[JJ]

[Ysengrinn]

[Avellana]

No i mówiłam, strasznie dużo rzeczy tu się nakłada...

Przede wszystkim, co bardzo istotne, należy roboczo przyjąć, że nie jest tak, że jak coś jest wybitne, to musi się "podobać". Ja tu pomijam w ogóle aspekt tego, że niektóre rzeczy nie mają się "podobać", tylko na przykład wywołać jakiś wstrząs - ale mnóstwo tu zależy od indywidualnych gustów. Do znudzenia się przyznaję, że nie lubię literatury i filmów wojennych. Nie lubię tematyki i już, dowolnie wspaniałe dzieło mi się raczej nie spodoba. Różnica (przynajmniej dla mnie) jest taka, że nie kwestionuję w związku z tym istnienia takich dzieł. Wierzę, że są, po prostu nie mam ochoty się z nimi zapoznawać. To oczywiste. Tymczasem bardzo często spotykam się z podejściem w stylu "nie lubię romansów = wszystkie romanse są złe", często podpartym zabójczym dowodem "widziałam romans, był szmirowaty, więc wszystkie takie są".

JJ (swoją drogą, witam na forum!) - ja bym właśnie bardzo nie chciała rozmywać pojęć. Oczywiście, masz 100% racji, bo "nie dorosłeś do tego" jest ulubionym argumentem osób, którym dorosłość myli się z dojrzałością. Tyle tylko, że to, iż ów argument jest (regularnie) nadużywany, nie zaprzecza w żaden sposób temu, że (równie regularnie) zdarzają się sytuacje, w których jest on w pełni uzasadniony. Kiedy mówimy o teoretycznych poglądach teoretycznych osób, wszystko można dopasować. Ale kiedy wdajemy się w dyskusję z konkretną osobą, bardzo szybko umiemy ocenić, czy jest to dojrzały i inteligentny rozmówca, czy też niedojrzały pieniacz (i wiek metrykalny tu akurat nie ma nic do rzeczy). Natomiast jedną rzecz muszę podkreślić: niezależnie od tego, jak bardzo palce i język by mnie świerzbiały, nigdy w życiu nie użyłam argumentu "że ktoś nie dorósł" w faktycznej dyskusji z konkretną osobą. Bo to nie jest argument do dyskutowania z kimś, kto ma odmienne zdanie, to tylko ocena ogólna, zakładająca, że część osób, które od danego utworu odpadną, mogła do niego nie dojrzeć (a część zapewne nie dojrzeje nigdy).

W "spektrum" odbiorców danego dzieła trudnego masz zazwyczaj wszystkie opcje: od takich, którzy rzecz faktycznie przyswoili i mają o niej jakąś podpartą osądem własnym opinię (pozytywną lub negatywną) do takich, którzy tylko udają, że zrozumieli i na tej podstawie albo powtarzają formułki po innych albo (co częściej) gromią maluczkich, którzy "nie zrozumieli niczego". Przy czym uważam, że właśnie ta ostatnia grupa jest zazwyczaj najbardziej zażarta w dyskusjach i zwykle odpowiada za "negatywny hałas" wokół danego tytułu, zniechęcający poważniejszych odbiorców.

Co do współtworzenia dzieła - tu się zgodzę, ale też po części, bo to temat na inną dyskusję... Mówiąc w dużym skrócie, należałoby zadać niepolityczne pytanie, czy każdy odbiorca jest "tyle samo" wart... W sensie, czy jeśli ja ocenię, że - bo ja wiem - Ginga Tetsudo no Yoru to film wybitny, a blogaskowa dwunastolatka stwierdzi, że to jakaś głupia chała, to nasze opinie będą na pewno tyle samo warte? Inna sprawa, że to znaczy, iż moi znajomi będą raczej wierzyć w moje osądy, a znajomi nastolatki - w jej. I obie strony będą zadowolone ;)

Zgadzam się całkowicie z tym, że po stylu komentarzy do recenzji można zwykle bardzo trafnie oszacować, jakiego rodzaju widowni seria się podoba (i odnieść to do siebie). Chociaż są wyjątki... Kiedy skrytykowałam drugi film Kino no Tabi, pojawiło się kilka komentarzy (usuniętych, ponieważ zawierały wyłącznie mało wybredne wycieczki osobiste), napisanych stylem, łagodnie mówiąc, dość prymitywnym. A zatem był to ktoś, kto w jakiś sposób umiał "odebrać" ten serial, a jednocześnie nie potrafił w sposób elegancki i spokojny wyrazić swojej opinii... Ale to jednak wyjątki potwierdzające regułę.

[Dembol]

Kiedyś wierzyłem w opinie innych, teraz stawiam głównie na własną. Wiem co mi się podoba, co może mnie zaciekawić i takie pozycje wybieram. Czasami staram się kierować opiniami ludzi, których dobrze znam i o których wiem, że mają zbliżone gusta albo które znają się dobrze na mniej lubianych przeze mnie gatunkach, a mogą mi polecić coś fajnego bo nie zamykam się całkowicie na żaden gatunek (poza yaoi). Tak jest z anime i mangą jak i innymi rzeczami, którymi się interesuję (film muzyka).

Posiadanie w miarę stałej pracy i istnienie allegro ma to do siebie, że często stać mnie też, żeby zapoznać się z czymś zupełnie w ciemno. Na zasadzie: O fajny tytuł, okładka, przykładowa strona czy opis gdzieś w internecie. O dziwo dużo częściej trafiam w ten sposób na świetne rzeczy. Reszta wędruje po pewnym czasie na allegro.

Nie uznaje czegoś takiego jak "rzeczy, które musisz znać (i lubić), żeby być prawdziwym fanem czegoś". Akirę czy GITS bardzo lubię, ale obejrzałem jej będąc fanem z 5 letnim stażem. NGE to seria co najwyżej średnia i to dopiero po EoE, najnowszego remiksu jeszcze nie widziałem i nie wiem czy chcę. Filmy Miyazakiego mnie nie rajcują. Nie widziałem żadnego. Miałem sobie kupić ten czy ów i obejrzeć "z fanowskiego obowiązku", ale chyba nigdy się do niego nie przekonam. Do tego mogę dodać, że usypiam w trakcie lektury jakiejkolwiek mangi Shirowa, a z tasiemców jedynie Hajime no Ippo uznaje za dobrą mangę. Za to lubię pozycje dziwaczne (Junji Ito, Shintaro Kago, duet Takima x Otsuka czy inne dzikie perwersje) lub raczej mało rozwojowe nawalanki dla starszych czytelników (Jojo, Hokuto no Ken, Tenjo Tenge, Golgo 13). Baa, mógłbym się doktoryzować pisząc o Rambo, Rockym i podobnych filmach (o prawdziwych mężczyznach:), których niestety prawie w ogóle już nie robią.

Najważniejsze, że zarówno w przypadku pozycji, które lubię jak i tych mniej szanowanych, potrafię wyjaśnić i uargumantować w miarę logicznie mój stosunek do nich. To mi się w ludziach podoba, jeżeli nawet mając gust odmienny od mojego potrafią mi powiedzieć dlaczego coś im się podoba lub nie albo chociaż mają dystans do tego co lubią, zdają sobie sprawę z tego że np. Naruto to prosta nawalanka dla 13-latków, a nie nowe dzieło oświecone mające zbawić świat.

[Irian]

[Zegarmistrz]

[Irian]

Zegarmistrz, nie zgodzę się z pierwszym akapitem. Wyjątkowe chały się zdarzają, owszem, ale nawet największą kichę z przyjemnością może obejrzeć miłośnik filmów klasy D, chociażby dla czystej radochy nabijania się z głupoty twórców. Wiem, bo mi się zdarza - co zrobić, uwielbiam głupie filmy. Zwłaszcza niskobudżetowe horrory robione na serio. Miodzio. Z drugiej strony, nie bardzo umiem sobie wyobrazić dzieła "takie, które spodobają się każdemu". Zawsze znajdzie się jeden niezadowolony.

[Teukros]

Irian - prawda. Zjawisko sympatii dla "strasznych" filmów jest chyba dosyć szerokie. Pozwolę zacytować Stephena Kinga z Danse Macabre:

[Zegarmistrz]

[Irian]

Zeg, odnośnie kwestii opierania się na opinii innych - ja tego nie neguję. Tylko uważam, że pisanie w jednym poście "Kiedyś wierzyłem w opinie innych, teraz stawiam głównie na własną" i "Filmy Miyazakiego mnie nie rajcują. Nie widziałem żadnego." stwarza pewną niespójność.

Co do dzieł idealnych/idealnie schrzanionych - może i podałam nie do końca dobry przykład, ale w dalszym ciągu twierdzę, że nie ma takiego cuda, które podobałoby się każdemu i nie ma takiej chały, której by ktoś nie uważał za rzecz dobrą. Wystarczy się przelecieć po dowolnym serwisie fanfikowym.

[Mai_chan]

[blitzshuster]

JJ:

[Dembol]

[vries]

[Irian]

Dembol: a no właśnie. Co innego "nie widziałem, ale na pewno głupie", a co innego "widziałem fragmenty, nie podeszło mi". Może jestem trochę przewrażliwiona, po prostu za często spotykałam się z podejściem pierwszego rodzaju i drażni mnie to wyjątkowo.