[Serika]

Taki krótki tekscik, który przyszedł mi do głowy, gdy przeczytałam o oswajania Tarrasque'a i podnoszeniu jego inteligencji. Proszę nie traktować tego jako wrednego czepialstwa, każdemu się czasem może coś skojarzyć - a mnie się wymawianie przez Tarrasia literek skojarzyło właśnie tak :)

Jeśli ktoś nie zna, warto najpierw obejrzeć sobie dwie strony z komiksu sieciowego o Lovecraftowych wielkich przedwiecznych:
http://www.macguff.fr/goomi/unspeakable/vault98.html
http://www.macguff.fr/goomi/unspeakable/vault157.html
http://www.macguff.fr/goomi/unspeakable/vault290.html

Oczywiście to rzeczywistość alternatywna i z obecnymi wydarzeniami w queście nie ma nic wspólnego.

***

Czuł się... dziwnie. Świat nigdy nie wydawał mu się tak skomplikowany: oprócz żarcia, żarcia oraz żarcia pojawiło się COŚ. Właściwie nie zdołał określić, czym właściwie owo COŚ było, gdyż moc obliczeniowa jego trzech szarych komórek pozwoliła jedynie na zidentyfikowanie zaskakującego zjawiska, nie zmienia to jednak faktu, że niepokojące, uwierające COŚ istniało i towarzyszyło mu od czasu, gdy Pan i Władca pokonał go, a następnie... No właśnie. Tu nastąpiło COŚ. Oczywiście Tarraś nie mógł tego wiedzieć (choćby dlatego, że wymyślenie zajęłoby mu całą wieczność, a wcześniej dawno by się przegrzał), ale obecność CZEGOŚ wiązała się właśnie z pojawianiem się owych wspomnianych wyżej szarych komórek. Dokładniej: dwóch szarych komórek, gdyż jedna, seniorka rodu, tkwiła w jego ogromnej głowie od wieków, samotna i opuszczona.

Gdyby Tarrasiowi przybyło odrobię więcej neuronów, być może zdołałby rozpracować, że COŚ było po prostu rosnącą ciekawością świata. Świata, w kórym oprócz *Ż!* (żarcia) pojawił się *P!* (Pan) oraz *R!* (rozkazy). A także możliwość artykułowania skomplikowanych i wiele znaczących dźwięków, ograniczających się wprawdzie do pojedynczych głosek, ale to i tak ogromny postęp w porównaniu z tym, co było wcześniej.

Tarraś nauczył się wymawiać litery, w związku z czym rozpierała go *D!*. I wraz z upływem czasu, godzina za godziną, w maleńkim móżdżku gnieżdżącym się w wielkiej głowie powoli rozniecało się również zarzewie *B!* (chociaż, żeby być precyzyjnym, należy dodać, że *B!* było również najbardziej uwierającą składową COSIA. Dylemat: "*B!* albo *N!**B!*?" po wsze czasy stanowić miał pokarm dla rozbuchanego Tarrasiowego intelektu, gdyż jedna z szarych komórek byłą za, druga przeciw, a trzecia wstrzymywała się od głosu). Mniejsza zresztą o homonimy. Ważne, że pchane COSIEM trzy szare komórki w końcu doszły do wniosku, że *R!**P!* wcale nie określają *S!* (Świadomości. Sensu życia. Czy czegokolwiek...). Tarraś pragnął CZEGOŚ więcej. Pragnął również *Ż!*, ale *Ż!*, jako wartość stała, może zostać pominięte.

COŚ podpowiadało mu, że CZEGOŚ nie znajdzie tam, gdzie jest. Że żeby osiągnąć COŚ i stać się CZYMŚ, trzeba wyruszyć... GDZIEŚ? Tarraś nie miał pojęcia, czym może być GDZIEŚ, gdzie może być GDZIEŚ, a nawet dlaczego właściwie *G!*. Był jednak istotą czynów, nie pustych słów. Przedłużająca się kilkunastominutowa bezczynność nie będąca snem męczyła go niepomiernie. Postanowił działać, już, teraz i natychmiast!

Ogromna, paskudna bestia wypełzła ze swojej bezpiecznej norki w domenie *P!* i rozejrzała się. Było ciemno. Ciemno i cicho, jeśli nie liczyć nieśmiałego zawodzenia cykad (być może nawet naturalnych) oraz bardzo fałszywego śpiewu któregoś z nudzących się (i ewidentnie wyjątkowo nieuważnych) wartowników.

W taką, taką ciszę
wszystkie gwiazdy na niebie wyliczę,
dla ciebie!
Ciebie, ciebie wołam,
ale cisza i pustka dookoła...

Tarraś nigdy wcześniej nie słyszał muzyki, ale (wątpliwe) piękno melodii poruszyło go do głębi. To było takie... *R!*. Gdybyż tak mógł sięgnąć, choćby przez trudy, do *G!*, *G!* tam...
*G!*?
*G!*...
*G!*!

Gwiazdy były jego przeznaczeniem. Wszystkie trzy szare komórki Tarrasia były co do tego zgodne, żadna z nich nie miała jednak nawet cienia koncepcji, jak zrealizować Tarrasiowe sny o wielkości. Większy kolektyw neuronów zapewne również nie wymyśliłby nic konstruktywnego, gdyż szansa na Tarrasia orbitującego gdzieś w kosmosie była jedna na milion.

Takie szanse sprawdzają się w dziewięciu przypadkach na dziesięć.

- AAAAAAAAAAAAAAAAA!!! - przywitali Tarrasia strażnicy, gdy wreszcie obejrzeli się za siebie.
- BUM! - powiedziało zaklęcie jednego z nich.
Właściwie nie zamierzał go rzucać. Nawet bardzo zdecydowanie nie zamierzał! Nie po to pracowicie zataił w swoim CV, że z akademii magii wyrzucili go po pół roku z podejrzeniem o bycie dzikim magiem! Czasem jednak pewne rzeczy po prostu się... zdarzają.

Tarraś orbitował. Orbitował, poszukując *S!*, rozważając, czy *B!*, czy jednak *N!**B!*, wśród *G!* poszukując swojego *G!*. W pobliżu orbitowało coś jeszcze...

Azathoth nie wyróżniał się może wybitnym intelektem, był on jednak wystarczający do bycia bardzo potężnym i bardzo niszczycielskim przedwiecznym bóstwem. 'Zathoth po prostu płynął i pochłaniał, płynął i pochłaniał, płynął i... Cokolwiek robił, robił bez celu, bez planu, bez motywacji... Bez sensu.
- *G!* - westchnął elokwentnie, gdyż było to jedyne, co potrafił wyartykułować. Zazwyczaj jego żale trafiały w próżnię, jednak tym razem ktoś je usłyszał.
- *G!*? - zainteresował się Tarraś.
- *G!*! - potwierdził 'Zathoth, a jego istotę wypełniła świadomość duchowej jedności ze stworzeniem, które spotkał. Nareszcie ktoś, kto go rozumiał, kto mówił tym samym językiem, nie wywyższał się bezczelnie, a w dodatku - czuł to całym sobą - tak samo jak on pragnął płynąć i pochłaniać...
- *Ż!*? - zaproponował Tarraś.
I w dodatku co za bogate słownictwo, prawdziwy intelektualista!
- *Ż!* - wysilił się w odpowiedzi 'Zathoth, wytężając wszystkie swoje możliwości umysłowe.

Niewidzialna nić porozumienia w mgnieniu oka zmieniła się w głęboką, wieczną przyjaźń... I tak odpłynęli w stronę niezachodzących wielkich gazowych kul, we dwóch, połączeni nieustającym pragnieniem *Ż!* oraz głębokimi przemyśleniami w sprawie *B!*. Miejmy nadzieję, że więcej ich nie spotkamy, chociaż kto wie... Być może ich *G!* jest właśnie tam, gdzie ty?

[GoNik]

ÓMARŁAM.

[Mai_chan]

Takoż. Jesteś mroczna.

[Velg]

To ja postuluję, żeby w dniu przesilenia / jakiegoś innego zjawiska astronomicznego, uczcić rychły powrót Wielkich Przedwiecznych layem tarraskowo-azathothowym :D

[Crack]

Kolejna ofiara tekstu dopisuje się do listy. Dobry początek dnia :)

[Morg]

Serik, jesteś wielka. I zua i mroczna takoż.

[Sm00k]

Oo

Priceless. I jesteś Sprite.

Oo

Priceless. I jesteś Sprite.

[Vodh]

Oj tak Seriś, stanowczo jesteś Sprite tygodnia :D to było boskie :D

[Sasayaki]

Zaprawdę Serika jest *S!*, a jej tekst jest *W!*

[Caladan]

Niedługo inteligetny Tarraś wypowie słowo Gyabo.

[Vodh]

Gao Gao... to dla fanów AIR.

A mnie dręczy wizja skośnookiego Tarasia twierdzącego G-desu! Ż-desu! Coś jest zdecydowanie nie tak...