[Ysengrinn]

Ile "mentalnych lat" sobie dajesz? Czujesz się wiecznym dzieckiem, czy też uważasz, że ludzie po 18-stce to emeryci?

Do tematu zainspirowało mnie biadolenie, które słyszę zdecydowanie za często - "jestem już na to za stara, potrzebuję wygód dla moich biednych, reumatycznych kości". Albo, rzucane pół żartem 18-latkom, "witaj w gronie emerytów:D!". Zazwyczaj w ustach (czasem palcach) osób sporo ode mnie młodszych, więc nie wiem, czy nie powinienem sobie zbierać na grób i trumnę.

Zatem, że przewrotnie spytam - naprawdę z Was takie dziady?

[Morg]

Ze mnie pewnie tak, bo coraz więcej rzeczy mnie wkurza i coraz więcej mnie irytuje. Ale bardziej serio - nie, jakoś specjalnie stary się nie czuję, nawet mi zostało jeszcze trochę marzeń z dzieciństwa, żeby dokonać czegoś znaczącego... oczywiście rzeczywistość weryfikuje, ale to druga strona medalu.

[Nanami]

Ja tam znalazłam idealną równowagę wewnętrzną i czuje się na tyle, na ile mam, idealnie ;) Stety niestety już od jakiegoś czasu nie potrafię załapać "młodzieńczych faz", wczuć się w nie czy nie mówiąc o wkręcaniu się w nie... z drugiej strony daleko mi do ustatkowanego, spokojnego, dorosłego życia. A że czasem się żartem rzucę 'staruszku' to nie znaczy, że już łamie mnie w kościach i nic tylko czekać na kostuchę.

[Loko]

Uwaga, poniższy post zawiera autorefleksje i użalanie się nad sobą.

Ja z drugiej strony czuję się i stary i młody. "Starość" odczuwam głównie z powodu otoczenia moich rówieśników na co dzień - mam zupełnie inne wyznaczniki wartości, cele, reakcje. Ich zachowania uważam za debilne lub (rzadziej) po prostu dziecinne.
Cieleśnie również czuję się zdziadziały, mam 16 lat i ledwo chodzę oraz "wszystko mnie boli". Najogólniej mówiąc, już jestem zmęczony życiem.

Młody także nie jestem w dobrym znaczeniu. Moja "młodość" objawia się głównie brakiem doświadczenia i wiedzy. Pomimo tego, że (nie oszukujmy się) uznaję się za kogoś na wyższym poziomie niż większość moich rówieśników, to i tak mój poziom wiedzy sterczy na tym samym co ich.

Ale ten stan potrwa jeszcze tylko kilka lat, dopóki się nie wyprowadzę i nie zacznę przebywać w normalnym towarzystwie. W ankiecie zaznaczam opcję trzecią.

[JJ]

[Easnadh]

A ja to już w ogóle zza mentalnego grobu piszę, co zresztą powinno być dla wszystkich całkowicie oczywiste.

Kondycjonalnie za stara na wiele rzeczy jestem, choć pewnie, gdybym za młodu częściej siekierką machała i drwa taczką woziła oraz na kupkę za domem je układała, to bym miała większą krzepę. Chociaż z drugiej strony trudno oczekiwać krzepy od kogoś piszącego zza grobu. Mentalnego. Trzymam się i tak zadziwiająco dobrze.

[Keii]

Mentalnie daję sobie około 30, inni obstają przy 15, więc ostatecznie nie wiem na co się zdecydować.
Fizycznie jest o tyle zabawnie, że raz słyszę, że nie wyglądam na 5 rok studiów, a przy okazji niedawnej imprezy dla roku 1 wszyscy patrzyli na mnie jak na zjawisko nadprzyrodzone, kiedy wyszło jaki jestem stary.

[Hisayo]

Gdybym mogła zacytować cały post Loko i podpisać się pod nim, to bym to zrobiła, ale że chciałabym jeszcze coś napisać, to...

Nie wiem. Z jednej strony czuję się stara, bo nie dogaduję się z rówieśnikami i tak dalej (spróbujcie się dogadać z chorą na umyśle yaoistką, życzę powodzenia) a z drugiej czasami sama siebie zaskakuję 'młodzieńczością', podatnością na różne wariackie fazy i, well, debilizmem.
Tak więc mentalnie i tak będę się czuła na trochę starszą niż jestem naprawdę.

[Miya-chan]

Mówienie, że jestem na coś za stara, to zwykle mi, a nie ja... Mentalnie mam jakoś między 6 a 16 i nadal tkwi we mnie dziecięce marzenie o zostaniu dzielną bohaterką. I jakoś tak wszyscy łapią errora, kiedy im mówię, ile mam lat :P

[Loko]

[Serika]

[Owieczka]

Ja jestem małym dzieckiem, i małą owieczką ;) zachowuje się, jakbym miała 6 lat

[Crofesima]

Daję sobie jakieś 12 i czuję się z tym okej, oł je.

[krew_na_scianie]

Czuje się na tyle , ile lat mam - i nie uważam tego za złą rzecz. Wiele rzeczy zwyczajnie mi się już nie chce, ale na szczęście - na hobby czy dla znajomych, energię wciąż znajduję. Martwi mnie, że przemiana materii nie działa już jak kiedyś.. Siedzący tryb pracy też zbytnio nie pomaga. Ale pomijając te mankamenty (i mocne ekonomiczne pragnienie stabilizacji), to myślę, że jest ze mną dobrze, a "mentalny" wiek w żaden sposób mi nie przeszkadza.

[Saga]

Jeżeli czuję się na tyle lat, ile mam, to czuję się młodo czy staro? To fajny wiek: wiem, że jestem dorosła i potrafię sobie sama w życiu poradzić (chociaż trzydziestoletni cyrograf, który zamierzam podpisać może zweryfikować to mniemanie), nareszcie zdobyłam trochę pewności siebie, mogę się interesować czym chcę i ciągle mam nadzieje, że życie będzie mnie pozytywnie zaskakiwać.