[Costly]

[Zegarmistrz]

[Vodh]

Zeg, mam wrażenie, że próbujesz innym narzucić jedyną słuszną definicję bogactwa. Oczywiście, można sobie założyć, że bogatym jest ten kto ma 50 milionów, i wtedy mniej więcej pokrywa się to z tym co twierdzisz, czyli ktoś z wysoką pensją, kto jednak to wszystko przejada jest bogaty ale tylko momentami, podczas gdy ktoś rozsądnie gospodarujący majątkiem nie przekraczającym dwukrotnej pensji poprzedniego pana X jest bogatym stabilnie, ale jakoś wymyka Ci się jeden bardzo istotny fakt - owo pierwotne założenie. I to, że ktoś się z tym nie zgadza znaczy tylko tyle, że nie uznaje propagowanej przez Ciebie definicji bogactwa. Piszesz, że liczą się fakty - i owszem, ale to jakie definicje przypiszesz zbiorom faktów jest kwestią dyskusyjną. I choć stosunkowo łatwo zgodzić się co do zaklasyfikowania skrajności - rodzina od pokoleń utrzymująca się na luksusowym poziomie z wynajmu kilku kamienic jest bogata, pan sprzedający gazety w kiosku na pół etatu nie jest bogaty (choć nawet tu można dyskutować, piszę po prostu że w przypadku skrajności łatwiej dojść do porozumienia) - to proponuję porzucić próby narzucenia innym jedynego słusznego określenia granicy, bo jest skazana na porażkę. I nie ważne, że święcie wierzysz w to, że masz rację i że taka jest Twoim zdaniem jedyna istniejąca prawda o tym, co to jest bogactwo - inni mogą mieć i mają na ten temat całkiem inne zdanie.

Odchodząc od tematu bogactwa i narzucania innym swojej definicji - jednym z podstawowych problemów jest to, że tak naprawdę nikt jeszcze nie opracował metody pozwalającej na jednoznaczne porównanie stopnia zadowolenia dwóch różnych osób. I nie, żadne "powiedz, jak bardzo w skali od 1 do 10" ani mierzenie poziomu hormonów nie są jednoznaczne. Dlatego tak naprawdę nie możemy jednoznacznie powiedzieć, że ktoś jest szczęśliwszy od kogoś drugiego, a już zwłaszcza nie na podstawie tak marnej miary szczęścia jaką są pieniądze. Z resztą o tym to był osobny temat.

A co do narzuconej nam przez społeczeństwo drogi życia - cóż, ja to widzę inaczej. Nauka? Nikt mnie nie zmusza, a gdyby nie społeczeństwo to nawet gdybym uczyć się chciał nie mógłbym tego robić tak łatwo, przyjemnie i efektywnie jak w stanie obecnym. To, że teraz nie trzeba się martwić tym, czy będzie co jeść i gdzie spać, tylko wiele z bardzo rozrzuconych potrzeb zastąpiła potrzeba posiadania pieniędzy? Bardzo wygodne, pozwala mi martwiąc się o jedno dobro zaopatrywać się w całą ich gamę. Jeżeli nie podoba mi się coś, co mnie teoretycznie czeka w życiu, to przeważnie mogę tego uniknąć. Nie mnie oceniać, czy inni są szczęśliwsi, czy nie - mogę co najwyżej powiedzieć, że z mojej perspektywy świat by wyglądał pewnie ciekawiej, gdyby ogół społeczeństwa zamiast siedzieć przed telewizorem zajął się czymś bardziej kreatywnym.

Znajduję się akurat w tym momencie życia, w którym powoli zaczynam wyfruwać spod skrzydeł rodziców i tak naprawdę patrząc wstecz nie żałuję niczego i nie mam żadnych pretensji ani do świata, ani do porządku świata w którym przyszło mi żyć. Zawsze może być lepiej, jasne, zwłaszcza jak skupimy się na wymienianiu złych szczegółów - panie w urzędach mogłyby być milsze, pensje wyższe, wszytko tańsze, łatwiejszy dostęp do niekonwencjonalnych dróg rozwoju - mi tam zastany stan odpowiada. I jakoś nie boli mnie to, że zamiast szyć sobie ubrań, polować na zwierzaki i budować szałasów, pozostałą godzinę dziennie oglądając własnoręcznie rysowane anime na odziedziczonym od prababki laptopie na dynamo idę na kilkanaście (na razie jeszcze naście, bo kolejne naście studiuję ^^) godzin tygodniowo do pracy, którą dostarczam innym czegoś, za co są mi skłonni zapłacić, żeby móc potem sobie powyższe dobra po prostu kupić. I nie jest chyba dla nikogo tajemnicą, że dzięki takiemu podziałowi pracy mamy tych wszystkich dóbr znacznie więcej, ich jakość jest lepsza, a w dodatku jeżeli tylko nam się chce to i "czasu wolnego", który możemy spożytkować na to, co nam się żywnie podoba mamy więcej.

Owszem, można mówić o ludziach, którzy wpadają w pułapkę i przestają to wszystko widzieć, koncentrując się na pracy i podążaniu ową mityczną "wytyczoną z góry ścieżką", ale czy tak naprawdę szczęśliwsi byliby pisując wiersze kosztem 5 godzin pracy tygodniowo? Kwestia indywidualna, niektórzy pewnie tak, inni pewnie nie, ale nadal nie jest to wina społeczeństwa, tylko jednostek, które mimo wszystkich udogodnień i tych znienawidzonych usprawnień nie potrafią wziąć swojego życia we własne ręce. Kiedyś by zginęli, teraz społeczeństwo ratuje ich i daje im ludzki odpowiednik kołowrotka dla chomika - moim zdaniem wyjście lepsze od śmierci, zwłaszcza dopóki widzę, gdzie jest mój kołowrotek i pamiętam, że spędzanie w nim czasu nie jest jedyną treścią życia.

[Eire]

[Morg]

[Zegarmistrz]

[Costly]

[Vodh]

Nie mam Cię za co przepraszać, bo w żadnym momencie Cię nie zaatakowałem, ani nie obraziłem. Uważam także, że temat jest wystarczająco krótki, a Ty jesteś wystarczająco inteligentnym człowiekiem, że sam bez trudu znalazłbyś interesujące Cię fragmenty własnych wypowiedzi, ale na dowód dobrych intencji spełnię Twoją prośbę:

[Fei Wang Reed]

[Vodh]

Fei - z takich najbardziej podstawowych przyświecających Narodowi wspólnych celów może być na przykład konieczność obrony przed wspólnym wrogiem, konieczność połączenia sił w celu wygrania walki z niesprzyjającymi warunkami klimatycznymi, czy (choć mam wrażenie, że tu już zaczyna się powoli rozmywać) wspólne dobro, które przy współpracy i jedności może być eksploatowane z większą korzyścią dla wszystkich, na przykład potencjalne cele wycieczek turystycznych. Ale podkreślam, to ostatnie jest już mocno rozmydlone :)

[CainSerafin]

Postaram się trochę odejść od offtopu.

Postaram się trochę odejść od offtopu.

[Zegarmistrz]

Vodh: jako, że Costly ci już odpowiadam nie widzę sensu ciągnąć flame.

[Costly]

Też tak nie uważam. Ale już w kontekście:

[Zegarmistrz]

[Costly]