[Ysengrinn]

[tilk]

Otaczający mnie zewsząd konsumpcjonizm przeraża mnie coraz bardziej. Skoro już słowo hobby "hobby" stało się synonimem "wydawać pieniądze"... Ale wydaje mi się, że wiem, skąd to się bierze. Szpikowani jesteśmy przez media propagandą, że w życiu to ważne są Kariera i Sukces, a sensem życia jest Wydawać Pieniądze. A my, jak głupie owieczki, w to wierzymy, mimo tego, że jest to najzwyklejsza nieprawda.

Abstrakcyjne gadki są zwykle puste i mało pouczające, więc posłużę się przykładem. Tym, który znam najlepiej: moim własnym.

Swoje dzieciństwo spędziłem w warunkach finansowych, które według standardów panujących na tym forum można by nazwać ubóstwem. Na to, co najważniejsze - na chleb i na mieszkanie - zawsze starczało, ale obywaliśmy się bez wszelkich luksusów tu traktowanych za normalne. Nigdy nie mieliśmy samochodu. Na rodzinnych wczasach byliśmy w sumie jakieś trzy razy, wszystkie nie w jakichś odległych krajach, ale nad polskim morzem - a ponadto nocowaliśmy nie w hotelu, a pod namiotem, na podwórku u znajomego. Nie remontowaliśmy poważnie mieszkania, nie wymienialiśmy okien, drzwi, kuchenki, pralki, telewizora, i tak dalej. Do kina się praktycznie nie chodziło, filmy oglądało się z telewizji publicznej i z wypożyczonych kaset VHS. Nie kupowało się markowych, modnych ubrań, a te, co były, nosiło się, póki się do tego nadawały. I tak dalej, i tak dalej.

Pytanie, czy byliśmy szczęśliwi? Tak, do cholery, zdecydowane tak! Szczęście odnajdywało się w każdej najmniejszej drobnostce. W rodzinnej wycieczce rowerowej do niedalekiej Polanicy Zdroju, z której w pocie czoła przywoziło się całymi litrami wodę mineralną, którą rozlewano tam jeszcze zupełnie za darmo. W wypadach pod namiot i smażeniu kiełbaski przy ognisku. W ganianiu po górach i łapaniu motyli. W naprawieniu starej pralki, która znowu odmówiła posłuszeństwa. W zbudowaniu jakiejś przydatnej drobnostki metodą "na McGyvera". W rodzinnych rozmowach przy obiedzie.

Pewnie, gdybyśmy bardzo chcieli, moglibyśmy żyć na wyższym standardzie. Moi rodzice jednak świadomie nie podążali tą ścieżką i brali życie, jakie było, ciesząc się każdą chwilą. Ich mądrość życiowa nie przestaje mnie zadziwiać.

Niedawno okazało się, że jestem w stanie zarabiać całkiem przyzwoite pieniądze. Jednak bardzo szybko okazało się, że - będąc wychowanym w skromnych warunkach - nie potrzebuję ich wcale, nie czuję potrzeby ich ciągłego wydawania. Wiedziony ciekawością, kupiłem parę rzeczy, na które wcześniej nigdy nie mógłbym sobie pozwolić. Nie żałuję pieniędzy włożonych w sprzęt fotograficzny - to hobby, którym (jak i wieloma innymi rzeczami) zaraziłem się od ojca, przynosi mi bardzo dużo przyjemności, wiem jednak, że mógłbym się doskonale obyć bez półki wypełnionej obiektywami na różne okazje i cieszyłbym się tym, co mam, tak jak cieszyłem się przed "dorobieniem się". Całą resztę mógłbym z czystym sumieniem oddać, nie jest mi do niczego potrzebna. Ostatecznie - zauważywszy, że praca zabiera mi coraz więcej czasu, który mógłbym poświęcić na cieszenie się życiem, a nie daje mi żadnych korzyści poza abstrakcyjnymi cyferkami na koncie - zrezygnowałem. Skończę spokojnie studia, które były dla mnie wspaniałą intelektualną podróżą, może spróbuję coś wreszcie włożyć w tą dziedzinę nauki, która tak mnie przyciąga. Będę dalej biegał po okolicy z aparatem i próbował uwiecznić piękno tego, co proste i codzienne. A przede wszystkim będę cieszył się życiem takim, jakie jest.

[Zegarmistrz]

[Altruista]

Jak się ma pieniądze to można wtedy zapomnieć o potrzebach materialnych i skupić się na innych problemach. Jakąś namiastkę szcześcia dają, bo po prostu człowiek o wiele się lepiej czuje ze świadomością, że w terminie może spokojnie zapłacić za mieszkanie, gaz itp. Ktoś tam wspomniał, że do szczęścia wystarcza mu grupa oddanych przyjaciół. Za pieniądze, można sobie właśnie kupić przyjaźń. Co prawda będzie to wielki fałsz, zakłamanie, iluzja. No ale dana osoba co postępuje w ten sposób, będzie się czuła w swoim domniemaniu szczęśliwa, że może się otaczać grupą wybranych przez siebie osób.

Niektórym do szczęścia wystarczają dobre relacje z rodzicami, oraz świadomość, że nasi bliscy są pełni zdrowia. Niektórym za to do szczęścia wystarczy sam alkohol, na który codziennie ładuje dużą ilość pieniędzy. Taki tryb życia jest bardzo niezdrowy i zatruwa też życie naszym bliskim.
No ale niestety są osobnicy, lubiący wypić jeden kieliszek za dużo i to im właśnie do szczęścia wystarczy.

Za pieniądze można sobie kupić fałszywą miłość, fałszywą przyjaźń. Nie jest do godnie postawa, no ale nie można do końca powiedzieć, że w iluzji nie da się być szczęśliwym.

Ogólnie uważam, ze pieniądze bardzo do szczęścia nas przybliżają. No ale też można, beż pieniędzy szczęścia osiągnąć. Wszytko zależy od naszego podejścia do życia.

Jak się ma pieniądze to można wtedy zapomnieć o potrzebach materialnych i skupić się na innych problemach. Jakąś namiastkę szcześcia dają, bo po prostu człowiek o wiele się lepiej czuje ze świadomością, że w terminie może spokojnie zapłacić za mieszkanie, gaz itp. Ktoś tam wspomniał, że do szczęścia wystarcza mu grupa oddanych przyjaciół. Za pieniądze, można sobie właśnie kupić przyjaźń. Co prawda będzie to wielki fałsz, zakłamanie, iluzja. No ale dana osoba co postępuje w ten sposób, będzie się czuła w swoim domniemaniu szczęśliwa, że może się otaczać grupą wybranych przez siebie osób.

Niektórym do szczęścia wystarczają dobre relacje z rodzicami, oraz świadomość, że nasi bliscy są pełni zdrowia. Niektórym za to do szczęścia wystarczy sam alkohol, na który codziennie ładuje dużą ilość pieniędzy. Taki tryb życia jest bardzo niezdrowy i zatruwa też życie naszym bliskim.
No ale niestety są osobnicy, lubiący wypić jeden kieliszek za dużo i to im właśnie do szczęścia wystarczy.

Za pieniądze można sobie kupić fałszywą miłość, fałszywą przyjaźń. Nie jest do godnie postawa, no ale nie można do końca powiedzieć, że w iluzji nie da się być szczęśliwym.

Ogólnie uważam, ze pieniądze bardzo do szczęścia nas przybliżają. No ale też można, beż pieniędzy szczęścia osiągnąć. Wszytko zależy od naszego podejścia do życia.

[Ysengrinn]

Jeżeli można cokolwiek pewnego powiedzieć o hasełku z tytułu to to, że jest głupie i upraszczające, bo przecież nie uwzględnia ogólnej i indywidualnej hierarchii potrzeb. Pieniądze są jedynie środkiem realizacji tych potrzeb i to czy dają szczęście zależy głównie od tego w którym miejscu piramidy potrzeb się zajmujemy. Jeżeli z trudem zaspokajamy fizjologiczne to szczęście może dać paręnaście złotych na lekarstwo dla matki (pomijam, że czasem potrzebne jest lekarstwo za kilkaset złotych i wtedy zupa blada), jeżeli jesteśmy na jako takim poziomie coraz większe znaczenie zaczynają mieć potrzeba samorealizacji (porządne, czytaj kosztowne, studia) i potrzeba dóbr luksusowych, z czego ta druga jest w ogóle niewyczerpalna. Wtedy "do szczęścia" potrzebne staje się najpierw kilka tysięcy, potem kilkanaście, wreszcie - kilka milionów, jeżeli pragniemy wielkiej chałupy, kilku samochodów, podróży i jeszcze zabezpieczenia na starość.

Zasadniczo jednak dobrze jest pamiętać to powiedzenie - oczywiście nie w celu przekonywania samego siebie, że bogacze wcale nie mają lepiej ode mnie ("i nie warto się starać"), ale na wypadek, gdyby "przypadkiem" jednak trafiła się szansa zrobienia większych pieniędzy. Zmniejszy to szansę, że nie staniemy się kolejnym dowodem na jego potwierdzenie.

[tilk]

[Ysengrinn]

Dobra, ten argument był średnio trafiony, przyznaję i kajam się.

[Keii]

Ja odniosę się tylko do stypendium naukowego - bo fakt, powinno się do niego dążyć, jeśli ktoś na poważnie bierze studia, ale na kierunkach jak na przykład japonistyka, przy obecnym systemie stypendium dostają bodaj 2-3 osoby na rok...

[ka_tka]

[tilk]

[wa-totem]

[Eire]

Ja tylko powiem, że stypendium ani naukowego ani socjalnego nie dostaje się od razu.

wa-totem, ja wcale nie mówię, ze bez pieniędzy się nie da, że kasa jest warunkiem szczęścia i spokoju. Nie uważam po prostu, że kwestie finansowe można lekceważyć, zwłaszcza jeśli samemu nie kiwnęło się palcem.

[Irin]

Totem, Tilk - bo młode lata, spędzane z normalną rodziną, która o ciebie dba tak, czy siak wspomina się dobrze. Bo w tych latach zazwyczaj niewiele się rozumie, a już na pewno nie wartość pieniądza. Już pomijając to, że im dalej w czas, tym wspomnienia stają się bledsze i przyjemniejsze. Człowiek zazwyczaj najlepiej zapamiętuje to co dobre. W tej chwili nawet czasy znienawidzonego gimnazjum nie wydają mi się takie złe, pamiętam, że coś było nie tak, nie do końca pamiętam dlaczego.

W samym temacie mam niewiele do dodania, bo mogłabym się podpisać pod większością postów. Denerwuje mnie tylko gloryfikowanie ubóstwa, starych dobrych czasów, kiedy świat był jeszcze piękny. Był, ok. Wy to tak pamiętacie. Ja też pamiętam jak mi dobrze było tam, dawno temu, kiedy życie było proste (też pozornie, przecież wtedy miałam mnóstwo własnych problemów, teraz błahych i do wyśmiania). Potem okazało się, że rodzice ledwie wiążą koniec z końcem, że problemy jednak są i są poważne. Im byłam starsza, tym więcej rozumiałam i jakoś coraz więcej było kłopotów. W szczegóły się nie będę wdawać, po prostu powiem, że w tym momencie pieniądze szczęście by DAŁY. Np. szczęście w postaci przeprowadzki.

Moi rodzice nie zarabiają mało, ale zarabiają w ten sposób, że na przyjemności ledwo starcza albo nie starcza w ogóle. Czasem są też problemy z normalnym utrzymaniem się, ale to też nie na temat. W każdym razie mi się bardzo zachciało studiów w innym mieście, swojego dopięłam i liczyłam na stypendium. I pewnie miałabym szansę, ale raz, że byłoby to biegania i załatwiania tyle, że lepiej się od razu powiesić (własna działalność gospodarcza, dziwne sytuacja rodzinna, którą trzeba udowodnić, etc.). I dwa, miałabym szansę najwyżej na 50zł. A do mieszkaniowego się w ogóle nie kwalifikuję, chociaż podstawowy warunek (mieszkanie w domu uniemożliwiłoby mi studiowanie) spełniam. Naukowe jest po pierwszym roku. A z kierunkami zamawianymi w ogóle jest jakaś paranoja. Jakoś ten rok przetrwamy (i następne, przecież nie jest pewne, że dostanę naukowe, które też gigantyczne nie jest), ale o ile łatwiej by było, gdyby sytuacja finansowa była stabilna...

Ogólnie pieniądze dobrze jest mieć. A reszta została już powiedziana w poprzednich postach.

[tilk]

[Morg]

Irin, to co powiem będzie prawdopodobnie skrajnie jednostronne, bo nigdy niedostatku nie zaznałem, ale wybacz, Twojej sytuacji nie znam, niemniej - również ze względu na własne doświadczenia - nie zgodzę się. Z bogatej rodziny może i nie jestem, niemniej każdy z rodziców zarabia grubo powyżej średniej krajowej - i problemów (poza bytowymi) mi to jakoś nie oszczędziło. Pieniędzy nie brakowało, ale wieloletnim kłótniom rodziców to nie nie przeszkadzało. Ostatecznie jakiś czas temu się rozeszli (choć nie oficjalnie), więc trochę się uspokoiło, ale i tak jak będę miał scysję z kimś z rodziny, to prawie na pewno usłyszę coś o matce, albo ojcu, zależnie od tego z kim się pokłócę. Kwestia pieniędzy też w sumie ciągle trwa, niemniej o rzeczach, które słyszę co jakiś czas nie wspomnę, bo zachaczałoby to już o ekshibicjonizm uczuciowy.
Zwyczajnie szlag mnie trafia, że można się było tak pokłócić (dwie części rodziny odkąd rodzice się rozeszli są w stanie, który można spokojnie określić mianem zimnej wojny) o tak przyziemną rzecz. Będę więc utrzymywał, że pieniądze jako takie szczęścia nie dają - chętnie żyłbym na niższym poziomie, ale w normalniejszej atmosferze.