[Eire]

[Grisznak]

[Teukros]

[Eire]

Znowu rozbijamy się o dostępność.
Najwięcej komentarzy mają rzeczy które były lub są dostępne-(w Polsce Dragon Ball i S-ka, na amerykańskich Inuyasha, na wszystkich Naruto i FMA), bądź masowo krążą w drugim obiegu. Utena do żadnej z tych kategorii sie nie zalicza-podobnie jak masa innych, starszych a niejednokrotnie wartościowych anime- (Crest of the Stars, Oniisama E, Legend of the dog Warriors- świetne pozycje, a na poświęconych im tematach cisza).

[Arioch]

Spoiler: pokaż / ukryj

(\__/)
(='.'=) Do skasowania.
(")_(")

[Avellana]

Mam wrażenie, że Utena tak naprawdę zawsze była dość trudna. Kiedy parę lat temu grzebałam po stronach fanowskich, 95% z nich było stronami fangirlsów. I to takiego gatunku, które należałoby wystrzelać razem z fanboyami Evangeliona w ramach jesiennego sezonu na kaczki.

Problem z Uteną polegał na tym, że oferowała tak naprawdę nie mniej złożoną symbolikę od Evangeliona właśnie - a może i bardziej złożoną, bo w Utenie ona była w sporej części przemyślana i trzymała się kupy. Tyle tylko, że ta grupa, która zwykle robi raban "OMG jakie to symboliczne!!!" i nabija serii status "kultowej" to, nie bójmy się tego powiedzieć, faceci. Tymczasem "przeciętnego" animowego fana Utena odrzuca "dziewczyńskością" i różowością na trzy kilometry (szczególnie, że taki fan przesłania subtelniejszego od wybuchu w kształcie krzyża zwykle nie rozumie). W dodatku do tego dochodzi rzeczone stado fangirlsów, które rysują liczne yaoice oraz robią konkursy, która będzie głośniej piszczeć - a to okropnie zniechęca potencjalnych "bardziej wyrobionych" widzów. Innymi słowy, kiedy seria pojawiła się po raz pierwszy, prawdopodobnie przyciągnęła mocno nieodpowiedni rodzaj publiczności. Przylepienie łatki "yuri" nie pomogło, to znowu tak, jakby zaszeregować po prostu Evangeliona jako "mechówkę", a w dodatku, jak słusznie Grisznak napisał, taka metka znowuż zniechęca wielu widzów (na przykład mnie).

I tak dochodzimy do dzisiejszego dnia. Utena jest stara. Ma dziwną grafikę. Ma stado bishounenów i na pierwszy rzut oka wygląda jak bardzo dziwaczny romans, zapewne z elementami shoujo-ai albo shounen-ai, a najlepiej jednego i drugiego. Nigdy tak naprawdę nie dorobiła się statusu serii "wybitnej" w kategoriach fandomu, rzadko widuję ją na listach "co absolutnie trzeba obejrzeć". A że ludzie przyjmują to, co się im mówi, skoro nikt nie powiedział im, że seria jest kultowa (jak choćby przy Fullmetal Alchemist), to sami w życiu na to nie wpadną. No i nie ruszą tego, bo dziwnie narysowane.

Natomiast wracając do kwestii symboliki i stoperka... W Utenie jest całe mnóstwo celowo wmontowanych symboli, z których część nie jest palcem pokazana. Chociażby sam układ odcinków i pojedynków - każdy pojedynek aż do samego końca ma swoją nazwę i znaczenie, ale jakaś wzmianka o tym pada raz, w sadze Czarnej Róży. Natomiast wiele innych elementów tak naprawdę służy nie symbolice jako takiej, a nadawaniu rytmu opowieści. I tutaj jest to głównie zasługa Youjiego Enokido, który w kwestii "choreografii" poszczególnych scen, rozmieszczenia rekwizytów, wyliczenia czasu, cięć, puenty i tak dalej, jest geniuszem. Notabene, on dokładnie to samo zrobił w Ouranie - jeśli porówna się te dwie serie, widać wyraźne podobieństwa, w konstrukcji scen właśnie. Więc stoperek akurat był po prostu jednym z tych rekwizytów - sam w sobie znaczenia nie miał, ale usunąć go absolutnie nie byłoby można.

[Abigail]

Cóż, zapewne macie rację, choć trochę to przykre. Ja jeszcze nie uważam serii z końca lat 90-tych za stare, ale dla młodszych fanów (raczej stażem niż wiekiem) mogą być już zupełnie niedzisiejsze. Fakt, pewne rzeczy mogą w Utenie drażnić i wyglądać archaicznie - poza wymienionymi przez Ave, chociażby powtarzane w prawie każdym odcinku dość długie sceny, co przywodzi na myśl transformacje i ataki sailorek ;) I ta łatka yuri, która szczerze mówiąc nie wiem za bardzo skąd się wzięła...

[Grisznak]

[Avellana]

Grisznak - a mnie o troszkę co innego chodziło z tym rabanem. Nie wiem, jak to jasno napisać, ale z moich obserwacji wynika, że w fandomie, tak polskim, jak i amerykańskim (sądząc z tego, co o nim wiem), żeby seria zyskała status Kultowej (tak jak Akira, Evangelion albo GitS), musi zostać uznana za takową przez facetów. Możliwe, że dzieje się tak ze względu na proporcje płci, ale możliwe, że to jest kwestia poziomu "organizacji" fanek w stosunku do fanów. Krótko mówiąc, patrząc po tytułach "Kultowych" (nie roztrząsajmy tu ich faktycznej wartości, bo obok Ghosta znajdziemy pewnie i Elfen Lied), możemy zauważyć, że o ile część z nich jest atrakcyjna niemal wyłącznie dla facetów (ww. Akira) i tak naprawdę dla fanki anime żaden wstyd powiedzieć, że ona takich klimatów nie lubi, o tyle nie pamiętam wśród nich tytułu, który by się panom nie spodobał. W sensie, tytułu, który został powszechnie uznany za Kultowy niejako "na wniosek kobiet".

Czyli to, co piszesz o swoich panelach i dziewczynach, to jest szczera prawda - ale właśnie dlatego Utena nie zyskała miana Kultowej. Bo odpadają od niej faceci. A jak coś oglądają głównie kobiety, to kultowe nie jest z założenia... Chyba tak to działa?

Wracając do kreski: nie chodzi mi nawet o rok powstania Uteny. Ta kreska jest specyficzna jak cholera i wygląda na dwadzieścia lat starszą niż w rzeczywistości. Ona się może podobać albo nie, ale tak jak wiele serii opartych na charakterystycznie rysowanych mangach bardzo wyraźnie odbiega od kanonu "śliczności". Wbrew wszelkim pozorom zresztą... Właśnie, to mi o czymś przypomniało: jednym z powodów, dla których jest to rzecz mało atrakcyjna dla "przeciętnego fana" jest zapewne to, że nie ma tam ani jednej słodkiej dziewczyny. Ani jednej. Ani pół. A o ile w przypadku bishounenów typ "zimny drań" ma swoje fanki, o tyle brak kawaii panienki w obsadzie jest po prostu wadą niewybaczalną...

A wracając do stoperka: ciekawa teoria, ale tak naprawdę bardzo łatwa do naciągnięcia. W sensie, biorąc pod uwagę staranną konstrukcję Uteny, szansa, że "trafi się" w ten sposób na scenę istotną albo dającą się podciągnąć pod istotną, wynosi tak z grubsza 90%.

[Grisznak]

[Eire]

Utena-refleksje filmowo-serialowe.

Obejrzałam wreszcie filmowa wersję Uteny i z czystym sercem mogę powiedzieć, że warta była wydanych pieniędzy.
Film podobnie jak seria oczarował mnie zarówno fabułą jak i sposobem wykonania. Przyjemność psuje jedynie fakt, że zauważyłam, że przez 37 odcinków serialu robiono mnie w balona.

Spoiler: pokaż / ukryj

Cała Różana Gra nie miała sensu.
Nieprzypadkowo Akio wybiera na Szermierzy osoby z niepoukładanym życiem i rozchwianą psychiką. Jego oferta jest bardzo kusząca- zastąpienie prawdziwych problemów wymyślonymi, które mają tą dobrą stronę, że sami je wybrali.
Akio boi się prawdziwego życia, więc wymyśla grę w której może być bogiem panem i władcą. Wymyślony przez niego scenariusz jest tak fascynujący, że ofiary poczynając od Anthy biorą go za rzeczywisty. W końcu ona sam w niego święcie wierzy.

Dios nigdy nie istniał. Historia Róży nie miała miejsca, miecze nie istnieją. Akio tak długo wmawiał siostrze coś przeciwnego, że ona w to uwierzyła. Zaczęła uważać siebie za Czarownicę, a wymyślone rany sprawiały realny ból.
Cierpiąca Anthy pokazana malutkiej Utenie była tylko wizją, mającą wciągnąć ją w grę.
37 odcinków to dekoracja z bibuły, potrzebna, bo pokazuje nam chorą wizję w którą daje się wplątać Utena.
Gra sprawia jej uczestnikom ból i rany, ale oni nie chcą dopuścić do jej przerwania. Gdzieś w głębi mają świadomość, że mogą ją przerwać, ale nie chcą tego, gdyż widzą, że gdy zmierzą sie z prawdziwymi problemami nie będzie możliwości odwrotu.
Dlatego Anthy chce zabić Utenę. Rewolucjonistka, buntująca się przeciw regułom Gry zburzy jej misternie zbudowany świat, w którym jest ból i cierpienie, ale są one oczywiste.
Dlatego Akio nie rozbija bramy- nie jest w stanie z tym zerwać.
Dlatego Utena przeprasza za próbę bycia Księciem. Za podtrzymywanie złudzeń, za to że nie od razu zauważyła, że realne cierpienie powodowała chora wyobraźnia.

[Grisznak]

Oglądając ostatnio serię TV postanowiłem nieco skoncentrować się na drugiej serii, którą, co tu kryć, niespecjalnie lubiłem. Dotąd uważam, że jest rozciągnięta ponad miarę, zaś o ile sam pomysł wypchnięcia na pierwszy plan postaci drugiego planu jest świetny, tak pojawia się problem samego Mikage i Momiyi, którzy sprawiają wrażenie wciśniętych nieco na siłę. Ich motywacja średnio się broni, chociaż mamy odcinek teoretycznie wyjaśniający, skąd się Mikage wziął (aczkolwiek jego pojawienie się w Othori jest hmmm...dziwne).

Generalnie jednak, druga seria broni się głównie dzięki pokazaniu innego oblicza bohaterów drugiego planu, takich jak Wakaba, Shiori czy Kozue.

Oglądając ostatnio serię TV postanowiłem nieco skoncentrować się na drugiej serii, którą, co tu kryć, niespecjalnie lubiłem. Dotąd uważam, że jest rozciągnięta ponad miarę, zaś o ile sam pomysł wypchnięcia na pierwszy plan postaci drugiego planu jest świetny, tak pojawia się problem samego Mikage i Momiyi, którzy sprawiają wrażenie wciśniętych nieco na siłę. Ich motywacja średnio się broni, chociaż mamy odcinek teoretycznie wyjaśniający, skąd się Mikage wziął (aczkolwiek jego pojawienie się w Othori jest hmmm...dziwne).

Generalnie jednak, druga seria broni się głównie dzięki pokazaniu innego oblicza bohaterów drugiego planu, takich jak Wakaba, Shiori czy Kozue.

[Teukros]

[Grisznak]

Hehe, owszem, nawet bardzo. Nie wnikam tu jednak, bo te podejrzenia mogą być zbyt daleko idące (Akio to obleśny mega playboy, więc niby wszystko jest możliwe, ale...).

Wspomnieniom trzeba raczej ufać, sam siebie raczej by aż tak nie okłamywał. Pytanie tylko, na ile sam Mikage jest de facto realny a na ile jest po protu cieniem wywołanym z przeszłości na potrzeby teatrzyku szajbniętego braciszka Anthy.

Dodam jeszcze, że parodia Uteny i Anthy w wydaniu Mikage i Momiyi jakoś mnie nie przekonywała. Kozue jak oblubienica prezentowała się dużo lepiej.

Hehe, owszem, nawet bardzo. Nie wnikam tu jednak, bo te podejrzenia mogą być zbyt daleko idące (Akio to obleśny mega playboy, więc niby wszystko jest możliwe, ale...).

Wspomnieniom trzeba raczej ufać, sam siebie raczej by aż tak nie okłamywał. Pytanie tylko, na ile sam Mikage jest de facto realny a na ile jest po protu cieniem wywołanym z przeszłości na potrzeby teatrzyku szajbniętego braciszka Anthy.

Dodam jeszcze, że parodia Uteny i Anthy w wydaniu Mikage i Momiyi jakoś mnie nie przekonywała. Kozue jak oblubienica prezentowała się dużo lepiej.

[Grisznak]

Mam tom 2. Szczerze, jeśli sie już znało anime, to manga niekiedy jest wręcz komedią, zwłaszcza, gdy Utena mówi o Miki "Wreszcie ktoś normalny", czy kiedy Ancy wspomina o swoim braciszku. Akcja dzieje się faktycznie znacznie szybciej. Miki nabrał charakteru (w anime jest ciut bardziej zniewieściały), zaś Kozue - na odwrót. Szkoda, że nie pojawiła się Shiori, bez której jednak Juri jest postacią niepełną.

Jest kilka drobnych wpadek tłumaczeniowych (głównie jeśli chodzi o konstrukcję zdań), ale ten tomik już nie będzie chyba aż tak gęsto poozdabiany grisznakowymi adnotacjami jak poprzedni. Fajny pomysł z fanartami, może i ja w końcu coś wyślę (ech, tylko problem jest taki, że arty wykonane farbami w b/w wychodzą słabo, więc nie sądzę, aby mi puścili).

Ta dodatkowa historyjka była również w anime, na dodatek była jeszcze bardziej kopnięta (bo tam spiritus movens całego zamieszania nie był Chu Chu tylko siostrzyczka Tougi) i absurdalna.

Mam tom 2. Szczerze, jeśli sie już znało anime, to manga niekiedy jest wręcz komedią, zwłaszcza, gdy Utena mówi o Miki "Wreszcie ktoś normalny", czy kiedy Ancy wspomina o swoim braciszku. Akcja dzieje się faktycznie znacznie szybciej. Miki nabrał charakteru (w anime jest ciut bardziej zniewieściały), zaś Kozue - na odwrót. Szkoda, że nie pojawiła się Shiori, bez której jednak Juri jest postacią niepełną.

Jest kilka drobnych wpadek tłumaczeniowych (głównie jeśli chodzi o konstrukcję zdań), ale ten tomik już nie będzie chyba aż tak gęsto poozdabiany grisznakowymi adnotacjami jak poprzedni. Fajny pomysł z fanartami, może i ja w końcu coś wyślę (ech, tylko problem jest taki, że arty wykonane farbami w b/w wychodzą słabo, więc nie sądzę, aby mi puścili).

Ta dodatkowa historyjka była również w anime, na dodatek była jeszcze bardziej kopnięta (bo tam spiritus movens całego zamieszania nie był Chu Chu tylko siostrzyczka Tougi) i absurdalna.