[Kyon]

Zainteresowanie poezją, szczególnie wśród ludzi młodych, rokrocznie spada, liczę jednak na to, że na forum znajdą się jeszcze osoby, dla których poezja to nie tylko przespana lekcja języka polskiego i nudne dociekanie "co poeta miał na myśli?". Czy drodzy forumowicze mają jakiś ulubionych poetów? Za co ich cenicie? Czyje liryki polecacie?

Może ja, jako założyciel tematu, wypowiem się pierwszy. Oczywiście, nadal jestem młodym osobnikiem i zdaje sobie sprawę, że w przyszłości poznam wielu wybitnych poetów i moja obecna wiedza stoi na niezbyt wysokim poziomie.
Obecnie do poetów, których cenię najbardziej zaliczam:
Jean Arthur Rimbaud, Charles Baudelaire, Paul Verlaine, Pablo Neruda, George Gordon Byron, Seamus Heaney, Aleksander Puszkin, Siergiej Jesienin, Konstantin Balmont, Aleksander Błok, Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Stanisław Korab-Brzozowski, Stanisław Przybyszewski, Tadeusz Miciński, Jan Kasprowicz, Kazimierz Przerwa-Tetmajer, Leopold Staff, Kazimiera Zawistowska, Julian Tuwim, Jan Lechoń, Antoni Słonimski, Tadeusz Różewicz, Zbigniew Herbert, Stanisław Grochowiak, Rafał Wojaczek, Andrzej Bursa, Józef Wittlin i Marcin Świetlicki.

Kolejność przypadkowa.

Myślę, że zamieszczenie jakiś wierszy, które szczególnie są nam bliskie czy też mogłyby zainteresować forumowiczów mile widziane. Może ja zacznę : )

Jean Arthur Rimbaud - Zło

Gdy czerwone plwociny starego żelastwa
Świszczą dzień cały w błękit nieba niezmierzony,
Kiedy w ogień, przed królem, co gromami chlasta,
Szkarłatne czy zielone biegną bataliony;

Kiedy szał przeraźliwy sto tysięcy ludzi -
Nieszczęsnych! - w jedną stertę dymiącą zamienia
Śród traw, gdzie się, Naturo, twoja radość budzi -
W świętości ulepione przez ciebie stworzenia!

Jest wtedy pewien Bóg, który śmieje się błogo
Do kielichów ze złota, kadzideł, ołtarzy
W adamaszkach, zasypia w kołysach hosanny

I budzi się, gdy matki, przypędzone trwogą,
W zniszczonych czarnych czepkach, ze łzami na twarzy,
Grosz mu podają gruby, z chustki wysupłany.


Kazimierz Przerwa-Tetmajer - Widok ze Świnicy do Doliny Wierchcichej

Taki tam spokój... Na gór zbocza
światła się zlewa mgła przezrocza,
na senną zieleń gór.

Szumiący z dala wśród kamieni
w słońcu się potok skrzy i mieni
w srebrnotęczowy sznur.

Ciemnozielony w mgle złocistej
wśród ciszy drzemie uroczystej
głuchy smrekowy las.

Na jasnych, bujnych traw pościeli
pod słońce się gdzieniegdzie bieli
w zieleni martwy głaz.

O ścianie nagiej, szarej, stromej,
spiętrzone wkoło skał rozłomy
w świetlnych zasnęły mgłach.

Ponad doliną się rozwiesza
srebrzystoturkusowa cisza
nieba w słonecznych skrach.

Patrzę ze szczytu w dół: pode mną
przepaść rozwarła paszczę ciemną -
patrzę w dolinę, w dal:

i jakaś dziwna mię pochwycą
bez brzegu i bez dna tęsknica,
niewysłowiony żal...

[Sasayaki]

Jakoś poezja nigdy mnie szczególnie nie pociągała, głównie przez postawę poetów, którzy wychwalali swoją profesję ponad wszystko inne, co bardzo mnie irytowało. Dlatego poezja która mi się spodoba musi mieć w sobie "coś". Owo "coś" ciężko jednak sprecyzować...

Mogę chyba powiedzieć, że lubię Tuwima. Jego wiersze bywały przewrotne i nie można powiedzieć, że nie miał poczucia humoru. Szokujące wiersze Charlesa Baudelaire'a również przypadły mi do gustu. Zwłaszcza najsłynniejsza Padlina:

Przypomnij sobie, cośmy widzieli, jedyna,
W ten letni tak piękny poranek:
U zakrętu leżała plugawa padlina
Na scieżce żwirem zasianej.

Bardzo cenię sobie Gałczyńskiego, choć wolę jego sztuki. Już jako dziecko czytywałam Teatrzyk Zielona Gęś. No i bajkopodobny charakter utworów Leśmiana przypadł mi do gustu.

A na koniec (bo przecież nie byłabym sobą gdybym tego nie zrobiła). Wstawię mój, chyba ulubiony wiersz w jedynym słusznym przekładzie!

Dżabbersmok
Maciej Słomczyński

Było smaszno, a jaszmije smukwijne
Świdrokrętnie na zegwniku wężały,
Peliczaple stały smutcholijne
I zbłąkinie rykoświstąkały.

"Ach, Dżabbersmoka strzeż się, strzeż!
Szponów jak kły i tnących szczęk!
Drżyj, gdy nadpełga Banderzwierz
Lub Dżubdżub ptakojęk!"

W dłoń ujął migbłystalny miecz,
Za swym pogromnym wrogiem mknie…
Stłumiwszy gniew, wśród Tumtum drzew
W zadumie ukrył się.

Gdy w czarsmutśleniu cichym stał,
Płomiennooki Dżabbersmok
Zagrzmudnił pośród srożnych skał,
Sapgulcząc poprzez mrok!

Raz-dwa! Raz-dwa! I ciach! I ciach!
Miecz migbłystalny świstotnie!
Łeb uciął mu, wziął i co tchu
Galumfująco mknie.

"Cudobry mój; uściśnij mnie,
Gdy Dżabbersmoka ściął twój cios!
O wielny dniu! Kalej! Kalu"!
Śmieselił się rad w głos.

Było smaszno, a jaszmije smukwijne
Świdrokrętnie na zegwniku wężały,
Peliczaple stały smutcholijne
I zbłąkinie rykoświstąkały.

[Saga]

Podobnie jak Sasayaki nie jestem wielką wielbicielką poezji, wolę prozę. Zdarza się, że pojedynczemu wierszowi uda się wywrzeć na mnie wrażenie, ale nie mam ulubionego poety może z wyjątkiem Szymborskiej, której twórczość bardzo cenię. Podoba mi się parę utworów Poświatowskiej, kilka Gałczyńskiego i Staffa, uwielbiam "Modlitwę" Villona (zwłaszcza w wersji śpiewanej do muzyki Okudżawy).
Z kolei "Die Lorelei" Heinricha Heine to utwór, który przekonał mnie, że uwaga herezja niemiecki potrafi być naprawdę romantyczny koniec herezji i jakoś sam mi się nauczył na pamięć.
Z Jenotami podzielę się moim ulubionym wierszem Szymborskiej:

Kot w pustym mieszkaniu
Wisława Szymborska

Umrzeć - tego się nie robi kotu.
Bo co ma począć kot
w pustym mieszkaniu.
Wdrapywać się na ściany.
Ocierać między meblami.
Nic niby tu nie zmienione,
a jednak pozamieniane.
Niby nie przesunięte,
a jednak porozsuwane.
I wieczorami lampa już nie świeci.

Słychać kroki na schodach,
ale to nie te.
Ręka, co kładzie rybę na talerzyk,
także nie ta, co kładła.

Coś sie tu nie zaczyna
w swojej zwykłej porze.
Coś się tu nie odbywa
jak powinno.
Ktoś tutaj był i był,
a potem nagle zniknął
i uporczywie go nie ma.

Do wszystkich szaf sie zajrzało.
Przez półki przebiegło.
Wcisnęło się pod dywan i sprawdziło.
Nawet złamało zakaz
i rozrzuciło papiery.
Co więcej jest do zrobienia.
Spać i czekać.

Niech no on tylko wróci,
niech no się pokaże.
Już on się dowie,
że tak z kotem nie można.
Będzie się szło w jego stronę
jakby się wcale nie chciało,
pomalutku,
na bardzo obrażonych łapach.
O żadnych skoków pisków na początek.

[Vivian]

Przyznaję, poezja nie cieszy się obecnie szczególną popularnością, jednakże mnie to osobiście nie zraża, zresztą ja zawszę chadzam własnymi ścieżkami a że niekiedy bywają to drogi samotne albo dawno nieuczęszczane, no cóż... Dla mnie poezja to jedna z najpiękniejszych form wyrażających sztukę, ba! to sztuka sama w sobie, porażające piękno! Przyznaję jednak, że trzeba umieć się w niej w pewien sposób zanurzyć, przeniknąć przez słowa, mieć pewien zmysł interpretacji a także wyobraźnię. Wydaje mi się niekiedy, że poezja tworzy obrazy słowami. Poza tym - język poetycki, jestem osobą lubującą się wręcz w pięknych wyrazach i malowniczych metaforach. Czasami aż zanadto:P Co do ulubionych poetów, hmm wszystkich wymieniać nie będę, ale uwielbiam modernistów, zresztą to moja ulubiona epoka literacka. O Baudelaire pisałam pracę w liceum, czytałam jego biografie, przeczytałam ,,Poemat o haszyszu" całe ,,Kwiaty zła" - ,,Ta książka pozostanie świadectwem mego wstrętu i nienawiści do wszystkich rzeczy(...) Czy mam ci powiedzieć, że w tę książkę włożyłem całe moje serce, całą moją czułość, całą religię i całą nienawiść". Uwielbiam te wiersze, tak, ,,Padlina" jest przepyszna, sielankowa i idylliczna scena przemieniona w okrutną turpistyczną makabrę, twierdzę, ze tłumaczenie Jastruna jest najlepsze, najbardziej oddaje klimat. Hmm poza tym Rimbaud,Kasprowicz, Miciński, Tetmajer. Hmm oni najbardziej działają na moją wyobraźnię^^. Poza tym lubię E.A.Poe'go, P.B. Shelleya i O.Wilde'a a ostatnio poznaję T.Gray'a. Przyznaję jednak całkowicie szczerze, że jestem w takcie odkrywania poezji, więc zapewne jeszcze wiele przede mną;)
Hmm na koniec może Oda do wiatru zachodniego, nie....Ha! Może coś bardziej mrocznego, w moim stylu, fragmencik ,,Ballady o więzieniu w Reading" O.Wilde w tł. A. Włodka
Z rozdz. 1
Nie nosił już munduru szkarłatnego,
Czerwieni było dosyć w krwi i winie.
I krwią, i winem miał splamione ręce,
Gdy go pojmali po tym strasznym czynie:
Swą ukochaną, w jej własnym posłaniu,
Zabił w nagłego szaleństwa godzinie.

Z rozdz. 2
A jednak, choć nam i Głód, i Pragnienie
Wiją się w trzewiach jak dwie wściekłe żmije,
Nie o więziennej strawie wciąż myślimy,
Tutaj się w większym udręczeniu żyje:
W strachu, że kamień za dnia podżwignięty
W nocy ogromem swym serce zabije.

I w każdym sercu ciągła noc panuje,
I w każdej celi półmrok stale gości,
Rwiemy powrozy, kręcimy korbami,
Każdy w swojego Piekła samotności;
Mocniej, niż dźwięki mosiężnego dzwonu,
Cisza przyprawia nas o lęku mdłości.

[Kyon]

[Sasayaki]

[Vivian]

[Kyon]