[JJ]

[Dembol]

[Lena100]

Tolkiena kocham. Zarówno trylogię jak i Hobbita, Silmarillion (który czytałam przez pół roku) i wszytskie inne jego dzieła, które uważam, za jedną z najpiękniejszych baśni jakie zdarzyło mi się poznać. A czemu? Bo wszyscy mówili, że nudne, że opisy przyrody, że nie można dociągnąć do końca. A dziesięcioletnia Lena zabrała się za to i siup! - od razu wchłonęłam. Dla mnie- te opisy to mistrzostwo. Sama czasem piszę i przechodze męki twórcze kiedy mam stworzyć opis, a Tolkien z taką łatwością operował piórem w tej dziedzinie!

A na czym się zawiodłam? Air. Ble. Ble. Ble. Bez obrazy, dla wszystkich fanów - rozumiem wasze oczarowanie tą serią. Ale dla mnie to nudny, schematyczny gniot z nijakim, niejasnym, niesatysfakcjonującym zakończeniem, jednowymiarowymi bohaterami i cukierkową grafiką. A tak zachwalali...

[CainSerafin]

[Ysengrinn]

Ehm... Piszesz, że zawiodłeś się na "Lech Wałęsa a SB". Można wiedzieć wiedzieć czego spodziewałeś się od tej książki, skoro teraz oburza Cię opluwanie znanej i szanowanej osoby? Bo z krążących wszędzie wokół informacji dość jasno wynikało, że książka będzie taka a nie inna i jedynymi punktami obrony było to, że autorzy nic nie zmyślili.

[Grisznak]

[Keii]

Jeśli o Władcę chodzi, miałem tyle szczęścia, że czytałem to zupełnie nieświadomy jakoś koło środka podstawówki. Ot, dostałem od kolegi książkę (pierwszy tom) fantasy na urodziny, przeczytałem, spodobało mi się. Kupiłem dwa następne, również mi się spodobały. Dopiero jakiś czas później, dowiedziałem się, że to klasyka.
Przez Silmarilion nie przebrnąłem, doszedłem chyba do 1/3 i rzuciłem w kąt. Hobbit za to bardzo mi się podobał.

[JJ]

[Melmothia]

No proszę. Ja też się zastanawiałam, dlaczego, mimo ostrzeżeń matki, w wieku 13-14 lat byłam w stanie przeczytać "Władcę Pierścieni" Tolkiena. Wtedy niesamowicie mi się to spodobało i przeczytałam bardzo szybko. Nie wiedziałam, że Tolkien to ktoś znany, ba, wtedy jeszcze nikt o nim tyle nie mówił (to było chyba krótko przed wypuszczeniem pierwszego filmu). Do jego książek podchodziłam jak do następnych potencjalnie ciekawych i jeszcze nieznanych tytułów. Teraz zapewne już bym się za to nie zabrała, odpadłabym po pierwszych paru stronach. Nie wiem, czy dlatego, że fantasy już mnie od dłuższego czasu nudzi (choć czasami łapię się na tym, że mam ochotę coś z niej poczytać, ale szybko mi przechodzi, wystarczy, że wezmę jakiś tytuł do ręki i zacznę…), czy dlatego, że Tolkien stał się powszechnie znany, że widziałam filmy i nie ma w nim nic, co by mnie w tym momencie jeszcze interesowało, nie wspominając już o tym, że mnie po prostu odrzuca od danego dzieła, jeśli wszędzie o nim słyszę (zwykle, ale nie zawsze). Mogę więc powiedzieć, że miałam szczęście, zabrawszy się za niego, zanim stał się tak popularny. Przez Silmarilliona zaś nie mogłam przebrnąć nawet mając te 14 lat - pamiętam, że niedługo po skończeniu trylogii, z wielkim zdziwieniem oddałam Silmarilliona z powrotem do biblioteki, bo mnie pierwsze strony niesamowicie wynudziły.

Co do wspomnianego wstrętu przed zabraniem się za tytuł „musisz to znać”. Na szczęście sama jestem w stanie stwierdzić, czy musze, czy też nie muszę. Słyszałam coś o Murakamim, postanowiłam sprawdzić, z góry nastawiając się na coś nudnego. I dobrze - spodobał mi się. Teraz próbuję przebrnąć przez „Shoguna” Clavella, ale postaci są tak odpychające, że tylko historia mnie jeszcze przy tym trzyma i nie wiem, jak długo wytrwam. Marquez – uwielbiałam go, dopóki nie wyszedł film i wszyscy się na niego nie rzucili. I jak kiedyś chciałam jeszcze przeczytać „Miłość w czasach zarazy”, tak teraz mi się odechciało. Wynikałoby z tego, że jeśli interesowałam się czymś, zanim stało się znane i powszechnie pożądane, to trudno mi już do tego wrócić. Jeśli zaś czegoś nie znałam, a zabrałam się, aby sprawdzić, z czym to się je, to pół na pół – może mi się spodobać, ale nie musi, z tym, że jeśli mi przypadnie do gustu, to w ogóle nie przejmuję się tym, co do tej pory o danym tytule słyszałam i tym, że jest znany, jak jest w przypadku, gdy daną rzeczą interesowałam się wcześniej.

[Lena100]

[Mirveka]

"Kafkę nad morzem" czytałam, główni dla tego, że koleżanka podsunęła mi pod nos a aktualnie nie było czego innego do czytania. Zawiodłam się trochę, bo nie lubię nie wyjaśnionych tajemnic i niezbyt definitywnych zakończeń.
Z resztą czasem, kiedy jest coś czego nie rozumiem, zastanawiam się dłużej i dalej nie rozumiem, to zwykle miewam wrażenie, że sam autor też nie rozumiał i tak już zostało. To samo było w przypadku "Evy" które obejrzałam tylko i wyłącznie dla tego, żeby ludzie nie używali argumentu, że narzekam na coś, czego nie widziałam.

Nie znoszę gdy wokół serii podnosi się krzyk. Wtedy od razu przechodzi mi ochota na oglądanie. Mam wtedy wrażenie iż odbiera mi się prawo do własnego zdania. Zwykle i tak mam już taką garść streszczeń i spoilerów, że nie mam po co oglądać danej serii, bo nie zostało mi nic więcej do odkrycia. Fani zrobili to za mnie.

Hmm... to już mój któryś post na tym forum. Chyba się zareejsturję.

[DzieckoFantazji]

Przeżyłam coś podobnego. Moja była przyjaciółka szalenie i namiętnie zachwalała sobie książkę Cień wiatru Zafóna. Powtarzała, że jest niesamowita, genialna, że z pewnością mi się spodoba, że z pewnością jest w moim stylu. Przeczytałam i przeżyłam gorzki zawód. Polubiłam tę książkę i choć zdarza mi się do niej powracać ze zwyczajnej sympatii, nie była tym, czego oczekiwałam. Nie potrafiłam dostrzec w niej tej niebanalności i geniuszu. Dostrzegłam tylko luki w fabule.
Dziwię się natomiast podejściu ludzi, którzy nie czytają lektur, bo z góry uważają je za nudne. Mnie utwory Mickiewicza zachwyciły, zakochałam się w Przedwiośniu Żeromskiego, poezji Tuwima i Baudelaire'a. Poza tym sądzę, że warto czytać lektury, bo na ustnym egzaminie nikt nie będzie pytał nas z opisu w opracowaniu, ale z treści książki.
Jeszcze do niedawna nie byłam w stanie sięgnąć po książkę, jeśli po prostu musiałam ją przeczytać. Czytanie na siłę sprawiało, że nienawidziłam danej pozycji. Dlatego też nigdy nie czytałam lektur na czas, sięgałam po nie dopiero, gdy kończyliśmy je omawiać. Teraz staram się to zmienić i sądzę, że wyjdzie mi to na dobre.