[Zangetsu]

To nie wiek. To przebieg. I hipochondria .

Zasadniczo, dorastanie zabiło we mnie "młodość" i spontaniczność. Aczkolwiek wciąż wolę podejmować decyzje i działać na bazie uczuć raczej niż wywazonych rozważań. W efekcie jestem dwunastolatkiem z zamiłowaniem do filozofowania.
Straszna kombinacja...

[Sasayaki]

Że tak powiem... emocjonalnie jestem daleeeko w tyle za swoim rzeczywistym wiekiem.

A to, że czasami nie łapię faz i mam inne życiowe priorytety- to zwalam na karb wychowania. I może też osobowości.

[Koranona]

A właściwie co to znaczy czuć się mentalnie na swój wiek? A co jeśli wszyscy moi rówieśnicy sądzą, ze mentalnie starsi? Olaboga, co jest wyznacznikiem tej cholernej mentalności? :D

Czuje się tak jak się czuje. Może młodziej? Dziś wydaje mi się że mam w kieszeni cały świat a jutro się będę z tego śmiała. Określanie "czuć się mentalnie na swój wiek"jest mocno nieprecyzyjne, bo mentalność wyznacza nam (bodaj) poziom doświadczenia, który w danej grupie wiekowej może być mocno rozstrzelony.
Czasem boje się siebie za kilka lat, myślę "bosz, jaka ja stara będę!". Problemem się staje, jeśli komuś mentalność stanęła w jednym miejscu. A katastrofą jest, jeśli to miejsce jest na poziomie bruku >_>

Takie tam ćmucenie :D

[Salva]

I ja się z Koranoną zgodzę. Co to znaczy czuć się mentalnie na swój wiek? Czy jest jakaś norma, która wyznacza nam że w wieku 22 lat możemy coś robić a w wieku 25 już nie? Nie przeczę, że w sytuacji w której jednostka, która powinna być dorosła (czyt. rozwinięta psychicznie i fizycznie na tyle, żeby można ją było uznać za dorosłego przedstawiciela gatunku) prezentuje zachowania typowe dla pewnej fazy rozwoju dziecka to możemy mówić o pewnym zachwianiu. Ale fakt, że jestem np rozchwiana emocjonalnie nie sprawia, że mentalnie jestem na poziomie 16 latki. Nadal mam 22 lata tyle, że mam pewien określony typ osobowości. Jedynym wyznacznikiem jaki mi przychodzi do głowy to dojrzałość i skuteczność w rozwiązywaniu problemów. Tutaj uznaję, że dziecko ma kłopoty z prawidłowym podejściem, natomiast osobnik dorosły powinien dać sobie radę. I chyba tylko na tej podstawie klasyfikuję się jako mentalnie młodszą niż jestem. Co nie znaczy, że rozwiązywania problemów nie da się nauczyć. Ale są jednostki ludzkie, które fabrycznie temperament i charakter mają taki, że radzą sobie z tym lepiej czyt. są mentalnie starsze.

[Ysengrinn]

>___>
<___<
Nie rozumiem z czym macie problem, serio.

Pytanie było proste - "czy czujecie się młodo, staro czy też w ogóle nie spostrzegacie tego w ten sposób?". Nie pytam czy jesteście niedojrzałe/dojrzałe ponad wiek, więc nie wiem czemu wplątujecie w to społeczne oczekiwania, opinie swych rówieśników i obiektywny zasób doświadczenia. Oczekiwaniami można się nie przejmować, na opinie można gwizdać, albo przeciwnie - przykładać do Miażdżącego Spojrzenia Dezaprobaty Cioci Kloci olbrzymią wagę i popadać w kompleksy. Dlatego interesuje mnie tylko jak same siebie odczuwacie.

[Eire]

[Ysengrinn]

Ja sam zaznaczyłem opcję środkową. Nawet gdybym chciał ciężko byłoby mi określić czy przeważa we mnie "dziecinność" czy "dorosłość". Co prawda z wiekiem robię się coraz bardziej konserwatywny i zaskorupiały w sądach, ale po prawdzie to trochę taki odruch buntowniczy - wokół tyle postępu, relatywizmu i nowoczesności, że granat się w kieszeni odbezpiecza.

[Morg]

[Melmothia]

A jak ktoś w ogóle się nie czuje na jakikolwiek wiek? Zawsze muszę intensywnie pomyśleć, żeby sobie przypomnieć, ile skończyłam na ostatnich urodzinach.

Jak się zastanowić, to jest to chyba zły znak...

Oh, well.

[wa-totem]

[Hati]

[Melmothia]

[Sasayaki]

[Koranona]

[Nina-Lazur]

Jak miałam 12 lat zachowywałam się podobnie do Zangetsu.

Ale dziś jestem raczej dzieckiem
Potrafię ścigać siostrę po domu by ja uściskać bo ona jest taka przyjemnie miękka!

Co do liczenia wieku ja zaczęłam się gubić, gdy przestałam organizować imprezy urodzinowe (moje urodziny wypadają podczas sesji zimowej Y_Y). Gdy znajomi przychodzą z tobą świętować, to się zapamięta.