[Martita]

tak się zastanawiałam, w którym dziale ten topik umieścić, i wybrałam offtopa...
Wczoraj oglądałam film "powiem pustyni" - nalezy dodać, że oglądałam od "środka" filmu. Najprawdopobniej przegapiłam moemnty życia pewnego człowieka, który zgubił się na pustyni, i zaprzyjaźnił się z leoaprdem.
Dobrze czytacie - zaprzyjaźnił się z leopardem. Mało tego! Nazwiązał się romans, co było dla mnie obsolutnym szokiem.
Najgorzej było po "zdradzie". Nie będę opisywać tutaj szaleństwa tego człowieka, po samo wspomnienie mnie odmóżdza ><
jakiś czas temu zastanawiałam się, czy nie lepsze jest zycie w pojedynkę. Ale teraz po obejrzeniu tego filmu zaczynam negować również samotność.
Czy życie w pojedynkę/czystości (np księża) jest dobrym wyborem? Czy samotność nie doprowadza do szaleństwa?
zastanawiają mnie mnisi buddyjsce. Oni dzięki medytacji uzyskali równowagę, której nawet potrzeby seksualne nie zburzą.
podczas gdy my Europejczycy... sami zresztą wiemi, jacy jestesmy.
A teraz mam w głowie mętlik - samotność jako oznaka choroby, i domniemana miłość... był taki okres w moim życiu, że wartość miłośći odrzucałam... (może to efekt ciągłego słucxhania o kryzysach w małżeństwie?)... a teraz sama nie wiem, co mam o tym myśleć. Pozoastac pomiędzy dwoma tymi uczuciami?
co o tym myślicie?
albo nie: jakbyście się zachowywali na miejscu tego mężczyzny? Czy potrafilibyście nawiązać romans ze zwierzęciem? (to moze niekoniecznie, bo to była tylko fikcja literacka... ale np słyszałam, że Robinson Cruzo łapał kozy i... ><)

[Mai_chan]

Słonko, ale co innego zwyczajne nieposiadanie partnera, a co innego skrajne odosobnienie. Podałaś przykłady takiego skrajnego odosobnienia - Robinson Cruzoe czy "człowiek od leoparda". Ja jeszcze dodam człowieka, którego historię pokazano w filmie "Cast away" (nie pamiętam polskiego tytułu, a tym bardziej nazwiska), który "przyjaźnił się" z kokosem z namalowaną nań twarzą. Wszystkie te przypadki łączy jeden czynnik - KOMPLETNY brak kontaktu z innymi ludźmi. Człowiek jest zwierzęciem stadnym. Potrzebuje innych ludzi do życia. Brak tychże będzie prowadził do jakiejś formy obłędu - szukania choćby namiastki kontaktu z innymi, nawet jeśli oznacza to okłamywanie samego siebie.

Ty natomiast próbujesz mieszać takie skrajne przykłady ze zwyczajnym zjawiskiem "bycia singlem". Nieposiadanie partnera nie sprawia, że nie masz kontaktu z ludźmi. Nadal masz przyjaciół/wrogów/znajomych/kolegów/sąsiadów/tę *(@(!)! z księgowości/tego zimnego drania ze spożywczaka. Nadal jesteś częścią społeczeństwa. Eliminuje to ten "czynnik obłędu" występujący wśród ludzi odciętych od świata. Co oczywiście nie znaczy, że "single" nie mogą mieć problemów ze sobą. Ale to już sprawa osobnicza - niektórych brak partnera będzie doprowadzał do depresji, innym nie będzie to sprawiało różnicy, jeszcze inni wręcz będą unikać związków. Wszystko zależy od osobistych potrzeb i rodzaju pokręcenia psychiki (bo każdy z nas ma jakieś pokręcenia psychiki).

[Vodh]

[Martita]

[Vodh]

[BOReK]

[Zegarmistrz]

[BOReK]

No to nie trzeba chorować. W końcu nic się nie dzieje bez przyczyny. Ale fakt, są chwile gdy ktoś obok się przyda. Wniosek: jeśli chcesz być singlem, stań się absolutnie samowystarczalny :P.

[Mai_chan]

Ja mam wrażenie, że nie bierzecie pod uwagę jednego czynnika.

Ludzie mają różne potrzeby, wspólne dla całego społeczeństwa, począwszy od najbardziej podstawowych, zapewniających przeżycie, po bardziej "duchowe" jak potrzeba uznania czy bezpieczeństwa. Ok, to się zgadza. Ale różni ludzie różnie te potrzeby zaspokajają i mają je rozwinięte w różnym stopniu. Dla niektórych potrzeba samorealizacji zostanie zaspokojona po urodzeniu czwórki dzieci i szlus, inni będą zaspokojenie tej potrzeby widzieć wyłącznie w karierze zawodowej. Ta sama potrzeba, a zupełnie inne podejścia. Tak samo z np. potrzebą uznania. Niektórzy poczują się zaspokojeni dopiero po zdobyciu sławy, innym zależy tylko na uznaniu wąskiej grupy osób.

Wszystko zależy od człowieka. I tak samo jest z potrzebą bliskości oraz z popędem seksualnym. Wspomniani przez Martitę mnisi buddyjscy czy kapłani rezygnują z popędu i jest to ich problem - niektórzy znoszą to bez najmniejszego trudu, inni w pewnym momencie "pękają" albo wpadają w depresję. Znowu, kwestia osobnicza. Co do mizantropii... Mam dziwne wrażenie, że taki mizantrop też by długo nie wytrzymał na bezludnej wyspie. Potrzebujemy ludzi do życia. Choćby po to, żeby ich nie znosić.

[achiever]

Za dużo tematu nie czytałem, bo niezbyt mnie interesuje, ale wypowiem się trochę, acz krótko na temat mnichów buddyjskich.

Przede wszystkim nie ma żadnego nakazu by byli samotni przez całe życie. Są tak długo samotni jak chcą. Co więcej cel, do którego dążą jest równie dostępny bez samotności. Kwestia podjętej drogi. A nie dążą też do celu jako do osiągnięcia czegoś, a jedynie do przeniknięcia tego co już jest.

Być może ominąłem jakiś drastyczny odłam buddyzmu, w którym są mnisi na wzór chrześcijański (czyli samotność do końca życia i brak więzi z kobiętą czy mężczyzną, choć specjalnym znawcą nie jestem w temacie zakonów chrześcijańskich), ale to raczej mało możliwe.

A jednak trochę mnie zainteresował sabdżekt...:P

Wg mnie zjawisko samotności jako "samo przez się" nie istnieje. To człowiek sam z siebie czyni się samotnym, bo brakuje mu czegoś. A człowiek nikogo nie potrzebuje. Wcale nie potrzebuje ludzi by żyć (tutaj oczywiście wchodzą potrzeby psychologiczne, np.: potrzeba przynależności, ale jest to potrzeba też tylko do pewnego stopnia; zanim ta potrzeba się nie pojawi są poprzednie i dopóki nie wchodzimy w pewien wiek, problem samotności w ogóle nie istnieje; a kiedy się pojawia ta omawiana tutaj potrzeba to i tak łatwo ją zaspokajać, że problem samotności zachodzi wówczas, jak wg mnie jest podane w po-następnym akapicie).

Owszem będąc samemu można umrzeć. Ale jest to mało możliwe, a jeśli rzeczywiście tak się stanie, to ta osoba nie jest samotna przez kogoś, tylko siebie. Chyba że osoba specjalnie chce sama umrzeć to już co innego:P, ale no nie wiem komu taki pomysł do głowy może wpaść...

Wydaje mi się, że też właśnie może być wtedy przez siebie samotna, bo za bardzo jest zależna od ludzi. Człowiek boi się innych, więc ich unika. Inna sprawa, że chodzenie do kogoś, aby nie być samotnym uznaję za taką samą głupotę jak tę ze zdania poprzedniego.

Ale ludzie są, więc się zastanowimy czy ich człowiek potrzebuje, kiedy jednostka rozważająca ten problem pozostanie sama. Naprawdę sama, czyli np. wybuch bobmy atomowej i np. Jacek jest jedynym zdrowym i ocalałym. A jako że ludzie są - czemu nie cieszyć się ich obecnością i samym sobą z nimi?


EDIT/

Mai-chan:

Za dużo tematu nie czytałem, bo niezbyt mnie interesuje, ale wypowiem się trochę, acz krótko na temat mnichów buddyjskich.

Przede wszystkim nie ma żadnego nakazu by byli samotni przez całe życie. Są tak długo samotni jak chcą. Co więcej cel, do którego dążą jest równie dostępny bez samotności. Kwestia podjętej drogi. A nie dążą też do celu jako do osiągnięcia czegoś, a jedynie do przeniknięcia tego co już jest.

Być może ominąłem jakiś drastyczny odłam buddyzmu, w którym są mnisi na wzór chrześcijański (czyli samotność do końca życia i brak więzi z kobiętą czy mężczyzną, choć specjalnym znawcą nie jestem w temacie zakonów chrześcijańskich), ale to raczej mało możliwe.

A jednak trochę mnie zainteresował sabdżekt...:P

Wg mnie zjawisko samotności jako "samo przez się" nie istnieje. To człowiek sam z siebie czyni się samotnym, bo brakuje mu czegoś. A człowiek nikogo nie potrzebuje. Wcale nie potrzebuje ludzi by żyć (tutaj oczywiście wchodzą potrzeby psychologiczne, np.: potrzeba przynależności, ale jest to potrzeba też tylko do pewnego stopnia; zanim ta potrzeba się nie pojawi są poprzednie i dopóki nie wchodzimy w pewien wiek, problem samotności w ogóle nie istnieje; a kiedy się pojawia ta omawiana tutaj potrzeba to i tak łatwo ją zaspokajać, że problem samotności zachodzi wówczas, jak wg mnie jest podane w po-następnym akapicie).

Owszem będąc samemu można umrzeć. Ale jest to mało możliwe, a jeśli rzeczywiście tak się stanie, to ta osoba nie jest samotna przez kogoś, tylko siebie. Chyba że osoba specjalnie chce sama umrzeć to już co innego:P, ale no nie wiem komu taki pomysł do głowy może wpaść...

Wydaje mi się, że też właśnie może być wtedy przez siebie samotna, bo za bardzo jest zależna od ludzi. Człowiek boi się innych, więc ich unika. Inna sprawa, że chodzenie do kogoś, aby nie być samotnym uznaję za taką samą głupotę jak tę ze zdania poprzedniego.

Ale ludzie są, więc się zastanowimy czy ich człowiek potrzebuje, kiedy jednostka rozważająca ten problem pozostanie sama. Naprawdę sama, czyli np. wybuch bobmy atomowej i np. Jacek jest jedynym zdrowym i ocalałym. A jako że ludzie są - czemu nie cieszyć się ich obecnością i samym sobą z nimi?


EDIT/

Mai-chan:

[Martita]

[IKa]

[achiever]

Martita:

Martita:

[Vodh]

[Momoko]

Coś miałam napisać... później się rozmyśliłam... a jednak napiszę.
Nie wiem, czy ktokolwiek czytał artykuł z Polityki pt. "Ludziofobia". Artykuł ukazał się z rok, czy dwa lata temu, nie mam go zachowanego, więc nie mogę przytoczyć fragmentów.
Hmm... w każdym razie opowiadał o paradoksie pewnej choroby cywilizacyjnej czyli nadnieśmiałości, lub inaczej ludziofobii (to miało też bardziej naukową nazwę, ale ja oczywiście nie pamiętam...).
Trudno jest określić, w którym miejscu kończy się zwykła nieśmiałość, a zaczyna choroba. W wielkich miastach coraz częściej spotyka się ten problem (oczywiście nie na dużą skalę; to dotyczy pojedynczych jednostek), gdy człowiek przytłoczony jest czy to konkurencją, czy ogólną nerwowością życia.
Człowiek jest istotą stadną. Nie da się ukryć. Lecz współcześnie pojawiają się jednostki, które nie potrafią znieść zbytniego zagęszczenia ludzi wokół siebie. Taj jakby limit więzi zosatał wyczerpany.

I jeszcze co do zwierząt ludzi samotnych. Ja w tym nie widzę nic takiego...(jak wyżej)
To prawda, że samotnicy częściej mają zwierzęta, ale chyba bardziej widoczny jest wybór, na jakiego pupila się dycydują. Z tego co wiem, single preferują koty, a rodziny zwykle (jako pierwsze) wybierają psy. Oczywiście na wybór wpływa też osobista sympatia dla danego gatunku