[moshi_moshi]

W tym semestrze uraczono mnie niespodziewanie ciekawym przedmiotem, czyli socjologią sztuki. Skłoniło mnie to do pewnych przemyśleń. Sama historia sztuki jest nauką nieco oderwaną od rzeczywistości. Wkuwa się poszczególne style, twórców, nurty, techniki, ale jakby zapomina się przy tym o ludziach. Mnie, jako historyka sztuki interesuje przede wszystkim dzieło i artysta, reakcje ludzi czy wpływ sztuki na odbiorców rzadko kiedy. Po prostu nigdy nie patrzę na swoje „hobby” od strony społecznej. Obcowanie ze sztuką, zarówno tą starą jak i współczesną, to dla mnie codzienność. Wchodząc do kościoła po pierwsze myślę o jego wyglądzie i wystroju, nawet podczas mszy większość swojej uwagi skupiam na ołtarzu czy detalach architektonicznych. Dla mnie to zupełna norma – plakat na ulicy oceniam najpierw pod względem estetycznym, potem dociera do mnie o czym on informuje, idąc ulicą gapię się na fasady, podziwiam sztukaterie i inne bzdety. Jestem świadoma, że czy tego chcę czy nie, otacza mnie zawsze jakaś forma sztuki i nie jest to coś, co można spotkać tylko w kościele, muzeum czy galerii.

Zastanawia mnie jak patrzą na to zwyczajni „zjadacze chleba”. Bo oczywiście, każdy kiedyś był w tym czy innym muzeum, na lekcjach wbijano mu do głowy coś tam na temat sztuki i znanych dzieł. Pytanie brzmi, czy macie świadomość, że nie tylko to co w szklanej gablocie, za szybą galerii, albo zbudowanego sto – dwieście lat temu przez znanego architekta można określić tym mianem? W ogóle interesujecie się sztuką, czy wystarczy wam znajomość kilku dzieł Matejki i Leonarda da Vinci? Bywacie w muzeum, galerii z własnej woli czy tylko wtedy, kiedy was zagonią?

Pozostaje oczywiście kwestia tego, co nazywamy sztuką, bo definicji jest w trzy diabły i trochę (nie zachęcam do drążenia tego tematu, zwłaszcza że nawet historycy sztuki nie potrafią tu dojść do porozumienia). Nie chodzi mi też o to, żeby się wykłócać na temat wartości sztuki współczesnej, ponieważ jest ona tak zróżnicowana i bogata, że jednoznaczne określenie jej jako złej czy dobrej, nie wchodzi w grę (ale nie ukrywam, że chętnie poczytam co o niej sądzicie, bo to jednak nie tylko dziwaczne happeningi, instalacje nastawione na szokowanie, ale też nowoczesna architektura, fotografia czy design). Chciałabym po prostu poznać wasze zdanie na temat szeroko pojętej sztuki i tego, czy w ogóle odczuwacie jej obecność w swoim życiu, czy jest wam potrzebna?

[Urawa]

W zasadzie sam fakt interesowania się komiksem/animacją japońską podpada już pod zainteresowanie sztuką, więc śmiało można stwierdzić, że właściwie każdy forumowicz jakoś się nią interesuje. Kretyńskiego podziału na sztukę "wysoką" i "niską", tudzież "komercyjną" i "niekomercyjną" nie uznaję. Lubię to co lubię.

Jeśli chodzi o malarstwo - mam na półce kilka albumów - Bosh, Bruegel (starszy), Gieger, Friedrich, Amano, Dali, Beksiński. Reprodukcji na ścianach nie wieszam, za to mam ładną kolekcję oryginalnych grafik paru znajomych artystek i artystów, z których jestem bardzo dumny - ozdobą jest to cudo, Nie jestem znawcą malarstwa jako takiego, tzn. odróżnię impresjonizm od socrealizmu, a manieryzm od surrealizmu, ale wydaje mi się, że jest to generalnie widza, którą człowiek, mający się za względnie obytego, winien posiadać. To samo dotyczy architektury, kościółki romański i gotycki odróżnię na pierwszy rzut oka. Romański i ottoński pewnie już sprawiłby mi kłopot.

Do muzeów lubię chodzić, choć akurat częściej bywam w historycznych niż w zbiorach sztuki - tu jestem rzadko i raczej na zasadzie jak już się trafi coś ciekawego - vide wystawa prac Zofii Stryjeńskiej w Poznaniu, objazdowa wystawa impresjonistów czy wystawa rysunków Dalego. Inna rzecz, że gdy jestem w jakimś dużym, "muzealnym" mieście, to zwykle staram się te co ważniejsze galerie zaliczyć - aczkolwiek takie Tate Modern zupełnie nie zrobiło na mnie wrażenia.

[wa-totem]

Pewnie wybitnie nie jestem targetem, jako dziecko historyka sztuki praktycznie wychowane na muzealnych korytarzach. Poniekąd jestem tym z czego wyrosłem - jak się ma w domu dwa regały samych tylko książek z zakresu historii sztuki i architektury, które się przynajmniej przekartkowało, nie sposób nawet mimowolnie części tego nie wchłonąć. A moja rodzinka miewała także inne pomysły, jak sprawienie 6-latkowi garnituru i regularne wizyty w filharmonii i operze, czy posłanie do szkoły muzycznej.

Opera ostatnio nie jest tak aktywna jak kiedyś, to już nie te czasy kiedy w dwa lata można było zapoznać się z sporą częścią oeuvre Verdiego i Pucciniego. Jednak nie poddaję się, obserwuję afisze, i mimo morderczych cen, staram się wybrać od czasu do czasu, jeśli pojawia się coś ciekawego.

Muzea to inna bajka - bez względu na charakter, mogę w nich spędzić dowolną ilość czasu, i na dobre ponad pół roku życia w Londynie przynajmniej połowę spędziłem radośnie zagrzebany w tamtejszych kolekcjach. Na samo obejście trzonu kolekcji antycznych British Museum poświęciłem tydzień! ^^v U nas, zwłaszcza gdy mam czas na nowym dla mnie miejscu, również zaczynam od sprawdzenia lokalnych instytucji. W mieście rodzinnym pilnuję czasówek - z wystawami, przynajmniej w wawie, jest przyzwoicie, chociaż zaimportowany z Poznania lewak ostatnimi czasy marnował pieniądze Narodówki na "wystawy" ...homoerotyczne. Ręce opadają... Oh well, już go zdmuchnęło, jak to lewak, poleciał w atmosferze smrodu nadużyć finansowych. Nowa dyrektor nie budzi mojego zaufania z racji doświadczenia, ale zobaczymy - na razie czekam, co będzie próbowała wystawiać.

Osobna sprawa, to podejście do definicji sztuki. Należę do nieskrywających się, zajadłych wrogów tzw "sztuki współczesnej". Pozwolę sobie tu na bezczelną autopromocję, jako że podejmowałem ten temat już kilka lat temu w artykuliku dla Czytelni: http://czytelnia.tanuki.pl/pokaz/2067/sztuka-czym-jest-czym-nie-jest

Osobiście boleśnie odczuwam absurdalną wręcz nie raz brzydotę w przestrzeni publicznej w Polsce, i tęsknię za chwilą kiedy generalnie estetyka, czy sztuka użytkowa, przestaną być dla przeciętnego rodaka sprawami totalnie abstrakcyjnymi - obecność ręki artysty w nawet banalnych sprawach, codziennych miejscach, potrafi uprzyjemnić życie. Naprawdę. A my - jako społeczeństwo - chyba jeszcze za często o tym zapominamy.

Ocenzurowano. (Ysengrinn)
Edit: Bez przesady Ysen, jeżeli cały ten kraj z Ministerstwem Kultury włącznie nie udławił się linkując i pisząc o wystawie "ARS HOMOEROTICA" to my tym bardziej nie musimy być bardziej święci niż Ojciec Dyrektor. Sztuka i wyższa kultura wkracza pod strzechy, nie?

[vries]

Nie interesuję się sztuką. W zasadzie jestem dość płytkim człowiekiem, jeśli spojrzeć na to w ten sposób. Oczywiście nie oznacza to, że sztuka mnie odrzuca. Wręcz przeciwnie. Ale nie mam okazji z nią obcować.
Oczywiście to nie jest kwestia tego jak patrzę na świat, czy oceniam przedmioty. Potrafię całkiem dobrze ocenić estetykę prac (a w każdym razie tak mi się wydaje).
Dla mnie to za mało, by mówić o zainteresowaniu. Nie mam pamięci do nazwisk, więc nie pamiętam artystów. Nie znam się za bardzo ani na malarstwie, ani na rzeźbie, ani na muzyce, ani na literaturze. Ba, nawet na komiksie się nie znam jakoś szczególnie dobrze. By przedstawić się w jeszcze gorszym świetle powiem, ze nie wchodzę na strony o sztuce, nie kupuję żadnych magazynów o sztuce, nie wiem nawet jak się nazywają. Jakby ktoś miał wątpliwości do galerii również nie uczęszczam. Aczkolwiek mam wątpliwości, by w Gliwicach coś ciekawego działo się w tym zakresie.

Dla usprawiedliwienia dodam tylko, ze moi rodzice również sztuką nie interesują się ani trochę.

Co prawda kiedyś startowałem na wydział artystyczny, ale nie miałem wystarczająco dużo wytrwałości, by przygotować odpowiednie prace (a nie wiedziałem jaki poziom trzeba prezentować).

[Eire]

A ja to w ogóle dziwny twór jestem.
Od strony tworzenia do sztuki wolę się nie zbliżać- przerasta mnie rysowanie widoczku spod mikroskopu i zagranie czegokolwiek choćby na pianinie.
Wyrosłam z domu, gdzie w sumie nie było do sztuki nabożeństwa- malarstwo, rzeźba interesowały ludzi jedynie pod względem historycznym. Odwrotnie niż założycielka tematu- interesuje mnie kto to zlecił, dlaczego, co sądzili o tym współcześni. Wyjątek robię jedynie dla muzyki, ale jako osoba pozbawiona słuchu traktuję ją wyłącznie rozrywkowo- przy czym dla mnie przy muzyce "poważnej" tez można się bawić.
Chyba dlatego lubię operę i musical- jest muzyka, jest taniec, jest fabuła. Niestety tu gdzie mieszkam opera jest jaka jest- najpierw Nabbuco ex machina (skrócony niemożebnie) teraz Czarodziejska Miednica, bo flet się zapodział.

[Vodh]

Jeżeli chodzi o sztukę jako taką, do mnie zdecydowanie najbardziej i najłatwiej trafia muzyka. Nieraz już myślałem o tym, że urodziłem się w doskonałym momencie - jeszcze kilkanaście lat temu otoczenie się muzyką absolutnie zawsze kiedy wychodzę z domu byłoby praktycznie niemożliwe. Nie wyobrażam sobie życia bez przenośnych odtwarzaczy, ale kiedy widzę w oddali uliczny koncert czy choćby zwyczajnego grajka za drobniaki wyciągam słuchawki z uszu i wchłaniam ile się da ;)

Wszystkie pozostałe gałęzie sztuki muszą muzyce odstąpić laur pierwszeństwa - prym wiodą film i gry (a co, też sztuka, czasem powstają dzieła zaskakująco wręcz nastawione na warstwę artystyczną!), bo w nich mamy też do czynienia z muzyką. Natomiast przyznam szczerze, że klasyczne malarstwo doceniam, ale do głębokiego podziwu czy poświęcania godzin na zwiedzanie muzeów mi bardzo daleko. Bardziej doceniam sprytny, zaskakujący plakat niż perfekcyjną grę świateł na obrazie przedstawiającym piękny plener.

Jeżeli chodzi o sztukę nowoczesną to mógłbym ją podzielić jeżeli chodzi o moje odczucia na kilka kategorii. Zdarzają się dzieła, na które mógłbym wpaść sam, ale nawet gdybym wpadł to nie rozważałbym ich stworzenia - do takich zaliczają się np. płótna losowo ochlapane farbą czy obrazy przedstawiające czerwony kwadrat. Są też dzieła, na które mógłbym wpaść sam, ale nie wpadłem - i mimo pozornej prostoty tu już zaczynam doceniać twórcę. Kolejną kategorię stanowią dzieła, na które sam bym w życiu nie wpadł i nawet w przypływie buty i arogancji nie twierdziłbym, że byłbym w stanie zrobić coś podobnego - takie jak linie na budynkach układające się z jednej konkretnej perspektywy w prostokąt, czy profile ludzkich twarzy ułożone z cieni rzucanych przez pogięte kartki papieru. Takie dzieła budzą mój niekłamany podziw. Do osobnego worka wrzucam natomiast sztukę która ma szokować i wzbudzać kontrowersje - bardzo często uważam konkretne pomysły za genialne w swojej prostocie, albo bardzo innowacyjne i ogólnie lubię ten nurt - ale to już zależy od konkretnego dzieła. Zdjęcie penisa na krzyżu? Nie dziękuję. Suknia uszyta z kotletów? Now that's plain awesome :D

[moshi_moshi]

[wa-totem]

[Ysengrinn]