[tai]

A co tam. Podzielę się z wami co sądzę o tym życiu. ^^ Nie ma to do końca sensu. Ale mogę spróbować jako poetka ^^

Kolejny raz wpatrzona bezmyślnie w ścianę.
Jej wzrok błądzi po zimnej odległej bieli.
Jej usta uśmiechają się delikatnie.
Lecz jej oczy są martwe.
Puste.
Głosy obijają się w jej głowie.
Sprawiają ból.
Zagryza wargę, zaciskając bezsilnie pięści.
Otoczona ludźmi.
Zamknięta w swoich oczach wypatruje zachodu.
Nagle, spłoszona niczym szczenię odwraca głowę
starając się uciec przed nieznanym dźwiękiem
Ale to tylko cichy szept wśród ryku ludzi.
Wsłuchuje się w melodie płynące z jej wyobraźni.
Po raz kolejny zamyka się w swoim świecie.
Nikt jej stamtąd nie wyrwie.
Do czasu, aż przestraszona,
ucieknie wzrokiem od białej ściany
i umrze z samotności.
Proszę o krytykę, byle nie za surową Bo na mnie wszyscy emo mówią ^^ Jeszcze mogę sobie coś zrobić.
Druga Tai: O. I to jest dobry argument ^..^

[Alira14]

Na przyszłość- gdy żądasz krytyki, nie sugeruj, że możesz sobie coś zrobić w przypadku surowej oceny. To ludzi odstrasza. No, chyba, że chcesz tylko komplementy, ale wtedy po co cokolwiek pisać o krytyce? Mimo wszystko wg własnych standartów będę łagodna. Ale w pewnych przypadkach surowość to kwestia definicji.

Mam pytanie- ile w swoim życiu przeczytałaś wierszy? I nie mam na myśli tych, do których zmusza szkoła (Słowacki wielkim poetą NIE był i nikt mi tego nie wmówi! Wg mnie, Mickiewicz był lepszy.). I ile ich napisałaś? Bo jest różnica w poprawianiu kogoś kto pierwszy raz tańczy, a kogoś kto depcze po stopach partnera od lat.
To co napisałaś, nie jest wierszem. To opowiadanie. Jak w prozie, składasz pełne zdania. Postawienie jedno pod drugim nic nie zmieni. Przynajmniej nie zrobiłaś błędu tego co większość- nie siliłaś się na częstochowskie rymy.
Widzisz, współczesna poezja polega na tym, aby przy jak najmniejszej ilości słów, jak najlepiej dobranych, ukazać całą esencję danego zagadnienia.
Tematyka- rozumiem, że to miał być emo wiersz. Widzę próby wykorzystania metafory, jednakże korzystasz z tych, które były wykorzystywane już po wielokroć. Dziękuję ci, że nie jesteś setną istotą piszącą o sercu krwawiącym z rozpaczy i burdelu we własnej głowie. Jeżeli naprawdę chcesz pisać wiersze, postaraj się poszukać innych środków wyrazu. I szczerze mówiąc nie wygląda mi to na wiersz o życiu. Raczej o dziewczynie, która czuje się wyalienowana i boi się, że umrze samotnie, bo nikt nie chce jej zrozumieć. Sama takie cudeńka pisałam w pierwszej gimnazjum, ale wierz mi po jakimś czasie mija.
Moja rada - czytaj dużo wierszy, zastanawiaj się co chcesz przekazać, a twoja twórczość będzie ewoluować.

[Abigail]

Zgodzę się z Alirką, ale dodam jeszcze parę słów od siebie.
Nie wiem, ile masz lat, ale zakładam, że jesteś w wieku gimnazjalno-licealnym. Na tle typowej twórczości ludzi w tym wieku wypadasz na pewno korzystnie, przede wszystkim piszesz po polsku, co niestety nie jest często spotykane.
Wiersz rzeczywiście emowaty, co do mnie akurat nie przemawia (już, bo jakieś 5 lat temu jak najbardziej), ale lepiej pisać o czymś, co jest Ci bliskie niż silić się na tematy, których zupełnie nie czujesz. Poza tym zajrzałam na bloga i widzę, że czytujesz poezję, więc pewnie z twoim pisaniem będzie coraz lepiej :)

[tai]

Dziękuję wam bardzo :) A z tym robieniem sobie czegoś to był żart ^^ Aż tak daleko się nie posunę. I tak jak mówiłyście będę starała się tworzyć tę poezję coraz lepiej :) Dziękuję wam bardzo :*