[ghostface]

Oglądałam wczoraj z tatą program, który skłonił mnie do pewnych rozważań. Chodzi o "Perfekcyjną Panią Domu" (The Perfect Housewife). Dla niezorientowanych, jest to program, w którym super-gosposia uczy ludzi jak sprzątać. W każdym odcinku oprócz zmagań uczestników z bałaganem w swoich domach, super-gosposia raczy widzów drobnymi radami: jak pozbyć się wgnieceń na dywanie po przesunięciu mebli; jak wyczyścić fugi między kafelkami; jak ładnie wyciskać cytrynę itd.

Największe wrażenie zrobiła na nas rada dotycząca zbierania okruchów szkła z podłogi. Otóż, większe kawałki można oczywiście pozbierać rękami, ale drobne okruchy najlepiej zebrać przy pomocy kromki chleba. Wystarczy przyłożyć, a odłamki wbiją się w chleb jak w gąbkę. Oglądaliśmy ten fragment w milczeniu, pałaszując niedzielny obiad, ale nasze myśli podążały tym samym torem, co mój tata skwitował śmiechem i stwierdzeniem, że u nas się tak nie da ^^

A co wy o tym sądzicie? Z góry uprzedzam, że bynajmniej nie staram się prowokować komentarzy w stylu "Brytyjczycy są gupi, bo nie szanują chleba". Sprawa jest kulturowa i nie ma tu czego oceniać. Ale jestem ciekawa jak to wygląda teraz w Polsce. Czy szacunek dla chleba jest wciąż częścią naszego wychowania? Czy opowiada się jeszcze dzieciom bajkę o dziewczynce, która podeptała chleb?

[Avellana]

Kiedyś, dawno, coś podobnego chyba wypłynęło...

Tak notabene: opowieść o dziewczynce, która podeptała chleb, to akurat jedna z bajek Andersena, więc przyszła do nas w przekładzie... Ale poza tym jest coś takiego, że w moim (spokojnie ateistycznym) domu babcia zawsze całowała chleb, jeśli upadł. I że nigdy nie wolno było kłaść bochenka chleba "na grzbiecie", bo to może sprawić, że go zabraknie.

Natomiast to prawda, że są rzeczy "podświadomie" szanowane w danej społeczności - co oczywiście nie znaczy, że zawsze, wszędzie i do każdego się to stosuje. W Polsce jest coś takiego w odniesieniu do ziemi uprawnej, roli. Ale żeby było symetrycznie, nie ma cienia tego szacunku dla... lasu. Dlaczego? A bo las był zawsze "pański", należał do jakiegoś szlachciury albo innego króla i ludność miejscowa tyle z niego miała, co skłusowała. Czyli "wyrwanie" czegokolwiek z lasu świadczyło o zaradności i coś z tego przetrwało, bo dowodem zaradności jest wywiezienie śmieci do lasu zamiast frajerskie płacenie za firmę sprzątającą. Coś innego zobaczyłam w Szwecji - nie dlatego, że tam jest "bardziej kulturalnie", to ma głębsze korzenie. Tam, przy kamienistych i mało wydajnych pólkach, las, w którym pasły się zwierzęta domowe i z którego pozyskiwało się rozmaite rzeczy, był częścią "własności" wsi. Stąd właśnie ci najprostsi ludzie mieli do niego szacunek taki, jak u nas się miało do roli - i nie było mowy o tym, żeby ktoś go głupio niszczył.

[Zegarmistrz]

Hmmm... W tym chlebie coś jest. Na pierwszym roku studiów stanowiło to poważny problem. Każdy nas (a było nas wówczas sześciu chłopa) kupował własny bochenek. Chleby się gubiły, myliły, my wyjeżdżaliśmy na weekendy i po powrocie kupowaliśmy nowe, czerstwiały. W efekcie powstawał gigantyczny skład nikomu niepotrzebnego pieczywa, na którym rosły różne, fajne rzeczy. Nikt tego się nie pozbywał, bo to w końcu chleb był...

Potem jak zaczęło śmierdzieć uznaliśmy, że chleb, na którym rośnie coś zielonego nie jest godny szacunku.

[Ysengrinn]

Well, dawniej u nas chłopom wolno było w pańskim lesie paść świnie i zbierać chrust, ale odpadło to w XIX w.

Co do szacunku do chleba - różnie. Dość powiedzieć, że ja się staram nie wyrzucać chleba, ale moja mama już nie bardzo. Polska to szalony kogiel mogiel zwyczajów, wierzeń i nowoczesności - w tym nowoczesności w rodzaju "energii kamieni", którego to pogaństwa nie potrafię z mamy wykrzewić...

[ghostface]

[Amnezjusz]

Dopóki chleb nadaje się do konsumpcji dopóty może oczekiwać należytego traktowania - dzisiaj na przykład odkryłem bardzo ciekawy, prehistoryczny chleb, który zamieszkał w otchłaniach mojej półki, który swym wyglądem przypominał chleb-zombie :P Dużo również zależy od rodzaju chleba (nawet jeśli chodzi o rozróżnienie chleb krojony a chleb w całości - gdzie ten drugi może liczyć na większy 'szacunek i lepsze traktowanie'). Jednak co do...

[moshi_moshi]

W moim domu jest duży szacunek do chleba, zresztą wśród moich znajomych jest tak samo. Jeżeli chleb jest już nieświeży (ale nie spleśniały i w ogóle nie nadający się do spożycia) to najczęściej wynosi się go w reklamówce i wiesza koło śmietnika (jest u nas takie specjalne miejsce). Są ludzie, którzy ten chleb zabierają, w każdym razie nigdy nie zdarzyło się, żeby pieczywo wylądowało w zsypie. Poza tym tak jak u Ave, nigdy nie kładzie się go "na grzbiecie" i przed napoczęciem nowego bochenka na spodzie nakreśla się nożem znak krzyża (nie jestem specjalnie wierząca, to zwyczaj którego nauczyla mnie babcia - nie mam pojęcia skąd się wziąl, w każdym razie tak już mi zostało). Na pewno nigdy nie użyłabym kromki do czyszczenia podłogi, tak samo jak nie zjadłabym kota czy psa...

[Sakura_chan]

Odkąd pamiętam, u nas też zawsze szanowało się chleb. Z takiego troszkę starszego zwykle robię grzanki, jeśli zdarzy się zeschnięty, to go odkładamy, a potem bierzemy do cioci na wieś i dajemy zwierzętom. W życiu nie wyrzuciłabym chleba ani nie użyła go do czyszczenia podłogi, bo wiem że są ludzie którzy umierają z głodu.

[Yumiko]

[Abigail]

Jakoś nie przypominam sobie, żeby w moim domu chleb miał specjalne względy. Jeżeli nadaje się jeszcze do jedzenia, to się go je, jeśli zaschnie - trochę dostaje królik, reszta do kosza, trudno się mówi. Tak samo z każdym innym jedzeniem, choć denerwuje mnie, że czasami ktoś kupi za dużo rzeczy naraz i część się marnuje.
Numer ze szkłem zapamiętam. Wolę poświęcić jedną kromkę niż ryzykować, że ktoś się skaleczy, zwłaszcza koty, które butów nie noszą.

[Azag]

I ja szanuje chleb i robi się to u mnie w domu rodzinnym. Zdarzyło mi się wawalić stare pleśniejące bułki czy kromki, ale to tylko w ostateczności. Nigdy nie zjadam nowego chleba jeśli jest jeszcze stary, ale nadający się do jedzenia - patrz pozostające piętki.

Mam nawet znajomego, który kiedyś dał mi stary zasuszony już pleśniejący chleb do spalenia w centralnym bo nie chciał wywalić go do kosza.

Natomiast co do kładzenia chleba na grzbiecie na boku czy na spodzie - to uważam, że jest to przesąd, a ja w przesądy nie wieże. Chleb leżący na grzbiecie w chlebaku jest dla mnie poszanowany tak samo jak chleb leżący na spodzie.

BTW:

[wa-totem]

Ja generalnie uzupełniam pieczywo na bieżąco, lekko czerstwe grzankuję.

A jak czegoś jeść nie chcę, to się rozdrabnia i wysypuje wróblom do karmnika oraz gołębiom i wronom. Te miejskie odkurzacze sprawnie rozprawią się z dowolną ilością pieczywa, byle im pokroić w kostkę.

[Ras Zielin]

Ja uważam, że do czyszczenia odłamków szkła lepiej nadaje się odkurzacz :)

Prosty sposób i można się obejść bez marnowania żywności :]

[Tyczek]

Od zawsze chleb był strasznie szanowany w moim domu. Ciesze się, że mi tą zasadę wpojono. Jeśli miał bym wrócić do czasów podstawówki to zdarzyło mi się widzieć dzieciaki, kopiące chleb itp...
Pamiętam też, że u nas w szkole był pojemnik i go się tam po prostu wrzucało.
Jeśli chodzi o kreślenie krzyża na chlebie, to stosuje to jeszcze moja babcia.

[wa-totem]

A fakt, "żegnanie" chleba nożem przy pierwszym krojeniu.
Ja to robię... Babcia tak nauczyła ^^v