[myciu]

Gram w Farm symulator

[Tren]

Tales of Graces
Choć w planach mam replay Symphonii (jako że ta gra ma z definicji dobry replay value, gdyż przy pierwszym przejściu człowiek nie ma prawa ogarnąć wszystkiego od początku), to jednocześnie po ponad 60 godzinach gry człowiek zaczyna łaknąć odmiany (i lepszego systemu walki). Tak więc wzięliśmy się za kolejną grę z cyklu Talesów, konkretnie Tales of Graces. Fabularnie serie nie mają ze sobą nic wspólnego, no może poza pewnymi powtarzającymi się schematami, gdyż

Spoiler: pokaż / ukryj

znowu biegasz w drużynie z antagonistą, który uważa że protag jest najlepszą rzeczą na tym grzesznym świecie.

Gameplayowo jest o niebo lepiej niż w Symfonii. System walki jest o wiele dynamiczniejszy i wreszcie człowiek nie zabija się o członków własnej drużyny. Poza tym system wzmacniania postaci przez levelowanie tytułów jest ciekawy i zdecydowanie zachęca do farmienia bardziej niż zwykłe podnoszenie poziomu. Miłe jest też, że można w każdej chwili zmienić poziom trudności… co bardzo pomogło w momencie w którym trochę za bardzo wzmocniłam postacie i wszystko zaczęło umierać od patrzenia. I na tym głupim kawałku, gdzie nasze overlevelowane postacie zaczęły bardzo umierać, mimo że na tym etapie zdecydowanie nie powinny (co jest dziwne, bo ten kawałek to droga do ruin i moby w samych ruinach nie są nawet w połowie tak wymagające, ale cóż…).

Postacie serii są idiotami, którzy wyróżniają się przede wszystkim dość… specyficznymi buildami.
- Asbel - protagonista, który ma osobne skille na tłuczenie wrogów pochwą, a zwykłym mieczem. Posiadacz najpotężniejszej statystyki magicznej z całego teamu. Tak, od magów też. Idiota, który zaprzyjaźnia się ze wszystkim co może.
- Sophie – tajemnicza dziewczynka z amnezją, której pięść jest w stanie przebić się przez wszystko. Najbardziej urocze twintailsy tego franchise’u, które są doskonale zanimowe. Serio, w tą grę warto zagrać dla uroczych twintailsów tej pani.
- Cheria – pasywno-agresywna healerka (z naciskiem na agresywna), która próbuje być tą odpowiedzialną osobą w teamie. Jej próby są o tyle heroiczne, co syzyfowe.
- Hubert – młodszy brat, który ma uraz do rodziny. Walczy łączonym podwójnym mieczem, który po rozłączeniu dubluje za podwójne pistolety. Nie patrzcie tak, też byście taki zrobili jak byście mogli!
- Pascal – tankujący mag z blisko dystansową magią i lagą strzelającą na odległość. Szalona naukowczyni, która nigdy nie dostała kartki z wyjaśnieniem, że porządny badacz powinien nauczyć się żargonu naukowego, a nie używać wyrazów dźwiękonaśladowczych w jego miejsce.
- Malik – (nie)odpowiedzialny dorosły, czyli mentor na jakiego ta drużyna zasługuje. Prawdziwie honorowy mężczyzna unika konfrontacji i morduje wrogów z maksymalnie dużego dystansu! Czyli umięśniony mag w średnim wieku, który używa mieczo-bumerangu.
- Richard – wcale nie książe, wcale nie gej, magiczny wojownik. Najbardziej przystojny mężczyzna w tym państwie według wszystkich badania ankietowych i numer jeden w rankingu na najlepszą partię.

Jeśli chodzi o fabułę to jest ona zdecydowanie prostsza od fabuły Symphonii, acz widać, że twórcy nadal lubią bawić się schematami i przekręcać je na głowę dla lepszego efektu. Graces wyraźnie stawia na Siłę Przyjaźni(TM), acz robi to w bardzo sympatyczny sposób. Głównym wątkiem pierwszej części gry (Graces jest podzielone na dwie części: główną i post-game, Lineages&Legacies) jest ratowanie love interestu najlepszego przyjaciela protagonisty i urocze jest, że cel ten nie zmienia się w żadnym momencie

Spoiler: pokaż / ukryj

nawet jak rzeczony przyjaciel zaczyna robić rzeczy które mogą doprowadzić do zniszczenia cywilizacji i takie tam…

Gra ma też solidnego plusa za to, że jednym z głównych wątków jest męsko-żeńska przyjaźń, której w żadnym momencie nie można wziąć za wątek romantyczny. Jest to też jednak powiązane ze słabością serii, bo protagonista ma kanoniczny wątek romantyczny, który niestety wypada mocno blado na tle innych relacji. I cóż… To, że bohater spędza całą grę martwiąc się o największego bizona tej gry nie pomaga na uwierzenie mi, że protagonista jest zainteresowany panienką. Twórcy też wyraźnie momentami chyba zapominają kto jest głównym pairingiem bohatera, bo bizon zdecydowanie nie ukrywa, że protagonista jest dla niego bardzo specjalny. Powiedziałabym, że są to najbardziej gejowskie Talesy, ale wiem jednak trochę za dużo o innych Talesach by móc z czystym sumieniem wyrażać takie sądy (a przynajmniej dopóki nie zagram w Zestirię i Vesperię i nie ocenię obiektywnie poziomu gejostwa na przestrzeni wszystkich serii). Opening gry TEŻ nie pomaga. Lub raczej pomaga utwierdzić graczy w przekonaniu kto jest głównym love interest protagonisty. (serio, jeśli ktoś się domyśli która pani jest kanonicznym pairingiem protaga to brawa dla niego; poprawna odpowiedź to: pani z różowymi włosami).

Na zakończenie dodam, że gra wyróżnia się też niezwykle radosnymi victory quotami, czyli krótkimi scenkami, jakie są pokazywane po zwycięskiej walce. Grupowe scenki są zwłaszcza niezwykle radosne.

[Keii]

Przez weekend przeszedlem Dragon Quest Heroes 2, ktore zdziwilo mnie dlugoscia - pierwsza czesc byla tytulem na dobre 35h, wiec zakladalem ze sequel majac eksploracje bedzie trwal 40-50, a tutaj napisy juz po 24.
Gra swietna, naprawila wiekszosc problemow, ktore miala pierwsza czesc.
Jako, ze gre streamowalem, tutaj mozna obejrzec sobie calosc.

Jakos tydzien temu przeszedlem tez Dooma, ktory jest idealny dla osob teskniacych za szybkimi FPSami. Szkoda, ze multiplayer jest nudny jak flaki z olejem (byl za niego odpowiedzialny inny zespol).

Aktualnie na tapecie Overwatch na PS4, ale kiedy jestem sam, nawet go nie odpalam. Na szczescie tylu znajomych jest zwykle online, ze nie mam problemow z zebraniem 6 osob do pelnej druzyny.

Jutro po pracy w planach oczywiscie nowy dodatek do Wiedzmina, a za tydzien nowy Ace Attorney.

[kokodin]

Inna strona Nippon Ichi (niż Disgaea) Albo nawet nie
Phantom Brave, ps2, bo tak.
Epizod 5 obecnie i biję potwory martwym drzewem :]
Oczywiście wszystkie potwory są ładnie nazwane, jak np Hungry Titelist Gienek lub Usless Old Man Zenon.
Muszę zacząć polować na nowe stwory :]

[Daerian]

Phantom Brave jest fajny, ale mnie jednak mechanika i przede wszystkim fabuła (wszystko włącznie ze stworzonkami leśnymi chce dokopać Maronie i pokazać jej, że życie ssie) zmęczyła około 15 epizodu. Nippon Ichi jednak znacznie lepiej wychodzą komedie.

[ewaewka]

Gram teraz w Wiedźmina, świetnie się gra. Jestem zachwycona grafiką i w ogóle calą historią. Nie wiedzialam, że aż tak dobrze to wygląda.

[Gość]

Gra ktoś z Was w Pokemon Go? :)

[Smk]

[Gamer2002]

U kumpla grałem w Super Robot Wars OG: The Moon Dwellers. Poza tym że tłumaczenia ma potknięcia ("Einst! Zwei! Dry!") to jednak
O MÓJ BOŻE SUPER ROBOT WARS PO ANGIELSKU JAK JA SIĘ CIESZĘ MATERDEJA

Tylko dlaczego wersja ENG jest tylko na PS4 a nie na PS3 :<

[Smk]

Pora Macross 30 odkopać i przejść w ramach odswieżenia.
Delta Scramble zapowiedziana.


Edit:
Z racji złamania PS Vity i radosnego zrzucania wszystkich wydanych tytułów, jak również czekania aż zrównam się geograficznie ze swoją legalną kopią GodEaterów, bezczelnie piracę jak leci.
Ok. Czekam na tłumaczenie Ciel No Surge, gryząc gałki analogowe.

Edit v.2
jakiem za gundamami nie przepadam, Gundam Breaker 3 jest wciągającym tytułem. Na tej samej zasadzie co stare Monster Huntery - zatłucz więcej blachy, zdobądź lepsze dropy, zapętl.

Sent help.

[Keii]

Pare dni temu skonczona Persona 5. Jakies 110 godzin na zegarze.

Swietna gra, bez zadnych problemow dolacza do mojej toplisty wszechczasow.
Jak 3 i 4 znudzily mnie losowymi dungeonami i szkolna socjalizacja, w 5 wszystkie te elementy sa doszlifowane i poprawione. Ilosc zmian sprawiajacych, ze to, co kiedys bylo meczace stalo sie frajda jest naprawde szokujaca.
Do tego wciagajaca historia, wylewajacy sie z ekranu styl, swietne postacie i pierwszej klasy muzyka.

Zdecydowanie polecam.

[Rado81]

Premiera Persony 5 w wersji angielskiej dopiero w 2017r. A w tej japońskiej wersji to ciężko się odnaleźć :)

[Smk]

Psycho Pass: Mandatory Happiness.


Szukam tej obiecanej współpracy Urobutchera, ale pierwsza godzina tak sobie zachęca do kontynuacji questa.

Gal*Gun

Pamięta ktoś gatunek gier pod nazwą celowniczki? Wypełzło toto w latach dziewięćdziesiątych z salonów automatowych i zmarło tak ponad dekadą temu na konsolach domowych - zapewne z racji upierdliwości grania przy pomocy pada w coś zaprojektowanego do sterowania pistoletem świetlnym.
Pamięta ktoś Virtua Cop? Aha.
Gal*Gun to romans. Romans w którym strzela się do hord napalonych nastolatek, próbujących się Tobie, Graczu, oświadczyć. Albo zdominować. Bacikiem.
To ten rodzaj gry. Bardzo to japońskie i raczej z produkcji lekkich w sens.
I wszystko byłoby okej gdyby nie fakt iż wspomniane wyżej obronne ostrzeliwanie się dokonuje się poprzez analogową gałkę, na konsoli która ma i ekran dotykowy, i panel dotykowy na grzbiecie...


Eiyuu Senki
Tytuł który pokazuje zalety zhakowania PS Vity dla zwykłego odbiorcy - dosłownie w parę dni od dobrania się do plików gry, dobry anon z internetów wrzucił patcha tłumaczącego rozgrywkę na ludzki z japońskiego.
I usuwającego zachodnią cenzurę.
Lewd. Very.

Dungeon Travelers 2

Jak wyżej, tylko spin-off To Heart.


I wciąż Gundam Breaker 3. Gra właściwa zajmuje ułamek czasu spędzonego z tym tytułem - większość rozgrywki to żmudne modyfikowanie swojego robota i pilnowanie by kolory miały ten właściwy odcień różu..

[kiperson]

Aktualnie pogrywam sobie w "Heroes of Might and Magic IV". Może i stara gierka, ale jara.

[Gość]