[wa-totem]

[Ysengrinn]

Dobra, mam wrażenie, że rozumiem o co chodzi. Ponieważ jest to mocno absurdalne, nie wykluczam, iż to tylko złudzenie, z góry więc przepraszam. Imć Totem namieszał, wrzucając do jednego worka wojska zaciężnego pospolite ruszenie i jak najbardziej zawodowy autorament narodowy, do drugiego zaś autorament cudzoziemski i nazwał go armią stałą (rozumiem, że skoro nie jest to armia zaciężna, to zawód przechodził z ojca na syna bądź, zależnie od pułku, knechci byli klonowani).

Wychodzi na to, że najlepsza jazda w historii, husaria, nie była dość "pro", bo była zaciężna. Lepsza od niej była jazda typu zachodniego, stosująca very profesional fighting style, zwany karakol (kuriozum w historii kawalerii porównywalne chyba tylko z rydwanem bojowym, ciągniętym przez konie na których siedzieli włócznicy). Rozumiem też, iż fakt, że zachodniej wojskowości zajęło kilkadziesiąt lat wymyślenie recepty na szarże husarii (piki nie skutkowały, potrzebna była salwa sześciu szeregów muszkieterów jednocześnie, co wprowadzili dopiero Szwedzi gdzieś w czasie Potopu) to czasowe źródło przewagi...

EDIT = A sęk po prostu w tym, że nawet świeżo zaciągnięci husarze mieli szermierkę i jazdę konną w małym palcu, więc wystarczyło ich naumieć jedynie dyscypliny i uderzeń w szyku zwartym. Byli najlepszymi zawodowcami o jakich moznaby marzyć, więc skoro, jak sam Totem pisze, zwali się zaciężnymi, to zaciężne wojsko tworzyli zawodowcy także wtedy. Pospolite ruszenie bowiem się nie zaciągało - po prostu zbierało się w punkcie zbornym i szło na wojnę...

I właśnie na tym opieram twierdzenie o naciąganiu pojęć.

[Zegarmistrz]

[wa-totem]

[Ysengrinn]

Eee... Ale Napoleon strategicznie wygrał kilkanaście wojen. Przerżnął zaś, gdy miał stałą, zaprawioną w bojach armię, na własne w sumie życzenie.

Do Moderacji: można by to wyciąć? Temat ciekawy, a zaśmiecamy "Kto mi powie?".

[gadrael]

Wiecie, armia zaciężna czy zawodowa jeszcze o niczym nie swiadczy, liczy się taktyka, wyszkolenie morale i inne... Mozesz trzymac bande zawodowych nierobow, a równie dobrze mozesz swietnie wyszkolic armie z poboru... W przypadku husarii (o ile dobrze pamietam, nie mam czasu szukac w tej chwili materialow) służba w tej formacji była wielkim zaszczytem. Husarz musial sam sie wyposazyc, a kosztowalo to duzo kasy, po drugie wymagano niesamowitych umiejetności i ciągłych treningów, mimo tego chętnych nie brakowało. Po drugie taktyka husarii, szarża to nie była tylko jazda naprzód bez trzymanki, odpowiednie dobieranie tempa koni, nagłe przyspieszenie po wejsciu w zasieg ognia, przed samym uderzeniem w przeciwnika sciesnianie szyków, a wszystko z lancami dlugimi na około 5 metrów...
Jak kogoś interesuje temat to znalazłem kiedyś świetną stronę:
http://www.jasinski.co.uk/wojna/comp/comp06.htm

[Ysengrinn]

Taka ciekawostka...

We wczorajszej "Gazecie Wyborczej" był artykuł o dwóch wydanych właśnie biografiach Jana Potockiego, autora "Pamiętnika znalezionego w Saragossie", godnie ze swoją naturą czepię się jednego szczegółu.

Otóż ów Potocki podobno pisał trochę o sztuce wojennej, uważał się wręcz za niemalże geniusza w tej dziedzinie. Autor artykułu stwierdza, iż współcześni nie podzielali jego zachwytu samym sobą, zwłaszcza jego pomysłu wojny partyzanckiej i obrony Polski w oparciu o lasy, zamienione w fortece. Faktycznie, brzmi to absurdalnie, nieprawdaż?

Szkopuł w tym, że XVIII w. to chyba jedyna epoka, gdy coś takiego mogłoby mieć sens i dobrze wykorzystane mogło doprowadzić do zagłady każdej armii; co więcej - ówcześni "znawcy sztuki wojennej" byli straszliwie twardogłowi, więc ich wyśmiewanie się z pomysłów Potockiego można złożyć na karb właśnie tego. Po prostu XVIII-wieczna armia składała się z wcielonych siłą i wyćwiczonych batem i rózgą ludzi-golemów, którym bez rozkazu nie wolno było mrugnąć okiem i którzy nie umieli walczyć inaczej niż w równych liniach. I którzy wieeelokrotnie dostawali wycisk od amatorów (Indianie, hamerykańscy milicjanci, powstańcy wandejscy, francuska Gwardia Narodowa, polscy kosynierzy), jeśli tylko tych ostatnich umiano sensownie wykorzystać.

Gdyby więc ówczesne wojsko zaatakowało umocniony las stałoby się co następuje:

- zatrzymaliby się tuż przed linią drzew, bo jakże manewrować równymi szeregami wśród gałęzi?
- zostaliby ostrzelani nieregularnym, acz celnym ogniem leśnych strzelców; jeśli zginęłoby zbyt wielu oficerów znaczna część zaczęłaby uciekać;
- odpowiedzieliby salwami, niszcząc dużo pni i listowia; strzelać pojedyńczo do jednostkowych celów żołnierze nie umieją;
- gdyby ruszyli do ataku na bagnety, to skończyłoby się to katastrofą - wszyscy żołnierze by zdezerterowali gdy tylko krzaki zasłoniłyby ich od oficerów.

Krótko mówiąc Jan Potocki miał pomysły niewiele gorsze od tych, jakie nieco później zastosował z sukcesem Napoleon. Biorąc pod uwagę taktykę stosowaną przez naszą armię w czasie Insurekcji (autorstwa owych wspomnianych "znawców", próbująca wykorzystać niedoświadczonych i źle wyszkolonych rekrutów właśnie jak "golemy" z armii zaborczych) na pewno nie wyszlibyśmy gorzej, gdybyśmy z nich skorzystali. Co najwyżej równie źle;P.