[Teukros]

[vries]

Problem polega na tym, że większość ziomalskich filmów to szczyt tandety. Z rapem jest już różnie. Osobiście rapu nie słucham, ale gdy widzę w MTV gangsta raperów to mi się niedobrze robi.
Ale faktycznie Afro Samurai jest inne niż Samurai Champloo. Przede wszystkim nie ma to być komedia, ale film zawierający ładne panie i dużo krwi. I ten aspekt zrobiony jest bardzo dobrze. Fabuła tak tragicznie oceniona przez autora jest jak na tego typu produkcję wystarczająca (porównując na przykład dla podobnego ninja scroll). Pytanie brzmi, czy to wystarczy, by dobrze ocenić AS'a? Jak dla mnie tak, ale ja jestem entuzjastą tego typu anime.
Kolejna część jest dla mnie o oczko, lub dwa gorsza.

[Tyczek]

Miałem pełne prawo porównać Samurai Champloo do Afro Samurai. Nie muszę nic odróżniać. Anime czerpie wzorce z amerykańskich hiphopowych klimatów. Ścieżkę do Samurai Champloo tworzyli japońscy wykonawcy, ale również z nurtu hiphopowego. Samurai Champloo ukazało się dużo wcześniej. Oglądając zwróciłem uwagę, że studio Gonzo ocknęło się i postanowiło również stworzyć coś o podobnej tematyce. Wiemy również, że studio potrafi popsuć całkiem niezły projekt pakując pieniądze nie tam gdzie trzeba. Mnie seria nie przekonała.

[Slova]

[Hermetyc]

No cóż, widzę, że próba zwrócenia uwagi na pewien aspekt spełzła na niczym.
Porównanie samo w sobie nie ma sensu jeśli nie ma się pojęcia co się porównuje. I trzeba czuć różnicę. Dlaczego? Więc łopatologicznie. Samuraj Champloo jak najbardziej można uważać za natchnienie Afro Samuraja, ale nie jest to tandetna próba pójścia za wzorcem, ale pogłębienie powstającego nurtu.
Zauważmy wreszcie te różnice. Hip-hopowy Champloo pełen śmiesznych tekstów, KOLOROWYCH graficiarskich wtrętów i łagodnej klimatycznej muzyki. Atmosfera luźnej włóczęgi, w nieśpiesznym poszukiwaniu. Bohaterowie podziwiają widoki, zwiedzają miasto z Holendrem, przy czym kłócą się bez przerwy. Taka banda blokersów.
Natomiast w Afro nie ma się z czego śmiać, to jego wyimaginowany przyjaciel wprowadza tu groteskowy czarny humor(o nim już pisał ktoś inny w komentarzach). A ciężka nuta czarnego rapu jest odciśnięta w kolorach, nieprzyjaznym, kamienistym krajobrazie, czy surowej scenerii.. Mamy tu również motyw wędrówki, ale nie luźnej włóczęgi tylko tułaczki w poszukiwaniu zemsty. Celowo jest ona krótka, bo w zemście idzie się najkrótszą drogą i po trupach do celu. Tych nie zabrakło. W przeciwieństwie do typowego anime, gdzie ilość przeciwników ma tylko dać piękne sceny bitewne, tu mamy do czynienia z celowym zabiegiem zlania ekranu krwią, aby niepotrzebnie nie tracić czasu na pojedyncze cele(które są dalej), a jednocześnie pokazać, że droga zemsty jest usłana trupem. Wszystko oczywiście przerysowane w typowo mangowym stylu(bo przecież z mangi się wywodzi). Warto tez zauważyć, że autorzy poszli dalej i emocje bohatera, z których wydaje się wyzuty, znajdują odzwierciedlenie nie w mimice, ale w otoczeniu. Typowy zabieg filmowy, ale jednak ciekawie zastosowany.
W filmie znajdziemy pełno szczegółów zarówno udanych jak i nie bardzo. Nieco tandetny motyw odrodzenia posiekanego ciała numeru 1, czy ta gadająca głowa..ale za to fajny motyw jednego z braci w słuchawkach z numerem(a dlaczego akurat bracia?- bo tak odnoszą się do siebie afro), czy przypominająca otrzymanie questa w jakimś RPG (ale mnie tu kojarzy się hitman), kiedy barmanka wskazuje drogę po wypiciu lemoniady. To jest też moment w którym przerysowano umiłowanie Afroamerykanów do błyskotek, a także wrzucono nieodzowny w takich filmach motyw twardziela w barze(nawiasem mówiąc najfajniej wypadł na początku serii DMC w wykonaniu Dantego). Kolejna szmira to ten superrobot, od razu wiadomo jak to się skończy i można by spokojnie pominąć ten akcent..gdyby nie fajny motyw wyskakujących komunikatów.
Jest wiele świeżych pomysłów w tej serii utopionych czasem w oklepanej tandecie, ale jednak na tyle dobre, że warto obejrzeć serię, jeśli.. tak, jeśli interesuje cię rap, filmy Tarrantino, behawiorystyczne spojrzenie na świat lub czasem lubisz taką odskocznię, płytka fabuła, która jednak ubogacona w masę szczegółów staje się ciekawym pomysłem, jeśli lubisz filmy o twardzielach zimnych jak stal rodem z amerykańskiej wytwórni filmowej.. mimo ironii nazwę pominę. Studia Gonzo też nie cenię zbyt wysoko, ale ten produkt im się udał.
Jestem świadom tego, że nie do każdego Afro Samuraj trafia, a zwłaszcza przedstawicieli Shounen czy wielbicieli Yaoy, ale przecież jest skierowana do Seinen. Twardy rap dla twardych ludzi..
I tak od ogółu do szczegółu dochodzimy do sedna. Recenzja zabiera wiele plusów Afro Samurajowi, a tak naprawdę mimo, że jest pisana w tonie negatywnym to nie dostrzega typowych minusów i oklepanych gagów. Cenię własne zdanie u ludzi, ale czasem warto się zastanowić, czy może z interpretacją się nie trafiło.

[Hermetyc]

[Teukros]

Bardzo się cieszę, że autor komentarza zdecydował się na napisanie kilku słów na forum. Nie jestem autorem recenzji, od Afro Samurai odpadłem po dwóch odcinkach (film zdecydowanie nie dla mnie), więc na ten temat nie będę się wypowiadał. Natomiast interesuje mnie inna kwestia - mianowicie "podstawy pisania recenzji od strony formalnej". Hermetyc, gdybyś zechciał podać jakąś literaturę w tym zakresie, byłbym bardzo wdzięczny. Oczywiście, chodzi mi o recenzję artystyczną, nie naukową.

[Hermetyc]

Po pierwsze nie uważam się za nauczyciela na tym forum, więc bibliografia to nie moja działka.
Secundo podstawy jakich brakło autorowi można i na wikipedii się doszukać. Zarzucam mu m.in. brak adresata recenzj, bo recenzja nie jest naszym negatywnym wywodem na temat (czym jest krytyka), więc albo tytuł albo treść jest niewłaściwa. Pierwsze już słowa, użyte bardzo prymitywnie, niszczą ich efekt.

Żeby napisać dobrą recenzję radziłbym zacząć od czytania tych najbardziej cenionych. Kolejnym krokiem jest zacząć pisać i czytać krytyki własnych prac. Wiadomo trzeba znaleźć złoty środek między własnym pomysłem na recenzję, a jej postrzeganiem, ale recenzja artystyczna nie znaczy wywnętrzania naszego ego. Nadal należy ona do kanonu recenzji, a jej nazwa jest bardzo myląca.
Cenieni poeci najpierw "piszą do szuflady.

Pozdrawiam

[Teukros]

Ech, Panie, Wikipedię to i ja czytałem. Szkoda, myślałem że faktycznie znasz coś ciekawego. No nic, dzięki.

[Morg]

Pozwolę się przyłączyć do dyskusji nt. wymaganych cech recenzji. Otóż wikipedia, na którą się powołujesz, informuje, że:

"Recenzja artystyczna przyjmuje najróżniejsze formy - od krótkiej notatki prasowej po rozbudowany, wielostronicowy esej. Recenzje artystyczne piszą najczęściej zawodowi recenzenci, choć zdarza się, że swoje dzieła recenzują nawzajem sami artyści. Recenzja artystyczna może być pisana zarówno z bardzo subiektywnego punktu widzenia jak i w oparciu o ścisłe "akademickie" kryteria."

Recenzja nie musi mieć adresata, bo, znowu za wikipedią (w warunkach normalnych nie powoływałbym się aż tak uparcie, ale sam wymieniłeś to źródło):

"Recenzja odnosi się do aktualnych zjawisk artystycznych i naukowych. Jest gatunkiem o schematycznej strukturze: zawiera elementy informacyjne, analityczno - krytyczne i oceniające. Pełni funkcję informacyjną, wartościującą i postulatywną, nakłaniającą. Kompozycja recenzji jest dostosowana do wymogów tematycznych dzieła, określonego odbiorcy, specyfiki medium, w którym recenzja jest publikowana."

Poza tym już pierwsze słowa recenzji ("Zapewne wiecie, drogie dzieci, jak wygląda samuraj?") owego adresata definiują - jest nim każdy czytelnik (bo sformułowanie "drogie dzieci jest - a przynajmniej ja to tak zrozumiałem - żartobliwym nawiązaniem).

Byłbym wdzięczny, gdybyś podał jakieś konkretne cytaty i zarzuty w stosunku do nich. Sam jestem dopiero początkującym recenzentem i, mimo że omawiany tu tekst nie jest akurat moją recenzją, byłbym wdzięczny za informacje jakie elementy i dlaczego się nie podobają.

Chciałem się również zapytać co rozumiesz przez "pisanie krytyki własnych prac" - ja na przykład swoje teksty traktuję dość osobiście i - mimo że jestem świadom, że popełniam wiele błędów - zapewne nie podołałbym napisaniu recenzji naukowej którejkolwiek z moich prac.

Na koniec dodam, że - podobnie jak przedpiścy - zachęcam do napisania recenzji alternatywnej. Jest ich niestety bardzo mało (ok. 50 na ponad tysiąc recenzji z tego co się orientuję), ponieważ, nie wiedzieć czemu, ludzie krytykujący dane recenzje zazwyczaj nie palą się do pisania własnych - widzę jednak, że Tobie chęci nie brakuje.

PS. Jeśli komuś (w szególności Tyczkowi i/lub moderacji) przeszkadza, że zaśmiecam ten temat, to więcej już się nie odzywam. :)

[Hermetyc]

[Teukros]

[Zegarmistrz]

[clbs]

[WarForum.pl]

Witam.
AfroSamurai to druga japońska kreskówka z jaką się zetknąłem ( wcześniej poznałem serię Detroit Metal City). Jak dla mnie bomba. Prawda jest że zrealizowana została z amerykańskim smaczkiem, ale bez najmniejszej szkody dla historii. Postać Afro jest bardzo dobrym obrazem japońskiej filozofii bushido i buddyzmu. Przy pomocy pozornie banalnej historii autorzy przekazują uniwersalne prawdy moralne i zmuszają do refleksji nad wartościami.