[IKa]

oo... Doomtroper! me ma jeszcze talię.. z tych słabszych XD

[Grisznak]

O, a z jakiej armii? Ja zbierałem Imperial...

O, a z jakiej armii? Ja zbierałem Imperial...

[Luna]

ja to raczej za tym nie przepradam, ze umiem grac i czesto gram z siostra :D swoich kart nie posiadam :(

[Azag]

Ja też grałem w Magica, potem przestałem, potem znowu grałem, przestałem, grałem i znowu przestałem - oczywiście jest to uwarunkowane tym samym: brak partnerów do gry! A szkoda bo Magic to naprawde fajna sprawa.
Posiadam na dzisiejszy stan rzeczy dwie talie:
Na wężach: niebiesko-zieloną (moja ulubiona kombinacja kolorów - tak zaczynałem na Gaea's Skyfolk z Apocalypsy), talia na słabych stworach, tokenach, kontrach i 3 legendach, które po wejściu na stół dają mi szybkie zwycięstwo (o ile utrzymają się w grze, ale są na to pewne sposoby), oczywiście talia ma kilka kombosów własnej produkcji.
Druga moja talia na ptakach: biało-niebieska - wszystkie stwory latają, plus troche preventów, niszczarek dla obrony i inne przemyślane kruczki.

Załuje, że nie mam z kim pograć w Magica.

[achiever]

Nie no bez przesady, Doom Trooper to było moje najważniejsze zajęcie jakoś od końca 4. klasy podstawówki do końca 5. w 6. już mniej, ale cały czas się pogrywało sporadycznie z kumplami. Oczywiście uczyć się musiałem i to świadomie było nawet ważniejsze, ale myśli najbardziej zadowolone były, kiedy wchodziły w obszar świata Bracta, korporacji i nieziemskiego Legionu Ciemności, którym grałem i był moją miłością od pierwszego wejrzenia. No jeszcze Bractwo też mi się całkiem podobało, zwłaszcza że trafiłem kardynała Dominika (chyba tak się nazywał), którym potem handlowałem się o szereg innych kart (raz to nawet zdesperowani kumple mi go ukradli i to na oczach, potem udając że go zgubili i 5 zl za kartę w zamian:P na szczęście jeden się zmobilizował i wrócił z nią).

O tyle właśnie było dobrze że w Doom'a grało wtedy większość ludzi, których dobrze znałem ze szkoły, z pobliska i skąd indziej:) Do tego poznawało się nowych, w tym nawet z 8. klasy, to jak się dobry interes zrobiło jaka duma było mieć ziomka 3 lata starszego co w niesamowicie ciasnej kolejce do szkolnego sklepiku, w razie czego ochronił przed innym "starszakiem" pragnącym przyspieszenia w linii".

Ta gra to była najlepsza rzecz z jakichkolwiek gier w jakie grałem, nawet Tekken 3 nie wytwarzał u mnie takich emocji (choć w niego to nawet z 3 lata się ciągnęło, ale to było tylko wtedy, kiedy się grało; Doom to było wielogodzinne starcie ze znajomymi, czasem krótkie, ale potem wiele czasu spędzonego na obmyślaniu taktyk, jak tu wyhandlować kartę od kumpla i marzenie o pomyślnej transakcji jeszcze na tydzień przed:D układanie talii, segregowanie, wkładanie do albumów, laminowaniem i dalej dalej; raz jedna moja ulubiona karta posłużyła jako motywacja by przyjaciel wdarł się na średnią wzorowego ucznia:) o to chyba jeszcze 6 klasa była, no to więc nawet w 6. była niezła z tym gratka).

Nie no bez przesady, Doom Trooper to było moje najważniejsze zajęcie jakoś od końca 4. klasy podstawówki do końca 5. w 6. już mniej, ale cały czas się pogrywało sporadycznie z kumplami. Oczywiście uczyć się musiałem i to świadomie było nawet ważniejsze, ale myśli najbardziej zadowolone były, kiedy wchodziły w obszar świata Bracta, korporacji i nieziemskiego Legionu Ciemności, którym grałem i był moją miłością od pierwszego wejrzenia. No jeszcze Bractwo też mi się całkiem podobało, zwłaszcza że trafiłem kardynała Dominika (chyba tak się nazywał), którym potem handlowałem się o szereg innych kart (raz to nawet zdesperowani kumple mi go ukradli i to na oczach, potem udając że go zgubili i 5 zl za kartę w zamian:P na szczęście jeden się zmobilizował i wrócił z nią).

O tyle właśnie było dobrze że w Doom'a grało wtedy większość ludzi, których dobrze znałem ze szkoły, z pobliska i skąd indziej:) Do tego poznawało się nowych, w tym nawet z 8. klasy, to jak się dobry interes zrobiło jaka duma było mieć ziomka 3 lata starszego co w niesamowicie ciasnej kolejce do szkolnego sklepiku, w razie czego ochronił przed innym "starszakiem" pragnącym przyspieszenia w linii".

Ta gra to była najlepsza rzecz z jakichkolwiek gier w jakie grałem, nawet Tekken 3 nie wytwarzał u mnie takich emocji (choć w niego to nawet z 3 lata się ciągnęło, ale to było tylko wtedy, kiedy się grało; Doom to było wielogodzinne starcie ze znajomymi, czasem krótkie, ale potem wiele czasu spędzonego na obmyślaniu taktyk, jak tu wyhandlować kartę od kumpla i marzenie o pomyślnej transakcji jeszcze na tydzień przed:D układanie talii, segregowanie, wkładanie do albumów, laminowaniem i dalej dalej; raz jedna moja ulubiona karta posłużyła jako motywacja by przyjaciel wdarł się na średnią wzorowego ucznia:) o to chyba jeszcze 6 klasa była, no to więc nawet w 6. była niezła z tym gratka).