[Vodh]

Po świecie krąży pewnie cała masa bzdur które z jakiegoś powodu zakorzeniły się w kulturze i wracają niczym śmierdzący zgniłym jajem bumerang. Jednak z nich wszystkich, jedną z bardziej żywotnych i przynajmniej mnie bardziej irytujących jest właśnie to stwierdzenie - pojawia się tak często, że można by było spokojnie ustawić bota który trzaska post o takiej treści do absolutnie każdej dyskusji, ot, żeby wyręczyć dyskutantów. Owszem, samo stwierdzenie ma pewne, bardzo ograniczone, zastosowania - gdy dwie osoby kłócą się, czy lepsza jest muzyka klasyczna, czy jazz, to łatwiej i szybciej rzucić łacińską maksymą niż wykazywać logiczne luki w stawianym pytaniu. Natomiast kiedy słynne "De gustibus" pojawia się w charakterze nieco bardziej kulturalnego przekleństwa, czy innego przecinka, w absolutnie każdej dyskusji - zaczyna działać na nerwy. O czym niby innym się dyskutuje? O faktach? Do faktów można dociekać, można snuć domysły, owszem, jest o czym gadać, ale wśród wszystkich rozmów znakomity odsetek toczy się właśnie o gustach i nie ma w tym ani nic dziwnego, ani zdrożnego...

A Wy co o tym sądzicie? Skoro twierdził tak ktoś, kto umiał mówić po łacinie, to musi prawda? Prześlizgujecie się po tym "argumencie" i kontynuujecie lekturę/słuchanie/dyskusję? A może też Was to irytuje?

Also, inb4 coolstorybro.jpg, ten post/temat to srs bsns - całkiem poważny topic, jestem ciekaw Waszych opinii i z chęcią zobaczę dyskusję na ten temat. Myślę, że po treści posta można się tego domyślić, ale moja reputacja mnie wyprzedza, więc wolę temat na wszelki wypadek zabezpieczyć.

[Grisznak]

Dyskusja o tym, czy coś się lubi jest zaiste bezsensowna. Bo przekonywanie na zasadzie "Masz to lubić, bo to jest dobre" jest faktycznie idiotyczne. I tu łacińskie "de gustibus..." się sprawdza.

Dyskusje, co jest lepsze, są fascynujące, ale najczęściej tak samo jałowe. Bo jak tu dyskutować o tym, czy rock jest lepszy od jazzu, impresjonizm od kubizmu, Rolling Stones od Beatlesów, Tolkien od LeGuin czy Urushihara od Utatane. Można przedstawiać argumenty za (bo ten lepiej robi to, a tamten - tamto), ale konkluzja zwykle będzie podoba - ten jest lepszy, bo mi się bardziej podoba. I np. mało mnie obchodzi, że jakiś muzyk jest świetnym gitarzystą, jeśli mnie jego granie absolutnie nie porywa. Docenię to, że potrafi grać i tyle, ale słuchać, bo inni się nim zachwycają, nie zamierzam, bo mnie po gombrowiczowsku "nie zachwyca".

Mam na półce, między płytami z najostrzejszym metalem i najbardziej ambitnym rockiem, płyty Celine Dion czy Shakiry. Guzik mnie obchodzi, że ktoś wyskoczy i powie, że to jest "pop", używając tego słowa w znaczeniu wartościującym (co samo w sobie jest bzdurą). Lubię to i tyle, każda z pań ma bardzo dobry głos i sporo fajnych piosenek w repertuarze. A że nie trwają one po 15 minut i nie mają 6 minutowych solówek? I co z tego? Podobają mi się i tyle.

Dyskusje o różnicach są fajne, niekiedy twórcze a na pewno potrzebne. Każdą dyskusję o gustach można zaś zamknąć wspomnianym wyżej cytatem z Gombrowicza.

Dyskusja o tym, czy coś się lubi jest zaiste bezsensowna. Bo przekonywanie na zasadzie "Masz to lubić, bo to jest dobre" jest faktycznie idiotyczne. I tu łacińskie "de gustibus..." się sprawdza.

Dyskusje, co jest lepsze, są fascynujące, ale najczęściej tak samo jałowe. Bo jak tu dyskutować o tym, czy rock jest lepszy od jazzu, impresjonizm od kubizmu, Rolling Stones od Beatlesów, Tolkien od LeGuin czy Urushihara od Utatane. Można przedstawiać argumenty za (bo ten lepiej robi to, a tamten - tamto), ale konkluzja zwykle będzie podoba - ten jest lepszy, bo mi się bardziej podoba. I np. mało mnie obchodzi, że jakiś muzyk jest świetnym gitarzystą, jeśli mnie jego granie absolutnie nie porywa. Docenię to, że potrafi grać i tyle, ale słuchać, bo inni się nim zachwycają, nie zamierzam, bo mnie po gombrowiczowsku "nie zachwyca".

Mam na półce, między płytami z najostrzejszym metalem i najbardziej ambitnym rockiem, płyty Celine Dion czy Shakiry. Guzik mnie obchodzi, że ktoś wyskoczy i powie, że to jest "pop", używając tego słowa w znaczeniu wartościującym (co samo w sobie jest bzdurą). Lubię to i tyle, każda z pań ma bardzo dobry głos i sporo fajnych piosenek w repertuarze. A że nie trwają one po 15 minut i nie mają 6 minutowych solówek? I co z tego? Podobają mi się i tyle.

Dyskusje o różnicach są fajne, niekiedy twórcze a na pewno potrzebne. Każdą dyskusję o gustach można zaś zamknąć wspomnianym wyżej cytatem z Gombrowicza.

[Keii]

A propos stwierdzenia, swego czasu, gdy szukałem czegoś do notki na bloga, natknąłem się na ciekawą stronę.

Przytoczę tu fragment, który tłumaczy, jak zdaniem autora rozumieć należy tę łacińską sentecję:

[Costly]

[BOReK]

Keii, ten twój cytowany komentarz jest słuszny o tyle, że faktycznie niektóre zjawiska są uznane za wspaniałe przez całe wielkie grupy ludzi, są "kultowe" i tak dalej, i z tym zwyczajnie nie sposób dyskutować (acz można się nie zgodzić). Natomiast "magiczna moc społecznej reprodukcji"? O ile to nie jest tylko zbędnie poetyckie i napuszone sformułowanie tej samej idei, to jakaś bzdura.

Natomiast:

[Slova]

Ja nie będę się tu rozpisywał, napiszę tylko, że zazwyczaj, gdy ktoś wyskakuje do mnie z tym hasłem, to ostentacyjnie odpowiadam mu, że "są gusta i bezguście". Tyle. Nasze upodobania mówią o nas samych, jeżeli ktoś jest wielkim zwolennikiem pokolenia JP, to świadczy tylko o tym, że nie dba o swój wizerunek, a więc wykazuje się bezguściem.

[Grisznak]

[Ysengrinn]

To, o czym mówi recenzja cytowana przez Keiia, brzmi bardzo prawdopodobnie... Dla Francji. W krajach postsocjalistycznych, jak nasz, wszystko stoi na głowie, bo gros "klasy panującej" jest w wyniku historycznych zaszłości gustu całkowicie pozbawiony;p. Gust jako wyznacznik klasowy odnosi się tylko do tzw. inteligencji, która nie jest ani zbyt wpływowa, ani prestiżowa i spora część jej samej się do bycia inteligencją nie przyznaje. Co nie zmienia faktu, że ciekawy artykuł.

On topic natomiast - oczywiście, że o gustach się dyskutuje. Przede wszystkim można komuś wytknąć, że jest totalnie pozbawiony gustu - w żartach, jeśli słucha po prostu innego gatunku muzyki, bądź na serio jeśli słucha zwyczajnego szajsu. Szajs jest pojęciem integatunkowym i cechuje się tym, że jego tfurcy nie mają ani wielkiego pojęcia o tym co robią, ani talentu - za to często mają dość charyzmy i wsparcia medialnego by zupełnie nie przeszkadzało im to robić kariery.

Bardziej ślisko robi się przy tekstach i "prawdziwości", bo zwyczajnie nie każdy uważa je za istotny wyznacznik. Niektórzy nie zwracają uwagi na teksty piosenek, podczas gdy inni słuchają właśnie dla nich. Jedni nie tykają piosenkarzy którzy "się sprzedali" i nie śpiewają tego co im w duszy gra, innym to nie robi różnicy - chyba, że mowa o takim obciachu jak różowa Chylińska, oszywiście.

Z książkami i filmami jest podobnie, tylko oczywiście funkcjonują inne wyznaczniki - jak fabuła, sposób jej poprowadzenia, poziom warsztatu pisarskiego/filmowego i tak dalej.

[Eire]

Argument "O gustach się nie dyskutuje" kojarzy mi się z brakiem innych argumentów na poparcie swojego stanowiska i zakończenie fajnego flejmu. Szkoda, bo ja zazwyczaj do gustów się nie odwołuję, zawsze staram się uderzać merytorycznie. Przykładowo: staram się nie pisać, że "Musierowicz się stacza" ale "w nowych książkach psychologia postaci wydaje mi się mniej wiarygodna niż była". I wtedy zazwyczaj atakują mnie "gustem".

Staram się nie oceniać ludzi pod kątem tego co czytają/oglądają, ale wedle sposoby w jakim podchodzą do swojego hobby- zazwyczaj im spokojniejszy osobnik tym większa szansa, że się dogadamy, nawet jeśli ma odmienne gusta- nie ma to jak merytoryczna pogadanka. Niestety trudno o nią w Necie i w realu.

[Crofesima]

[Ysengrinn]

[JJ]

Łojoj.

Faktycznie "o gustach się nie dyskutuje" w takim znaczeniu, w jakim dzisiaj używają go bywalcy internetów to prawdopodobnie najbardziej idiotyczny argument na świecie. No dobra, może drugi po "twoja stara". Ludzie odwołują się do różnicy gustów przeważnie wtedy, kiedy nie mają już niczego ciekawego do powiedzenia i skończyły im się argumenty.

[Crofesima]

[Costly]

Ja tam wolę, aby ktoś mi szczerze wytknął brak gustu, gdy to mi zarzucić chce, niż żeby fałszywie tego nie robił. Takową akceptacją też można ugodzić czyjeś uczucia.

[JJ]