[Tren]

[Eire]

To jak nie reaguje to jest złym bogiem czy go nie ma?

[Zegarmistrz]

Samuel: mam silne wrażenie, że ślizgasz się powierzchownie po temacie. Tzn. odwołujesz się do pojęć z systemu religijnego (np. Bóg), ale bez wgłębienia się w ten system i lekceważąc jego założenia.

Jeśli już przyjmujemy istnienie chrześcijańskiego Boga musimy przyjąć je z pełnym inwentarzem. W doktrynie chrześcijańskiej istnieje życie pośmiertne i co więcej jest ono ważniejszą częścią ludzkiej egzystencji. Dla chrześcijanina tak naprawdę śmierć w tym świecie nie jest tak bardzo istotna. To raczej przeskok do nowego, lepszego świata.

Dla Boga, który jest władny ją cofnąć, odtworzyć ciała i cały świat: to rzecz totalnie nieistotna. Dla niego więc doczesne cierpienie nie ma znaczenia. Nie dla tego, że jest nieczuły, tylko dlatego, że w dalszej perspektywie wszyscy zostaną uleczeni. W takim światopoglądzie lamentować, że w świecie jest cierpienie to tak, jakby lamentować, że jest w nim zdarty naskórek.

[Vivian]

Hmm na tematy religijne można naprawdę prowadzić dyskusje w nieskończoność, dlatego też nie mam zamiaru pisać własnego elaboratu na ten temat a jedynie wypowiedziec kilka moich przemysleń. Nie mogę powiedzieć, że w pełni rozumiem, dlaczego człowiek musi cierpieć, i dlaczego Bóg miałby się temu ze "stoickim spokojem przyglądać''. Dlaczego Bóg godzi się na zło jakie jest na ziemi, czy to On jest w pełni za nie odpowiedzialny? Cóż, myślę, że od od zarania dziejów, Dobro i zło istniały jako dwa pierwiastki współistniejące ze sobą w świecie. Granica między nimi wbrew pozorom była i pozostała bardzo cienka. Dobro bardzo łatwo moze przerodzić się w zło, gdyż istoty ludzkie są istotami "dynamicznymi", które posiadają własną wolę. Hmm zło bywa kuszące, zazwyczaj zmienia nasz pryzmat widzenia, podżega pewne myśli, zasiewa zwątpienie, i przede wszystkim kieruje sie pychą i egozimem. Wydaje mi się, że początkowo przybiera formę całkiem ''ponętną'' dla nas, lecz hmm bywa złudne, bowiem zło nigdy nie kieruje się "dobrem'' człowieka. To droga nieco zwodnicza, gwarantująca chwilową satysfakcję tak właściwie. To tak, jak się zastanawiałam pewnego razu, mając gdzieś z 11 lat, gdy oglądłam jakiśtam film o piratach, pamietam, że doszłam do wniosku, że cała załoga piracka ujęta jest w karby dzięki lękowi przed karą śmierci z rąk załóżmy kapitana czy też współtowarzyszy. Jednocześnie każdy z nich marzy o tym, żeby zająć miejsce dowódcy, przejąć wszystkie złupione skarby na własność, przy czym nie istnieje nic takiego jak ''kodeks honorowy pirata''. Czyli można powiedzieć, że reguły są dosyć płynne i zwykle opierają się na prawie silniejszego, ogólnie, tego silniejszego wiodą zazwyczaj najniższe instynkty. Czyli wszysko prowadzi do tego, że w pirackiej zgrai nie ma czegoś takiego jak ''wzajemne zaufanie'', bowiem twój kumpel jest takim samym szubrawcem jak i ty, czegóż więc możesz oczekiwać? Albo umrzesz albo będziez zył kosztem tego drugiego. Ostatecznie doszłam do wniosku, że to dość nieciekawa perspektywa, jak dla mnie.


Ale teraz, czego moglibyśmy oczekiwać od Boga: że nakręci nas wszystkich jak zabawki, żebyśmy byli dla siebie mili i nie robili sobie krzywdy? Bowiem, w większości przypadków to człowiek jest sprawcą cierpienia drugiego człowieka. To ludzie, którzy patrzą na świat przez pryzmat: ja,mój, moje, mnie ...Hmm nie chcę roztrząsać natury samego Boga, dlaczego pozwala,hmm no przecież jest Bogiem, nie byłby nim gdyby to było takie oczywiste. Jednakże przypomniałam sobie taką opowiastkę o niebie i o piekle. W obu tych miejscahc stoją dwa kotły z jedzeniem, wokół którego siedzą głodni ludzie z bardzo długimi łyżkami, których nie są w stanie samemu sobie włożyć do ust. W piekle więc wszyscy cierpią głód. W niebie zaś ludzie karmią siebie nawzajem. Hmm myślę, że nie można wzzystkim obarczać Boga, nawet jeśli, go nie do konca rozumiemy. Hmm jakże smutną jest perspektywa umrzeć, cierpiąc katusze na raka, nie wiem trąd, inne okroności a potem nasze ciało będą wkładali do trumny, zakopią w ziemi, zjedzą nas obrzydliwe robaki i koniec, finito... Jakże smutne i bezsensowne... Warto wierzć,że coś tam jednak jest, to przywraca wiarę w miłość, że nawet ona jest w stanie pokonać śmierć, nie pragnienie zachowania wiecznej młodości a pragnienie kochania tych, z którymi nas rozłączono. A ponadto, jak dowodził Pascal:" Lepiej jest uwierzyć, że Bóg istnieje, bo można dużo zyskać, a jeśli Go nie ma, to i tak nic się traci. Nie wierzyć nie warto, bo można dużo stracić, gdyby się okazało, że On istnieje. "

[Velg]

[Vivian]

[Velg]

[Costly]

Brr, wizja wyzwolonych pokładów ciągle zalegającej tam gdzieś głupoty, jakie mogłyby zostać uwolnione bez wszelakich bodźców hamujących i dających do myślenia, a la ból czy strach, jest iście przerażająca. Zeszliście cholernie daleko od religii :P

[Samuel]

[Zegarmistrz]

[Samuel]

[Vivian]

[Tren]

[Velg]

Nie, po prostu nie dyskutuję z „czuciem i wiarą” (zwłaszcza, że nie wiem, jak takowa dyskusja miałaby wyglądać) – czy miałoby to dotyczyć osobistych odczuć („mnie boli! – mnie nie! – nieznaszsiem) czy też doświadczeń mistycznych. Jedyną płaszczyzną, na której mogę dyskutować boskie miłosierdzie jest jego spójność z resztą chrześcijańskiego systemu religijnego. Na innych płaszczyznach jest to jedynie kwestia osobistej wiary – a wierzyć można w dowolny system filozoficzno-religijny.

[Sasayaki]