[Rabit]

Czyli dodajemy tutaj własną poezję i cytaty.
-można też komentować :P

Moje wiersze.

Kotek

Nieostrożny krok
jęk łamanych kości

Nigdy więcej już
nie będziesz biegał
Nigdy już nie
pobawisz się ze mną
Nigdy więcej cię nie zobaczę
mała puszysta kulko
mój przyjacielu

Na mnie spadła powinność
pochowania cię
W płytkim grobie
do wiecznego snu spoczniesz
Twe życie choć trwało chwil kilka
wypełniała je zabawa i szczęście.


Cierpienie

Ty które powalasz na kolana.
Ty które odbierasz radość życia.
Ty które pozostawiasz blizny w mej duszy.

Nie chcę cię, ale przez całe życie jesteś tuż obok.

Cytaty

Życie ludzkie jest delikatne niczym płomień świecy równie łatwo gaśnie i równie szybko się wypala, więc ceń każdą chwilę swego istnienia bo jest tak ulotne.

Gdy umiera ktoś bliski twemu sercu, nie płacz ponieważ mrok łez przyćmi światło twego życia.

Wybierając pomiędzy miłością a życiem wybierz miłość bo gdy odrzucisz ją przez całe życie będziesz cierpieć i tylko śmierć ukoi twój ból.

[blitzshuster]

Jako Jess piszę czasem haiku i wiersze na tym forum http://forum.budda.pl/phpBB2/, w działach zen oraz lepsza galeria - wasza poezja.

[Norrc]

Czy temat ten nie powinien być w dziale: "Twórczość własna: literacka" ?

[Ysengrinn]

W zasadzie to ten temat powinien być scalonym ze starszym tematem poetycznym, ale że oba umarły śmiercią naturalną to mało istotne...

[Rabit]

Ten wiersz był niedokończony składał się tylko z czterech linijek ale dokończyła go moja znajoma

Cierpiąca Dusza

Miliony suchych łez płyną
Miliony niemych słów nawołują
Miliony zapomnianych szans płacze
...dusza ma obolała i smutna
Miliony słów w zaciśniętych ustach
Miliony niemych krzyków
Miliony skarg wypłakanych
...dusza ma cierpieć nauczona
Miliony myśli bolesnych
Miliony beznadziejnych rozpaczy
Miliony pustych dni i nocy
ale dusza ma odrodzi się odmieniona

I mój kolejny cytacik:

Me serce było zimne.
Lecz mój uśmiech odbity w sercach wielu ludzi zaowocował uśmiechem płynącym z głębi ich serca i siła tych ciepłych uśmiechów rozgrzała me serce.

Ani to wiersz ani cytat sami zakwalifikujcie ten tekst.

Me serce jest jak płomień świecy, wokół mnie tysiące innych świec, żyje wśród nich, gdy któraś migocze ja też to czuje, a gdy wiatr zgasi jedną z nich słyszę niekiedy jej ostanie westchnienie, kiedyś myślałem że mój płomień nigdy nie przeminie lecz mój płomień wiele razy stawiał czoła wiatru,a także wiele bliskich mi płomieni zgasło tak cicho, dotarła do mnie wtedy ulotność rzucanego przez nas światła i jedyne co po nas pozostaje to drżenie w płomieniach innych.

Ps. Mimo że jestem mężczyzną przy pisaniu tego me oczy zrobiły się dziwnie wilgotne (lecz nie uroniłem łzy).

[Rabit]

Prawda o miłości

Miłujesz prawdziwe gdy.
Chcesz stać się lepszy dla osoby którą kochasz.
Chcesz zmienić dla niej świat.
Chcesz uczynić ją szczęśliwą.
Jeśli tego nie pragniesz nie jest to miłość prawdziwa.

- no cóż patetyczny trochę ;)


I tak mała refleksja bez tytułu.

Dzień po dniu tracę coś
Dzień po dniu zyskuję coś
Tracę sekundy mego istnienia
Zyskuję ulotne wspomnienia
Tracę bliską mi duszę
Zyskuję bliznę na mej duszy
Tracę pół kwarty mej krwi
Zyskuję świadomość dania komuś szansy

[Rabit]

Eh... wena twórcza chwyciła mnie dziś podczas powrotu do domu a jak na złość przestał pisać mi długopis tak więc zanim zacząłem spisywać te słowa zostały tylko fragmenty w mym umyśle (wiersze są bardzo ulotne) tak więc po paru godzinach przypominania sobie udało mi się mniej więcej odtworzyć wiersz który uleciał mi wraz z natchnieniem.


Me serce niegdyś zimne i pozbawione światła.
Dziś lśni skąpane w ciepłym świetle wielu serc.
Lecz wokół mnie jest wiele serc pozbawionych światła i ciepła.
Me serce także nie świeci pełnią blasku z powodu blizn i zimnej pustki w nim.
Mimo to moje serce czeka na inne które wypełni tą pustkę.
A gdy to się stanie dwa serca wspólnie zapłoną nowym blaskiem.

[Rabit]

ehh... odechciewa się wrzucać na te forum wierszy (bo nikt ich nawet nie skomentuje)

Jesteśmy niczym kamyk rzucony w rzekę,
popychani przez świat,
żłobieni przez czas,
kierowani nurtem,
dążymy naszą drogą,
a na jej końcu zmieniamy się w pył.

Jeśli ten wiersz nikogo nie poruszy na tym forum to kończę wrzucać tu moje wiersze :/

[Fei Wang Reed]

No dobra, niech będzie że ja coś powiem, choć z góry zaznaczam, że z naukami humanistycznymi to ja ostatnimi laty mało miałem do czynienia, więc moja opinia może być... dość dziwna. Ale co tam, nie trzeba być specjalistą by mieć własne zdanie (nawet jeśli błędne). Ach, no i proszę nie spodziewać się żadnych rozkładów wiersza na czynniki pierwsze czy ich interpretacji, tzn. interpretacji "pełną gębą".

Zacznę od tego o sercach...

Dziwnie mi się go czytało. Czytam kilka razy i znowu kilka, już nawet na głos, by mieć pewność, a i tak jej nie mam. Na samym początku odniosłem wrażenie, że zbyt duży jest natłok "serc" i "światła", szczególnie "serc", które to słowo wielorak odmieniane powtarza się w każdym wersie. Miałem wrażenie pewnej ubogości. Jednak jak już czytałem po raz drugi i kolejny to tak ubogość mieszała się z pewnym dziwnym wrażeniem, że mimo całość układa się to w dość dźwięczne sylaby - tak, jakby te "serca" były na właściwym miejscu. Czytałem więc od nowa i od nowa, ale nie jestem w stanie stwierdzić, ku czemu bardziej bym się przychylał.
Od samego początku nie pasowało mi coś w trzecim wersie:

[Rabit]

Takiej szczegółowej analizy się nie spodziewałem i dziękuje za nią.
A co do samego wiersza wiem że jest niedoskonały, ba nawet nie wiem czy można go nazwać dobrym, ale dopiero się rozkręcam i nabieram umiejętności i zapewne w przyszłości zrobię z tego diamentu brylant :)
Ale to trochę potrwa :)

[Alira14]

***
nigdy nie byłam aniołem
słodkie są tylko słodycze
za dużo kwasu w tym ciele
krąży furia w żyłach
wyżera
dwutlenek węgla niepokój
srebro kapie z palca
kamyczek błyska pod stołem
temperatura świadomości wciąż rośnie
"a oni w mordę"
powiedział
zbyt głupi by wrzeć
nie potrafił odbijać ciosów
wbijać dłonie
w nieszczęsne adamie żebra
i wyciągać co swoje

[Fei Wang Reed]

Ech... Wprawdzie na co dzień (a i od święta też) nie tworzę nic, co jest z poezją związane, ale tak się złożyło, iż specjalnie na potrzeby multiświata coś takiego zmajstrowałem. Nie wygląda jednak na to, bym miał to wykorzystać (a przynajmniej nie w najbliższym czasie), więc trochę szkoda, żeby wylądowało w koszu...

Przed wiekiem lub dwoma, istoty to nie ma
Chan dziki wziął dziewkę: Jej ciało podbić chcę!
Do jurty ją zaniósł, do ust wlewał napój
Głowę odchylając, pieścił skórę nagą
To mało wciąż! – mówi, dał jej znów butelki

Już na niebie miesiąc, ci się dalej biesią
Każdy się dziwuje, jaką chan ma siłę
Prawda jednak inna, aż wstyd mu się przyznać
Choć dziewka pijana, leży bez ubrania
Nie ruszył jej wcale, nie zamierzał nawet

Więc po cóż ta farsa? – pyta cicho ona
- To jest siła braci, swe ja dla nich tracisz

[Rabit]

I taki zestawik różnych moich tekstów.

Kawa
Potrzebuję cię gdyż, nie daję już rady, ty niczym bicz smagający wycieńczonego rumaka stawiasz mnie na nogi i idę dzięki tobie ze świadomością że za każda twą krople płacę chwilą mego istnienia.

Iskro życia,
jesteś niczym,
mydlana bańka,
tak piękna,
tak delikatna,
tak ulotna.

Biały puchu
jesteś bielą radości ale
też i chłodnej śmierci.

Ślad życia na niebieskiej kuli
zniknie kiedyś niczym poranna mgła.

Chociaż nasze ręce ociekają krwią niezliczonych istnień,
to nasze usta ze smakiem żują ciała ofiar naszej cywilizacji.

[Kaltresos]

Aż boję się odświeżać ten temat, ale ostatnio wyszło spod mojej ręki parę utworów teoretycznie napisanych tylko dla szuflady, dla uspokojenia emocji. Ostatnio jednak stwierdziłem, że muszę jednym zaświecić dla swojego własnego poczucia... ulgi? Mam nadzieję, że nikt mnie za to nie znienawidzi ^^ ("Przeczytałem beznadziejny wymiot liryczny tego kolesia i straciłem 30 sekund mojego cennego czasu!")

"Potrzeba"

Pocieszałem, dzisiaj pociesza mnie nikt.
Rozbawiałem, dzisiaj rozbawia mnie nikt.
Pomagałem, dzisiaj pomoże mi nikt.
Doradzałem, dzisiaj doradzi mi nikt.

Tylko nikt mnie pocieszy, tylko nikt mi doradzi.
Tylko on mnie rozbawi, tylko on mi pomoże.

Nikt to moja najbliższa osoba.
Nikt to moja druga połowa.
Szkoda tylko, że nikt jest nikim.

Kochałem, dzisiaj kocha mnie nikt.

***

Nie dość, że biały, to jeszcze przywodzący na myśl jakiegoś emo. Cóż... Każdego trafia czasem lekki dołek.

[BitPire]

Ogólnie to tylko dwa dzieła tutaj zamieszczone zwróciły moją uwagę, a mianowicie:

- tekst Rabita: