[Meliana]

Kilka dni temu skończyłam czytać "Endymiona". I zawód proszę Państwa, ogromny zawód! Książka jest już tylko marnym cieniem swoich dwóch WIELKICH poprzedników. Męczyłam się z nią - bagatela! - dwa miesiące! Zaczęła się porywająco, ale cały środek i końcówka były niestety słabe. Co chwilę miałam wrażenie, że autorowi zabrakło pomysłów, polotu, jakiejś "iskry bożej", która towarzyszyła mu przy tworzeniu dwóch poprzednich części.

Poza w/w początkiem, niemal całkowicie zniknął gdzieś klimat znany z "Hyperiona" i "Upadku...". Pojawili się za to nowi bohaterowie: Enea - przyszły Zbawiciel i Raul - jej bodyguard. Tak miałkiej pary nie spotkałam chyba od czasów "Zmierzchu". Każde wypowiadane przez nich słowo, gest relacja wydały mi się strasznie naciągane i do bólu sztuczne. Pominę może milczeniem ich "domniemany" związek, bo schemat tego pomysłu przyprawia mnie o zgrzytanie zębów.
Poznęcam się za to nad bohaterami. Jedyny, który wydał mi się godną uwagi postacią, to cichy i pokorny android A. Bettik. Reszta jest albo schematyczna, albo wręcz psychologicznie nieprawdziwa. To ostatnie odnosi się oczywiście do Enei. I tu podpisuje się pod słowami GoNik:

[Samuel]

Utknąłem w połowie "Triumfu Endymiona". Niestety o ostatniej części tego cyklu nie mam nic dobrego do powiedzenia. Kojarzy mi się taki komentarz o "The Matrix" z jednego ze stripów xkcd: "Noo, Matrix to był świetny film... Szkoda, że nigdy nie nakręcili sequeli..."

[Anarchy Maniek]

Hyperion był cudowny niestety im dalej w las tym więcej drzew ;x Dla mnie najciekawsza była pierwsza część. A konkretnie historia Sol'a i małej Racheli. Loffciam tą dziecinkę ;*