[Amelli]

A może i nad powieścią, któż to wiedzieć może...;) Próbka:

Samotna, opuszczona osada pośród wzniosłych szczytów gór. Dziurawe dachy, zarosłe mchem ściany i puste okiennice są świadectwem czegoś większego. Wszak niegdyś był to dom ludzi, którzy żyli tu, umierali i pracowali, w pocie czoła dążąc do spełnienia snów.
Teraz to tylko ruina. Niczym zapomniana, dawno wyrwana stronica obszernej powieści, która nawet nie odczuła jej braku. Po niebie nad doliną leniwie suną chmury, malując na błękicie zamazane obrazy. I słońce, którego szczere lica są jedynym przypomnieniem o tym, że nie wszystko jest takie, na jakie wygląda.

ABARENNON

W osadzie Villehal panuje ożywiony ruch- jak zawsze o tej porze roku. Obładowane taczki, pchane przez spoconych ze zmęczenia żarem kupców mkną miasteczkiem. W stajniach nieopodal szeroko rozwartej bramy uwiązanych jest ze sto koni, a ustawione pod murem wozy zapewniają zajęcie znudzonym stajennym (popijającym chyłkiem piwo). Weseli przyjezdni krzątają się przy bogato zastawionych kramach, których asortyment mieni się wszystkimi kolorami tęczy. Jak nic targi.

Coroczna okazja do wyzbycia się nadmiaru dobytku, a przy tym nabycia tej odrobiny monet która zapewnić ma w miarę wygodne życie w ciągu najbliższych, zimowych miesięcy. Jest to zarazem okazja do picia trunków i dobrej zabawy, toteż przygotowania trwały już od miesięcy. Zafrasowani mieszkańcy nie mówili o niczym innym (no, prawie), szykując dorobek i sprzątając ulice na przybycie gości. A jak co roku przybyły tłumy.
Ulice wypełniła doprawdy niezwykła mieszanka ras, kultur i obyczajów. Czarni mieszkańcy równin i krasnoludy z gór przepychali się przez tłumy niziołków, którzy to z kolei starali się nie wchodzić w drogę dużym ludziom, którzy to - jak wiadomo - lubią się napić i wszczynać burdy (a do tego są z obecnych ras najwyżsi i najszersi w barach. Może więc stąd ten przesąd?...). Iście wybuchowa mieszanka, a gdzie tyle ras, tam nie brak roboty dla wszelakich służb porządkowych stacjonujących w pobliżu.

Tak, więc w miasteczku roiło się jak w ulu, do którego dodatkowo wleciał szerszeń. Nie to było jednak najważniejsze. Liczyła się sprzedasz, a co za tym idzie- zysk. Wszak Villehal nie na darmo leżało w miejscu przecięcia szlaków handlowych! Mieszkańcy robili wszystko, by odciążyć portfele zwiedzających. A nie było to łatwe, zwarzywszy, iż ubogie ziemie wokół osady dawały niewielki wybór spośród lokalnej flory i fauny, tym samym zmuszając mieszkańców do pohamowania fantazji i wypełniania kramów wszystkim, czym się dało. Nieraz, nie dwa obok marchwi i rzepy leżały pary skarpet, dziane czepki oraz insze cudza, mające przyciągnąć klientów. Stawiano na różnorodność oraz kolorystykę, toteż mimo skromnych środków, było w czym wybierać. Co jednak zaskakujące, rękodzieła schodziły jak świeże bułeczki! A wszystko przez to że tutejsi rzemieślnicy uchodzili za najlepszych w całej marchii, a ich wyroby uchodziły za rarytas dla kolekcjonerów.

Pomimo tych rewelacji wieśniakom nie wiodło się najlepiej. Płace za ciężką, roczną pracę były żadne, było to więc życie na krawędzi. Podniszczone, spróchniałe chaty, dziurawe ubrania- tak żyło się tu na co dzień, a czas liczony był od targów do targów. Każdy, kto mógł, odbijał z portu ku nieznanym lądom pobliskich równin. Ale niewielu mogło, bo mało kto miał tutaj wóz. Jedynie pola uprawne, lasy. Dzicz wkoło. Ale czas rzec co nieco o mieszkańcach.

Byli to ludzie z gór- niscy, krępi, brodaci, ale wyżsi od krasnali i o jaśniejszej cerze. Łysieli, co również odróżniało ich od Górskiego Plemienia. Zresztą, zwyczaje mieli raczej ludzkie. Lubili wypić, zabawić się, uprawiać rolę i sex. Słowem- żyć pełnią życia. Nie ryli tunelów niczym krety, ani nie kryli się w lesie przez słońcem, jak to zwykli mawiać o swoich sąsiadach. Byli dumni z życia, jakie prowadzą i nie zamierzali niczego zmieniać na lepsze- wszak gdyby zmiany były potrzebne, pewnym same by zaszły. No więc żyli tak, z dnia na dzień, bez złudzeń o lepszym życiu czy też poprawie warunków tegoż, ciesząc się ze wschodów i zachodów słońca, niezmiennie, od wieków zalewających nieboskłon feerią barw, znacząc początek i koniec każdego z wypełnionych trudem dni.

Rozdział 1. On i ona.

[IKa]

Skoro wstawiłeś opowiadanie, znaczy chcesz komentarzy jak się podoba, czy sie nadaje itp.

Tak więc co my tu mamy... Ano mamy opis. Przyrody, że tak można by rzec, a potem opis miasteczka. A może osady? A może raczej wsi?

I już mamy sporą niekonsekwencję - najpierw piszesz o osadzie, w kolejnym zdaniu o miasteczku. W dodatku otoczonym bramą, przy której uwiązanych jest - uwaga - koło stu koni! Takie pytanie, czyś ty na żywca konia widział? I stajnie? A wiesz, ile gdzieś sie koni w stajni zmieści tak, żeby sie nie połamały i odpoczęły? Że nie wspomnę o stadzie wozów, których musiałby by być przynajmniej z 30-40, odliczając jeźdźców wierzchem. I oczywiście kramy muszą być umieszczony blisko wozów i koni.

[Amelli]

...no wiesz...hehehe, musze ujarzmić swoją wyobraźnię ;)

Ze wszech miar zgadzam się z oceną, przy czym ta stylistyka mnie zaburza gdyż styl, jak wiadomo, jest kwestią autora, więc nie ma to nic do oceniania. Wszak wszystkie te ramy ortograficzno-stylistyczno-cośtam są jeno umownymi granicami czegoś, co nazwać by można dobrym smakiem, choć i to tu zbytnio nie pasuje...:P Kurka, chyba serio z tymi stajniami przesadziłem. Ale co tam…to wszak fantasy.

...nie poddam się!!!!

[Avellana]

[Amelli]

No tak...trudno. Postaram się owe niedociągnięcia skorygować. Thx za konstruktywną krytykę.

Prawdę mówiąc, jestem dość sfrustrowanym pisarzem, który od zawsze dążył do ideału "kompletnego" świata, męcząc się nad detalami. Takie a nie inne realia powyższego tekstu są wynikiem mojego znudzenia i zniecierpliwienia. To trochę tak, jakby próbować wejść na pionową ścianę bez lin zabezpieczających i całego potrzebnego ustrojstwa! Lecz teraz widzę, że po prostu obrałem złą drogę do celu. Wszak wystarczy się trochę porozglądać, aby dostrzec wąską ścieżkę, ukosem wspinającą się na pion ściany…Tak, będę pisał. Ale tym razem skupię się nie na opisach (a jak już, to dokładnie je przemyślę) a na akcji i bohaterach ;) Dość marnowania talentu…:P

[Ysengrinn]

Kapuściński podobno na pytanie "jak pisać?" odpowiadał "przede wszystkim czytać". Błędy, które wyliczam poniżej, wynikają chyba właśnie z niedopełnienia tego - używasz zbyt wielu słów, których znaczenia nie rozumiesz bądź rozumiesz opacznie. Przy okazji grzeszysz zbyt górnolotnym stylem, który w połączeniu z niewyrobionym warsztatem wygląda nieciekawie, by nie powiedzieć śmiesznie. Zalecałbym więcej lektury, przede wszystkim literatury pięknej i naukowej, ale także swoich własnych tekstów, by móc ocenić, czy trzymają się kupy. Widzę tu bowiem błędy które sam powinieneś wyłapać.

Problemy można sprowadzić do jednego - czytelnik odbiera zupełnie inny obraz niż piszący sobie wyobraził, bądź nie odbiera nic, bo nie rozumie o co chodzi. A między innymi o to w tym całym cyrku chodzi, by umieć swoje myśli przekazać innym.

[Amelli]

No masz, błotem ociekam ;) Ale racja, racja. Zresztą, i tak będę psychologiem, pisarkę traktując wyłącznie jako hobby...

[Zegarmistrz]

[Bianca]

[Amelli]

Jako hobby, nie oznacza- po macoszemu. Zresztą, zamotałem, a wynika z tego że tak naprawdę sam nie wiem co o tej całej pisarce myśleć. Tyle już było prób, i tyle niepowodzeń. I nie chodzi tu nawet o nieznajomość realiów czegokolwiek- raczej o brak pomysłów. Ja nie wiem o czym pisać! ;) Co gorsza, z moich wypowiedzi wyłania się obraz niedojrzałego małolata dla którego pisać znaczy być zauważonym, a nie- tworzyć... I przepraszam wszystkich tych, którzy wypowiedzi moje odebrali jako coś kwalifikującego się do miana „obraźliwego”.

Postaram się zmienić tak siebie, jak i swoje podejście do tematu, który chyba rzeczywiście nie zasługuje na to by być surowcem obrabianym dłońmi ignoranta. Zamknijmy już ten temat. Następny tekst napiszę w momencie, gdy pewny będę tak realiów jaki i fabuły utworu który zechcę stworzyć.