[Nezumi]

tylko że prawie każdy jakąś nadzieję ma, bo kiedy nadzieji nie ma, człowiek popada w depresję i podejmuje próby samobójcze

[Maxia]

Nezumi wiem jak niektórym brak nadzieji...na lepsze życie...na szczęście...

a to czego ci brak w ankiecie?

co do bycia realistą...ja nie wiem...jednak u mnie w szkole są same panikary...stresują się wszystkim...nawet religią....

[Nezumi]

ja panikarz nie jestem, ale realista tym bardziej nie, bo dla mnie od rzeczyswistości, nauki i ciągłych problemów z chuliganami ciekawsze są marzenia, uczucia i inne rzeczy, których niektórzy ludzi nie pojmują (żeby nie było - nie mówię o forum)

[LookOUT]

Nadzieja nadzieja,ale nie ma co na nia liczyc-zawsze trza samemu dzialac,nie stac i gadac i liczyc na jakas nadzie;>>

[wiluS]

"Puki żyje - mam nadzieje" - nie moje a daje kopa.
Nadzieja i lenistwo to jak zakazana miłość. Pozostaje w ukryciu, za wszelka cenę chce przetrwać lecz na dłuższa metę jest to niewykonalne. Pozdrawiam wszystkich leniwców:D

[B-Real]

Nadzieja jest matka glupich. A ja jestem w srod nich bo ciagle mam nadzieje ze bedzie lepiej...

[achiever]

Z praktyki zauważam, że wyzbywanie się nadzieji niszczy obawy, brak oczekiwań pozwala na życie pełne świeżości, przeżywanie go bardziej jakim jest, a nie jakim wydaje się powinno być.

Mimo to postrzegam obecnie nadzieję, jak gdyby w dwóch kategoriach:

nadzieja jako oczekiwanie na spełnienie własnych pragnień

i

nadzieja jako otwartość na zmienność, która czyni świat lepszym i rozwijającym się, a my wraz z nim.

Pierwsza nadzieja powoduje frustrację ze względu na chęć zdarzenia się niemożliwego, czyli by rzeczywistość była taka jak wedle naszych żądz i nie pozwala na żywe przeżywanie własnego istnienia, własnej egzystencji.

Druga otwiera na rozwój, zapobiega stagnacji i rozpaczy, daje pozwolenie sobie by czynniki od nas niezależne również miały swój udział, bo i tak już go mają.

Niejako więc nadzieja jawi mi się jako ta, która jest dziecinna i ta, któa jest dojrzała. Jedna jest nastawiona na własne pragnienia, a druga na otwartość wobec mozliwych korzystnych zmian i tego, co przekracza nasze możliwości.

Z praktyki zauważam, że wyzbywanie się nadzieji niszczy obawy, brak oczekiwań pozwala na życie pełne świeżości, przeżywanie go bardziej jakim jest, a nie jakim wydaje się powinno być.

Mimo to postrzegam obecnie nadzieję, jak gdyby w dwóch kategoriach:

nadzieja jako oczekiwanie na spełnienie własnych pragnień

i

nadzieja jako otwartość na zmienność, która czyni świat lepszym i rozwijającym się, a my wraz z nim.

Pierwsza nadzieja powoduje frustrację ze względu na chęć zdarzenia się niemożliwego, czyli by rzeczywistość była taka jak wedle naszych żądz i nie pozwala na żywe przeżywanie własnego istnienia, własnej egzystencji.

Druga otwiera na rozwój, zapobiega stagnacji i rozpaczy, daje pozwolenie sobie by czynniki od nas niezależne również miały swój udział, bo i tak już go mają.

Niejako więc nadzieja jawi mi się jako ta, która jest dziecinna i ta, któa jest dojrzała. Jedna jest nastawiona na własne pragnienia, a druga na otwartość wobec mozliwych korzystnych zmian i tego, co przekracza nasze możliwości.

[Sakura_chan]

W niektórych sytuacjach nadzieja dodaje sił, pozwala na optymizm jak np przy ciężkiej chorobie itp. Ale ogólnie uważam że kiedy tylko można to należy brać sprawy w swoje ręce, zamiast się łudzić czy liczyć na to że coś się samo rozwiąże czy samo wyjdzie

[Athi]