[Meliana]

Może nie powinnam zabierać głosu w tym temacie, bo daleko mi do miana specjalisty w dziedzinie anime. Mam za sobą seanse zaledwie kilkunastu serii anime, nie zaś kilkudziesięciu, lub nawet kilkuset jak niektórzy stali bywalcy tego forum. Wynika to z faktu, że moje "poważne" zainteresowanie tym tematem jest dość krótkie, bo trwa zaledwie dwa lata. Wychowałam się na tzw. starych anime, ale wraz z upływem lat zwyczajnie o nich zapomniałam. Los chciał, że dwa lata temu jeszcze na studiach postanowiłam zapisać się na ścieżkę z kultury i cywilizacji, którą to prowadziła starsza, właściwie już emerytowana pani doktor. Była ona zafascynowana kulturą chińską i japońską. Swój entuzjazm potrafiła zręcznie przekazać studentom, bo ja wychodziłam z tych zajęć urzeczona. I tak zaczęła się ta przygoda. Najpierw były stare i nowe filmy japońskie (m.in. "Sny" Kurosawy), dalej literatura (Murakami, Mishima, Kawabata) i wreszcie przypomniałam sobie o anime.

Dokładnie pamiętałam, co oglądałam będąc dzieckiem i zapragnęłam przypomnieć sobie niektóre serie. To dziwne, bo inne bajki, jak np. Disney, czy Hannah Barbera - zostawiłam dawno za sobą. Nigdy nie ciągnęło mnie, żeby do nich wracać. Ale stare japońskie bajki, to zupełnie co innego. Już jako dziecko wiedziałam, że są one zupełnie inne od zachodnich, bardziej "dorosłe" bym powiedziała. Ponadto był w nich zawarty potężny ładunek emocji, których próżno szukać w bajkach europejskich, czy amerykańskich. Miały one specyficzny humor, tajemniczych bohaterów i nie było w nich łatwego podziału na dobro i zło. Zaczęłam więc szperać w internecie i odnalazłam wszystkie. :) Po kolei je oglądałam i ponownie się zachwycałam. Były wśród nich:

* Lady Oscar vel. Rose of Versailles ;
* Rock'n'Roll Kids vel. Aishite Nights;
* Georgie;
* Mila Superstar vel. Attack no.1;
* Sara - Mała Księżniczka;
* Captain Tsubasa;
* The Secret of Blue Water;
* Wyspa Skarbów;

Nie wszystkie oczywiście wytrzymały próbę czasu. Niektóre były przeznaczone tylko i wyłącznie dla młodego widza i nie potrafiłam na nowo się z nimi zżyć. Ale było kilka takich, że do tej pory czuje dreszczyk emocji na myśl o kolejnych seansach. Mam do nich ogromny sentyment i powiem szczerze, że w wielu nowych anime nie mogę się dopatrzeć tego "czegoś", co miały w sobie te stare anime. Nowe produkcje często są dla mnie za bardzo zwulgaryzowane (szczególnie w prezentowaniu wdzięków głównych bohaterek. Takie niesmaczne odczucia miałam po seansie "Elfen Lied") i niepotrzebnie okrutne. Wiele zaś na siłę się udziwnia tylko po to, żeby widz miał tam szukać nie wiadomo jakiego przesłania, choć najczęściej takiego po prostu nie ma. Są też oczywiście wyjątki od reguły, jak chociażby "Wolf's Rain", który teraz właśnie oglądam.

Dlatego dziwią mnie trochę te zacięte postawy niektórych z Was i stanowcze deklaracje typu:

[Grisznak]

Zasadniczo pozostaje mi się podpisać pod powyższym postem. Oglądając na bierząco nowości, muszę stwierdzić, że w sporej części są one niestety biedne fabularnie, gdyż im dalej w las tym więcej fanserwisu a mniej historii. Co by nie być gołosłownym - popatrzcie sobie na rozwój Code Geass. Grafika - cóż, ja cenię sobie realizm, a tu jest słabo. Moe z taliami osy są normą, a supermoce - czymś wszechobecnym.

Dalej - grafika komputerowa. Od końcówki lat 90 stała się niestety normą, a jej wykorzystywanie poszło w kierunku efekciarstwa. Nastąpił zanik anime, które ogląda się dlatego, że są po prostu ładnie narysowane. Unifikacja doprowadziła do tego, że wszystko jest robione na jedno kopyto.

Mamy ponadto dziś brak ograniczeń. Starocie docierały do nas sporadycznie i były to najlepsze z produkcji, jakie oferowała Japonia. Dziś niemal każda seria, jak wchodzi na ekrany, jest z miejsca tłumaczona, przez co bzdety pokroju "Akane iro..." czy "Akikan" w mig stają się znane i lubiane.

Gros moich ulubionych serii powstało dość dawno, w czasach prekomputerowych. Utena, Legend of Galactic Heroes, Lady Oscar, Sailor Moon, Oniisama E, Urusei Yatsura - to tytuły z zupełnie innej generacyjnie i jakościowo półki niż Code Geass, Death Note, Clannad. Jest w tych starociach pewien klimat, dość szczególny, piękne, ręczenie malowane stopklatki, które uwielbiam, a które zanikły dziś całkowicie no i (jak na anime) w miarę realistyczni bohaterowie.

Oczywiście, starocie mają swoje wady. Najczęstszą z nich jest syndrom tasiemcowości. Kręcono kiedyś mniej anime, co oznaczało, że musiały być dłuższe. 100 odcinków nie było niczym wyjątkowym, zaś 40 - to wcale nie było dużo.

Zasadniczo pozostaje mi się podpisać pod powyższym postem. Oglądając na bierząco nowości, muszę stwierdzić, że w sporej części są one niestety biedne fabularnie, gdyż im dalej w las tym więcej fanserwisu a mniej historii. Co by nie być gołosłownym - popatrzcie sobie na rozwój Code Geass. Grafika - cóż, ja cenię sobie realizm, a tu jest słabo. Moe z taliami osy są normą, a supermoce - czymś wszechobecnym.

Dalej - grafika komputerowa. Od końcówki lat 90 stała się niestety normą, a jej wykorzystywanie poszło w kierunku efekciarstwa. Nastąpił zanik anime, które ogląda się dlatego, że są po prostu ładnie narysowane. Unifikacja doprowadziła do tego, że wszystko jest robione na jedno kopyto.

Mamy ponadto dziś brak ograniczeń. Starocie docierały do nas sporadycznie i były to najlepsze z produkcji, jakie oferowała Japonia. Dziś niemal każda seria, jak wchodzi na ekrany, jest z miejsca tłumaczona, przez co bzdety pokroju "Akane iro..." czy "Akikan" w mig stają się znane i lubiane.

Gros moich ulubionych serii powstało dość dawno, w czasach prekomputerowych. Utena, Legend of Galactic Heroes, Lady Oscar, Sailor Moon, Oniisama E, Urusei Yatsura - to tytuły z zupełnie innej generacyjnie i jakościowo półki niż Code Geass, Death Note, Clannad. Jest w tych starociach pewien klimat, dość szczególny, piękne, ręczenie malowane stopklatki, które uwielbiam, a które zanikły dziś całkowicie no i (jak na anime) w miarę realistyczni bohaterowie.

Oczywiście, starocie mają swoje wady. Najczęstszą z nich jest syndrom tasiemcowości. Kręcono kiedyś mniej anime, co oznaczało, że musiały być dłuższe. 100 odcinków nie było niczym wyjątkowym, zaś 40 - to wcale nie było dużo.

[JJ]

Grisznak, może już czas na emeryturę?

Rozumiem, że można się zachwycać starszymi seriami, ale podejście: "nowości są złe, bo są nowe" wydaje mi się lekką przesadą. Moje pierwsze skojarzenie z tonem powyższego posta to typowe "za moich czasów to i tamto", które nieraz można zaobserwować u staruszków po sześćdziesiątce :)

Co do grafiki należałoby jednak dodać słów kilka. Po pierwsze, technika jednak idzie do przodu i nie sposób tego nie zauważyć, wyższość HD nad kasetą VHS jest chyba w miarę oczywista, prawda? Po drugie - unifikacja? Jaka unifikacja, gdzie, ja pytam? Jasne, są pewne style, kanony, ale takowe funkcjonowały chyba zawsze. Poza tym, pan z mojego avka mówi mi, że jak najbardziej istnieją nowsze serie, które ogląda się dla pięknej grafiki...

No i przydałoby się trochę więcej zrozumienia dla odmienności gustów i guścików, najlepiej zamiast spoglądania z wyższością na innych... Naprawdę, szczerze polecam. LOGH może wydawać się brzydki - zwłaszcza z punktu widzenia osoby, która zainteresowała się anime już w obecnym tysiącleciu. Kreska może odrzucać - tak samo jak niektórych odrzuca kreska w produkowanych teraz hurtowo badziewnych adaptacjach eroge. Ot, kwestia upodobań - nie wiem tylko dlaczego, niektórzy uważają, że jakieśtam konkretne upodobania są w czymśtam lepsze od innych. Dla mnie to troszkę śmieszne.

Sam oglądam głównie nowości, bo tak, bo lubię i mam ochotę. Niestety, podążając za tłumem robię się pewnie nieco mniej tru i fajowy, ale jakoś z tym żyję. Aczkolwiek starszą serią też nie pogardzę - w końcu prawdziwe perełki to do siebie mieć powinny, że podobają się niezależnie od tego, czy powstały w latach osiemdziesiątych, czy pół roku temu.

[Grisznak]

[Avellana]

Miejsce staroci jest w lamusie, wygrzebywanie ich nie jest zwykle konieczne, a często - zdecydowanie niewskazane.

Inna rzecz, że wrzucanie do jednego dużego worka produkcji z zakresu jakichś dwudziestu lat uważam za poważne nieporozumienie. Dla mnie serie "nowe" zaczynają się mniej więcej od okolic roku 1995 (tytułów takich jak Neon Genesis Evangelion i Czarodziejka z Księżyca), natomiast gdzieś od połowy lat 80. w dół zaczynają się te naprawdę stare (tu mieści się większość serii z Polonii 1). Tutaj zgadzam się z Teukrosem - te naprawdę stare tytuły ustępują nowym zarówno pod względem wizualnym, jak i - przede wszystkim - fabularnym. Owszem, można sobie mieć do nich sentyment, ale w tej chwili trudno mi sobie wyobrazić, że zmuszam się ponownie do oglądania któregokolwiek z nich.

Przede wszystkim te, które sobie przypominam (a oglądałam praktycznie wszystkie, które były tam emitowane), pozbawione były fabuły w obecnym rozumieniu tego słowa. Owszem, zwykle miały jakieś ogólne ramy fabularne, ale z wyjątkiem samego początku i końca wypełnione były niekończącymi się epizodycznymi historiami, a spora część z nich miała niemal identyczne schematy odcinka, z obowiązkową "niespodzianką tygodnia". W innych natomiast, szczególnie sportowych, krótkie epizody typu mecz rozwlekane były na niekończącą się liczbę odcinków. Zwracam uwagę, że jest to trend obecnie praktycznie wymarły - nawet bardzo schematyczne magical girls w rodzaju Shugo Chara! nie stosuje identycznej konstrukcji każdego odcinka, a wśród tasiemcowatych przygodówek coraz mniej jest takich, w których walki/inne potyczki przewlekają się na wiele odcinków. Wtedy natomiast była to norma, a umówmy się - ile niemal identycznych historyjek można obejrzeć? W dodatku za tym idzie też kilka innych rzeczy, ze statycznością i sztucznością postaci na czele - pod tym względem tym seriom bliżej do produkcji amerykańskich niż współczesnego anime. Nawet tytuły "z górnej półki", takie jak serie Leijiego Matsumoto, nie były pozbawione wad. Ginga Tetsudo 999 ma sporo ciekawych pomysłów (i klimat), ale przy ponad setce odcinków trudno, żeby się nie powtarzało (ja już zauważam powtórzenia, po trzydziestu kilku obejrzanych), a spora część opiera się na bardzo podobnym zawiązaniu akcji. Z kolei Captain Harlock ma teoretycznie "ciągłą" fabułę, ale praktycznie dowolne jej porcje ze środka można byłoby wyjąć (albo dodać) bez szkody dla całości - widać, że ciągnięto go, dopóki były pomysły, a nie realizowano spójną koncepcję fabuły. Co więcej, w obu przypadkach (w Harlocku bardziej) z fabuły straszą takie naiwności, jakie dzisiaj przeszłyby w fanfiku pisanym przez dwunastolatka, ale na pewno nie w poważnej serii.

Inna rzecz, że tym, co najbardziej odstrasza współczesnych widzów, jest kryterium wizualne, czyli ostatnie, które ja biorę pod uwagę. To jednak jest ich dobre prawo - skoro mówimy o seriach rozrywkowych, to jasne, że mają one spełniać odpowiednie warunki także pod względem wykonania. Dla niektórych kanciaste projekty z połowy lat 90. są kompletnie nie do wytrzymania, dla innych za to (dla mnie na przykład!) mogą stanowić miłą odmianę od wszechobecnych moeblobów. To jest kwestia gustu i naprawdę wmawianie komukolwiek, że coś jest lepsze dlatego, że jest starsze, jest poważną pomyłką. Inna rzecz, że nieodmiennie bawią mnie osoby, które poszukują serii z określoną, poważniejszą fabułą, a potem dyskwalifikują je ze względu na kreskę właśnie... Ale to też kwestia priorytetów. Wizualnie "nowe" jest lepsze od "starego" głównie dlatego, że jednak w animacji są pewne style, z którymi się widz oswaja, więc to, co nowsze, będzie mu się wydawało bardziej znajome - na przykład bardziej oswojony jest ze współczesnymi sposobami oszczędzania na animacji, więc mniej go rażą.

Wśród starszych tytułów można znaleźć pozycje interesujące także dzisiaj. Nie da się ukryć, że pewne zasady się zmieniają i wiele tych starych produkcji dzisiaj by nie powstało, bo uznano by, że się "nie sprzedadzą". Są to jednak pojedyncze tytuły, ciekawe przede wszystkim dla osób zainteresowanych określoną tematyką albo też formą, raczej dla widzów dojrzałych i poszukujących interesujących ich serii według bardzo wielu kryteriów. Natomiast umówmy się - te wszystkie czarodziejki, daimosy i inne yattamany (o seriach sportowych nawet nie wspomnę) są produkcjami bardzo mało ambitnymi. To nie żadne "klasyki", to zwyczajna papka do karmienia szerokiej widowni, która to papka obecnie swoich zadań nie spełnia choćby dlatego, że minął termin jej przydatności do spożycia. Nie przypominam też sobie udanej reanimacji którejkolwiek z tego rodzaju serii. Owszem, możemy mieć do nich sentyment, "bo od nich zaczynaliśmy", ale jednak odrobina krytycznego spojrzenia na siebie i swoje dziecięce sentymenty też by nie zaszkodziła.

[Grisznak]

Jako, że powyższy post był ewidetnie pisany w odniesieniu do tego, co nakreśliłem nieco wyżej, nie pozostaje mi nic innego jak odnieść się do zarzutów. Choć polemika z naczelną to zawsze ryzyko, póki Tanuki nie płaci za teksty, można sobie na nią w miarę bezpiecznie pozwolić.

Jako, że powyższy post był ewidetnie pisany w odniesieniu do tego, co nakreśliłem nieco wyżej, nie pozostaje mi nic innego jak odnieść się do zarzutów. Choć polemika z naczelną to zawsze ryzyko, póki Tanuki nie płaci za teksty, można sobie na nią w miarę bezpiecznie pozwolić.

[JJ]

[Avellana]

Nie, akurat wcale nie do Twojego posta nawiązywałam :)

Po pierwsze, ja także nie pisałam o wszystkich seriach jak leci - wspomnianych tytułów nie oglądałam, ale akurat mam wszelkie powody wierzyć, że masz rację, mówiąc o wartościowości tych serii. Odnosiłam się do większości wyliczanki w pierwszym temacie (chociaż jest strasznie chaotyczna i zawiera groch z kapustą, więc też jakieś tytuły bym z tego wyłączyła).

Napisałam, że dzisiaj takie lepsze serie są interesujące dla widzów dojrzalszych (niezależnie zresztą od wieku metrykalnego) - po prostu choćby dlatego, że muszą akceptować taką "paskudną starą kreskę" (ironia included). Widzowie mniej wymagający mają obecnie inną paszę niskotreściwą i tego nie tkną długim kijem (i dobrze). Co do wymienionych tytułów, masz rację, chociaż znowu - to już rzeczy powstałe w latach 80.! Tyle tylko, że ja nie o nich pisałam. "Serie z Polonii 1" (to dobra zbiorcza etykietka), czyli serie zwykle z lat 70., ewentualnie początku 80., to jest całkowicie inna historia.

Weź pod uwagę, że ja sama z ogromną sympatią opisuję wiele starych tytułów. One są fajne dla mnie mimo swoich wad, a czasem - ze względu na swoje wady. Ale - i tu się zgadzamy - chłam powstawał i powstaje, a chłam sprzed lat 20 nie jest w niczym lepszy dlatego, że został nakręcony dawno temu. W związku z tym, o ile ma mnóstwo sensu pokazywanie, że istnieją niemłode a ciekawe produkcje, albo że część z tych "staroci" zachowała całkiem przyzwoite walory rozrywkowe (City Hunter, anyone?), wrzucanie takiej wyliczanki jak ta, która otwiera temat i pytanie "klasyka czy chłam" musi spowodować, że odpowiem "chłam". To, co tam wymieniono, to mało ambitne serie rozrywkowe, w większości nienadające się już do oglądania. Z wymienionych tam tytułów na niewidziane mogę powiedzieć, że pewnie broni się jakoś Ranma, bo to i młodsze od reszty, i Rumiko Takahashi. Te z lat 70. są całkowicie nie do oglądania. Natomiast jeśli chodzi o Dragon Ball, Rycerzy Zodiaku i Czarodziejkę z Księżyca, to te serie *mogą* się jeszcze podobać, ale o wiele węższej grupie odbiorców niż kiedyś. W tym sensie, że nastoletnie panienki mogą się Czarodziejkami dalej zachwycać, nawet dzisiaj - ale już nastoletni panowie, mając do wyboru cały stos adaptacji eroge, prędzej padną trupem, niż po to sięgną, bo lepiej odkrywać głębię w tragicznej opowieści o panience, co pocięła pana na kawałki. Te trzy tytuły to akurat są klasyki - ważne w swoim gatunku - ale obecnie trudno zmuszać kogoś do ich oglądania, jeśli mu nie pasują.

[Grisznak]

[Vodh]

Grisz, odnoszę wrażenie, że ze starych anime bierzesz pod uwagę serie najwybitniejsze w swoich kategoriach (Lady Oscar, czy Utenę) po czym próbujesz je porównywać pod względem wzbudzania w widzu emocji i "głębi" z Code Geass i Death Note, które, wbrew temu, co wydajesz się twierdzić, NIE są ambitnymi anime dla dorosłego widza, a świetnymi w swojej klasie seriami rozrywkowymi. Obejrzyj może takie Kino no Tabi, Mushishi, Texhnolyze, dzieła pana Makoto Shinikai i spróbuj sobie na ich podstawie wyrobić opinię o współczesnych seriach dla wymagających widzów, zarówno pod względem fabuły, jak i kreski. Bo wziąć na chybił trafił parę popularnych tytułów i stwierdzić, że teraz serwują ludziom papkę każdy potrafi, a wzięcie na cel CG i DN niewiele się różni od plucia na ogół anime wychodząc od Naruto i Bleacha.

Wśród starszych anime jest całkiem sporo rodzynków i kilka wiader papki i tak samo moim zdaniem jest z anime dzisiejszymi. Zachwycanie się ślepo starościami czy nowościami jest tak samo niesprawiedliwe dla tych drugich, jak plucie na ślepo w nowości z powodu wad, które dotyczą "papki" czy wkładanie wszystkich starszych anime do jednego worka. Wszędzie można znaleźć coś dla siebie, a odpowiedź na pytanie "gdzie więcej" jest czysto subiektywna i nie definiuje moim zdaniem jakości anime.

[Ysengrinn]

Stare serie mają niewątpliwie tę przewagę nad nowszymi, że o wiele więcej było w nich produkcji wybitnych - niezależnie od tego gdzie postawić datę graniczną nowych serii, choć oczywiście im bliżej, tym się ta przewaga starych powiększa;).

[Teukros]

Trudno nie zgodzić się z Avellaną, że większość tzw. "anime z Polonii 1", wymienionych w pierwszym poście to chłam; od siebie dodałbym, że na ich jakość nie miałoby żadnego wpływu, gdyby zostały wydane dzisiaj. We współczesnej oprawie audiowizualnej, byłby tak samo niestrawne.

Natomiast pragnę zwrócić uwagę na jeszcze jedną, widoczną w pierwszym zestawieniu grupę serii - mianowicie Sazae-san i Doraemon. Ich obecność w tym temacie mam za nieporozumienie, związane prawdopodobnie z nie wzięcia pod uwagę specyfiki tych serii. Otóż o ile twórcy mangi i anime z zasady nie biorą pod uwagę gustów i upodobań zachodniego odbiorcy, to ww. tytuły już z samego założenia przeznaczone są wyłącznie dla Japończyków. Tworzone od dziesiątków lat wedle tej samej recepty, z tą samą grafiką, towarzyszą swoim widzom od dzieciństwa aż do dnia dzisiejszego. W tym też leży sens ich istnienia - wszak mało kto tworzy anime sobie a muzom. Polecanie ich współczesnemu polskiemu widzowi (czy nawet sugerowanie "a może warto zobaczyć"), zdaje się mi nieco absurdalne; chyba tylko prawdziwy fan Japonii (Japonii, nie anime), ktoś w rodzaju pani doktor, o której pisała Meliana, byłby w stanie to przełknąć.

Jeszcze odnosząc się do tego, co pisze Grisznak - przyznam, że osobiście nijakiej polemiki tu nie widzę. To, że istnieją starsze filmy jak najbardziej nadające się do oglądania (i tak, Lady Oscar z pewnością do nich należy), nie ulega chyba wątpliwości dla żadnej z wypowiadających się osób. Z moich własnych obserwacji wynika jednak, że po filmy te sięgam wtedy, gdy pragnę nie tyle rozrywki, co raczej przeżycia artystycznego (tyle że znowu - tak naprawdę nie ma dla mnie znaczenia, czy sięgam wtedy po nowe, czy stare dzieło). Tylko naprawdę ambitne, zrobione z najwyższą starannością, i przemyślane fabularnie utwory z lat 70. i 80. są w stanie mnie zainteresować. Ale jeżeli szukam dobrego, nie obrażającego mej inteligencji wypełniacza czasu, zdecydowanie sięgnę po współczesną produkcję.

[Morg]

Nasamprzód przyznam, że mam swojego rodzaju słabość do serii "starych", przy czym starsze znaczy dla mnie "powstałe przed Bebopem", co oczywiście nie znaczy, że ex definitione nie lubię nowszych serii, bo mam niemało które lubię i to bardzo.

Nie da się jednak ukryć, że, mówiąc banalnie, czasy się zmieniły. I nie, nie mam na myśli ilości powstającego chłamu, bo jestem osobiście zdania, że, cytując z pamięci pewnego pisarza, 90% wszystkiego to chłam, a jego "rodzaj". Przyznam, że to tylko moje wrażenie, niemniej jednak wydaje mi się, że jakby przyjrzeć się przykładom bardzo słabych starszych tytułów, to wychodzi nam albo strasznie słaba grafika, albo naiwna i/lub powtarzalna fabuła, albo mało wiarygodni bohaterowi, albo wszystko naraz, a może i coś więcej.

Patrząc zaś na dzisiejsze tytuły, które możemy sklasyfikować jako niewiele (jeśli cokolwiek) warte, zobaczymy, że wyżej wymienione cechy występują raczej okazjonalnie, niż masowo, przy czym ta moja teza pozytywnie odnosi się jedynie w stosunku do grafiki, tzn. większość dzisiejszych serii faktycznie jest graficznie lepsza od większości serii starych. Natomiast o słabej fabule, czy nieciekawych bohaterach mówić ciężko ze zgoła innego powodu - mam wrażenie, że fabułę produkuje się taśmowo w sposób "wrzućmy wszystkie znane motywy do jednego worka i losowo je połączmy", w związku z czym często bardziej przypomina ona zlepek poszczególnych fragmentów niż przemyślaną i spójną (nawet jeśli epizodyczną) całość. Co do postaci, to niestety z prawie wszystkich stron atakują nas Bohaterowie Tacy Jak Ty, moebloby bez charakteru, czy biuściaste panienki nie potrafiące myśleć.

Kolejną różnicą, którą - być może mylnie - wydaję się zauważać jest fanserwis - dzisiaj ogranicza się on w sumie do zbliżeń na Przesłanie, pantyshotów i tym podobnych chwytów, nie sposób zaś niestety już uświadczyć zgrabnej sylwetki, ładnych nóg, etc. Większość przedstawicielek płci pięknej w dzisiejszych produkcjach jest moe i/lub kawaii oraz posiada, cytując któregoś z przedmówców, talię osy. Jak ogólnie do fanserwisu odnoszę się sceptycznie, tak ten starszy jest chociaż w jakimś stopniu atrakcyjny i mi nie przeszkadza.

Ani ten ani ten rodzaj dziadostwa mnie nie interesuje, niemniej jednak ewolucja trendów szczerze mówiąc mnie niezbyt cieszy. Przypominam przy tym, że cały czas mówię o seriach, które według mnie są, potocznie mówiąc, do bani. Dzieła dobre/wybitne bowiem mają to do siebie, że pojawiają się w każdym okresie - biorąc oczywiście na poprawkę obowiązujące trendy, które nie każdy musi akceptować, ale to już zupełnie inna bajka.

[Andrzej80]

Czytam wasze posty. Jestem pod wrażeniem jaką niektórzy mają dużą wiedzę na ten temat. Ja powinienem się schować. Bo co ja mam do powiedzenia. Swoje ogólne zdanie przedstawiłem w pierwszym poście. Niektórzy piszą o starych seriach i uważają je do bani. Mi się wydaję lepiej by to brzmiało z przykładami np anime X jest bo bani ponieważ... Ja uważam np (bez obrazy dla fanów) Naruto jest do bani i nie wiem kto to może oglądać i co widzą w tym anime. To jest moje zdanie i to podkreślam. Niektóre dzisiejsze anime mogą uchodzić za podobne do tych z lat 80-tych. To są jednak pojedyncze przypadki.
Anime stare w porównaniu z nowszymi mają niezbyt skomplikowaną fabułę, mają prostą animację. Bez efekciarstwa jak ktoś tu świetnie ujął. Co ważne starsze anime również bardziej zachęcały, były ciekawsze (nie mówię że teraz nie ma ciekawych anime) w oglądaniu. Widz aż wczuwał się i jakby uczestniczył w przygodach bohatera.

[Dred]