniej lub bardziej ustandaryzowane ochronne stroje, od magicznie wzmocnionych płaszczy, po zbroje. Niedaleko trupów leżały też różnorodne bronie wskazujące na to, że wszyscy obecni przybyli w to miejsce gotowi do walki. Co jednak niezwykłe, pomimo olbrzymiej ilości ostrej broni, praktycznie żaden z trupów nie miał rany ciętej. Więcej, wszyscy wyglądali jakby umarli w ten sam sposób. Jaka siła była zdolna doprowadzić do śmierci setek wyszkolonych magicznych wojowników?

Widok na to pole pokryte trupami rozmazał się nieco. Ciemne chmury pokrywające niebo sprawiały, że całą okolicę pokrywał cień rozjaśniany jedynie odległymi pożarami. W powietrzu unosił się ciężki zapach krwi, popiołu i spalenizny, w tym mdląca woń płonących ciał. Nic się nie poruszało i wszystko zdawało się być pogrążone w ciszy... Na pewno? Po wytężeniu słuchu można było usłyszeć nieregularny dźwięk. Odgłos śmiertelnie rannego, który przeżył atak i teraz w agonii dokonywał żywota?

W tym momencie chmura wisząca posępnie nad miejscem rzezi przerzedziła się oświetlając jedyną stojącą osobę. Stała ona w lekkim rozkroku i przechylona w przód, śmiała się maniakalnie. Śmiech raz narastał, raz cichł, ale w żadnym momencie nie ustawał całkowicie jakby jego właściciel był niezdolny przestać. Choć szalony chichot rozbrzmiewa nieustannie nie słychać w nim żadnej radości. Śmiech przetaczający się po zniszczonym krajobrazie brzmi pusto, jak gdyby był ostatnią rzeczą jaka pozostała jego właścicielowi. Potępieńczy odgłos próbujący za wszelką cenę powstrzymać wszechobecną pustkę przed całkowitym pochłonięciem tego miejsca i największego zwycięzcy, a zarazem przegranego w tej walce.

Wizja wyostrzyła się nieco. Teraz można dojrzeć wyraźniej, że stojąca osoba jest człowiekiem.

Tylko człowiekiem.

Cała ta masakra, ta śmierć, ta tragedia… wszystko było dziełem jednego człowieka.

Nie potężnego demona.

Nie doświadczonej magicznej istoty.

Zwykłego człowieka, który nie przeżył nawet trzech dekad…

Wypełnione śmiercią pole rozpłynęło się w ciemności razem z cichnącym powoli śmiechem.

[shugohakke]

Nie chciałbym, żeby mnie tak kiedyś plecy bolały ^^ Swoją drogą bardzo ten obraz mangowy, a przynajmniej tak mnie się kojarzy. Zwłaszcza maniakalne śmiechy w wykonaniu tragicznych bohaterów (za którymi generalnie nie przepadam, bo zwykle są paskudnymi hipokrytami - wolę tradycyjny villianów).

Nie byłbym sobą gdybym nie zauważył...

Spoiler: pokaż / ukryj

Tren napisał/a:

Po wytężeniu słuchu można było usłyszeć nieregularny dźwięk.

Tren napisał/a:

Potępiony odgłos próbujący za wszelką cenę powstrzymać wszechobecną pustkę

Może raczej "potępieńczy"?

[Tren]

[Tren]

Krótkie opowiadanie sklecione na bezinterneciu. Pomysł na samą scenę jest stary, ale jakoś do tej pory nie był dość konkretny. Dopiero jak pomyślałam o przedstawieniu wydarzeń z perspektywy Jana całość wydała mi się dostatecznie interesująca, by ją spisać.

Aphorismus

Chętnie przyjmę konstruktywną krytykę i wytknięcie błędów które przegapiłam.

[shugohakke]

Dość ładne. Oczekiwałem, co prawda jakiegoś zwrotu akcji (kalibru demonicznych lordów zbierających podstępami dusze zmarłych celem przejęcia władzy nad światem) lub choć zaskakującej puenty, ale jako scenka rodzajowa też tekst trzyma się nieźle.

A teraz trochę bebechów:
Primo, roaming pronouns stosujesz za dużo zbędnych zaimków. Przykładowo

[Tren]

Krótkie wskrzeszenie tematu, żeby zakomunikować, że chwilowo poszłam w pisanie fanfików. Wszystkie są po angielsku.

Youth and Havoc - fanfik do Blazblue. Wciąż pisany i nie doszłam jeszcze nawet do głównych założeń fabularnych, bo pisanie relacji między postaciami mnie wciągnęło, więc pewnie długo jeszcze będę go tworzyć. Licealne AU, nie zawiera w zasadzie żadnych spoilerów i wymaga minimalnej wiedzy o postaciach i settingu, bo przekonwertowanie tego wszystkiego na tego typu uniwersum wymagało sporej ilości zmian. Opis fabuły w linku.

Gifted with Awkwardness - krótki fik do Senyuu. Polecana znajomość drugiego łuku, wobec faktu że spoileruję o co chodziło ze sztyletem na początku historii (acz nie jest to duży spoiler). Fanfik jest o problemach w interakcjach międzyludzkich Rossa, opisując jego problemy w związku z rzeczonym sztyletem. Zasadniczo jest to pokazanie części wydarzeń drugiego odcinka z perspektywy Rossa.