[Grisznak]

Też bym się nie zgodził co do Centuriona. Trzeba brać poprawkę na czasy, w których powstał. Większość strategii z tamtych lat a nawet z późniejszych miała takie sztuczki.

Dorzuciłbym tu pierwszą część Lightning Warrior Raidy. Gra typu pierwszego Hexena, z tym, że nie mieliśmy mapy labiryntu. Owszem, na każdym piętrze była gdzieś jakaś schowana, ale znalezienie jej było kwestią przypadku. Brak było punktów odniesienia, ściany były identyczne, w efekcie czego 2/3 każdego levelu to bieganie po omacku i modlenie się o mapę. Ale na późniejszych poziomach były teleporty - były to pola, w żadne sposób nie zaznaczone na ekranie, po wejściu na które teleportowało nas w inne miejsce danego piętra, w efekcie czego np - rysowanie sobie mapy w paintbrushu szlag trafiał. Dalej - w grze nie ma żadnego sklepu, musimy polegać na tym, co znajdziemy. Na samym początku zaś piekielnie łatwo zginąć, potionów mamy niewiele, a te najlepiej oszczędzać na starcia z paniami bossami. W drugiej części - "Lightning Warrior Raidy: Temple of Desire", w którą miałem okazję grać, wszystkie te bugi wyeliminowano. I byłoby cacy, gdyby nie jeden szczególik - bohaterka, jak tytuł gry wskazuje, specjalizuje się w magii piorunów. W jedynce oznaczało to tyle, że miała jeden atak specjalny, który zabierał tak ze 2 - 3 razy więcej co zwykły. I to było ok. W dwójce możemy, kosztem tury (walki są w systemie turowym) dopałerzyć nasz atak specjalny. Dopałerzony do 2/3 wykańcza jednym uderzeniem 80% bossów w grze... Na pozostałych wystarczy go doładować w całości...

Też bym się nie zgodził co do Centuriona. Trzeba brać poprawkę na czasy, w których powstał. Większość strategii z tamtych lat a nawet z późniejszych miała takie sztuczki.

Dorzuciłbym tu pierwszą część Lightning Warrior Raidy. Gra typu pierwszego Hexena, z tym, że nie mieliśmy mapy labiryntu. Owszem, na każdym piętrze była gdzieś jakaś schowana, ale znalezienie jej było kwestią przypadku. Brak było punktów odniesienia, ściany były identyczne, w efekcie czego 2/3 każdego levelu to bieganie po omacku i modlenie się o mapę. Ale na późniejszych poziomach były teleporty - były to pola, w żadne sposób nie zaznaczone na ekranie, po wejściu na które teleportowało nas w inne miejsce danego piętra, w efekcie czego np - rysowanie sobie mapy w paintbrushu szlag trafiał. Dalej - w grze nie ma żadnego sklepu, musimy polegać na tym, co znajdziemy. Na samym początku zaś piekielnie łatwo zginąć, potionów mamy niewiele, a te najlepiej oszczędzać na starcia z paniami bossami. W drugiej części - "Lightning Warrior Raidy: Temple of Desire", w którą miałem okazję grać, wszystkie te bugi wyeliminowano. I byłoby cacy, gdyby nie jeden szczególik - bohaterka, jak tytuł gry wskazuje, specjalizuje się w magii piorunów. W jedynce oznaczało to tyle, że miała jeden atak specjalny, który zabierał tak ze 2 - 3 razy więcej co zwykły. I to było ok. W dwójce możemy, kosztem tury (walki są w systemie turowym) dopałerzyć nasz atak specjalny. Dopałerzony do 2/3 wykańcza jednym uderzeniem 80% bossów w grze... Na pozostałych wystarczy go doładować w całości...

[Mortimern]

Gothic III zmierzch bugów

[Asthariel]

Może KoTOR II? Tyle z tej gry wycięto wątków i questów, że naprawdę starczyłoby na spory kawałek gry.

[Mortimern]

Może dlatego że były niedopracowane włsnie?
Dla mnie niedopracowana to bug na bugu bugiem poganiany , łamanie dialogów nieprzemyslane rozwiazania itp

[de99ial]

Gorasul - Dziedzictwo Smoka. Niemiecka podróbka BG i BGII siląca się na epicką kampanię (dziecko smoka, wychowanek czarodzieja). Wiele ciekawych (inteligentna broń, zdobywająca doświadczenie itd.) i mocno niedopracowanych (rzeczona broń byłą - pomimo wypaśnych parametrów - zupełnie do niczego) elementów. Gniot jakich mało.

EDIT

O już pisałem o tym :D

Gra naprawdę wryła mi się w psychikę.

[Daerian]

Co do Kronik - najzabawniejszy był fakt, że poziom trudności kampanii miał zależeć od stronnictwa, do którego dołączył nasz heros.
I tak najłatwiejsze miało być Światło, potem Czarny Księżyc/Imperium (tych dwóch nie pamiętam, ale chyba Księżyc), Sprawiedliwość, Imperium/Czarny Księżyc. W praktyce, Sprawiedliwość była tak przepakowaną armią, że poziom trudności misji, mimo, że faktycznie bardziej złożonych niż w "łatwiejszych stronnictwach" był naprawdę łatwy. W tej grze nic po prostu nie jest w stanie stawić czoła armii paladynów, za którymi wędrują łucznicy... a kiedy dojdzie jeszcze aniołek... bo nie dość, że mogą bez problemów kupować jednostkę ultymatywną (nie wszystkie armie mogą), to aniołek jest jedną z najsilniejszych jednostek w grze. A żeby jeszcze wspomóc Sprawiedliwość, to siła ataku i heal paladynów sprawiają, ze strat prawie nie mamy, więc kasa na uzupełnienia nie schodzi... aniołka jak ktoś się uprze można mieć naprawdę szybko.
W ostatnich misjach w zasadzie latamy po magie aniołkiem, bawiąc się w prostą strzelankę i wracając co jakiś czas do naszej liczącej 12 oddziałów na maksymalnym poziomie doświadczenia grupy paladynów po heal. Wolę nie mówić natomiast, co się działo, gdy miałem w armii !3! aniołki.

Najzabawniejsze jest to, że pomimo moich i Zega narzekań w grę gra się naprawdę wyjątkowo przyjemnie, a jej nastrój i fabuła są naprawdę dobre...

[Zegarmistrz]

[Destroyer]

Odpalcie sobie grę dungeon lords, to będziecie mieć pojęcie o niedopracowanych grach.. epicko trudna :)

[Crushmaker]

Ciach.... Dungon Lords przy Arcanum jest w pełni dopracowaną grą :)

Proszę pilnować słownictwa i zwracać się z większym szacunkiem do innych użytkowników. Tren

[Daerian]

[Crushmaker]

raz przeszedłem i żeby w ogóle to zrobić przeinstalowałem grę z 8 razy i zainstalowałem z 10 różnego rodzaju wspomagaczy i najlepsze.. każdy z nich naprawiał jakiś bug ale wprowadzał inny, który był nie do przejścia:)
btw: do gier niedopracowanych dorzucę jeszcze Świątynię Pierwotnego Zła.

[ErtYwek]

Gothic oraz Gothic 2

Kozacy też miały z****ne AI