[Grisznak]

Wyjąwszy rzeczy typu "Jak można było coś takiego nakręcić?", produkcji, które faktycznie wywarły na mnie taki wpływ, że zmusiły mózg do pracowania na ciut wyższych niż zwykle obrotach, nie było znowu aż tak wiele, aczkolwiek kilka by się znalazło.

1) Hi no Tori - bo tematyką poruszana tam jest na tyle uniwersalna, że trafi do każdego, bez względu na szerokość geograficzną, a jednocześnie podejście do tegoż tematu jest tak wschodnie, że dla człowieka zachodu będzie intrygującym. Kwestie fatum, buntu przeciw niemu czy podporządkowania się Nornom i znalezienia własnego miejsca w kole życia, znajdziemy w wielu dziełach. Tutaj autorowi udało się pokazać to po japońsku. Nie, żebym się z nim zgadzał, ale zrobił to na tyle nieortodoksyjnie, dopuszczając inne warianty, że wnioski z tego płyną dość ciekawe.
2) Adolescence of Utena - o ile akademicką będzie dyskusja pt "Serial czy kinówka", wymienię tu jednak kinówkę. Serial daje więcej motywów, film - więcej kontekstów interpretacyjnych. A tematyka ying i yang, pogodzenia się z własnym jestestwem, akceptacji go i fałszu pewnych obrazów, jakie stawia przed nami świat, jest niezmiernie ciekawe i dalej duże pole do popisu dla wyobraźni i intelektu.
3) Oniisama E - od chwili, kiedy zobaczyłem ten tytuł po raz pierwszy, poczułem, że obcuję z czymś niecodziennym, odmiennym od większości kreskówek, z którymi mam do czynienia. "Braciszek..." to pozycja o tyle niezwykła, że odrzuca wiele elementów typowych zarówno dla swojego gatunku jak i dla anime - może dlatego, że powstała w czasach, kiedy panowała jednak ciut większa swoboda twórcza niż dziś? Studium powolnego rozpadu wątłej i wrażliwej osobowości na przykładzie Rei musi robić wrażenie, podobnie jak wykalkulowany, wyrosły z zazdrości i rozpaczy sadyzm jej przybranej siostry. Powstało coś, co można by porównać pod pewnymi względami (nawet jeśli niektórym to porównanie wyda się ciut na wyrost) z "Psychozą" Hitchcocka, nie pod kątem historii, rzecz jasna, ale jeśli chodzi o analizę pewnych manii i fobii.
4) "O Adolfach" - zrobię tu wyjątek dla mangi, mangi jednak niezwykłej. Opowiedziana przez Osamu Tezukę historia trójki ludzi noszących to samo imię - żyda, którego rodzina uciekła z III Rzeszy przed prześladowaniami, syna niemieckiego dyplomaty i Japonki, oraz niemieckiego dyktatora potrafi zarówno poruszyć jak i skłonić do rozważań nad genezą i naturą zła. Zwłaszcza dotyczy to fragmentów poświęconych życiu Adolfa Kaufmanna, który z serdecznego przyjaciela Żydów zmienia się w nazistę, stopniowo tłumiąc w sobie resztki ludzkich uczuć, a jednak w ostatecznym rozrachunku nie jest w stanie, nawet jeśli chce, być złym do końca. Manga trudna, ale niezwykła.
5) Kanashimi no Belladonna - coś, czego dziś chyba już nikt nie odważyłby się nakręcić. Niemal czterdziestoletnie anime o kresce, grafice i animacji, które wgniatają widza w fotel i trzymają w nim przez dwie godziny. Przypadek, kiedy twórca wykorzystuje niemal niczym nie ograniczoną swobodę artystyczną, aby stworzyć coś, co będzie rzeczą niezwykłą. Opowieść o wiedźmie, luźno oparta o dziewiętnastowieczną powieść "Czarownica" wybitnego historyka i filozofa Julesa Micheleta, dotyka tematów kreacyjnej i destrukcyjnej strony kobiecości, pokazując je niezwykle sugestywnie.

Wyjąwszy rzeczy typu "Jak można było coś takiego nakręcić?", produkcji, które faktycznie wywarły na mnie taki wpływ, że zmusiły mózg do pracowania na ciut wyższych niż zwykle obrotach, nie było znowu aż tak wiele, aczkolwiek kilka by się znalazło.

1) Hi no Tori - bo tematyką poruszana tam jest na tyle uniwersalna, że trafi do każdego, bez względu na szerokość geograficzną, a jednocześnie podejście do tegoż tematu jest tak wschodnie, że dla człowieka zachodu będzie intrygującym. Kwestie fatum, buntu przeciw niemu czy podporządkowania się Nornom i znalezienia własnego miejsca w kole życia, znajdziemy w wielu dziełach. Tutaj autorowi udało się pokazać to po japońsku. Nie, żebym się z nim zgadzał, ale zrobił to na tyle nieortodoksyjnie, dopuszczając inne warianty, że wnioski z tego płyną dość ciekawe.
2) Adolescence of Utena - o ile akademicką będzie dyskusja pt "Serial czy kinówka", wymienię tu jednak kinówkę. Serial daje więcej motywów, film - więcej kontekstów interpretacyjnych. A tematyka ying i yang, pogodzenia się z własnym jestestwem, akceptacji go i fałszu pewnych obrazów, jakie stawia przed nami świat, jest niezmiernie ciekawe i dalej duże pole do popisu dla wyobraźni i intelektu.
3) Oniisama E - od chwili, kiedy zobaczyłem ten tytuł po raz pierwszy, poczułem, że obcuję z czymś niecodziennym, odmiennym od większości kreskówek, z którymi mam do czynienia. "Braciszek..." to pozycja o tyle niezwykła, że odrzuca wiele elementów typowych zarówno dla swojego gatunku jak i dla anime - może dlatego, że powstała w czasach, kiedy panowała jednak ciut większa swoboda twórcza niż dziś? Studium powolnego rozpadu wątłej i wrażliwej osobowości na przykładzie Rei musi robić wrażenie, podobnie jak wykalkulowany, wyrosły z zazdrości i rozpaczy sadyzm jej przybranej siostry. Powstało coś, co można by porównać pod pewnymi względami (nawet jeśli niektórym to porównanie wyda się ciut na wyrost) z "Psychozą" Hitchcocka, nie pod kątem historii, rzecz jasna, ale jeśli chodzi o analizę pewnych manii i fobii.
4) "O Adolfach" - zrobię tu wyjątek dla mangi, mangi jednak niezwykłej. Opowiedziana przez Osamu Tezukę historia trójki ludzi noszących to samo imię - żyda, którego rodzina uciekła z III Rzeszy przed prześladowaniami, syna niemieckiego dyplomaty i Japonki, oraz niemieckiego dyktatora potrafi zarówno poruszyć jak i skłonić do rozważań nad genezą i naturą zła. Zwłaszcza dotyczy to fragmentów poświęconych życiu Adolfa Kaufmanna, który z serdecznego przyjaciela Żydów zmienia się w nazistę, stopniowo tłumiąc w sobie resztki ludzkich uczuć, a jednak w ostatecznym rozrachunku nie jest w stanie, nawet jeśli chce, być złym do końca. Manga trudna, ale niezwykła.
5) Kanashimi no Belladonna - coś, czego dziś chyba już nikt nie odważyłby się nakręcić. Niemal czterdziestoletnie anime o kresce, grafice i animacji, które wgniatają widza w fotel i trzymają w nim przez dwie godziny. Przypadek, kiedy twórca wykorzystuje niemal niczym nie ograniczoną swobodę artystyczną, aby stworzyć coś, co będzie rzeczą niezwykłą. Opowieść o wiedźmie, luźno oparta o dziewiętnastowieczną powieść "Czarownica" wybitnego historyka i filozofa Julesa Micheleta, dotyka tematów kreacyjnej i destrukcyjnej strony kobiecości, pokazując je niezwykle sugestywnie.

[CainSerafin]

[Ysengrinn]

Krótko - nie znoszę pozycji rozgrzebujących kwestię człowieczeństwa maszyn i hodowlanych form życia, jak dikloniusy czy inne paskudztwa. Problem po pierwsze nudny i oklepany, po drugie odpowiedź jest z góry przesądzona - przecież wiadomo, że stwierdzenie, iż maszyna nie może mieć ludzkich uczuć i trzeba sobie dać z tymi bzdurami spokój (a główny bohater jest no-life, boi się prawdziwych kobiet i zakochał się w tosterze) jest niepoprawne politycznie, szowinistyczne, imperialistyczne i w ogóle tak amerykańskie, że nawet w Ameryce nikt nie da na to pieniędzy.

Avellana przedstawiła ostatnio ciekawy (feministyczny, można powiedzieć) punkt widzenia - zauważyła, że w całej zabawie nieważna jest kwestia czy mechaniczna istota jest człowiekiem, ale fakt, że my przyznajemy jej moralne prawo do bycia nim i wspaniałomyślnie stawiamy na równi ze sobą. Biorąc pod uwagę, że sztuczna inteligencja zazwyczaj jest kobie... No, nie przesadzajmy - prikrasnym dziewczęciem, owo łaskawe równouprawnienie nabiera nagle cech kryptopatriarchatu - jesteś człowiekiem, ale tylko dlatego, że ja cię za takiego uznałem, roztoczyłem nad tobą opiekę i dałem ci wolność; tuszę więc, że będziesz pamiętać o mojej wspaniałomyślności. Taka łaskawość rzymskiego notabla, wyzwalającego swoich niewolników by po wieki sławili jego imię.

Cóż, nie mi oceniać ile w tym prawdy, ale brzmi sensownie i tłumaczyłoby wielką popularność tego motywu.

[Meliana]

Po tytułach, które tutaj padły, przychylam się do poglądu Grisznaka, że do refleksji może skłonić wszystko. Zależy kto czego szuka, jaką dysponuje wrażliwością i wiedzą na dany temat. Dla mnie np. anime typu Elfen Lied to jakieś nieporozumienie, bo jedyną refleksją jaka mnie po nim naszła było obrzydzenie. Dotarłam chyba do 8 odcinka, dalej naprawdę nie dałam rady, choć przyznam szczerze, że zaczęłam je oglądać, bo zaciekawił mnie opening. Pomyślałam sobie, że choć "Pocałunek" Gustava Klimta jest dość często eksploatowany w popkulturze, to jednak zawsze daje nadzieje na coś interesującego. Tym razem nie dał - niestety.

Anime, które skłoniło mnie do największej liczby refleksji i rozważań to bez wątpienia Rose of Versailles. Od niego zresztą wszystko się zaczęło i powoli brnie dalej, choć czasu na animowane przyjemności mam coraz mniej. W tym anime były wszystkie rzeczy, które naprawdę mnie fascynują, tzn. historia i postacie historyczne, intrygi dworskie i ogólnoludzkie, świetnie nakreślone postacie, nie mała dawka współczesnej psychologii, konflikt osobowości, niebanalna miłość, czy pragnienie władzy. Sama doszukałam się też wątków filozoficznych, literackich i odkryłam wiele paralel i przykładów z historii (ostatnio np. zaczęłam się zastanawiać, czy Ryoko Ikeda kiedykolwiek słyszała o Emilii Plater? Bo życie i historia naszej polskiej heroiny są zaskakująco zbieżne z historią Oscar). Tak czy inaczej w moim prywatnym rankingu anime skłaniających do rozważań i refleksji to ten tytuł jest na piedestale i zapewne prędko z niego nie spadnie.

Oprócz powyższego jest też kilka innych, jak np. Oniisama E, Byosaku 5 cm, Glass Mask, czy Wolf's Rain (choć w tym ostatnim bardzo zawiodła mnie końcówka).

Dla mnie liczy się przede wszystkim opowieść. Jeśli historia jest ciekawa, czymś mnie zaskakuje, wzrusza, porusza, urzeka, dziwi i komponuje się w harmonijną całość, to zawsze zmuszona jestem do dłuższych rozważań i refleksji. Najważniejsze to wynieść z takich opowieści jak najwięcej dla siebie. Jeśli to się udaje, to niezawodny znak, że historia trafiła w naszą czułą strunę.

Obecnie jestem skoncentrowana na poszukiwaniu tytułów ambitnych i niebanalnych, dlatego bardzo się cieszę, że taki temat powstał. :)

[Kouta90]

Black Lagoon odcinki 13-15. Pojawia się tam motyw (choć w stosunku do całego anime to raczej wątek) bliźniaczek sierot które na przez różne chore rzeczy które ludzie z nimi robili (wymieniony wątek to filmy pornograficzne, dla pedofili) zostały zamienione w bestie tj maszyny do zabijania, które poza krwią, ciemnością i śmiercią nic innego nie widziały. Na końcu oboje giną. Wniosek z tego taki że gdyby nie zrysy psychiczne niektórych ludzi to tego typu dzieci by normalnie żyły, chodziły do szkoły, miały kolegów i koleżanki i byłyby szczęśliwe. Może dla niektórych być to troche mało trafny wątek ale wg mnie troche smutny. Pozdrawiam

[Fei Wang Reed]

[Kouta90]

[Grisznak]

[vries]

Z anime GitS Oshiego- jedyne anime, które chciało mi się obejrzeć tyle razy i które rozmontowałem część po części. Podoba mi się przedstawione tam połączenie mechanicyzmu z kryzysem tożsamości. Prawdę powiedziawszy bardziej mnie zawsze w GitSie pociągał ten drugi, mniej eksponowany aspekt.

Z mang chyba najbardziej ruszył mnie do myślenia National Quiz. Manga, w której Japonia zarządzana jest poprzez epicki teleturniej, gigantyczny show, którego zwycięzca może zażyczyć sobie czegokolwiek, a przegrani skazani są na niewolniczą pracę dla państwa. Wszystko to oczywiście jest nadawane w tv ku uciesze ludu. Oprócz fajnego przedstawienia świata mamy także rys psychologiczny gwiazdy - prowadzącego show więźnia. Wszystko oczywiście jest podlane dużą ilością absurdu, ale zawsze zastanawiało mnie, czy ludzi można tak zmanipulować, by dojść do takiego stanu rzeczy (vide 20thCB, gdzie dość fajnie przedstawiono pojawienie się mechanizmów totalitarnych).

[Fei Wang Reed]

[Altruista]

[Grisznak]

[Fei Wang Reed]

[Teukros]

Trochę nie na temat, ale co tam.

[Virgil]

No to ja bym jeszcze do tych "bardziej sensownych" anime w tej tematyce dorzucił Aquatic Language oraz Time of Eve. Nie wychodzą może specjalnie poza standardy, czyli "uczłowieczanie" AI, ale pokazują to w całkiem strawny i przyjemny sposób