[Kouta90]

[Agon]

Spice & Wolf II (Final)

O ile pierwszy arc (z Amarthy’m) był ciekawy, bo trzymał w jako takim napięciu, a na końcu zaskoczył (a raczej Horo nas zaskoczyła), o tyle następne odcinki były za bardzo przegadane, przez co miejscami wiało nudą. Bardzo mnie też zirytował Lawrence w ostatnim odcinku – mimo iż wpadł na to, co knuje Fruhl, to i tak dostał po tyłku. Tyle razy był w różnych tarapatach, a (prawie) niczego się sierota kupiecka nie nauczyła. Trochę więcej ikry i sprytu, chłopie! Weź przykład z Horo.

Na plus można zaliczyć rozwój relacji między naszą dwójką (ach, te ich igraszki), chociaż zakończenie pozostawia wiele do życzenia...

Spoiler: pokaż / ukryj

Scena wyznania miłosnego i pierwszego pocałunku była jakaś taka bez polotu. Jednak Horo straciła wiele ze swojej drapieżności.

Mogło być bardzo dobrze, a wyszło tylko dobrze - 7/10.

[Piotrek]

miałem nie pisać, aż do końca edycji całego anime, ale muszę:
Bakemonogatari 12 - kwiik, kwiik, kwiik czegoś tak pięknego się w tym anime nie spodziewałem. Już w tej chwili, gdy zostały 3 odcinki do końca mogę powiedzieć jedno - dla mnie jest to hit lata o ile nie hit całego roku 2009 (z tą oceną wstrzymam się do końca grudnia).

Spoiler: pokaż / ukryj

Scena przy rozgwieżdżonym niebie, leżący Araragi i Senjougahara i ta rozmowa - coś pięknego, do tego łagodny (chociaż znany już) podkład muzyczny pod koniec. Odcinek zaczynał się od "zwykłej" rozmowy Hitagi z Koyomim, a skończył cudowną sceną, jakiej nigdy bym się nie spodziewał.

No i jest to nowa pozycja lidera wśród "scen, które były najbliżej wzruszenia mnie".

[Gucia]

Boogiepop phantom- mój ulubiomy klimat^^. Taki mroczny i parapsychologiczny. Kreska jak w SE Lain, powaga jak w Jigoku shoujo, tylko, że twórcy bardziej się skupili na psychologii bohatera (przypomina mi finałowe odcinki Evangeliona)

[JJ]

Bakemonogatari, odcinki 10 i 11. Fanserwiśny, pseudooryginalny harem z nieciekawymi tajemnicami. Seria, która miała potencjał, ale została poważnie skrzywdzona. Fabuły toto nie ma - bo i po co, skoro są lolitki, tsundere, meganekko, lesbijki? Humor gdzieś wyparował - bo i na co komu dialogi, skoro zamiast nich możemy pooglądać np. prężącą się i wyginającą nieletnią dziewczynkę w kostiumie kąpielowym? Wspaniale.

Nie narzekałbym, gdyby była w tym wszystkim jakakolwiek treść - niestety, nie zauważam jej już od kilku odcinków.

Przeraża mnie jedno - ta seria na ANN jest w pierwszej dziesiątce najwyżej ocenianych. Tracę wiarę w ludzi.

[Enevi]

Erin do 37

Nie będę się zachwycać nad całością, bo wyszedłby z tego porządny elaborat...

Odcinek był spokojny, ale poznajemy nową ciekawą osóbkę:

Spoiler: pokaż / ukryj

-Ha! Erin została nauczycielką, co jak się okazuje wcale nie jest takim łatwym zajęciem :)
-Pośród pierwszoroczniaków jest kolejna dziewczynka: Shilon(?), która jest bardzo, bardzo zdeterminowana i praktycznie cały czas się uczy z książek. Z początku jest jak jeż nastawiona do wszystkich, głównie do Erin, ale to się oczywiście zmienia :)
-Lilan urodziła śliczne maleństwo, które otrzymuje imię Aru.

Zaprawdę, ta seria niesamowicie uspokaja i nastraja optymistycznie do świata. Bardzo solidny scenariusz i wspaniała wręcz postać Erin to jest właśnie to, za co cenię to anime najbardziej.
A dla tych, którzy już tak bardzo nie mogą się doczekać wątków polityczno-wojennych - zapowiedź następnego odcinka:

Spoiler: pokaż / ukryj

Shin Ou przybywa do Kazalm, aby ujrzeć na własne oczy małą bestyjkę. Tylko jak tu ukryć fakt, że Erin tak, a nie inaczej wychowała Oujyu? Swoją drogą, zastanawiam się, czy Kiriku wygadał się przed Damiyą, gdyż w zapowiedzi ten nachodzi Erin u Lilan i... wyraźnie czegoś od niej chce.

Tak, tak. Powoli zaczyna się właściwa fabuła :) Jeszcze tylko 13 odcinków...

[Kouta90]

Clannad Wciągnęło mnie od samego początku. Mam czasami wrażenie jakbym oglądał Kanon, kreska no niemal spod tej samej ręki, sama treść bardzo podobna, podobne motywy mistycyzmu, grupa dziewczynek z pięknymi dużymi oczętami itp. Na szczęście przede mną jeszcze jakieś 3/4 pierwszej serii, filmik i druga seria ;-]

[Easnadh]

Tears to Tiara 25

Najnowszy odcinek tej paranoidalnej fazy sponsorują literki... Nie, dzisiaj nie będzie literek. Będzie za to pieśń przewodnia - efekt fazy, natchniony przez Salvę (dzięki!), kulawy wynik mojej twórczości, bo nigdy mi nie szło pisanie wierszy, tworzenie rymów i innych takich. Jeśli jakiś patriota poczuje się urażony, przykro mi.


Nie będzie Artur pluł nam w twarz
Spirytusem zjełczałym!
Zdesperowany jest lud nasz,
Macha orężem krwawym,
A dusze wypełnia mu kwas
- Tanuku, wspieraj nas!
Tanuku, wspieraj nas!

Na początku mamy powtórkę z końcówki poprzedniego odcinka.

Spoiler: pokaż / ukryj

Riannon pyta się Białego, kim jest, na co tamten odpowiada: "Zwykłym ogrodnikiem". No to jazda, leniwy, nikczemny pachołku, do roboty, łopata w ruch, pozbyć mi się tego truchła z ogrodu, bo jak nie, to 100 korbaczy i ani okruszyny jedzenia przez tydzień! I przebierz się w coś odpowiedniejszego, co ty mi tu biegasz ubrany w nieskazitelną biel, znaj swoje miejsce! Ach, ten plebs!...
Ha, chcielibyście. Ja też bym chciała. Ale nic takiego nie ma miejsca, jest za to opening. Potem jest chwila ogólnego chrzanienia ku ogólnemu wyjaśnieniu sytuacji, co to truchło robi w ogrodzie, a na koniec ogrodnik i Arawn zaczynają się wyzywać.
- Ty Demoniczny Królu Arawnie! - mówi zimno i złośliwie ogrodnik.
- Ty Biały Spirytusie! - odkrzykuje Arawn.
Najwidoczniej jest to szczyt możliwości obu panów. <wzdech> Niestety, na żaden epitetów z, dajmy na to, sceny egzorcyzmów w "Narrenturmie" ASa liczyć nie możemy. Ach, jakże niestety. A z radością wysłuchałabym paru Szmulów i Semaphorów, "hau, hau, hau", czy nawet "el feurdż, el feurdż!". Cóż, nic się na to nie da poradzić, więc idę oglądać dalej.
I najwyższy czas, bo akurat zaczyna się dziać co niemiara. Artur, któremu najwidoczniej włącza się tryb "berserk" po usłyszeniu słów "Biały Spirytus" (alkoholik...), chwiejnie idzie (uuu, biedaczyna, dajcie mu coś na jedną i na drugą nóżkę, czy wam go nie żal?...) w kierunku ogrodnika, to jest Białego Spirytusa. To byłeś ty, wrzeszczy, wtedy - to byłeś ty! A chciałabym skromnie zauważyć, że parę odcinków (i wiele przebiegniętych kilometrów) temu to samo wrzeszczał do Arawna. No, ludziska, niech go który palnie czym ciężkim przez łeb, póki nie jest za późno, nie pamiętacie, jak to było ostatnio? A jednak nie, przepraszam. Tym razem Artur trafił. Cóż, kto próbuje, nie błądzi, czasami nawet ślepakami da się w coś trafić (pewnie tym sposobem ojciec Artura spłodził tę dwójkę idiotów). Ogam z powagą potwierdza: Tak, to jest zabójca twego ojca, nasz prawdziwy wróg. To czemu żeś, stary, zramolały dziadzie, wcześniej tego nie powiedział?! Ty Szmulu! Ty w rzyć je... Dobra, poniosło mnie, dzisiaj zdecydowanie znosi mnie w kierunku Narrenturmu. Nie, Artur niczego takiego nie wrzeszczy, przecież on nie ma jaj (najwyraźniej przypadłość dziedziczna). Pyta się zamiast tego dramatycznie: Dlaczego?! Dlaczego?! Ano dlatego, debilu, że twój ojciec nie chciał współpracować. Grób Arawna leżał gdzieś na ziemiach należących do potomków Pwylla, a twój ojciec nie chciał powiedzieć, gdzie to jest... aż do samego końca. (Ach, cóż za rozkosz i satysfakcja pobrzmiewa w tym momencie w jego głosie, brawa dla seiyuu.) Dlatego zmarnowaliśmy w cholerę czasu na poszukiwania, a Arawn i tak zmartwychwstał. (Tutaj było słychać w głosie niesmak. No tak, z Demonicznym Królem Arawnem nie da się tak fajnie pobawić w zakazane zabawy i różne inne sado-maso, jak ze zwykłym człowieczkiem.) A ty (tutaj łyp na Artura) byłeś bezużyteczny, zrobiłem wszystko, byś myślał, że to ten półtrup ukatrupił twojego ojca, a ty, mimo wszystko, go nie zabiłeś! (i tutaj już totalny wytrzeszcz à la maniak na dragach) Na co Artur zaryczał dziko, wyciągnął miecz i ruszył do ataku (a mówiłam, palnąć go czymś przez łeb, ale oczywiście nikt mnie nigdy nie słucha...), wrzeszcząc przy tym, że teraz już wszystko zrozumiał i że nie można wierzyć ani Białemu Spirytusowi, ani temu miejscu. I tutaj się okazało, że faktycznie, pan Bóg przemawia przez tych słabych na umyśle. Albowiem iluzja rozwiała się, kwiatki zwiędły, a ogród pokryły leżące na trawie setki szkieletów ludzkich. Wszyscy w szoku, ja nie, bo wreszcie coś fajnego. Potem robi się niefajnie, bo Biały Spiryt stwierdza, że ta wieża będzie krematorium dla całego rodzaju ludzkiego, a to wywołuje jednak niemiłe skojarzenia. Zanim jednak Arawn z Arturem do spółki zdążyli ogrodnikowi sprawić manto (No bo jak on śmiał tyle tego truchła do ogrodu naznosić! Plebs!...), nagle w górze pojawia się czarna dziura, co oznacza, jak twierdzi Ogam, początek końca świata. Potem ma miejsce 1.5 minuty ogólnego chrzanienia, które pewnie trwałoby dłużej, gdyby nie to, że Artur zauważa (nie ma co, rozkręca nam się w tym odcinku chłopaczek), że w czarnej dziurze zaczynają pizgać pieruny, które w sekundę potem zaczynają pizgać w leżące na trawie szkielety. Szkieletom oczka nagle rozjarzają się czerwienią i znowu mamy zombiaków (po raz chyba 5 w tej serii, a za każdym razem są to zombiaki innego rodzaju; jak miło, że twórcy dbają o różnorodność i rozrywkę dla widzów). Biały Spirytus stwierdza beztrosko, że łatewer, cóż z tego, że zniszczyliście czubek obelisku i ten stary, zaśmiecony kocioł, niedługo zbudzi się ogień znajdujący się na dnie tej wieży (pewnie ma na myśli lawę... niech szlag trafi wszystkich próbujących dominować intelektualistów, ktoś powinien go porządnie obsobaczyć) i to będzie początek unicestwienia. Na zewnątrz krajobraz zmienia się nie do poznania i dostajemy coś w stylu nieco łagodniejszej wersji siedziby Ody Nobunagi, znaczy: ponura muzyczka jest, pieruny są, ciemne chmurki są, nie ma tylko czerwonego poblasku. I w tym momencie Eaś zaczyna lekko przewijać do przodu, bo Biały Spirytus zaczyna jakąś swoją natchnioną gadkę o idealnym świecie, blablabla, ile razy już to słyszeliśmy. Na koniec zaś śmieje się zuowieszczo i mhrocznie, a szkielety klekoczą zgodnie, co ma być wyrazem aprobaty i poparcia. Chyba. Skończywszy się śmiać, Spirytus zaczyna się zachwycać wizją przyszłego świata, czystego raju, pełnego bieli, niezmiennej bieli (chodzi mu o kości; co jak co, ale taka zaawansowana forma nekrofilii to już chyba przesada...). Arawn i banda zaczyna walkę z kościotrupami. Tymczasem pieruny zaczynają pizgać w ludzi przed wieżą, a w Avalonie różowa meido elfka czyta tę swoją koszmarną, ręcznie ilustrowaną książkę. Elfka-obojnak pyta, czy mogłaby jej też poczytać.
- NIEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!! - rozległ się nagle dziki wrzask Easia, bo za dobrze pamiętała, jak to wyglądało ostatnim razem.
Niestety, oczywistym było, że postaci w monitorze nie mogą jej usłyszeć, więc znowu ten różowy świerćmózg męczy biednych widzów powtarzanym w kółko: "Ciach, ciach! Powyrzynali ich wszystkich! Ciach, ciach! Powyrzynali ich wszystkich!...".
W międzyczasie Artur, Arawn i reszta doszli do słusznego wniosku, że trzeba zaatakować Spirytusa (chociaż na to, że jak zabiją Spirytusa, to pewnie kościotrupy od razu też staną się zwykłymi szkieletami, nie wpadli), Spirytus jednak z gracją baletnicy unika wszelkich ciosów, robi różne piruety, chassé, glissade en avant, pas de bourrée dessus i tak dalej, a w końcu z gracją siada na murku, założywszy nóżkę na nóżkę. Jako że jego popisy nie wywołały zachwytu ani aplauzu, to się w końcu irytuje i spuszcza swym niewdzięcznym widzom lekkie manto. Aha, a przy okazji twórcy postanowili oszczędzić na grafice, bo nagle kolory stają się o wiele mniej nasycone, wszystko dzieje się w barwach sepii. Balet rozpoczyna się na nowo, jednak szybko staje się jasne, że z Artura baleriny nie będzie, bo obija się o ściany i murki (daaaaaajcie mu się w końcu napić, co? Serio wam nie żal? Siniaków sobie biedaczyna narobi...). Aż tu nagle... Tak, Arturowi udaje się drasnąć policzek Spirytusa. I mamy powtórkę z Escaflowna - że też ja wcześniej nie zauważyłam podobieństwa Spirytusa do Dilandau. "Niemożliwe... Moja twarz! Moja perfekcyjna twarz! Jak śmiałeś?! To nie powinno się stać!" No dobra, to jeszcze teraz przemień się, Spirytusiku, szybciutko w kobietę i będzie Dilandau jak żywy. No, czekamy. Nie doczekaliśmy się. Spirytus dostaje megawytrzeszczu, a przy okazji mamrocze coś o 12 Spirytusach. Właśnie. Gdzie pozostała jedenastka, tak się zastanawiam... Ogam tymczasem gruźliczym głosem wykrztusza z siebie, że perfekcyjna istota została po raz pierwszy w ogóle zraniona. Spirytus zatacza się na ścianę (on też? O_o') i zaczyna udawać Dilanadau, to znaczy powiększa mu się wytrzeszcz (a zdawałoby się, że to niemożliwe) i zaczyna śmiać się szaleńczo. Wieża zaczyna się trząść, wielgaśny pierun trafia w altankę, a kościotrupy nagle stają w ogniu i są tym bardzo zaskoczone. Spirytus śmieje się dalej. Oooo wielki ogniu, który oczyszczasz! Powstań! (Normalnie Chrzest Ognia... A tak po prawdzie to wiele bym dała, żeby nagle pojawiła się tam Milva, zrugała czubka nie przebierając w słowach, a potem posłała mu strzałę w oko.) Ha, w następnej scenie dowiadujemy się, czym jest ten Merkadis. Nie, to nie Biały Spirytus, tylko jakieś stworzenie, coś jakby wielkie, ogniste smoczysko, ale Ogam twierdzi, że to Rydwan Bogów, ostateczna broń. Oh well, jak chcesz, skoro tak twierdzisz. Ale ogólnie zwierzaczek jest śliczny i wcale mądry, bo jako pierwszego niebieskim ogniem usmaża obłąkańczo śmiejącego się Białego Spirytusa. Zaraz potem obelisk trzymający stworka pod kontrolą topnieje, a sam stworek robi się znacznie mniej śliczny, wieża powoli się rozpada, a Riannon leci w dóóóóóóół. Niestety, znowu ktoś ją ratuje. Ha! I tu jest jasna strona, bo ratuje ją (i Arawna) Taliesin, który przeżył (ha!) dzięki smokom, które to smoki teraz zresztą też pomagają przeżyć tej bandzie idiotów. Koniec odcinka.

Ogólnie wydaje mi się, że koniec serii w przyszłym odcinku będzie równie idiotyczny i chaotyczny jak cała seria, która nie wiadomo, o czym jest. Gratisowo dostaniemy, jak już wspominałam poprzednim razem, śpiewającą Riannon, reinkarnację Primuli (oh joy). Ale - ha, będzie to KONIEC!

[Agon]

Pandora Hearts (Final)

Myślałam, tak jak spora część osób, że anime skończy się na momencie, gdy Oz i spółka wyruszy do Sabrie, a kiedy skończy się manga, wyjdzie drugi sezon będący kontynuacją pierwszego. Niestety, twórcy musieli dorobić swoje, jakże oryginalne, zakończenie, a drugi sezon leży zagrzebany w gruzach razem z Sabrie. Wszystko w ostatnim odcinku działo się zbyt szybko, a poza tym zbyt wiele wątków zostało niedokończonych, przez co patrząc na PH z perspektywy całości, fabuła anime jest dziurawa jak ser szwajcarski. Nie podoba mi się to. No, ale na szczęście mamy jeszcze mruczną mangę z mrucznym Glenem, którego tutaj nie było nam dane zobaczyć w pełnej krasie.

Niemniej trzeba przyznać, że mimo krzywdy, jaką twórcy wyrządzili Pandorze, anime prawie do ostatniego odcinka szło zgodnie z mangą, a to się chwali – 8/10.

[JJ]

Canaan skończona.

Początek odcinka nawet niezły, bo sporo akcji, ale i tak nie obyło się bez kilku epicko beznadziejnych momentów. Nie będę się czepiał realizmu... Nie będę się czepiał realizmu... Nie będę...

Spoiler: pokaż / ukryj

JAK DO JASNEJ MOŻNA PRZEŻYĆ ODSTRZELENIE SOBIE RĘKI I UPADEK Z KILKUNASTU METRÓW! Nie, spoko, trzeba było tak od razu - powiedzieć, że oni wszyscy są po prostu niezniszczalni, mogą bez problemu wyskakiwać z pędzących pociągów, potem nieść kobitkę z raną postrzałową przez pustynię cały dzień... Awesome. Ja też chcę być taki twardy. Będę pił dużo mleka i na pewno się uda.

Ale to nie byłby taki wielki problem. Problemem jak zwykle są dialogi - puste, pseudopoetyckie pieprzenie o takich głupotach, że głowa od tego boleć zaczyna. "Jesteś już martwa!", bla bla bla, "duch Siama", bla bla bla, "Maria jest twoim światłem", bla bla bla, "nie czuje jej, ale wiem, że żyje, bo... tak mi kazał powiedzieć scenarzysta, ha ha", bla bla bla... Jeżu kolczasty, dialogi w Strike Witches były w porównaniu z tym inteligentne.

Alphard wymyśliła sobie najbardziej kretyński sposób na samobójstwo, jaki od dłuższego czasu widziałem w anime - nie prościej byłoby po prostu strzelić sobie w tę pustą łepetynę? Jak zwykle uśmiałem się przy teoretycznie makabrycznej scenie. Z innych idiotyzmów - Cummings w klasztorze, lol. Chyba jako szmata do czyszczenia świątynnej podłogi. Potem te wszystkie monologi, które chyba wzruszające być miały. Na plus liczę sporo Mino w zakończeniu, chyba jedyna sensowna i niezangstowana postać w tej serii obok taksówkarza. Insert song przeciętny, odrobina humoru w końcówce na szczęście poprawiła nieco tragiczne wrażenie z pełnych dhrrramatyzmu scen z Canaan i Alphard.

Z początku sporo obiecywałem sobie po tej serii. Potem liczyłem tylko na niezłą rozrywkę. Potem na cokolwiek, co sprawi, że będę śledził to choćby z minimalnym zainteresowaniem. Przeliczyłem się. A seria miała przecież budżecik i teoretycznie potencjał do bycia hitem. Słabo.

[Gucia]

Dogs: Bullets & Carnage-świetne! Składa się z 4 krótkich(bo 15 min) odcinków. Każdy opowiada czyjąś historię, osób ze sobą powiązanych. Sama akcja jakieś, gangsterskie tematy itp. każdy odcinek jest w innym klimacie: okruchy życia, komedia, dramat i jakieś fantasy. Swietna kreska, można sie zakochać. Historie zawierają to co powinny i nie są denne. Nie chciało mi się tego nawet zaczynać ale po pierwszym odcinku wiedziałam, że będzie świetne i nie zawiodłam się. Ubolewam nad tym, że takie króciutkie ale gdyby odcinki były bardziej przeciągłe, straciłyby swój urok. Genialna seria!

[fm]

Canaan 13 - koniec. Wreszcie. Z powodu lenistwa i ogólnego opadu łapek podpisuję się pod tym, co napisał JJ. Dodam tylko, że oprócz tych wszystkich idiotyzmów twórcy postanowili mnie podwójnie zdenerwować, bo nie dość, że

Spoiler: pokaż / ukryj

Maria jednak wbrew wszelkiej logice przeżyła, to cała końcówka jest wypełniona owiniętym tandetnym celofanem tłumaczeniem "Chociaż nie jesteśmy razem, to jesteśmy razem."

Szkoda serii, bo sceny akcji miała niezłe i szkoda Alphard, która została palnięta w łeb scenariuszem, dostosowała się do poziomu reszty i też zaczęła chrzanić, jak ślepy o kolorach. Chyba już lepiej by wyszedł spin-off z samym taksówkarzem.

[Issina]

[Gucia]

Gdzieś na forum czytałam, że jes nowe Ewangelion nieco bardziej zrozumiałe. Ktoś może wie coś na ten temat?

[Grisznak]

Tu masz jego recenzję.

Tu masz jego recenzję.