[Ysengrinn]

Broń to temat absurdalnie obszerny i ma beznadziejnie zagmatwane nazewnictwo (m.in. pewnie dlatego, że w Polsce nie powstało żadne porządne opracowanie, którego autorytet byłby powszechnie uznany). Jeśli już to tylko po łepkach, żeby ludzie wiedzieli np. ile różnych można mieć na myśli pisząc "morgenstern". Zbroi jest mniej, więc raczej da się opisać te najważniejsze.

[Avellana]

Poniżej lista końskich maści - tych, które sobie w tej chwili przypomniałam. Zdaję sobie sprawę, że aż się prosi o obrazki, ale nic na to nie poradzę, nie będę ich piracić z sieci. W razie czego proszę wygooglać po nazwie. Zwracam też uwagę, że w polskich nazwach jest burdel na kółkach i jeszcze z czasów, kiedy miałam bliżej do koniarzy pamiętam, że pod tą samą nazwą rozumiano kilka rozmaitych maści...

Siwa - koń ma sierść białą lub mieszaną: białą z szarymi/czarnymi albo białą z brązowymi włosami (oczywiście te pododmiany mogą mieć jakieś nazwy, ale nie wchodźmy w takie detale). Uwaga: porządny siwy koń ma skórę ciemną, najlepiej czarną - co widać chociażby po jego chrapach. Koń z jasną skórą i białą sierścią jest albinotyczny i o ile może ładnie wyglądać jako wierzchowiec księżniczki z bajki, o tyle jest po prostu słabszy i mniej odporny, więc raczej ma mniejszą wartość użytkową.

Kara - czarna, albo prawie czarna. Idealnie czarne konie zdarzają się rzadko, większość karych jest "podpalana" bardzo ciemnym brązem.

Kasztanowa (czyli kasztan) - tu także jest wiele pododmian, ale generalnie kasztany to konie brązowe, których grzywa i ogon są albo tego samego koloru, co reszta sierści, albo jaśniejsze.

Gniada - brązowy z czarną grzywą i ogonem.

Skarogniada - czarna grzywa i ogon, ciemnobrązowa lub czarna sierść z wyraźnie jaśniejszym, rudawym brzuchem. Maść dość pospolita (znacznie częstsza od karej), stąd ją wymieniłam osobno.

Bułana - kolor bardzo jasnobrązowy (upieczonej bułeczki!), ciemniejsza (szarawa) grzywa, ogon i włosy na pęcinach, ciemna pręga wzdłuż kręgosłupa.

Myszata - mysioszara sierść, ciemna grzywa, ogon, ciemna pręga wzdłuż kręgosłupa. Uwaga: maść bułana i myszata to maści "prymitywne" - występują głównie u rozmaitych kuców i co bardziej prymitywnych ras (takich jak choćby koniki polskie albo hucuły), raczej mało prawdopodobne w porywach do niemożliwego, by takiej maści był szlachetny, koszmarnie drogi koń rycerski, prędzej chłopskie koniki od woza.

Srokata - po prostu łaty jak u krowy, biało-czarne albo biało-brązowe.

Izabelowata - bardzo jasnobrązowa, złocista sierść, blond grzywa i ogon. W zasadzie pododmiana kasztanowej, ale wydzielana pod osobną nazwą i o tyle zasługująca na uwagę, że idealna na maść konia jakiejś pięknej księżniczki.

Tarant - tu jest kilka wersji... Ale można przyjąć, że deresz to koń siwy w małe ciemniejsze plamki (pamiętacie konia Pipi z wersji filmowej?) - wbrew pozorom taka maść istnieje i nawet występuje u kilku cięższych ras końskich, stąd można sobie wyobrazić wojownika na takim koniu.

Cisawa - no i tu nie mam pojęcia, bo od dwóch starych i godnych zaufania koniarzy słyszałam dwie wersje. Jeden mówił, że cisawe to konie brązowe z jaśniejszą grzywą i ogonem (a kasztany to te, które mają jeden kolor sierści), a drugi odwrotnie - że kasztan ma jaśniejszą grzywę i ogon, a cisawy jest jednolity. W każdym razie to jest któryś z kasztanów, czyli generalnie brązowy.

Kara w siwiźnie - "negatyw" siwej - koń ma przewagę czarnych włosów, wymieszanych z białymi. W efekcie jest bardzo ciemny, często grafitowy. Podobnie do tego istnieje gniada w siwiźnie, jeśli przewagę mają włosy brązowe.

Jabłkowita - "jabłkami" nazywa się koliste plamki na sierści, koloru o ton jaśniejszego niż reszta włosa. Najczęściej i najwyraźniej są widoczne na zadzie. Jabłkowity w zasadzie nie określa koloru konia - może być siwy jabłkowity, albo gniady jabłkowity, ale ponieważ siwe są najczęstsze, przy braku innych danych stawiałabym, że "jabłkowity" ma być siwkiem.

No to jeszcze na bis przypomnę sobie kilka "odmian" - czyli tych białych elementów na końskiej sierści. Odmiany mogą mieć konie kare, kasztanowe, gniade etc. - nie siwe i nie srokate, a u bułanych i myszatych odmiany teoretycznie są niewykluczone, ale zwykle świadczą o rozmaitym stopniu skundlenia.

Gwiazdka - w miarę kolista mała łatka na końskim czole.

Strzałka - biały i wąski pasek przez środek końskiego pyska.

Łysina - j.w., ale pasek jest zdecydowanie szeroki.

Latarnia - łysina tak szeroka, że obejmuje cały przód pyska i często zachodzi na oczy.

Chrapka - mała łatka ma chrapach, czyli na nosie.

Skarpetka - biały kawałek tuż nad kopytem, nie sięga wyżej niż do tego "wcięcia" nad kopytem.

Pęcina (widziałam też określenie "pończocha") - biała sierść sięga nad pęcinę, zwykle do połowy albo do jednej trzeciej nogi. Uwaga: skarpetki i pęciny nie muszą być symetryczne. Koń może mieć skarpetkę tylko na jednej nodze, na dwóch, trzech, albo wszystkich - a nawet jeśli ma na wszystkich, to one nie mają obowiązku być równe.

[Ysengrinn]

Ja dodam od siebie, że w kare konie często zaopatrywano formacje gwardyjskie i ogólnie elitarne w wielu wojskach, a na białych jeździli trębacze w całej kawalerii (żeby się wyróżniać na tle reszty wojska). Co prawda to moda późniejsza niż "random średniowiecze", ale może się komuś przydać.

[Avellana]

....Oczywiście mi się pokrzaczył z dereszem... Sorry, już koryguję. Oczywiście ten w plamki to jest tarant. Co do deresza - nie mam pojęcia, mam pewne podejrzenia że to to, co się też określa jako "gniady w siwiźnie", Kopaliński podaje: o sierści będącej mieszaniną kępek brudnoczerwonych i białych.

[Grisznak]

Dalsze sugestie...
Klasy okrętów wojennych? Bez szczególików, ale podstawowe, na zasadzie - niszczyciel, lotniskowiec, krążownik itd? To akurat mogę opracować...

Dalsze sugestie...
Klasy okrętów wojennych? Bez szczególików, ale podstawowe, na zasadzie - niszczyciel, lotniskowiec, krążownik itd? To akurat mogę opracować...

[Ysengrinn]

A dawniejszych okrętów też byś mógł? Do fantasy się na pewno przyda. A swoją drogą to dobija mnie, gdy czasem widuję niszczyciele cięższe od krążowników, bo przecież destroyer tak coolowo brzmi...

[Grisznak]

Jasne, najwyżej zrobię podział.
Wiesz, w Star Wars to niszczyciel jest najcięższą klasą...paranoja jakaś....

Jasne, najwyżej zrobię podział.
Wiesz, w Star Wars to niszczyciel jest najcięższą klasą...paranoja jakaś....

[BOReK]

Wiesz, wszystko zależy od zastosowań. Krążownik ma być szybki i wypełniać wiele różnych zadań, a niszczyciel ma osłaniać flotę albo polować na inne jednostki - to nie definiuje tonażu zbyt sztywno ;].
Dawnych klas okrętów jest dość dużo, więc nie wiem, czy jest sens się w to jakoś mocno zagłębiać

[Ysengrinn]

Grisz - właśnie SW mam między innymi na myśli.
Borek - obawiam się, że zdaniem pomysłodawców zadaniem krążownika jest krążyć, a niszczyciela niszczyć. Dlatego też konstruowane są tak a nie inaczej. A co do dawnych klas to nie mówię, żeby się zagłębiać, ale wypada wyjaśnić łopatologicznie najważniejsze nazwy - bo jeszcze ktoś popłynie odkrywać nowe lądy na galerze lub gigantyczną karawelą będzie polował na szybkie i zwinne kogi.

[BOReK]

Wiesz, Ysen, krążowniki to akurat bardzo szerokie pojęcie i ciężko je umieścić w sztywnych ramach. Łatwiej chyba opisać pozostałe klasy, niż tę jedną.

[Grisznak]

Wbrew pozorom, funkcja krążownika jest dość prosta - ciężko uzbrojony okręt o sporej manewrowości i zasięgu, przeznaczony do działania na szlakach zaopatrzeniowych wroga.
Owszem, w czasie II WW powstała cała masa odmian, jak przeciwlotnicze, lotnicze, lekkie, pancerne itp itd...
I właśnie to, co mówi Ysen - kto wie, ilu ludzi wpadnie na pomysł pływania galerami po oceanie tu i z powrotem.

Wbrew pozorom, funkcja krążownika jest dość prosta - ciężko uzbrojony okręt o sporej manewrowości i zasięgu, przeznaczony do działania na szlakach zaopatrzeniowych wroga.
Owszem, w czasie II WW powstała cała masa odmian, jak przeciwlotnicze, lotnicze, lekkie, pancerne itp itd...
I właśnie to, co mówi Ysen - kto wie, ilu ludzi wpadnie na pomysł pływania galerami po oceanie tu i z powrotem.

[Zegarmistrz]

Part One -Przecinek- One: Nutka Egzotyki zwana też Wypadkiem Przy Pracy:

Makaroniaże, Arabusy, Hindusi i jeden Rusek.

Maharadża
Dosłownie „Wielki Król”. W uproszczeniu nazwa głowy państwa w Indiach, w Indochinach, Indonezji oraz na Filipinach. Jak łatwo zgadnąć byli przełożonymi Radżów. Ich władza polegała często na roli przewodniczącego związku mniejszych państw, rządzonych właśnie przez owych Radżów.

Radża:
Termin ten dosłownie oznacza „król”. W Indiach, na Srilance, w Indochinach, Indonezji oraz na Filipinach wysoko urodzony i wpływowy szlachcic, ktoś pokroju polskiego Manganta. Radżowie byli właściwie udzielnymi, na wpół niezależnymi władcami, posiadającymi własne wojska i sprawującymi własne sądownictwo. Podlegali oni Maharadżą.
Poniżej Radżów istniały liczne, niższe tytuły szlacheckie, których nie będę wyjaśniał, gdyż w fantastyce są rzadko spotykane.

Bojar:
Warstwa szlachty na Rusi, istniejąca obok Dzieci Bojarskich (początkowo wojowników na usługach bojarów, potem drobnej szlachty) i Dworian (właścicieli małych i średnich majątków ziemskich). Klasa posiadaczy dużych majątków ziemskich, uprawnionych do zasiadania w Dumie: organie doradczym władzy.

Sułtan:
Głowa państwa muzułmańskiego nazywanego Sułtanatem. Początkowo sułtanami nazywano głównodowodzących wojsk poszczególnych kalifatów. Z czasem – świeckich władców państw. Sułtan jest tytułem najwyższym, podlegają mu Emirowie. W zależności od osobistej potęgi sułtana tytuł ten jest równoznaczny europejskiemu królowi lub cesarzowi.

Kalif:
Początkowo tytuł świeckiego i religijnego przywódcy islamu i głowy państwa muzułmańskiego nazywanego Kalifatem. Przysługiwał wyłącznie następcą Mahometa. Później – na skutek wzrostu władzy Sułtanów – tytuł przywódcy duchownego. Ostatnia linia władców, której przysługiwał wymarła w XVI wieku. Tytuł został przywłaszczony sobie wówczas przez Sułtanów Turcji. Ostatni kalif turecki został obalony w 1925 roku. Obecnie tytuł nieużywany.

Emir:
Głowa państwa muzułmańskiego nazywanego Emiratem. W różnych państwach używany jest w różnych znaczeniach. Początkowo nazwą tą określano dziedzicznych dowódców wojskowych wywodzących swój ród od Machometa. Z czasem tytuł stał się tytułem szlacheckim, odpowiadającym – w zależności od siły danego człowieka – europejskiemu królowi lub księciu.

Szach:
Tytuł władcy Persji lub głowy innej monarchii Azji Środkowej. W hierarchii europejskiej odpowiada cesarzowi (jeśli odnosi się do władcy Persji) lub Królowi (innego kraju).

Doża:
Najwyższy urzędnik i jednocześnie władca Wenecji (później też i Genui). Wybierany dożywotnio przez Kolegium Elektorów, które z kolei wybierane było przez 489 osobową Wielką Radę – zgromadzenie patrycjuszy (członków najbogatszych rodów miasta). Doża rzadko kiedy bywał szlachcicem.

Pasza:
Odpowiednik perskiego Padyszach (podszach). Tytuł turecki przyznawany wysokim urzędnikom (często dziedzicznym): Generałom i Gubernatorom.

Bej:
Słowo to dosłownie oznacza „wódz”. Określenie to może być stosowane jako:
1) Wódz tatarów krymskich.
2) W dawnej turcji tytuł, którym określano niższych urzędników (często dziedzicznych).

Mirza:
Wyraz bardzo prostej etymologi. Znaczy mniej – więcej tyle, co „syn emira”. W państwach arabskich tytułuje się nim członków wysokiej arystokracji i rodzin królewskich.

Szeik:
Tytuł pochodzący z półwyspu arabskiego. Posiada dwa znaczenia:
1) Honorowy tytuł przywódcy religijnego.
2) Wódz osiadłego lub koczowniczego plemienia arabskiego z terenów Półwyspu Arabskiego.

Chan:
Tytuł określający władcę w dawnych krajach Azji Środkowej. Przywłaszczony przez tatarów, zaczął określać ich najwyższego wodza. Od nich przeszedł do użycia turków, gdzie stał się częścią imienia, określającą wysoko urodzonych arystokratów.

[BOReK]

[Zegarmistrz]

Jutro będę pracował nad Chińczykami i Japończykami. System brytyjski przy systemie Chińskim wymięka. System Japoński to natomiast chyba Chiński Filozof wymyślał. Ostateczna forma została nadana w erze Menji na skutek skrzyżowania dwóch największych dzieł natchnionego szaleństwa: Brytyjskiego i Chińskiego systemu arystokratycznego.

[Ysengrinn]