[Mai_chan]

Khem, khem? To chyba oglądaliśmy inne anime... Skoro dicloniusy nie są ludźmi, to po cholerę się nimi przejmować? Wybić, bo to zwierzęta wybitnie zagrażające otoczeniu, a i do ekosystemu nic nie wnoszą...

Wydawało mi się, wspominałeś coś o tolerancji względem odmienności... Wobec zwierząt nie da się być tolerancyjnym, można być co najwyżej humanitarnym i uśpić, zamiast się znęcać nad psem, który zagryzł trójkę dzieci.

Owszem, wszystkie powyższe to moje zdanie - ale twoje argumenty to też wyłącznie twoje zdanie. Czy w związku z tym powinnam kazać ci zamilknąć, bo to tylko subiektywna opinia, nie powinna liczyć się w dyskusji?

[IKa]

[LunarBird]

[Zegarmistrz]

[Daerian]

[Serika]

Lunar, ja mam z tym anime problem moralny (poza paroma innymi problemami, o których później): nie wolno pozwolić, żeby istota o instynkcie mordercy łaziła sobie po ulicy i mordowała, bo coś się sypnęło. Bo zawiódł taki a taki system. Naprawdę sądzisz, że gdyby ktoś zamordował Ci mamusię, tatusia, siostrzyczkę oraz pieska, obchodziłoby Cię to, że kiedyś najlepszy przyjaciel zawiódł zaufanie tego kogoś? Obawiam się, że jeżeli twierdzisz, że tak, to strasznie oszukujesz sam siebie. Społeczeństwo nie może sobie pozwolić na istnienie takich istot, po prostu. Przy takich założeniach moim zdaniem bierze w łeb wszelkie przesłanie o potrzebie tolerancji i zrozumienia dla odmienności innych, nie wspominając już o potrzebie przebaczenia. Takich rzeczy się NIE wybacza, a przynajmniej nie wybacza się, jeśli ich powodem jest instynkt. Nawet, jeżeli istnieje możliwość "nawrócenia" - bo co, jeżeli znowu się coś sypnie? Będą dziesiatki ofiar, bo ktoś kocha inną? Psychopatów trzyma się w zakładach zamkniętych nie dla zasady, a dla bezpieczeństwa publicznego. I nie ma usprawiedliwień, że są biedni i skrzywdzeni. Nie ma prawa być usprawiedliwienia dla bezsensownych rzezi. Ani usprawiedliwienia, ani sympatii. A ja odebrałam tę serię jako próbę usprawiedliwiania i przekonywania widza, że należało zaryzykować za wszelką cenę, bo a nuż wyrośnie miłe dziewczątko. Oczywiście, byłoby to piękne i wzruszające, ale wystarczy, żebym chwilę pomyślała, a zapala się światełko ostrzegawcze: nie za taką cenę!
Oczywiście można do tego podejść jak do antycznej tragedii - wybór, który nie ma rozwiązania, w którym każde wyjście jest złe. Niestety, ja po prostu nie mam wątpliwości, sytuacja jest za mało subtelna.

Subtelność jest kolejnym moim problemem z tym anime. Ja rozumiem, że katharsis, ale nie znoszę, kiedy wali mnie prawym sierpowym w twarz krzycząc "O tu, tu masz się wzruszyć!". Odruchowo zaczynam pękać ze śmiechu... Cała historia moim zdaniem paradoksalnie byłaby znacznie mocniejsza, gdyby nie sięgała po najmocniejsze możliwe bodźce. Nie trzeba zamordować komuś całej rodziny, żeby kogoś skrzywdzić. Tego się nie wybacza (w związku z czym niestety uważam Koutę za postac skrajnie nieprawdopodobną i wypraną z uczuć) - nad czymś innym mogłabym podyskutować. Najmocniejsze rozwiązania mają tę wadę, że działają, dopóki się nad nimi dobrze nie zastanowi - piesek na miejscu rodziny byłby znacznie rozsądniejszym wyjściem (chociaż nadal oklepanym. I tak, wiem, że piesek był. Szkoda, że nie kanarek, żółw i chomik, bo tego zabrakło <- tak, sarkazm. Wspominałam o zbytnim nagromadzeniu dramatyzmu, przy którym dostaję fazy?).

Po kolejne: moim zdaniem samo założenie albo się sypie, albo ma poważne braki w przedstawieniu zdarzeń. Taka Nana, którą podajesz jako przykład "nawróconego" dicloniusa, niestety nijak nie wychowywała się w ciepłym i pełnym zrozumienia domu. Nawet normalnemu dzieciakowi odwaliłoby w takich warunkach (i tak, pamiętam o miłym panu dyrektorze. I nadal twierdzę, że co najwyżej byłby w stanie przekonać dzieciaka, jacy ludzie są dwulicowi) - a jeśli nie, to dzieciak po prostu miał wyjątkowo spokojny, uległy charakter. Jak dla mnie to po prostu poważna dziura w fabule, nie wspominając o prawdopodobieństwie psychologicznym postaci. Przy czym akurat sama Nana jest postacią chyba najlepszą w serii - niestety wyłącznie przy założeniu, że dicloniusy myślą i działają jak ludzie, a moce uruchamiają wyłacznie w obronie własnej (obronie gatunku - już nie). Końcówka serii dość wyraźnie ukazuje, że jest inaczej - dzięki czemu moim zdaniem postać po prostu nie trzyma się kupy.

Reszta moich problemów z EL wspomniana została przez szereg osób wyżej, więc nie będę sie powtarzać.

Natomiast posumowanie ejst takie: jak najbardziej rozumiem, że komuś mogła się podobać wartka akcja. Romans i "przesłanie" też - pod warunkiem, że ktoś lubi, żeby chwyty marketingowe z gatunku "tu płakać" były wyraźnie widoczne - bo mnie to bardzo przeszkadza. Natomiast obawiam sie, że brak prawdopodobieństwa psychologicznego jest już faktem, nie moim subiektywnym wrażeniem.

[LunarBird]

[Bianca]

[chise]

Po pobieżnym przejrzeniu dyskusji doszłam do wniosku, że "Elfen Lied" zwyczajnie wypada obejrzeć. Mam jakąś sympatię do rzeczy, które jedni wychwalają pod niebiosa a inni mieszają z błotem odnosząc się często do tych samych szczegółów ;)
Jak do tej pory- *jeden* pierwszy odcinek.
Pierwsze wrażenie- chętnie zobaczę dalszy ciąg. Nie ma niczego, co odrzucałoby mnie na wstępie, hektolitry krwi (faktycznie, faktycznie;) ani ziębią ani grzeją, jedyne co mogę powiedzieć, że nie miałam odczucia "dramatycznego realizmu", który ktoś gdzieśtam zdawał się sugerować.
Scena spotkania głównego bohatera i głównej bohaterki (chyba?) wydała mi się dziwna o tyle, że dziwnym trafem zabrakło przypadkowych przechodniów. Że zarówno on jak i jego kuzynka (?) przyjęli bliskie spotkanie trzeciego stopnia jako coś oczywistego i nikt się nawet nie wglapiał na niczyje cycki...
Mam wrażenie, że nagość bohaterki skierowana jest do widza, bo bohaterowie radośnie ją ignorują.
Absolutnie niczego nie oceniam, bo to pierwszy odcinek i pierwsze wrażenia zainspirowane tym tematem. Nie zaobserwowałam ani głębi psychiki bohaterów ani jej braku.
Opening jest klimatyczny. Prawie mi się włączył drugi raz w supersprytnym programie odtwarzającym folder jako playlistę i już gdzieśtam wpadł w ucho.

Aa, i jeszcze to, co zainspirowało mnie do napisania tutaj czegokolwiek i pośrednio do włączenia anime również

[chise]

[LunarBird]

[Bianca]

[Avellana]

Proponuję (na razie jest to propozycja) pilne zakończenie dyskusji, względnie radykalną zmianę jej kierunku. Bowiem po raz kolejny rzecz od ad rem przechodzi do ad personam - w tym przypadku rozważania nad tym, czy Elfen Lied to dobra seria przekształciły się w rozważania o tym, Co LunarBird Zrobiłby W Danej Sytuacji. Tenże zaś temat jest po pierwsze w chwili obecnej praktycznie niefalsyfikowalny, po drugie zaś - zwyczajnie i po prostu nieciekawy. Dyskusja o nim tutaj jest całkowicie offtopic, przenoszenie jej zaś nie ma sensu: dotychczasowe tematy "co byś zrobił/a gdyby w twoim ogródku wylądował statek kosmiczny / z piwnicy wyszła urocza demonica / wybuchła wojna" za każdym razem kończyły się wyjątkowo idiotyczną kłótnią opartą na mniej lub bardziej realistycznych gdybaniach użytkowników.

[IKa]

[Daerian]

Cóż, osobiście uważam, że chcąc ocenić dane dzieło (czy to książkę, film, anime itd.) należy koniecznie odnieść się do kultury i tradycji, w której powstało. Oczywiste jest, że nie jesteśmy w stanie zrobić tego całkowicie, ciąży na nas nasz światopogląd i tradycja. Należy jednakże się starać.
Masz oczywiście prawo do swoich opinii - nikt Ci tego nie zakazuje. Chciałbym jednak, żebyś przy omawianiu wartości merytorycznej dzieła uwzględnił to, jak jest ono odbierane przez normalną grupę docelową. Pominięcie tego zawsze owocuje przekłamaniami, prowadzącymi do niewłaściwej oceny.

W tym przypadku powoduje to wycięcie wątku znacznie spłycającego całe anime.