[Grisznak]

[Mai_chan]

[Grisznak]

Mai, nie była to przypadkiem ta ilustracja?

Swoją drogą, zauważyłem, że nie wspomniałem o bardzo istotnym elemencie moich związków z prasą, jakim był fanziny. Właściwie w połowie lat 90, kiedy prasa muzyczna przestała już dostarczać informacji na temat coraz bardziej interesującej mnie muzyki, zacząłem szukać głębiej. Szukałem na ślepo, ale miałem szczęście. Pierwszym, jaki wpadł w moje ręce był świetny "Holocaust" redagowany przez Tomka Krajewskiego. Był w całości po angielsku, skład pierwszych numerów był bardzo podziemny, ale zawartość była niesamowita. Właściwie dzięki "Holocaustowi" zacząłem gdzieś tam funkcjonować - pisać listy, wymieniać się nagraniami na kasetach, kontaktować z zespołami i zinami z całego świata. To był niesamowity okres. Została mi z niego kupa kaset i karton listów. Ile sztuk "Return of the Northen Moon" Behemoth czy "In the Glare of the Burning Churches" Graveland, "The Triump of Pagan Beliefs" Veles albo "Unholyunion"" Christ Agony, o innych mniej znanych nie mówiąc, zgrałem ludziom z całej kuli ziemskiej to nawet nie wspomnę. Ale ja nie o tym... zinów przewinęło mi się przez ręce mrowie. Spora z nich część to były koszmarki, ale było też kilka perełek. Wymieniłbym "Fucking Bitch", "Najświętszy Napletek Chrystusa", "Sadistic", "Poganin", "Agonia", "Necroscope" i "Wolfpack". Z zagranicznych wspomniałbym o hiszpańskim "Barbarian" (napisałem do niego nawet coś o mitologii słowian), rumuńskim "Kogaionon", norweski "Oskorei" czy włoski "Pagan Dark Witchcraft".

Gdy zainteresowałem się środkowiskiem fanów mangi i anime, epoka zinów dobiegała końca. Zabiły ją komputery, a zwłaszcza internet. Kiedyś, kiedy nie było sieci, emaili itd, ziny były podstawową bazą kontaktową i źródłem wiedzy. W chwili, gdy pojawił się szeroko dostępny net, wszystko to przeniosło się tam. Zatem z mangowych zinów wspomnę dobrze tylko jeden "MA 88". Kilka innych, które widziałem, nie przekonywało mnie już, choć czasem były całkiem nieźle zrobione, ale jakoś brakowało im tej specyficznej aury. Jedynym, który dłużej przetrwał, był "Youkou" robiony przez Gareta, któremu zresztą trochę pomagałem przez pewien czas. Potem pojawiło się jeszcze dziwadło pt. "Kyaa", które poziomem tekstów przypominało bardzo słabe fanziny, ale oprawą graficzną i tematyką aspirowało do głównego nurtu. Można jeszcze wymienić "Nansze", które egzystowało (i chyba nadal egzystuje) gdzieś na uboczu naszego światka, bardziej w chwili obecnej celując w rynek alternatywny. Długo jednak istniało w fandomie mangowym, pokazujac nieco inne, kolorowe i szalone oblicze. Panie redaktorki na PierniConie II słusznie dostały nagrodę za najlepszy zin.

Mai, nie była to przypadkiem ta ilustracja?

Swoją drogą, zauważyłem, że nie wspomniałem o bardzo istotnym elemencie moich związków z prasą, jakim był fanziny. Właściwie w połowie lat 90, kiedy prasa muzyczna przestała już dostarczać informacji na temat coraz bardziej interesującej mnie muzyki, zacząłem szukać głębiej. Szukałem na ślepo, ale miałem szczęście. Pierwszym, jaki wpadł w moje ręce był świetny "Holocaust" redagowany przez Tomka Krajewskiego. Był w całości po angielsku, skład pierwszych numerów był bardzo podziemny, ale zawartość była niesamowita. Właściwie dzięki "Holocaustowi" zacząłem gdzieś tam funkcjonować - pisać listy, wymieniać się nagraniami na kasetach, kontaktować z zespołami i zinami z całego świata. To był niesamowity okres. Została mi z niego kupa kaset i karton listów. Ile sztuk "Return of the Northen Moon" Behemoth czy "In the Glare of the Burning Churches" Graveland, "The Triump of Pagan Beliefs" Veles albo "Unholyunion"" Christ Agony, o innych mniej znanych nie mówiąc, zgrałem ludziom z całej kuli ziemskiej to nawet nie wspomnę. Ale ja nie o tym... zinów przewinęło mi się przez ręce mrowie. Spora z nich część to były koszmarki, ale było też kilka perełek. Wymieniłbym "Fucking Bitch", "Najświętszy Napletek Chrystusa", "Sadistic", "Poganin", "Agonia", "Necroscope" i "Wolfpack". Z zagranicznych wspomniałbym o hiszpańskim "Barbarian" (napisałem do niego nawet coś o mitologii słowian), rumuńskim "Kogaionon", norweski "Oskorei" czy włoski "Pagan Dark Witchcraft".

Gdy zainteresowałem się środkowiskiem fanów mangi i anime, epoka zinów dobiegała końca. Zabiły ją komputery, a zwłaszcza internet. Kiedyś, kiedy nie było sieci, emaili itd, ziny były podstawową bazą kontaktową i źródłem wiedzy. W chwili, gdy pojawił się szeroko dostępny net, wszystko to przeniosło się tam. Zatem z mangowych zinów wspomnę dobrze tylko jeden "MA 88". Kilka innych, które widziałem, nie przekonywało mnie już, choć czasem były całkiem nieźle zrobione, ale jakoś brakowało im tej specyficznej aury. Jedynym, który dłużej przetrwał, był "Youkou" robiony przez Gareta, któremu zresztą trochę pomagałem przez pewien czas. Potem pojawiło się jeszcze dziwadło pt. "Kyaa", które poziomem tekstów przypominało bardzo słabe fanziny, ale oprawą graficzną i tematyką aspirowało do głównego nurtu. Można jeszcze wymienić "Nansze", które egzystowało (i chyba nadal egzystuje) gdzieś na uboczu naszego światka, bardziej w chwili obecnej celując w rynek alternatywny. Długo jednak istniało w fandomie mangowym, pokazujac nieco inne, kolorowe i szalone oblicze. Panie redaktorki na PierniConie II słusznie dostały nagrodę za najlepszy zin.

[Urawa]

Temat odkopałem, bo trafił się powód. Na imię mu "Pinezki". Zacznijmy od tego, że satyra polityczna w Polsce zdechła (ktoś jeszcze pamięta "Polskie Zoo" czy "Dziennik Telewizyjny" Fedorowicza?) a jej miernikiem poziomu jest "Szkło kontaktowe", z dowcipem lekkim jak ruski pocisk międzykontynentalny. Toteż z pewnymi nadziejami przywitałem pojawienie się "Pinezek", magazynu satyry politycznej. Tytuł, jak pewnie co bardziej obyci skojarzą, nawiązuje do dawnych "Szpilek". Niestety, od razu nadmienię, nawiązanie to ma sens, jeśli powiemy o najgorszym okresie "Szpilek", czyli tym powojennym, gdzie były one organem władzy komunistycznej, rząd londyński był w nich sojusznikiem Hitlera, AK - zaplutym karłem reakcji, PSL - rodzimym faszyzmem, a w Katyniu to Niemcy... "Pinezki" niestety prezentują podobny poziom humoru, tyle, że tutaj wrogami są Donek i Bronek. Nie żebym obu panów lubił, ale prymitywny, wyjątkowo jednostronny i ciężki, a przy tym nierzadko zwyczajnie wulgarny dowcip tego magazynu odrzuca momentalnie. Ciekawe, ile procesów będzie po pierwszym numerze?

To ciekawe zjawisko, bo po ludziach związanych z prawicą, deklarujących się jako wierzący, oczekiwałbym jednak nieco więcej taktu i zwyczajnej, ludzkiej godności w stosunku do bliźnich, nie zaś kloacznego, chamskiego humoru, rodem z forum Onetu czy WP. Pomijam już to, że ludzie, którzy obrażali się za żarty ze śp. Lecha Kaczyńskiego, prezentują tu kpiny z urzędującego prezydenta w sposób nawet mi, osobie która nań nie głosowała, obrzydliwy. Sumując, dostaliśmy "Szkło kontaktowe" i "Onet" a'rebours, tyle że w formie drukowanej. Raz kupiłem, więcej nie tknę. I wam także radzę to samo. Za te dwa złote lepiej kupić batonika lub puszkę 7Upa.

[Urawa]

Lista sprzedaży tygodników opinii za rok 2010.
Ciekawostką jest stała już pierwsza pozycja "Gościa Niedzielnego", konsekwentnie bojkotowanego we wszystkich przeglądach prasowych. Godny uwagi jest też rekordowy wzrost (o ponad 100%) sprzedaży "Gazety Polskiej".

[vries]

[Urawa]

Szymon Hołownia odchodzi z Newsweeka.