[Zegarmistrz]

Czyli osoba uznawana za objawienie roku 2004, jeden z ciekawszych, polskich pisarzy fantasy. W odróżnieniu od większości naszych twórców nie działa w klasycznym, sztampowym błontnisto - amoralnym - aromatycznym Dark Fantasy, tylko tworzy w nurcie baśniowym, skupiając się na opowieściach ludowych i charakterystycznym, folklorystycznym stylu. Nie sposób jego powieści Wichry Smoczogór i Poszarpane Granie nie nazwać mądrymi i uniwersalnymi, a przy tym świerzymi i oryginalnymi, mimo, że opierającymi się na - zdawałoby się - wyeksploatowanych w literaturze polskiej motywach.

Od wczoraj dostępna w sprzedaży jest też jego nowa książka Ględźby Ropucha, której nie dane mi było jednak jeszcze czytać (Ave pochwal się...)

[Bianca]

wichry byly fajne, granie jednak gorsze troche........ ale ropucha nie kojarze, niech no przydzie wyplata......

wichry byly fajne, granie jednak gorsze troche........ ale ropucha nie kojarze, niech no przydzie wyplata......

[Zegarmistrz]

Skończyłem Ględźby. Generalnie jest to pozycja minimum bardzo dobra, nie mniej jednak grzesząca standardową wadą zbiorów opowiadań: jedne pozycje są dobre, inne takie o.

Nie polecam też osobom nastawionym na szybką akcje... To lektóra którą trzeba kosztować małymi kęsami, cierpliwie się nią delektować i czekać płenty w ostatnim momencie.

Co do opowiadań: Księga - świetna, Pierwsza taka drużyna - to jest nieco łatwiejsze niż większość, ale i tak doskonałe... Można używać jako próbnik podatności na Szostaka, Pielgrzymi - dobre, ale troche słabsze niż poprzednie, Wieszczba - równierz nieco gorsza, Chata w górach - wraca motyw Nudy... Jeno z lepszych opowiadań w zbiorze. Sny guślarza - WTOPA!!! Jakoś ominąłem je przy czytaniu (coś ostatnio niedobrze ze mną). Trzy wiosny - kolejny motyw złego losu. Przynajmniej bardzo dobre. Swiar Sverrira - ot, takie o... Zima w Vipperze - też mnie nie zachwyciło... Spodziewałem się czegoś więcej. Kłopoty z błaznem i Troski Wikłacza - dziełka geniuszu po prostu! Salamandra zagubiny na południowym bazarze - takie sobie. Bęben z koziej skóry - to znałem już wcześniej, spodobało mi się wówczas bardo, dobrze było je sobie odświerzyć. Gospoda na rozstaju - gdyby nie towarzystwo uznałbym je za bardzo dobre. Cztery opowieści górskie - dość średnie, jak na ten zbiór, Ględźby Ropucha - klamra, całkiem udana zreszta.