[Teukros]

Przeniesiony z komentarzy post autorstwa yumiyu:

[OverLord_Zenon]

Gdzie tu widzisz problem?
Ludziom się coś podoba, więc to kopiują. Czy chodzi tu o jedzenie, ubranie czy styl rysowania. Taka moda.
Nawet jeśli styl ma podobny czy nawet identyczny to co w tym złego? Jeśli pierwowzór był dobry to czy jest powód by jęczeć i narzekać?
Nie. Większość artystów to i tak rzemieślnicy i wykonują swoje rzemiosło lepiej lub gorzej. Jeśli ludzie to lubią to w czym problem? Więcej kreski jaką lubię? Świetnie. Podobne do kreski jaką lubię? Bardzo dobrze. Lepsza od kreski jaką lubię? Doskonale.

Brak oryginalności cię boli? daj sobie spokój.
Mnie boli dobrego rzemiosła. Poziom niektórych anime czy gier jest tak żałosny, żę szkoda gadać. I nie chodzi mi o powtarzanie schematów.

[yumiyu]

[Grisznak]

FMA nie czytałem, bo to nie ten typ mang, jakie bym lubił, jednak słowo "plagiat", które padło w powyższym poście to bardzo mocny zarzut, dlatego, jeśli można, prosiłbym o poparcie go konkretnymi dowodami, tzn. kadrami z komiksów Meago, które mogłyby być plagiatami prac autora FMA. Jeśli takowych nie ma, możemy mówić co najwyżej o mniej lub bardziej wyraźnej inspiracji. Jeśli są - wtedy zgoda.

Sprawa inspiracji i stylu w przypadku rysunku jest rzeczą wyjątkowo delikatną. O ile w sytuacji, kiedy mamy do czynienia ze skopiowaniem całych kadrów, nie ma nawet o czym dyskutować (o ile dobrze pamiętam, rok było tak bodajże ze "Slum Dunk" albo jakąś inną mangą sportową), tak kwestie inspiracji budzić emocje będą zawsze. Podobnie jest w muzyce, gdzie ustalono, że plagiat oznacza skopiowanie ośmiu nut. W efekcie czego początek przeboju, który od pewnego czasu rządzi w wielu polskich rozgłośniach, noszącego tytuł "Od dziś" nie zostanie uznany za plagiat "Wonderful Tonight" Erica Claptona sensu stricte, gdyż gitarzysta ww piosenki pożyczył tylko siedem nutek.

W przypadku artystki młodej i początkującej, która dopiero stawia pierwsze kroki, byłbym ponadto nieco bardziej wyrozumiały. Mało kto zaczyna od czegoś w 100% oryginalnego i swojego, każdy się uczy i pozostaje pod wpływem mistrzów, z którego to wpływu czasem faktycznie trudno się wyzwolić. Nie twierdzę, że daje to prawo to nadmiernego wykorzystywania tego, co stworzył ktoś inny. O tym decydują jednak fani. FMA jest serią nader popularną w Polsce, zna ją cała masa osób, głównie młodszych fanów, którzy są jednocześnie największą grupą czytelników Meago Sagi. Biorąc pod uwagę, jak dobrze sprzedaje się "Meago Saga" (jak na warunki komiksu fanowskiego, rzecz jasna), nie wydaje się, aby większości z nich owa zbieżność stylów wydawała się przeszkadzać. Tym bardziej, że porównując tom pierwszy i drugi, widać znaczny postęp, zarówno pod kątem techniki jak i rozwoju fabuły.

Podsumowując, myślę, że powyższe zarzuty, sformułowane nieco zbyt mocnym językiem, nawet jeśli prawdziwe (bo do tego trudno mi się w tej chwili odnieść) odnosić się będą wyłącznie do początków twórczości Meago i że z biegiem czasu autorka znajdzie swój bardziej indywidualny styl. Bo to, co czasem wybacza się debiutantom, w przypadku artystów tworzących kolejne już prace może okazać się faktycznie gwoździem do trumny.

FMA nie czytałem, bo to nie ten typ mang, jakie bym lubił, jednak słowo "plagiat", które padło w powyższym poście to bardzo mocny zarzut, dlatego, jeśli można, prosiłbym o poparcie go konkretnymi dowodami, tzn. kadrami z komiksów Meago, które mogłyby być plagiatami prac autora FMA. Jeśli takowych nie ma, możemy mówić co najwyżej o mniej lub bardziej wyraźnej inspiracji. Jeśli są - wtedy zgoda.

Sprawa inspiracji i stylu w przypadku rysunku jest rzeczą wyjątkowo delikatną. O ile w sytuacji, kiedy mamy do czynienia ze skopiowaniem całych kadrów, nie ma nawet o czym dyskutować (o ile dobrze pamiętam, rok było tak bodajże ze "Slum Dunk" albo jakąś inną mangą sportową), tak kwestie inspiracji budzić emocje będą zawsze. Podobnie jest w muzyce, gdzie ustalono, że plagiat oznacza skopiowanie ośmiu nut. W efekcie czego początek przeboju, który od pewnego czasu rządzi w wielu polskich rozgłośniach, noszącego tytuł "Od dziś" nie zostanie uznany za plagiat "Wonderful Tonight" Erica Claptona sensu stricte, gdyż gitarzysta ww piosenki pożyczył tylko siedem nutek.

W przypadku artystki młodej i początkującej, która dopiero stawia pierwsze kroki, byłbym ponadto nieco bardziej wyrozumiały. Mało kto zaczyna od czegoś w 100% oryginalnego i swojego, każdy się uczy i pozostaje pod wpływem mistrzów, z którego to wpływu czasem faktycznie trudno się wyzwolić. Nie twierdzę, że daje to prawo to nadmiernego wykorzystywania tego, co stworzył ktoś inny. O tym decydują jednak fani. FMA jest serią nader popularną w Polsce, zna ją cała masa osób, głównie młodszych fanów, którzy są jednocześnie największą grupą czytelników Meago Sagi. Biorąc pod uwagę, jak dobrze sprzedaje się "Meago Saga" (jak na warunki komiksu fanowskiego, rzecz jasna), nie wydaje się, aby większości z nich owa zbieżność stylów wydawała się przeszkadzać. Tym bardziej, że porównując tom pierwszy i drugi, widać znaczny postęp, zarówno pod kątem techniki jak i rozwoju fabuły.

Podsumowując, myślę, że powyższe zarzuty, sformułowane nieco zbyt mocnym językiem, nawet jeśli prawdziwe (bo do tego trudno mi się w tej chwili odnieść) odnosić się będą wyłącznie do początków twórczości Meago i że z biegiem czasu autorka znajdzie swój bardziej indywidualny styl. Bo to, co czasem wybacza się debiutantom, w przypadku artystów tworzących kolejne już prace może okazać się faktycznie gwoździem do trumny.

[yumiyu]

[OverLord_Zenon]

"Wytrącił z równowagi." Spoko.
Powiem tak. Nie widzę nic złego w kopiowaniu dobrych rozwiązań. Podobny styl?
Karać za to? Wytaczać procesy?
Szczerze?? Bezsensu.
Jakaś pani rysuje komiksy i się one sprzedają. Dobrze.
Ktoś inny rysuje komiksy w podobnym stylu. Też się sprzedają. Ok.
W czym problem?
Przecież ten ktoś inny nie sprzedaje swoich komiksów jako komiksów tej pani. Sprzedaje je jako swoje komiksy. I słusznie. Kreska, styl podobny? Bez znaczenia. Powiem tak ktoś to musiał narysować. Narysował to ten drugi koleś. Wykonał swoją robotę.
Utrata potencjalnych zysków tej pani? Mam to gdzieś. Rynek chce więcej komiksów w takim stylu jak ona rysuje. Więc niech rysuje ich więcej. Jeśli nie da rady nich zatrudni ludzi, którzy jej pomogą. Nie? Zrobi to ktoś inny.
Proste.

[Grisznak]

Czyli schodzimy do stylu rysowania postaci. Tutaj sprawa w mangach jest wyjątkowo pokręcona, bo na 10 oryginalnych artystów przypadają setki o ile nie tysiące lepiej lub gorzej wykonujących swą pracę rzemieślników, którzy nie roszczą często sobie pretensji do oryginalności, nawet po wielu latach rysowania. Oczywiście, w Japonii rynek istnieje od wielu lat i jest nieporównywalnie potężniejszy niż u nas, jednak, co znamienne, od czegoś zaczynał. Gdyby wziąć do ręki pierwsze mangi, te z lat 40 i 50, w wielu przypadkach stanowiły one kopie komiksów amerykańskich, szczególnie disneyowskich (nawet "Bóg Mangi", Tezuka, nie był od tego wolny). Aby osiągnąć dzisiejszy poziom, Japończycy potrzebowali wielu lat.

U nas rynek mangi ma charakter czysto fanowski, od chwili pierwszych tego rodzaju publikacji ("Vampire Delight") do dziś włącznie. Twórczość fanowska ma swoje pewne prawa. Biorąc do ręki doujinshi wydane w Japonii, nawet te zawierające oryginalne historie, bez trudu można dostrzec, kto jest dla autora idolem lub wzorem do naśladowania. Piszę o tym, bo nie chciałbym, aby Meago była porównywana z zawodowymi twórcami japońskimi, na wypadek gdyby ktoś się na takie porównanie porwał - nie ten kaliber. Poza tym, patrząc na to, co powstawało wcześniej ("Squir", "Lived Inc", "Guadrian"), śmiem twierdzić, że "Meago Saga" jest komiksem niezwykle wręcz oryginalnym.

Kwestia tzw "komercji" jest faktycznie rzeczą drażliwą. Oczywiście, jeśli porównamy niewątpliwie oryginalniejsze graficznie "Cesary" z "Meago Sagą", to z punktu widzenia artystycznego ten pierwszy tytuł może być wyżej oceniany. Jednak, artysta ma pełne prawo chcieć, aby jego twórczość podobała się ludziom i by dobrze się sprzedawała. W końcu poświęca multum czasu na jej tworzenie i nie chciałby, aby potem stworzony przezeń komiks leżał na półkach i porastał kurzem. Oczywiście, zwolennicy "sztuki dla sztuki" mają tego rodzaju poglądy za herezję. Na to nic nie poradzę.

Meago Saga obliczona jest na trzy tomy, z tego co mi wiadomo. O ile w obrębie samej serii zmian rewolucyjnych bym nie oczekiwał, tak pozostaje nadzieja, że kolejny tytuł Meago, o ile się ukaże (a życzę jej tego, bo mimo wszystko jest jedną z najlepszych rysowniczek na naszym mangowym podwórku), będzie bardziej oryginalny. Jeśli tak nie będzie, na pewno na Tanuki o tym napiszemy i wtedy taryfy ulgowej, jaką gotowi jesteśmy dać debiutantowi, na pewno nie będzie. Wręcz przeciwnie. Ale time will tell...

Czyli schodzimy do stylu rysowania postaci. Tutaj sprawa w mangach jest wyjątkowo pokręcona, bo na 10 oryginalnych artystów przypadają setki o ile nie tysiące lepiej lub gorzej wykonujących swą pracę rzemieślników, którzy nie roszczą często sobie pretensji do oryginalności, nawet po wielu latach rysowania. Oczywiście, w Japonii rynek istnieje od wielu lat i jest nieporównywalnie potężniejszy niż u nas, jednak, co znamienne, od czegoś zaczynał. Gdyby wziąć do ręki pierwsze mangi, te z lat 40 i 50, w wielu przypadkach stanowiły one kopie komiksów amerykańskich, szczególnie disneyowskich (nawet "Bóg Mangi", Tezuka, nie był od tego wolny). Aby osiągnąć dzisiejszy poziom, Japończycy potrzebowali wielu lat.

U nas rynek mangi ma charakter czysto fanowski, od chwili pierwszych tego rodzaju publikacji ("Vampire Delight") do dziś włącznie. Twórczość fanowska ma swoje pewne prawa. Biorąc do ręki doujinshi wydane w Japonii, nawet te zawierające oryginalne historie, bez trudu można dostrzec, kto jest dla autora idolem lub wzorem do naśladowania. Piszę o tym, bo nie chciałbym, aby Meago była porównywana z zawodowymi twórcami japońskimi, na wypadek gdyby ktoś się na takie porównanie porwał - nie ten kaliber. Poza tym, patrząc na to, co powstawało wcześniej ("Squir", "Lived Inc", "Guadrian"), śmiem twierdzić, że "Meago Saga" jest komiksem niezwykle wręcz oryginalnym.

Kwestia tzw "komercji" jest faktycznie rzeczą drażliwą. Oczywiście, jeśli porównamy niewątpliwie oryginalniejsze graficznie "Cesary" z "Meago Sagą", to z punktu widzenia artystycznego ten pierwszy tytuł może być wyżej oceniany. Jednak, artysta ma pełne prawo chcieć, aby jego twórczość podobała się ludziom i by dobrze się sprzedawała. W końcu poświęca multum czasu na jej tworzenie i nie chciałby, aby potem stworzony przezeń komiks leżał na półkach i porastał kurzem. Oczywiście, zwolennicy "sztuki dla sztuki" mają tego rodzaju poglądy za herezję. Na to nic nie poradzę.

Meago Saga obliczona jest na trzy tomy, z tego co mi wiadomo. O ile w obrębie samej serii zmian rewolucyjnych bym nie oczekiwał, tak pozostaje nadzieja, że kolejny tytuł Meago, o ile się ukaże (a życzę jej tego, bo mimo wszystko jest jedną z najlepszych rysowniczek na naszym mangowym podwórku), będzie bardziej oryginalny. Jeśli tak nie będzie, na pewno na Tanuki o tym napiszemy i wtedy taryfy ulgowej, jaką gotowi jesteśmy dać debiutantowi, na pewno nie będzie. Wręcz przeciwnie. Ale time will tell...

[Teukros]

Temat niniejszy dotyczy wyłącznie komiksu "Meago Saga". Rozmowę na temat podaży, popytu, pojęcia plagiatu, zysku itp. proszę kontynuować gdzie indziej. Użytkownika OverLord_Zenon uprzejmie proszę o umiar w używaniu klawisza "enter".

[Meago]

ułaa, niezla dyskusja to moze i ja sie wypowiem, bo mi troche smutno patrzec na to i nic nie powiedziec od siebie w tej kwestii zwlaszcza ze czesc zarzutow jest nieprawdziwa ^^'

Ja wciaz nie rozumiem porownywania mojego stylu rysowania do rysunow Arakawy. Serio. nie zartuje. Nie raz siedzialam z moimi wypocinami i przygladalam sie co takiego robie "źle" ze moj styl odbierany jest tak a nie inaczej.
Styl Arakawy nigdy nie byl moim ulubionym stylem, z FMA śladowo zapoznalam się kiedyś, kiedyyys, glownie ze wzgledu na Eda (swojego czasu jedna z moich znajomych byla fanką) Postac z fma narysowalam tez 4-5 w calym moim dorobku i to tez w wiekszosci jako gift, bo ktos mnie poprosil "narysuj mi eda" albo cos w tym rodzaju. Tak wiec chce raz na zawsze uswiadomic ze kreska Arakawy nie byla nigdy moja inspiracja. sam FMA ogólem tez mi srednio lezy, o fabule sie nie wypowiem, bo po prostu wiekszosci nie znam. Na ilestam wydanych juz tomow mam 3 i to nie pokolei, podczas gdy np chobitsa mam calosc, podobnie jak slayersow i love hine (i to tyle z mang jakie posiadam, noo mam jeszcze pojedyncze tomy z roznych serii ale to glownie dlatego ze je podostawałam. A teraz stoja na polce i zbieraja kurz). Zbieranie mang przeszlo mi dawno temu, obecnie prawie nic nie zbieram ani nie czytam. (w gre wchodza juz tylko komiksy stworzone i wydane przez moich znajomych).

[Teukros]