[wa-totem]

[shyguy]

[Ysengrinn]

[moshi_moshi]

[Wiewiór]

W związku z tym, że temat idzie coraz bardziej w rejony maturalno-uczelniane, a tym samym bliskie mojemu sercu, chciałam powiedzieć kilka słów.

Całe to gdybanie na temat studiów dziennych, wieczorowych i zaocznych oraz wprowadzanych reform moim zdaniem nie ma sensu. Problem tkwi w nowomodnej tendencji "każdy musi mieć wyższe wykształcenie" oraz przekomicznej nowej maturze.

Moim skromnym zdaniem, dopóki uczelnie wyższe na poważnie nie przywrócą egzaminów wstępnych na wszystkie kierunki, tysiące głąbów z licencjatami będą się mnożyły i obniżały systematycznie poziom zarówno uczelni jak i samego społeczeństwa.

Obniżanie poprzeczki na maturach, nakazywanie wspólnego myślenia i pisanie pod klucze odpowiedzi (szczególnie krzywdzące w przypadku egzaminów humanistycznych) jest samobójem ministerstwa edukacji. Skutkiem tego (odczucia własne) osoby o wolnym i twórczym umyśle są skazane na porażkę, a ich miejsca na uczelniach zajmują ludzie mniej lotni, ale myślący szablonowo. I tu już nawet nie chodzi o ludzi, którym zabrakło kilku punktów, nie dostali się na wymarzone studia dzienne i musieli iść na wieczorowe. Tu mamy do czynienia z masowym udupianiem porządnych humanistów!

Żywię głębokie przekonanie, że gdyby przyszło mi się mierzyć z egzaminem wstępnym na sinologię uzyskałabym o wiele wyższy wynik niż na maturze. Na maturze, na której nie potrafię pisać wypracowań pod klucz (sprawdzone już dwukrotnie). Uważam się za osobę, która swojemu hobby poświęca wiele uwagi i zdobywa coraz to nową wiedzę. Czuję się również bardzo pokrzywdzona tym, że po 12 latach zapierniczania jak mały Kazio bez zębów w różnych szkołach i uzyskiwania bardzo dobrych wyników, jeden egzamin przekreśla moje szanse na wymarzone studia, zmusza mnie do zarabiania i płacenia za nie ciężkich pieniędzy. Za studia, które (egoizm mode on) mi się należą (egoizm mode off). A przynajmniej należy mi się uczciwa szansa sprzedania swojej wiedzy- patrz egzaminy na studia.
Czy studia wieczorowe są lepsze od dziennych - zależy gdzie i zależy na jakim kierunku. Istnieje jednak duża szansa, że poziom obydwu bardzo by się podniósł, gdyby kandydatów odsiały rzeczone egzaminy. Tym samym uczelnie ustanawiałyby same dla siebie pewien poziom i wzrosłoby ich znaczenie na świecie.

[Dembol]

To ja wrócę do oryginalnego tematu, a o studiach napiszę jak ktoś wydzieli.

Pieniądze może i szczęścia nie dają, ale dają stabilne zaplecze dla jego poszukiwania. Byłbym dużo szczęśliwszym człowiekiem gdybym się nie musiał zastanawiać za co sobie kupię mieszkanie, czy starczy mi na wypad ze znajomymi na piwo/do kina, czy kolejny komiks w kolekcji nie nadwyręży za bardzo mojego budżetu. Byłbym jeszcze szczęśliwszy nie musząc wypruwać sobie żył, żeby tę stabilizację (albo chociaż jej 3/4) osiągnąć.

[Eire]

Źle sformułowałam otwierające pytanie-IMHO szczęścia jako takiego nie da się kupić bo ono nie istnieje. Szczęśliwym nie jest sie, szczęśliwym się bywa, a o tym, ze szczęśliwym sie było dowiadujemy się dopiero post factum. Jak napisano wyżej- pieniądze dają zaplecze.
Tu nie chodzi o wojnę "być czy mieć" ale "mieć żeby było". Zapewne większość z Nas potrafiłaby się obejść bez Netu, mangi, anime i dyskusji o tym, ale czujemy się lepiej mając możliwości by to dostać.

Nie ma co udawać, ze pieniądze nam w kolekcjonowaniu szczęśliwych chwil nie pomogą. Można siedzieć w domu z kochającą rodziną, ale o wiele lepiej jest razem wstąpić do tej miłej knajpki w Egerze, tuż po wysłuchaniu koncertu muzyki poważnej, a dzień przed wycieczką do Budapesztu.

[Vodh]

Przed offtopem o studiach poruszany był wątek doświadczeń własnych i pomyślałem, że może warto by było przedstawić opinię ze strony barykady, która jeszcze o własnych doświadczeniach nie pisała.

Totem i Tilk pisali o tym, że można dorastać w biedzie i być szczęśliwym człowiekiem. Oczywiście, jest to jak najbardziej możliwe i w zasadzie zależy to od miliona różnych czynników, niektórym takie życie by nie odpowiadało, inni tak jak Wy będą takie czasy wspominać z łezką w oku - good for you.

Irin pisała o tym, że niedobór pieniędzy jednak jak najbardziej może być przyczyną niedoboru szczęścia - i też jest to jak najbardziej zrozumiałe, tak samo jak nie zależy to pewnie tylko i wyłącznie od pieniędzy. Morg z kolei pisał o tym, że można nie mieć życia usłanego różami mimo sporych pieniędzy.

A ja powiem tak: u mnie w rodzinie nigdy na podstawowe rzeczy nie brakowało. Wręcz przeciwnie - czasem starczało na dobra luksusowe (nie zawsze, ale czasem). I nie zamieniłbym tej rodziny na żadną inną, a pieniądze w wielu przypadkach pozwalały nam urozmaicić sobie życie i nabyć rzeczy, które dawały i dają nam szczęście. W ciągu tych 20 lat dwa razy pojechaliśmy za granicę, mamy mały domek w środku lasu, samochód - czyli bez wielkich willi i szaleństw, bez pięciogwiazdkowych hoteli co roku, ale na bardzo przytulnym i miłym poziomie. I te wszystkie rzeczy, na które mogliśmy sobie pozwolić dzięki pieniądzom właśnie przynoszą sporo radości - do teraz miło wspominamy obie wycieczki, a działka w lesie od zawsze była dla nas wspaniałym miejscem do odpoczynku, znacząco ułatwiającym spokojne cieszenie się takimi aspektami życia, jak szum drzew i śpiew ptaków ;)

Ale to wszystko nie miałoby żadnego znaczenia, gdyby nie fakt, że jako rodzina jesteśmy ze sobą bardzo zżyci. Dogadujemy się świetnie, rodzice się w zasadzie nie kłócą. Nigdy nie było u nas w domu problemów z alkoholem, a wszystkie sprzeczki między rodzicami trwały nie dłużej, niż kilka godzin. I jestem dość spokojnie przekonany, że żyjąc na niższym poziomie żyłoby nam się wcale nie gorzej - po prostu inne rzeczy dawałyby nam szczęście. Zamiast działki w lesie - wyjazd pod namiot. Zamiast wypożyczonej kasety - oglądana po raz piąty Wyspa Piratów w telewizji publicznej. Zamiast samochodowego wypadu do Norwegii - wyjazd nad Polskie morze. Tylko z drugiej strony wątpię, by mój tata mógłby sobie pozwolić w takim układzie na bycie myśliwym. Pewnie by sobie znalazł inne hobby, ale trudno jednoznacznie orzec, czy dawałoby mu tyle samo szczęścia (Tak, wiem, szczęście jest niepoliczalne i abstrakcyjne, ale kiedy rozważymy to na przykład od tej strony, że może nie mając tej konkretnej odskoczni, która pomaga mu się zrelaksować i czyni go szczęśliwym, to o jeden raz w roku częściej kłóciłby się z mamą). Można tak mnożyć przykłady, w których nasze życie w przypadku niedoboru pieniędzy wyglądałoby inaczej i potencjalnie mniej szczęśliwie.

Kończąc już ten wywód wypada mi zgodzić się z Totemem - we wszystkim trzeba mieć jakiś umiar. Pieniądze wydawane bez umiaru potrafią zaszkodzić, tak jak potrafi zniszczyć życie pozbawiona umiaru za nimi pogoń. Ale pieniądze zdobywane i wydawane z umiarem, na rzeczy, które nas cieszą dają szczęście.

Owszem, pieniądze nie gwarantują szczęścia - wystarczyłby jeden niefortunny wypadek, jedna niefortunna choroba i żadne pieniądze by nie pomogły. Ale tak długo, jak potrafimy zachować ten umiar, sytuacje w których w przypadku niedoboru pieniędzy większa ich ilość dałaby szczęście będą znacznie częstsze, niż sytuacje, w których w przypadku dużej ilości pieniędzy szczęście dałby ich "niedobór".