[Ponury]

W przypadku Jezusa i Maryi po wyjściu z ciężkiego szoku mógł bym wybuchnąć śmiechem jako że padł mój światopogląd. Przy okazji prosił bym o wybaczenie że wątpiłem w ich istnienie. No i najpewniej pragnął bym przeprowadzić z nimi konwersacje na temat wiary w którą wątpiłem.
W przypadku diabła, niezależnie od jego wyglądu, gdybym na pewno wiedział że to on, wszechogarniające przeczucie śmierci raczej nie pozwoliło by mi nic zrobić.

[Waaagh!]

Gdybym zobaczył Boga/Jezusa, to bym sobie pewnie wmawiał, że to jakieś halucynacje i nic tam nie było. Jednakże, gdybym miał pewność kto to jest, pewnie zareagowałbym jak Ponury, gdyż oznaczałoby to, że się myliłem. Nie zacząłbym jednak chodzić do kościoła jak wzorowy chrześcijanin - to byłoby zbyt obłudne z mojej strony.
Gdybym zobaczył diabła, to bym się nawet ucieszył. Oznaczałoby to, że to on jest sprawcą całego zła, a nie ludzie;).
W przypadku kosmity/podróżnika w czasie/espera(skąd ja to znam..) byłbym szalenie szczęśliwy, bo świat byłby o wiele ciekawszy wtedy;).

[Chatoyant]

Aha. Raz byłam na Oazie i jedną dziewczynę "opętało". Na szczęście mnie tam akurat nie było. Jakieś krzyki. Wrzaski. Nienaturalne.
Następnego dnia ksiądz - doktor czegoś tam, w każdym razie związanego z duchowością i egzorcyzmami - tłumaczył to jako "opętanie częściowe".
Wróciłam do domu. Przez trzy dni sprzątałam, tłumacząc to w ten sposób, że chcę się zmienić na lepsze. Zaniepokojeni członkowie rodziny szeptali między sobą, jak powstrzymać mnie przed pójściem do zakonu.
Parę dni później stwierdziłam, że nie chce mi się już myć okien i w ten sposób do dziś opieram się na racjonalizmie. Jakby owo miejsce, w które się udałam, nie miało nic wspólnego z rzeczywistością.

Na mój światopogląd mocny wpływ ma to, że moje być albo nie być oparte jest na nauce. Zdecydowanie o wiele bardziej chciałabym oprzeć swoją przyszłość na nauce niż na słowach księży (rodząc się w średniowieczu nie miałabym żadnych szans dożyć dwudziestki, heh). Bo to nauka i ludzie są podstawą mojej egzystencji, a nie Tajemnica.

Inna sprawa, że mieszkam w miejscowości, gdzie społeczność jest podzielona pomiędzy dwa wyznania - rzymsko-katolickie i grecko-katolickie - i jak na dłoni widzę, do czego ludzie mogą się posunąć w imię "wiary, nadziei i miłości". Dobrze, że traktuję zderzenie tych dwóch wyznań jako coś czysto etnologicznego (mam nadzieję, że dobrze określiłam sens). A tak na co dzień to mnie po prostu bawi. Pojeb***e ludzkie nie zna granic.

Wiadomo. Polityka.

Co do samej wiary... Zadziwiające dla mnie zawsze było (zresztą - jest nadal) to, jak wielkie jest poczucie rzeczywistości zwykłych śmiertelników. Jest ono różne u różnych osób, ale jednak całe życie ludzkie przebiega według takiego właśnie wzoru normalności, co jest determinowane przez zasadę przyczynowo-skutkową. Mówiąc po ludzku: opiekujemy się dziećmi, aby potem one opiekowały się nami.
Wiara działa na podobnej zasadzie.

Co do samego Boga. Nie każdy go czuje. To znaczy nie każdy jeszcze uświadomił sobie jego istnienie. A niech tam, czy osobowy czy inny. Czy gdyby człowieka pozbawić potrzeby życia w społeczeństwie, zdawał by on sobie sprawę, czym ono jest? Czy na co dzień człowiek zadaje sobie pytanie o to, na jakich zasadach naprawdę działa społeczeństwo albo państwo, albo sam Wszechświat?

Bóg to zdecydowanie mogłoby być "coś", co realnie istnieje i z czym człowiek i nie tylko człowiek ma elementarny związek, lecz nie da się tego odczuć ani zrozumieć tak, jak wszyscy próbują. Albo wie się, że jest się czegoś realną częścią albo się nie wie i nijak nie można pokonać tego ograniczenia jak tylko przez doświadczenie.

Bóg to byłoby coś, czemu trzeba się podporządkować, tak jak innym prawom rządzącym wszystkim wokół (fizyka: nie trzymając się niczego w tramwaju przy hamowaniu moje ciało oderwie się od ziemi i po krótkim locie znajdzie się na szybie; psychologia: kłócąc się z człowiekiem dla samej kłótni pogorszę nasze wspólne stosunki; fizjologia: seks jest taki fajny, bo gdyby nie był, nie byłoby i nas; socjologia: człowiek bez innych ludzi prędzej czy później się zabije; i tak dalej, i tak dalej, i tak dalej). To tylko wyobrażenie.

Jak widać, ludzie w równym stopniu nie zdają sobie sprawy z ciągle traktowanej jako domenę ludzi nawiedzonych, teologów, nauki o Bogu co z praw rządzących ich najbliższym światem.

To niestety nie jest takie proste. Człowiek ma tak nie tylko niepełną, ale i w sposób naturalny ograniczoną wiedzę o tym, co go nawet bezpośrednio dotyczy, że dawno powinniśmy postawić sobie pomnik własnej ignorancji.

Nauka. Nauka to właśnie coś, co człowiek ma najcenniejszego przy całej beznadziejności ludzkiej egzystencji. Tłumaczy cokolwiek. Szkoda tylko, że ludzie nie potrafią na tyle dobrze komunikować się między sobą, że poszczególne osoby ze swoją pogłębioną wiedzą na temat jakiejś wąskiej specjalizacji nie potrafią "zebrać tego do kupy". Spojrzeć interdyscyplinarne.


o_O

Co do tego diabła :P, kiedyś poprosiłam w antykwariacie o dzieła mistyków.
- Dziewczyno, teraz to może klasykę światową przeczytaj... czy cokolwiek...

Aha. Raz byłam na Oazie i jedną dziewczynę "opętało". Na szczęście mnie tam akurat nie było. Jakieś krzyki. Wrzaski. Nienaturalne.
Następnego dnia ksiądz - doktor czegoś tam, w każdym razie związanego z duchowością i egzorcyzmami - tłumaczył to jako "opętanie częściowe".
Wróciłam do domu. Przez trzy dni sprzątałam, tłumacząc to w ten sposób, że chcę się zmienić na lepsze. Zaniepokojeni członkowie rodziny szeptali między sobą, jak powstrzymać mnie przed pójściem do zakonu.
Parę dni później stwierdziłam, że nie chce mi się już myć okien i w ten sposób do dziś opieram się na racjonalizmie. Jakby owo miejsce, w które się udałam, nie miało nic wspólnego z rzeczywistością.

Na mój światopogląd mocny wpływ ma to, że moje być albo nie być oparte jest na nauce. Zdecydowanie o wiele bardziej chciałabym oprzeć swoją przyszłość na nauce niż na słowach księży (rodząc się w średniowieczu nie miałabym żadnych szans dożyć dwudziestki, heh). Bo to nauka i ludzie są podstawą mojej egzystencji, a nie Tajemnica.

Inna sprawa, że mieszkam w miejscowości, gdzie społeczność jest podzielona pomiędzy dwa wyznania - rzymsko-katolickie i grecko-katolickie - i jak na dłoni widzę, do czego ludzie mogą się posunąć w imię "wiary, nadziei i miłości". Dobrze, że traktuję zderzenie tych dwóch wyznań jako coś czysto etnologicznego (mam nadzieję, że dobrze określiłam sens). A tak na co dzień to mnie po prostu bawi. Pojeb***e ludzkie nie zna granic.

Wiadomo. Polityka.

Co do samej wiary... Zadziwiające dla mnie zawsze było (zresztą - jest nadal) to, jak wielkie jest poczucie rzeczywistości zwykłych śmiertelników. Jest ono różne u różnych osób, ale jednak całe życie ludzkie przebiega według takiego właśnie wzoru normalności, co jest determinowane przez zasadę przyczynowo-skutkową. Mówiąc po ludzku: opiekujemy się dziećmi, aby potem one opiekowały się nami.
Wiara działa na podobnej zasadzie.

Co do samego Boga. Nie każdy go czuje. To znaczy nie każdy jeszcze uświadomił sobie jego istnienie. A niech tam, czy osobowy czy inny. Czy gdyby człowieka pozbawić potrzeby życia w społeczeństwie, zdawał by on sobie sprawę, czym ono jest? Czy na co dzień człowiek zadaje sobie pytanie o to, na jakich zasadach naprawdę działa społeczeństwo albo państwo, albo sam Wszechświat?

Bóg to zdecydowanie mogłoby być "coś", co realnie istnieje i z czym człowiek i nie tylko człowiek ma elementarny związek, lecz nie da się tego odczuć ani zrozumieć tak, jak wszyscy próbują. Albo wie się, że jest się czegoś realną częścią albo się nie wie i nijak nie można pokonać tego ograniczenia jak tylko przez doświadczenie.

Bóg to byłoby coś, czemu trzeba się podporządkować, tak jak innym prawom rządzącym wszystkim wokół (fizyka: nie trzymając się niczego w tramwaju przy hamowaniu moje ciało oderwie się od ziemi i po krótkim locie znajdzie się na szybie; psychologia: kłócąc się z człowiekiem dla samej kłótni pogorszę nasze wspólne stosunki; fizjologia: seks jest taki fajny, bo gdyby nie był, nie byłoby i nas; socjologia: człowiek bez innych ludzi prędzej czy później się zabije; i tak dalej, i tak dalej, i tak dalej). To tylko wyobrażenie.

Jak widać, ludzie w równym stopniu nie zdają sobie sprawy z ciągle traktowanej jako domenę ludzi nawiedzonych, teologów, nauki o Bogu co z praw rządzących ich najbliższym światem.

To niestety nie jest takie proste. Człowiek ma tak nie tylko niepełną, ale i w sposób naturalny ograniczoną wiedzę o tym, co go nawet bezpośrednio dotyczy, że dawno powinniśmy postawić sobie pomnik własnej ignorancji.

Nauka. Nauka to właśnie coś, co człowiek ma najcenniejszego przy całej beznadziejności ludzkiej egzystencji. Tłumaczy cokolwiek. Szkoda tylko, że ludzie nie potrafią na tyle dobrze komunikować się między sobą, że poszczególne osoby ze swoją pogłębioną wiedzą na temat jakiejś wąskiej specjalizacji nie potrafią "zebrać tego do kupy". Spojrzeć interdyscyplinarne.


o_O

Co do tego diabła :P, kiedyś poprosiłam w antykwariacie o dzieła mistyków.
- Dziewczyno, teraz to może klasykę światową przeczytaj... czy cokolwiek...

[Eire]

[Chatoyant]

[Eire]

Konkrety proszę, konkrety.
Co do nauki- im więcej wiem tym bardziej widzę jej dziury. Nawet w takiej anatomii, co wydawałoby się wszystko jest ustalone i opisane

[wa-totem]

[Caladan]

Naukowcy dają takie tezy za które ktoś więcej zapłaci, więc cały czas się słyszy,że coś jest szkodliwe, a potem inne biuro naukowe mówi co innego. Dzisiejsza nauka jest oparta kto więcej zapłaci. Nie ma geniuszy fascynatów, którym spadło jałbko na głowę. Dobra są, ale jak powiedzą coś co nie pasuje z ówczesną doktryną , lub odkryją coś co może zrewolucjonizowąć od razu są wyśmiewani itd.


Ontopic
Diabła zapytałbym się czy zna jakąś wolną, ładną i fajną sukkubica, która miałaby problemy z wyssaniem mi życia. Aha jeszcze poszedłbym z nim do baru.
Czemu nie pytałbym się o wiarę itd. Samo jego pojawienie odpowiada na wiele pytań, więc po co się pytać o oczywiste rzeczy.

P.S hmmm przez 3 lata moje myślenie nic nie zmieniło. Nadal jestem starym Caladanem:)

[Eire]

Jasne, a mój wykładowca jakiś czas temu przyznał, że nas przeprasza- od lat wykłada, że bez mięśni pośladkowych chodzić się nie da, w knigach mądrych tak stoi, a ostatnio do kliniki uniwersyteckiej zgłosił się koszykówkarz, który twierdził, że ma guza w tyłku. Guza nie znaleziono, mięśni również, za to jakieś odnogi jelita wypełnione tłuszczem. Pacjent nie widzi tym problemu, nic mu nie dolega- ciekawe tylko kto mu zapłacił.

[Sm00k]

Bogu rzuciłbym to i zapytał się po co to wszystko.

Diabła zapytałbym się co mi da za moją duszę i jakie stanowisko po śmierci mógłbym u niego zająć w firmie.

I mam w nosie mistykę. Wysoka fizyka jest bardziej pokręcona >3

Bogu rzuciłbym to i zapytał się po co to wszystko.

Diabła zapytałbym się co mi da za moją duszę i jakie stanowisko po śmierci mógłbym u niego zająć w firmie.

I mam w nosie mistykę. Wysoka fizyka jest bardziej pokręcona >3

[BOReK]

[vries]

Jestem typem biernym. Nie reaguję spontanicznie na nic. Gdyby pojawiła się w okolicy jakaś istota nadprzyrodzona odniósłbym się do jej akcji. No może gdyby była zupełnie niezwykła, to zrobiłbym zdjęcie telefonem...

[Koranona]

Ojej, fajny temat.
Gdybym zobaczyła diabła... no cóż, myślę że coś w moim mózgu powiedziałoby "ej, to ci się śni, stanowczo za mało sypiasz" i zblokowało by moją głowę na komunikat że stoi przede mną coś nadprzyrodzonego. I o ile paranormalne coś by na mnie nie wpływało (typu nie rzucił by się na mnie z zębiskami) to pewnie bym nie tyle przyjęła to do wiadomości co bym to zignorowała, jak powietrze. A nawet jakby się rzuciło to ucieczka byłaby czysto instynktowna, a wtedy nie ważne, czy goni mnie diabeł czy rozwścieczona locha :D
Jestem teraz w takim momencie wahania, gdzie nauka, religia, paranormalne zjawiska, zabobony, wszystko się miesza. Jeszcze trudno mi określić granice, więc tu się kłócić nie będę.

[BOReK]

[zonk486]

Gdybym spotkał szatana to pierwszą rzeczą, którą bym zrobił to przywitanie się z nim! Przeto kultura nawet diabłu się należy. Później zaprowadziłbym go do jego wyznawców, którzy oddaliby mu swoje dusze, a ja bym miał spokój. Tak byłby wilk syty i owieczka nietknięta. Później bym go już nie zobaczył, bo byłby nękany przez znajomych tych wyznawców, którzy chcieliby zobaczyć jak wygląda ich pan i władca...

<głupie, co nie?>