[Vodh]

Ja mam podobnie jak IT, choć nie muszę do każdego zwracaćsię nickiem. Ale jeżelo ktoś ma nicka, albo zwykłą, nieinternetową ksywkę to w 9 przypadkach na 10 tak właśnie do niego mówię :) I jeżeli jest to ksywka popularna to trudno mi się przyzwyczaić jak ktoś nazywa tę osobę normalnym imieniem ;p

Za to do mnie nikt nie mówi Vodh, to wybitnie internetowy nick ;p Tak normalnie to od jakichś 4 - 5 lat jestem "wujkiem" (ale nie dosłownie, taka kompletnie bez pokrycia w życiu ksywka ;p) i jakieś 80% populacji tak do mnie mówi (reszta to ludzie którzy zawsze mówią po imieniu + rodzina/nauczyciele/etc.).

[chise]

Myślę, że to bardzo ciekawy temat.... Myślę, że to wielka zaleta tego forum, że jeśli wracam po jakiejś większej bądź mniejszej przerwie zawsze znajdzie się jakiś nowy odkrywczy przyciągający uwagę temat :) Ale do rzeczy.
Wydaje mi się, że w kontaktach netowych, jako że niekoniecznie musimy znać swoje imiona identyfikacja osoby z nickiem jest raczej naturalna, że nawet w kontakcie twarzą w twarz mówienie po imieniu znamionuje jakąś bliższą relację czy lepszą znajomość. Tylko w takim rozumieniu mówi się "do kogoś" po imieniu a "o kimś" wymieniając nick który zna reszta grupy i można się momentami zakręcić :)
najprościej zwracać się do kogoś tak, jak ma się tą osobę zakodowaną w głowie... tak jak się o niej myśli. ciężko mi się przestawić na nazywanie przyjaciółki jakąś ksywką czy poznanej w sieci osoby imieniem nie dlatego, że to wynika z relacji ale na jej wyraźną prośbę. nienaturalne się to wydaje nieco i mija trochę czasu, zanim udaje mi się przyzwyczaić.
uwielbiam za to zwracać się do innych używając bezpośredniej formy: Michale. Agnieszko. :)))
nie bywam w realu nazywana internetowym nickiem, głównie z tej racji, ze nie przedstawiam się w ten sposób i mało osób de facto go zna. z jakiegoś powodu wygodniej mi rozgraniczyć tożsamość *prawdziwą* z tożsamością *wirtualną*.
Nie widzę problemu w zwracaniu się do kogoś ksywką, chociażby i dziwną i trudną do wymówienia, w miejscach publicznych. trudne ksywki zawsze się zresztą zdrabniają i ewoluują w coś wymawialnego afaik.
Nie rozumiem natomiast idei częstego zmieniania nicka. To takie skakanie z kwiatka na kwiatek, wybieranie sobie kolejnych słówek które brzmią ciekawie (imion kolejnych ulubionych bohaterów kolejnych serii;) bez decydowania się na cokolwiek, bez możliwości identyfikacji się z którymkolwiek z nich... Nie wiem, czemu to służy. Moim zdaniem imię powinno być *jedyne* tak jak osoba jest *jedyna*.
Zmiana nicka, imienia wybieralnego, powinna być jeśli już obrazem zmiany w życiu. Coś się stało. Moje poprzednie imię nie pasuje już do mnie, dlatego je zmieniam.

Poza tym, gdyby utworzyć *hierarchię ważności* imion, moim zdaniem wyglądałaby ona następująco
-imię *domyślne* otrzymane w momencie urodzenia - imię *wybrane* przez siebie, mówiące kim jesteś w swoich oczach- imię *nadane* mówiące kim jesteś w oczach innych.
To samo w sobie ciekawe zagadnienie.

[Avellana]

Ja mam do nicków podejście swobodne, bo wyrosłam w domu, gdzie wśród znajomych mamy byli chociażby Ryba, Puchatek, czy Paszczak - po prostu znajomi z klubu turystycznego. Dlatego zawsze pseudonimy były dla mnie czymś naturalnym, o tyle lepszym od imienia (jak już ktoś zauważył tutaj), że rzadziej powtarzalnym, o ile w ogóle powtarzalnym.

Co ciekawe, ja nigdy nie miałam żadnego przezwiska, nawet obraźliwego. Nie złożyło się. Natomiast przyjaciele, w odróżnieniu od znajomych, zwracali się do mnie pełną formą imienia, nie zdrobnieniem ;) Avellaną zostałam dopiero tutaj, ale przywykłam jak do imienia i jakoś mi już zaczęło pasować. Do innych zwracam się niemal wyłącznie po nickach (chociaż niemal zawsze znam i pamiętam imiona) z jednym konkretnym wyjątkiem, do którego muszę zwracać się po imieniu, coby w pracy dziwnie nie patrzyli.

[IT.]

[chise]

[coyote]

[Noire]

[Arashino Shiro]

Nick powinien pasować do osoby. Ja nie mam problemów ani z mówieniem po imieniu, ani z używaniem ksywy...jednak zawsze zanim zdrobnię albo zwrócę się po nicku się pytam czy mogę- sama mam dość niemiłe wspomnienia z przezwiskami więc wolę się zapytać żeby komuś niepotrzebnie nie zrobiło się przykro.

[IT.]

[Salva]

Interesujący temat.

Ja nie mam problemów ani ze swoim imieniem ani z nickami. Imię mam na tyle nietypowe, że nicka nigdy używać nie potrzebowałam. Wszędzie gdzie byłam nigdy nie spotkałam osoby o tym samym imieniu. Co do zdrabniania zdrabniać to ono się i zdrabnia ale w sposób który a. wskazywałby na wielką zażyłość, b. wywołałby we mnie agresję gdyby ktoś nieodpowiedni odważył się go użyć.

A teraz sobie wymyśliłam Salvę ( nota bene zawiera ona połowę mojego imienia ) bo uznałam, że na takim forum wypadałoby sobie wymyslić coś innego. W gruncie rzeczy i tak wszyscy zwracają się do mnie per "Sara", ale na Salvę ( gdyby ktoś zechciał tak do mnie mówić ) też bym się umiała przestawić.

[Zegarmistrz]

Nick Zegarmistrz nadano mi w końcowej fazie liceum, bo cały czas bawiłem się zegarkiem (tym, który zgubiłem tej wiosny). Jako, że lubiłem i nadal lubie (choć niestety nie utrzymuje należytego kontaktu) ludzi z mojej klasy, to zaakceptowałem go łatwo...

Prawdę mówiąc nie mam problemu z porozumiewaniem się za jego pomocom. Zrósł się tak ze mną, że nawet myślę o sobie jako o Zegu.

Dla mnie chierarhia wartości imion zaczyna się na tym, które sami sobie nadamy, zaakceptujemy dla siebie. Świadczy ono o tym, co sami o sobie myślimy, a dla świata jest miarą głośności i wagi naszych czynów.

[IT.]

[Lila]

a wolicie, by ludzie utożsamiali was z waszymi nickami, czy raczej z imionami i kim jesteście naprawdę...

Czasem łatwiej po prostu jest się ukryć za maską ( nickiem ) niż pokazać kim sę jest naprawdę... takie jest moje zdanie... moje czyli - Martin Alex Sghter... ( Martyny Oli ) jak kto woli... znanej wam jako Lila...


( o właśnie to może napisze swój stary pseudonim... )
Pochodził on od nazwiska, jeszcze w Polsce, jak byłam w rodzinie zastępczej... na nazwisko miałam Ciam... i byłam Ciamka... jakoś tak - ale mi się podobało :D

[Zegarmistrz]

[Serika]