[MaDeR Levap]

To chyba byłoby na tyle, jeśli chodzi o wojujący ateizm i truchła (lol). Dalej odbieram to, co się stało jako trochę sprzeczne. Powrót do status quo oczywiście, ale jakiś postęp i rozwój charakteru jest (ostatecznie pogodzenie się z śmiercią ojca). Złe wrażenie na mnie zrobiła chwilowa przemiana Kumin, nie na miejscu.

Wiedziałem, że główni bohaterowie już się spotkali. W pierwszym poście pisałem o swoich podejrzeniach. Ścieżki faktycznie się skrzyżowały dwa lata wcześniej. Nie to, żeby to było trudne do odgadnięcia, to popularny trop.

Podsumowując, głównym, prawdziwym motywem całej historii okazało się być "eskapizm z umiarem to nic złego".

[shugohakke]

[wa-totem]

Po obejrzeniu 11-12... podobało mi się. Wypadło trochę chropawo i nierówno, ale znośnie.

Based ShiPka dostaje kolejne punkty za inteligencję... i może Yuuta startuje z 2deep4me, ale wychodzi na końcu, że jednak rozumie. Mimo, że pozostawienie Rikki samej w tej sytuacji... eeeech, facepalm.

Z Kumin wyszła aktorka - jak przyszło co do czego, umiała przypomnieć Yuucie to i owo. Jak na sempai przystało :3

Z Dekomorona normalfag wyglądał już wcześniej, ale tutaj zmiana była chyba najbardziej uderzająca.

Generalnie, uwzględniając japońskie tradycje, to nie spodziewałem się tak pozytywnego tonu. To było miłe.

[Raul]

Najbardziej wkurzający był odcinek 11, 12 naprawił praktycznie wszystko. Dobre podsumowanie. Świat może być nudny lub wyjątkowy, i nie ma co się spinać byciem "normalnym".
Szynkę da się lubić, niespodziewanie.
Kumin - szok dla mnie, nie spodziewałem się. Wielki plus dla niej.
Dekomori - niegroźny głuptas, nie wiem jak można było jej nie poznać po "przemianie".
Isshiki - dobry kolega głównego bohatera, przydał się
Yuuta - niech ktoś wymaże mi z pamięci końcówkę 10 i cały 11 odcinek. Było blisko, żeby się skompromitował. Dobrze, że nie jest tak głupi jakiego czasem udaje.
Rikka - można jej nie lubić? Jest aż za delikatna i nieśmiała. Chciałoby się nią opiekować.

Dobrze, że nie wymyślali na siłę kolejnych odcinków.
Bardzo przyjemnie się oglądało.

[Sebaar]

Miała być komedia szkolna o "szalonych" licealistach, a dostaliśmy serię w której poruszane są takie tematy jak pogodzenie się ze śmiercią bliskich oraz poszukiwanie własnego ja. Co ciekawe w obu przypadkach tematy te przedstawiono całkiem zgrabnie i konkretnie, w tej serii udało się uniknąć przesadnego dramatyzmu i traktatów filozoficznych którymi lubią męczyć widza co ambitniejsi reżyserzy.


Tak więc ponieważ jestem w dobrym humorze to ocenię całość na 9/10.