[Meliana]

Fajny temat i ciekawe wnioski moich przedmówców. Pozwolę sobie zacytować niektóre fragmenty, z którymi się szczególnie zgadzam:

[Kouta90]

Meliana bardzo mi się podoba Twoja wypowiedź, całkowicie się z Tobą zgadzam. Oczywiście racją jest iż anime dają do myślenia, zmianiają czasami sposób postrzegania niektórych rzeczy. W zależności od zakończenia danego anime też dają satysfakcje jeżeli spełniło ono nasze oczekiwania, bądź w przypadku mniej "happy endowskiego" zakończenia potrafią zaprzątać głowe przez kilka dni. Pozdrawiam

[Eire]

A ja pozwolę sobie na małą polemnikę

[Meliana]

[Eire]

Miło słyszeć że Glass Mask się podoba:)

Studiujesz psychologię? Bo ja na to, że sam widok smukłonogich moebizonów pierzze nam mózgi w życiu bym nie wpadła.

[Meliana]

[Vivian]

Dzisiaj wyładowując swe negatywne emocje, jestem skłonna stwierdzić, że m&a z całą pewnością obok pozytywnych emocji może wywoływać głęboką frustrację,tzn. po przeczytaniu mangi, a nawet samym zetknięciu się z tą, którą mogę nazwac łagodnie chłamem, aczkolwiek i to słowo nie określa w pełni Wagamama na Butler, jestem o tym przekonana. Czy wzorcowym modelem tytułowego bohatera shoujo dla pewnych twórców są demoniczni brutale o jakiś, co najmniej wątpliwych instynktach??!! Wzorcowy romans??

[Kouta90]

1. Słuchowa adaptacja niektórych elementów języka japońskiego
2. Zwiększenie szybkości czytania angielskiego z podświadomym rozumieniem
3. Wzrost ilości "ekranowej rzeczywistości"
4. Opuszczanie sie w nauce
5.

I co najważniejsze wraz z ilością virtualnej rzeczywistości w głowie, coraz częściej zaczynam myśleć że życie jest nudne, nic sie nie dzieje, monotonia dnia codziennego. Nabieram jakiejś takiej nadziei że "wkrótce coś się wydarzy", że np wstanę rano a tu za oknem np jakiś dziwny ruch pojazdów wojskowych (najczystszy przykład). Po prostu sytuacja w której podczas zwykłego dnia codziennego nagle wydarza się coś co zmienia moje życie.
Może to wszystko głupio brzmieć, i prawdopodobnie jest to spowodowane spaczeniem mojego mózgu przez przerost rzeczywistości wirtualnej nad realną ale cóż poradzić.

[jurek]

Na szczęście mój wewnętrzny kujon nie pozwala mi się opuścić w nauce z tego powodu. Jednak trwonię pieniądze na różnorakie mangi (szkoła niedaleko komikslandii robi swoje).
Rozwija wyobraźnię? W moim przypadku to i tak już nic nie zmieni.
Społecznie? Niestety nie mam znajomych w fandomie...
No to może rozrywka/emocje? O taaak, stan błogiej melancholii i uczucie pewnego odprężenia.
W pełni pozytywnie oceniam moje stosunki z tą tematyką.

[Kouta90]

Moją poniższą wypowiedź można by oznaczyć jako "z pamiętnika anime-fana".
Dzisiejszy katalog anime jest na tyle duży iż na raz można by oglądać nie jeden tytuł, ale ogółowo czasowo załóżmy że mowa o jednym tytule. A więc wiadomo, zaczyna się od dwóch odcinków w celu zapoznania się z anime, i są dwa wyjścia -fajne, oglądamy dalej lub -nuda, nie oglądamy dalej, logiczne. Sytuacja po wybraniu opcji pierwszej: tytuł coraz bardziej wciekawia, zakładając oglądalność bezprzerwową x-odcinków pod rząd, umysł coraz bardziej "przykleja" się do ekranu i nie pozwala się oderwać wysyłając zakodowane sygnały to reszty ciała "trzeba się dowiedzieć co będzie dalej". No więc lecimy dalej enty i enty odcinek coraz bardziej wciąga i umysł zaczyna wysyłać coraz bardziej skrajniejsze sygnały tj. "trzeba dowiedzieć się jak to się skończy". I teraz tak, patrze na zegarek a tu juz 23 więc trzeba by iść spać bo jutro trzeba wcześnie wstać, ale sygnały jakie wysyła mózg każą zignorować tą myśl. Przewijając taśmę kilka godzin w przód docieramy do punktu w którym ostatnia minuta anime przebiła się przez oczy do mózgu. Mowa tutaj o Shingetsutan Tsukihime wiec obeznani z tytułem wyczuwają teraz być może odczucia o których mowa. Tak więc godzina na zegarku razi w oczy nie samymi liczbami lecz myślą o porannym wstawaniu i konsekwencją tego tj. ilość odpoczynku jaki organizm otrzymał na następny dzień. Ale wciąż umysł nie ostygł całkowicie po swoim narkotycznym wysyłaniu sygnałów do reszty ciała i wciąż gdzieś krąży po tych wszystkich scenach które oczy mu wysyłały przez x-minut wlepienia w ekran. I teraz kiedy już sam umysł nie wie jakie sygnały wysyłać, po głowie kołacze się to uczucie kiedy to coś przyciągało uwagę umysłu a nagle się skończyło plus jeszcze dane zakończenie anime które zajmuje większy procent pamięci w chwili obecnej. Po kilkunastu minutach kiedy umysł zdążył już nieco ostygnąć, w głowie jest tylko czarna pustka, nie ma już z grubsza obrazów ani krążeniu wokół odcinków, zostaje tylko podświadoma mini depresja wynikająca ze smutnego zakończenia anime, i nie tylko w kwestii samego zakończenie fabuły lecz tej myśli "że coś się kończy". Dalej człowiek kładzie się do łóżka po można powiedzieć delikatnym "wypalaniu mózgu" i choć jest właściwie padnięty i zasnąłby w przeciągu minuty, wciąż stan w jakim jest umysł nie pozwala tak prędko zasnąć. W tym momencie wpierw zmęczenie musi wsiąść gorę nad umysłem tak żeby zresetować go do programu zasypiania. Na następny dzień (właściwie to po kilka godzinach snu w tym samym już dniu) wstaje się tak jak co dzień ze zresetowanym umysłem który zdążył już właściwie zapomnieć o stanie w jakim był przed snem.
Tak jakoś nabrała mnie wena żeby coś takiego napisać, jeżeli udało Ci się doczytać do tego momentu i przebrnąć przez ten cały fanatyzm to gratuluje cierpliwości. Sama wypowiedź może stawiać mnie w świetle niemal "fanatyka", ale na pewno uzależnionego od anime. Przypuszczam także że całość tego co napisałem może być niezrozumiała dla każdego i wręcz może budzić odrazę ale wszyscy wiemy iż na świecie jest wielu ludzi i każdy z nich jest inny, każdy z nich ma inny sposób myślenia no a tutaj jakby nie było jest miejsce gdzie część z ludzi wymienia swoje poglądy. Żeby już nie przedłużać tego posta na miarę artykułu bądź recenzji, Pozdrawiam

[Vodh]

Cóż, ja bardzo lubię maratonować anime więc poniekąd wiem o czym piszesz ;) Chociaż akurat Tsukihime to jeden z nudniejszych tytułów, jakie widziałem. Ale jak znajdzie się coś co mnie wciągnie (a przy tym niezbyt ambitnego, bo rzeczy skłaniające do rozmyślań staram się sobie dawkować i delektować się nimi nieco dłużej) to kilkugodzinny seans jest jak w banku ;D I choć nadal czasy świetności World of Warcraft wygrywają pod względem intensywności, długości i częstotliwości moich maratonów (i żeby nie było niedomówień, mówię tu o czasach świetności _dla mnie_, czyli nie o jakimś legendarnym patchu kiedy "wszystko było lepiej" tylko okresie, kiedy grałem najwięcej ;) ) to i anime udało się zatrzymać mnie przy ekranie na całkiem ładne kawałki dnia. Rekordu nie pamiętam, ale nie jeden dzień poszedł tylko i wyłącznie na to :D Zmarnowany? A bo ja wiem? Mi się podobało i nie żałuję/nie żałowałem.

A tak poza tym to M&A wywarło bardzo kluczowy wpływ na moje życie, (zwłaszcza ostatni rok z hakiem, ale zdecydowanie nie tylko :D). Jenoty. Chyba nie muszę rozwijać tego wątku, prawda? :D

[0rdi]

[Tohru_chan_kyaa]

Ja w bardzo emocjoujący sposób podchodzę do anime. Anime wiele mnie nauczyło. Wcześniej moje myślenie było bardziej przyziemne, anime rowzinęło moją wyobraźnię a powiem że te wartościowe nakłaniają nawet do refleksji na temat swojego życia.

[DeadJoker]

Ja...Mnie kompletnie rzuciło się na mózg. Od paru lat wydaje mi się, że jestem bohaterką anime i staram się zachowywać tak, żeby widzowie mnie polubili. Natomiast przekłada się na to, że inni "bohaterowie" mnie nieszczególnie lubią. Zachowuję się dziwnie, w sposób zgapiony od najbardziej ekscentrycznych animowanych postaci. Był czas, że zanim coś zrobiłam, zastanawiałam się, co mój ulubiony bohater zrobiłby w analogicznej sytuacji.
W sklepach do obsługi mówię tylko "Konnichi wa", "Ohayo gozaimasu" i "Sayonara". To samo do nauczycieli. Moja klasa mnie nienawidzi. Może dlatego, że kiedy koleżanki się przytulają i całują, to ja nazywam to yuri. Nie robię nic poza rysowaniem mangowych postaci, pisaniem mangowatego opowiadania i tworzeniem muzyki, która docelowo ma być soundtrakiem serii anime, która oczywiście nigdy nie powstanie.

[Nanami]

Faktycznie kompletnie się rzuciło na mózg, a ponadto jednak nie jest to powód do dumy. Nie czujesz czasem, że życie ci umyka przez palce? Przykre.

A żeby nie odbiegać od tematu, to samo anime jako takie nie miało zbytniego wpływu, jednak zainteresowanie tym hobby sprawiło, że poznałam wielu ludzi, którzy to już w mniejszym czy większym stopniu już mają wpływ na moje życie. Easiu, gdyby nie to, to byśmy się te... niemal 7 lat temu raczej nie poznały, nie? :3